Ακρίβεια, φτώχεια, ανεργία, καταστολή, υποτέλεια, πόλεμος
μια ζοφερή πραγματικότητα διαγράφεται για το λαό μας
Μέρα με τη μέρα η κατάσταση για το λαό μας, που δέχεται ένα νέο γύρο σφοδρής επίθεσης δίχως «ημερομηνία λήξης», γίνεται πιο δραματική. Αν ο γνωστός Σόϊμπλε πρότεινε για τον επερχόμενο χειμώνα στους Γερμανούς, «κεριά, σπίρτα, έναν φακό» και ένα «πουλόβερ» παραπάνω, τότε στην Ελλάδα ο λαός μας θα χρειαστεί πολλά «πανωφόρια» και «κουβέρτες».
Η ακρίβεια τσακίζει κόκαλα, οι ανατιμήσεις δίνουν και παίρνουν. Θέρμανση, τρόφιμα, καύσιμα και άλλα βασικά αγαθά γίνονται «είδη πολυτελείας».
Η τιμή του πετρελαίου κίνησης αλλά και θέρμανσης, που φαίνεται ότι θα φτάσει -αν δεν ξεπεράσει- τα 1,55€ από 1,05 πέρυσι, απειλεί τις δουλειές, τις ζωές και την υγεία του λαού μας.
Το φυσικό αέριο το Σεπτέμβρη κατέγραψε αύξηση-ρεκόρ κατά 332%.
Ο πληθωρισμός, που έφτασε τον ίδιο μήνα το 12%, αποτυπώνει μια τραγική κατάσταση, η οποία τους επερχόμενους μήνες θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο.
Η ανεργία παραμένει στο κόκκινο, ενώ η εργασιακή ανασφάλεια επεκτείνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς.
Ένα νέο κύμα λουκέτων και μαζικών απολύσεων είναι ήδη σε εξέλιξη, ενώ αναμένεται να κορυφωθεί το αμέσως επόμενο διάστημα.
Η ενεργειακή επάρκεια της χώρας βρίσκεται «εν αμφιβόλω», ενώ τα παραμύθια της «πράσινης ενέργειας» θρυμματίζονται από τον «καταραμένο» λιγνίτη, που ευτυχώς υπάρχει και επανέρχεται. Ήδη τα λαϊκά νοικοκυριά «αυτοπεριορίζονται» στην κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος, κόβοντας κι άλλο από τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες τους (τον Αύγουστο περιόρισαν την κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος κατά 13,94% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα πέρυσι). Οι εργαζόμενοι με τους καθηλωμένους μισθούς, τα πετσοκομμένα μεροκάματα και το γλίσχρο λαϊκό εισόδημα, ωθούνται σε μια ανηφορική και ματωμένη πορεία προς το δικό τους Γολγοθά.
Όλα αυτά δεν αποτελούν φυσικό φαινόμενο, όπως προσπαθούν κυβέρνηση, κεφάλαιο και διατεταγμένα ΜΜΕ να μας πείσουν με κάθε τρόπο, ούτε οφείλονται στην πρόσφατη ενεργειακή κρίση, αν και τροφοδοτούνται σίγουρα και από αυτήν. Έχουν σχέση με την εφαρμογή από την κυβέρνηση και από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις μιας συνεχιζόμενης εδώ και μια δωδεκαετία αντιλαϊκής πολιτικής, που έχει τη σφραγίδα της ΕΕ αλλά και την αποδοχή των κομμάτων μιας ψοφοδεούς αντιπολίτευσης. Είναι απόρροια μιας εγχώριας και παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που σοβεί και βαθαίνει πολλά χρόνια τώρα σε όλο τον πλανήτη. Συνδέεται με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τα πολεμικά επεισόδια που γενικεύονται.
Η κυβέρνηση αρνείται με θράσος, «για λόγους δημοσιονομικής σταθερότητας» να αυξήσει μισθούς, συντάξεις και μεροκάματα και παραπέμπει τις όποιες αυξήσεις – ψίχουλα στην επόμενη, προεκλογική χρονιά. Επιχειρεί να πείσει ότι προωθεί μια «κοινωνική πολιτική», με τα επιδόματα πείνας, «voucher» ή «pass». Εκβιάζει κυνικά και λοιδορεί τη φτωχολογιά, λέγοντας ότι «όσοι δεν προσαρμόζονται πεθαίνουν»!!! Το «καλάθι της νοικοκυράς» όχι μόνον δεν «κλειδώνει» με «αυξήσεις χαμηλές ή μηδενικές αυξήσεις», όπως ισχυρίζεται ο ανεκδιήγητος Γεωργιάδης, υπουργός Ανάπτυξης, αλλά αντίθετα συνεχώς αδειάζει.
