Το Μ-Λ ΚΚΕ ήταν ένα από τα ελάχιστα κόμματα που στις εκλογές του Ιουνίου αύξησε όχι μόνο τα ποσοστά του, μα και τις ψήφους του, παρά τη μεγάλη αύξηση της αποχής. Κι αυτό έχει μια ορισμένη σημασία γιατί, από την άλλη, μια σειρά κόμματα και οργανώσεις που αναφέρονται στην αριστερά είδαν τα ποσοστά και τις ψήφους τους να μειώνονται αισθητά, έως και να σημειώνουν …ελεύθερη πτώση! Ανεξάρτητα από το γεγονός πως οι εκλογές δεν αποτελούν παρά μόνο ένα επεισόδιο, ένα στιγμιότυπο στην ταξική πάλη, πως σε εκλογικά μεγέθη οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες, θεωρούμε πως μια σειρά δυνάμεις στις εκλογές αυτές ακολούθησαν την πτωτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς επειδή για μια ολόκληρη περίοδο αποτέλεσαν «αριστερά» συμπληρώματά του, ενώ ο πυρήνας της ιδεολογικοπολιτικής τους γραμμής δε διαφέρει και πολύ από εκείνον της «κυβερνώσας αριστεράς».
Το ΜέΡΑ25 όχι μόνο δεν κατάφερε να μπει στη βουλή, που αποτέλεσε (ειδικά στις δεύτερες εκλογές) βασικό του στόχο, μα στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου είδε τις ψήφους του να μειώνονται κατά 25.000. Αποτελεί το λιγότερο αφέλεια να θεωρεί κανείς πως η εκλογική αυτή καταγραφή σχετίζεται μόνο με τη στάση των ΜΜΕ απέναντι στο Βαρουφάκη και το κόμμα του (που σε σχέση με άλλα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς προβλήθηκε πολύ περισσότερο), με την απλή αναλογική ή τη μεγαλύτερη ή μικρότερη αδυναμία του να «εκλαϊκεύσει» το πρόγραμμά του.
Το ΜέΡΑ25 εισέπραξε τα επίχειρα της πολιτικής του, η οποία στον πυρήνα της είναι ίδια με εκείνη που είχε οδηγήσει μια σειρά στελέχη όχι μόνο του ΜέΡΑ25, αλλά και της Λαϊκής Ενότητας, της λεγόμενης «Συμμαχίας για τη Ρήξη» που στις δεύτερες κάλπες σχεδόν εξαφανίστηκε, να αποτελέσουν βασικούς πυλώνες στην «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία υπέγραψε την παράταση των μνημονίων, ψήφισε το τρίτο μνημόνιο και δυσφήμησε την αριστερά σε πλατιά στρώματα της κοινωνίας. Σε όλη αυτή την πορεία μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα καθαρόαιμο αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα απέναντι στα συμφέροντα του λαού και της εργατικής τάξης, το ΜέΡΑ25 και η ΛΑΕ ήταν δίπλα και όχι απέναντι. Αλλά εκτός από την παρουσία στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, τις δηλώσεις για τις ιδιωτικοποιήσεις και τον ΟΣΕ που ο Βαρουφάκης «θα έδινε και για 1 ευρώ», τους όρκους πίστης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το ΜέΡΑ25 εισέπραξε στις εκλογές το γεγονός πως δεν ήταν σε θέση να αποτελέσει μια πραγματικά αριστερή εναλλακτική απέναντι στη ΝΔ και τη σοσιαλδημοκρατία των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ.
Και αυτό γιατί λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Μάη, το ΜέΡΑ25 καλούσε τα κόμματα αυτά στη συγκρότηση προγραμματικής συμφωνίας για προοδευτική διακυβέρνηση, αποδεικνύοντας το πραγματικό βάθος της «ρήξης» που ευαγγελιζόταν. «Αυτή η φωνή πρέπει να είναι στη Βουλή». Αυτό ήταν το κεντρικό σύνθημα του ΜέΡΑ25 στις δεύτερες εκλογές. Ένα σύνθημα που αποκαλύπτει όχι μόνο την υιοθέτηση όλων των εκλογικών και κοινοβουλευτικών αυταπατών που καλλιεργούν οι δυνάμεις αυτές, αλλά και την απόλυτη προσκόλλησή τους στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, την έλλειψη πίστης στους λαϊκούς αγώνες, τους μόνους, δηλαδή, που άσκησαν και θα ασκήσουν την πραγματική αντιπολίτευση, τους μόνους που θα μπορέσουν να βάλουν φραγμό στις νέες αντεργατικές-αντιλαϊκές επιθέσεις. Η απουσία του ΜέΡΑ25 από τη νέα Βουλή θέτει επί της ουσίας σε αμφισβήτηση τη μετωπική συνεργασία με τη ΛΑΕ, η οποία, παρά τη μεγάλη της προσπάθεια να αποκτήσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, για μια ακόμη φορά βρίσκεται στα απόνερα της σοσιαλδημοκρατίας, διαπραγματευόμενη μια κοινοβουλευτική έδρα στη βάση εκλογικών συγκολλήσεων έξω από αρχές.
Τις αντίστοιχες ρεφορμιστικές αυταπάτες, που καλλιεργεί χρόνια, «πλήρωσε» στις εκλογές του Ιουνίου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η μετωπική συνεργασία της λεγόμενης «αντικαπιταλιστικής αριστεράς» κατέγραψε στις δεύτερες κάλπες 15.988 ψήφους, χάνοντας πάνω από τη μισή εκλογική της δύναμη σε σχέση με τις εκλογές του Μαΐου, σημειώνοντας το χαμηλότερο εκλογικό αποτέλεσμα που έχει σημειώσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την ίδρυσή της το 2009. Η λογική της «χαμένης ψήφου», το αντιδημοκρατικό όριο του 3% και άλλα που αναφέρει ως αιτίες της εκλογικής της πτώσης σε ανακοίνωσή του το ΝΑΡ, δεν μπορούν από μόνα τους να ερμηνεύσουν την εκλογική καθίζησή της. Άλλωστε, όλα αυτά ίσχυαν πολλαπλάσια και σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλού βρίσκονται οι πραγματικές αιτίες της μεγάλης εκλογικής καθίζησης του «αντικαπιταλιστικού» πόλου.
Στην πραγματικότητα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στη βάση των ρεφορμιστικών αυταπατών που καλλιέργησε και καλλιεργεί με το λεγόμενο «αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης» για «αντικαπιταλιστικές» αλλαγές, εθνικοποιήσεις και εργατικό έλεγχο εντός των ασφυκτικών πλαισίων της ιμπεριαλιστικής και καπιταλιστικής κυριαρχίας, δεν μπόρεσε επί της ουσίας να διαφοροποιηθεί ουσιαστικά από τον ρεφορμιστικό πυρήνα της ιδεολογικοπολιτικής γραμμής τόσο του ΜέΡΑ25, αλλά ακόμη και του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως δεν είναι μακριά η εποχή που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκροτούσε κοινές επιτροπές για το χρέος και το «Όχι» στο δημοψήφισμα του 2015 με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε είναι μακριά η στήριξη από το ΣΕΚ στους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ τη δεύτερη Κυριακή των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών το 2019.
Ταυτόχρονα, η κρίση που έχει ξεσπάσει εδώ και χρόνια στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την πορεία του εγχειρήματος, τα ξεχωριστά εκλογικά κατεβάσματα σε μεγάλους δήμους της χώρας στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, οι αποχωρήσεις οργανώσεων με πλώρη τη ΛΑΕ ή πιο πρόσφατα της ΑΡΙΣ που έχει μετατραπεί σε ένα «αριστερό» συμπλήρωμα του ΚΚΕ, η χωριστή παρουσία σε όλες σχεδόν τις διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις, είναι γεγονότα που δεν μπορούσαν να μην αφήσουν το αποτύπωμά τους και στην εκλογική καταγραφή του μετώπου. Δύο μήνες πριν την προκήρυξη των εκλογών αποτελούσε διακύβευμα αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συνεχίσει να υπάρχει ως τέτοια, αφού το ΣΕΚ είχε μπει σε μια διαδικασία συζητήσεων με οργανώσεις από τη ΛΑΕ μέχρι την Αναμέτρηση, καλώντας την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συγκροτήσουν μια άλλη μετωπική συνεργασία. Τσαλαβουτώντας πότε «δεξιά» και πότε «αριστερά», είναι πιθανό το συγκεκριμένο αποτέλεσμα για δυνάμεις με τέτοιες και τόσες εκλογικές αυταπάτες να αποτελέσει θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων με νέες συγκολλήσεις και ανασυνθέσεις. Θυμίζουμε, τέλος, πως ήταν η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πριν από μερικά χρόνια απέναντι στις οργανώσεις του μ-λ κινήματος χρησιμοποιούσε τα επιχειρήματα της «χαμένης ψήφου» και του 3% που τώρα καταγγέλλει.