Η κυβέρνηση, για την κατάσταση που επικρατεί, προσπαθεί να συγκαλύψει τις ευθύνες της ίδιας, όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, της ΕΕ και του κεφαλαίου. Θέλει το λαό στη γωνία, τρομοκρατημένο, να δέχεται αδιαμαρτύρητα τα απανωτά κύματα της επίθεσης, εγκλωβισμένο σε μια προεκλογική «ψιχουλομαχία» ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, να εκτονώνει την αγωνία, την αγανάκτηση και την οργή του στις κάλπες, με την αναζήτηση και επιλογή επίδοξου «σωτήρα». Με την επίκληση του «δύσκολου χειμώνα» – μπαμπούλα, που έχει γίνει καραμέλα στα χείλη των κυβερνητικών, τον καλούν «να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι».
Ο προϋπολογισμός του 2023, πιο ταξικός από ποτέ, προβλέπει φορολογική αφαίμαξη πολλών δισ. ευρώ, με αυξήσεις φόρων (κύρια των έμμεσων), μείωση των δαπανών για Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια και άλλες βασικές υπηρεσίες, αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών, συνέχιση των περικοπών σε προσλήψεις, «πρωτογενή πλεονάσματα» και «μείωση» του χρέους, με τις θυσίες και τον ιδρώτα των εργαζομένων και από τις τσέπες των λαϊκών νοικοκυριών.
Την ίδια στιγμή που ο λαός χειμάζεται, τα κέρδη της ολιγαρχίας του πλούτου αυξάνονται και η κυβέρνηση, μέσα από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και το Ταμείο Ανάκαμψης, πριμοδοτεί το κεφάλαιο με ένα πακτωλό πολλών δισ. ευρώ. Τα «ασημικά» της χώρας, δημόσια περιουσία και υπηρεσίες, ιδιωτικοποιούνται αντί πινακίου φακής, στο ξένο -κυρίως- και στο ντόπιο κεφάλαιο.
Η πανδημία -ανεξέλεγκτη- μετράει κι άλλες εκατόμβες θανάτων, μέσα από μια εγκληματική πολιτική διάλυσης της Δημόσιας Υγείας, που αποκαλύπτεται πανηγυρικά από τις μελέτες των μέχρι χτες εκλεκτών επιστημόνων της κυβέρνησης και που φαίνεται ότι θα συνεχιστεί…
Ο πόλεμος στη Ουκρανία και άλλες εστίες έντασης, ο άγριος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, οι αντιθέσεις, οι διαιρέσεις αλλά και οι συσπειρώσεις, η παγκόσμια αναταραχή, οι φόβοι μιας γενικευμένης -ακόμη και πυρηνικής- σύγκρουσης, με τεράστιους κινδύνους για τους λαούς της περιοχής και ολόκληρου του κόσμου, συνθέτουν ένα σκοτεινό, αντιδραστικό σκηνικό, αυξάνουν και επιτείνουν την φτώχεια, την ακρίβεια, την επισιτιστική κρίση, την εξαθλίωση, την μετανάστευση, αλλά και την καταστολή για όσους αντιστέκονται.
Η τρομοκρατία, η καταστολή, οι απαγορεύσεις κι οι διώξεις, η άνοδος του φασισμού βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, στη χώρα μας αλλά και σε άλλες χώρες του κόσμου -και της Ευρώπης- γίνονται συμπλήρωμα και μαστίγιο της πολιτικής της φτώχειας, της ακρίβειας και της ανεργίας. Τον ίδιο σκοπό υπηρετούν και το χτύπημα της απεργίας και των σωματείων, με εργαλείο το νόμο Χατζηδάκη, οι απολύσεις και η ωμή καταστολή των απεργών, όπως είδαμε στην απεργία της «Μαλαματίνα» στη Θεσσαλονίκη, στα «Πετρέλαια Καβάλας» και αλλού, λίγους μήνες πριν.