Μεγάλη πτώση (πάνω από 600 ψήφους) κατέγραψε και η ΟΚΔΕ, που με την επιμονή της στο τροτσκιστικό αίτημα για την «κυβέρνηση των εργαζομένων» και παρακολουθώντας επί της ουσίας την ίδια ρεφορμιστική λογική, φάνηκε πως δεν μπόρεσε να πείσει για μια άλλη αριστερή προοπτική. Από την άλλη, δυνάμεις που επέλεξαν στις εκλογές αυτές με φανερό ή μη τρόπο να στηρίξουν τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ, του ΜέΡΑ25 ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως η ΑΡΙΣ, η ΔΕΑ, η Παρέμβαση και άλλες και τώρα κουνούν το δάχτυλο για την «επόμενη μέρα στην αριστερά», έχουν συμβάλει με τη στάση και την πολιτική τους γραμμή όλα αυτά τα χρόνια στην ίδια αναπαραγωγή της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας σε αγωνιστές της αριστεράς.
Εκλογικές συγκολλήσεις έξω από αρχές και πολιτικές θέσεις, εφήμερες συνεργασίες με εκλογική ημερομηνία λήξης, καλλιέργεια εκλογικών και κοινοβουλευτικών αυταπατών, ρεφορμιστικά προγράμματα βαθμιαίων και αντιφατικών μεταξύ τους μεταρρυθμίσεων του καπιταλισμού και στο τέλος αδυναμία ουσιαστικής διαφοροποίησης από την ίδια ρεφορμιστική λογική του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής των παραπάνω δυνάμεων, που στο έδαφος της πολιτικής κρίσης και της μεγάλης υποχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν μπορούν να αντέξουν και να αποκρούσουν την πίεση, μα συνεχίζουν να παραμένουν ευάλωτοι απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και να διαγράφουν την ίδια πορεία κρίσης και αδιεξόδων, να αναπαράγουν την ηττοπάθεια και την απογοήτευση σε ένα ολόκληρο δυναμικό αγωνιστών της αριστεράς και του επαναστατικού κινήματος.
Στον αντίποδα, οι δυνάμεις που αναφέρονται στο μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα και ιδιαίτερα το Μ-Λ ΚΚΕ κατέγραψαν ένα θετικό εκλογικό αποτέλεσμα, όσο κι αν είναι μικρή η κλίμακα του αποτελέσματός του, κι ούτε σημαίνει πως είναι δεδομένο, αλλά αναμφίβολα δείχνει την αντοχή ενός ευρύτερου δυναμικού που επέλεξε να στηρίξει είτε το Μ-Λ ΚΚΕ, είτε το ΚΚΕ (μ-λ). Και στην πλειοψηφία του αυτό το δυναμικό, εμείς θεωρούμε, ότι αντιλαμβάνεται τις μαρξιστικές-λενινιστικές οργανώσεις ως ένα ενιαίο χώρο. Σε κάθε περίπτωση, επειδή το σύνθημα του Μ-Λ ΚΚΕ για τους λαϊκούς αγώνες που θα κρίνουν το μέλλον αποτελεί τη σημαντικότερη και την πιο αναγκαία αλήθεια στις νέες μετεκλογικές συνθήκες, θα χρειαστεί μεγαλύτερη επιμονή στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της οργάνωσης της λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής πάλης την επόμενη περίοδο.