Αν τα αστικά επιτελεία επιτίθενται στο λαό με όλα τα όπλα τους, η απάντηση από πλευράς του, για πολλούς και συγκεκριμένους λόγους, είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες του. Υπήρξαν βέβαια και ξετυλίγονται αγώνες παγκόσμια, στην ΕΕ και στη χώρα μας (φοιτητές, «e-food», COSCO, Μαλαματίνα, ΛΑΡΚΟ, υγειονομικοί, εκπαιδευτικοί, Καβάλα κλπ) και σε κάποιες περιπτώσεις με νίκες, έστω και μικρές.
Όμως αυτός ο Λεβιάθαν δεν αντιμετωπίζεται με σφεντόνες, με αυτές τις χωριστές, ασυντόνιστες απεργίες. Θέλει σαν απάντηση τον Παλλαϊκό-Πανεργατικό αγώνα, καλά σχεδιασμένο, παρατεταμένο και κλιμακούμενο. Και εδώ ακριβώς αναδεικνύεται το έλλειμμα του συνδικαλιστικού, εργατολαϊκού κινήματος, που σηματοδοτείται από γενική υποχώρηση του κινήματος και του υποκειμενικού παράγοντα (Αριστεράς, κόμματος της εργατικής τάξης).
Απέναντι λοιπόν στην κυβέρνηση και όλο τον εσμό που την υποστηρίζει, που «πέταξε το γάντι» της στο λαό και την εργατική τάξη, οι συμβιβασμένες ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργάνων ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αυτή την κρίσιμη ώρα, όπως πολλές φορές έχουν κάνει στο παρελθόν, αντί να «χτίσουν» απέναντί τους ένα «πύργο ατίθασο», «απάντησαν», μετά από ένα χρόνο με μια απεργία στις 9 Νοέμβρη, που τη «σέρνουν» από τις αρχές Σεπτέμβρη.
Η απεργία αυτή δεν αποτελεί πρόταση αγωνιστικής διεξόδου ή «κορύφωση», όπως αρέσκονται να λένε και οι «ταξικοί» εισηγητές της, αλλά χωρίς συνέχεια, σχέδιο, οργάνωση και κλιμάκωση, συνιστά μια επιχείρηση διαχείρισης της κατάστασης, αδράνειας και προσαρμογής, από δυνάμεις που δεν έχουν καμία πίστη σε με τέτοια προοπτική. Έρχεται έτσι να εκτονώσει την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου, να σπείρει την απογοήτευση και την ανημπόρια, που θα την χρησιμοποιήσουν αύριο για να κηρύξουν νέα «στάση» αγώνων.
Και αν για τις παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως αναμενόμενες τέτοιες πρακτικές, δεν αποτελεί πλέον καμία έκπληξη και η συμπόρευση της παράταξης του ΠΑΜΕ σε αυτήν την ξεφωνημένη γραμμή. Πίσω από τους κούφιους αντικαπιταλισμούς και την αγωνιστική φλυαρία, επί της ουσίας -και τα τελευταία τρία χρόνια ακόμη πιο κραυγαλέα- το ΠΑΜΕ ακολουθεί την ίδια γραμμή.
Οι δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς και οι αγωνιστές στο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει το επόμενο διάστημα να αναδείξουν όλες τις αιτίες και τις ευθύνες για την αδράνεια του, σε αυτές τις πολύ κρίσιμες συνθήκες. Και σε αυτό το ναρκοθετημένο τοπίο να παλέψουν με κάθε τρόπο, ώστε η απεργία της 9/11 να μην αποτελέσει «κορύφωση» και «μήνυμα «ανακωχής» των συνδικαλιστικών ηγεσιών, αλλά να τις διαψεύσει και να την μετατρέψει σε ένα πραγματικό αγωνιστικό βήμα, το οποίο θα αποτελέσει γεγονός ενός συνεχούς και ανυποχώρητου αγώνα. Κάθε σωματείο και κάθε συνδικάτο πρέπει άμεσα να καλέσει τα μέλη του σε γενική συνέλευση.
Ο αγώνας απέναντι στην καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και σε αυτές τις πολιτικές που την υπηρετούν δεν τελειώνει στις 9 Νοέμβρη. Όμως η επιτυχία της απεργίας αυτής μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη ενός κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης, που πρέπει να υπηρετήσει η ταξική πτέρυγα του συνδικαλιστικού κινήματος με κάθε τρόπο, να αποτελέσει ένα ουσιαστικό βήμα του δύσκολου δρόμου που πρέπει να περπατήσουμε.
