Η “ανάπτυξή” τους είναι απέναντι και ενάντια στο λαό
Πατάει πάνω στην υπερεκμετάλλευση και τη συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων
Με την παρουσία ολιγάριθμων διασπασμένων αριστερών δυνάμεων έξω από τη Βουλή ψηφίστηκε την περασμένη Πέμπτη το «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο με τον προσδόκιμο τίτλο «Επενδύω στην Ελλάδα και άλλες διατάξεις». Το αντιδραστικό αυτό πόνημα-φυσαρμόνικα (ξεκίνησε με 88 και έφθασε αισίως τα 236 άρθρα!), αποτελεί την επιτομή της κυριαρχίας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Ένα πολυνομοσχέδιο για το οποίο βιομήχανοι, καναλάρχες, εφοπλιστές, μεγαλοξενοδόχοι και τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους. Πρόκειται λοιπόν για μία ακόμα κραυγαλέα στήριξη των δυνάμεων ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, προκειμένου να προχωρήσουν οι διαβόητες «επενδύσεις». Για πολλαπλή φορά, αυτή η στήριξη του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου θα γίνει με τους γνωστούς δύο άξονες: α) με χαμηλότοκα δάνεια, με κάθε λογής παροχές και προνόμια, επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, με fast track διευκολύνσεις, με απόσυρση κάθε «γραφειοκρατικού» εμποδίου και β) με συντριπτικά χτυπήματα στις εργασιακές σχέσεις, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, απαγόρευση μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία, ηλεκτρονικό φακέλωμα, μειώσεις μισθών, απολύσεις, κ.α., τα οποία σημειωτέον παρουσιάζονται ως «φιλεργατικά»! Παράλληλα, η κυβέρνηση της ΝΔ υπακούοντας τυφλά στις εντολές των ιμπεριαλιστικών κέντρων, ανοίγει επιπλέον διάπλατα τις πόρτες για να διεισδύσει το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο στην Ασφάλιση, την Υγεία, την Παιδεία, την προστασία του Περιβάλλοντος, σε όλες τις κοινωνικές υποδομές. Μετά από δέκα χρόνια Μνημονίων και υποτίμησης των όρων ζωής του λαού μας, επανέρχεται η κατ’ επίφαση «κανονικότητα στην ανάπτυξη», όπως την επιδιώκουν τα ξένα κέντρα και οι ντόπιοι λακέδες τους. Αυτή ακριβώς την κατάσταση βιώνουμε σήμερα.
Με την παρουσία ολιγάριθμων διασπασμένων αριστερών δυνάμεων έξω από τη Βουλή ψηφίστηκε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης με τη διαδικασία της ονομαστικής ψηφοφορίας (ΝΔ+«Ελληνική Λύση» 165 υπέρ, 122 κατά) το «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο με τον προσδόκιμο τίτλο «Επενδύω στην Ελλάδα και άλλες διατάξεις». Το αντιδραστικό αυτό πόνημα-φυσαρμόνικα (ξεκίνησε με 88 και έφθασε αισίως τα 236 άρθρα!), αποτελεί την επιτομή της κυριαρχίας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης η οποία ακολουθώντας πιστά τις εντολές των ξένων επικυρίαρχων και με όχημα την κυβέρνηση της ΝΔ, επαναφέρει το γνωστό αλησμόνητο κράτος της Δεξιάς ασυδοσίας. Με το νέο νόμο, καθιερώνει τον εκάστοτε υπουργό Ανάπτυξης σε μόνιμο και απόλυτο ρυθμιστή των εργασιακών σχέσεων, διαγράφει ενέργειες στα όρια της παρανομίας σε έκθετους επιχειρηματίες, παρέχει ασυλία και παντοειδείς διευκολύνσεις σε ημέτερους, στρώνει το δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις των ΟΤΑ, καλύπτει ελεγχόμενες για λαθροχειρίες διοικήσεις Οργανισμών και κρατικών υπηρεσιών, ιδρύει ανεξέλεγκτους εργοδοτικούς μηχανισμούς («ενώσεις προσώπων» με συμμετοχή τόσο εργαζομένων, όσο και διευθυντικών στελεχών) με απεριόριστη διάρκεια θητείας, δημιουργεί «ζώνες εργασίας» με πολύ φτηνά μεροκάματα, ψηφιοποιεί το μητρώο υποδομών για το ευκολότερο άρπαγμα των φιλέτων, αποθεώνει τους καναλάρχες, ελαστικοποιεί βάναυσα τους όρους περιβαλλοντικών μελετών στις Συμβάσεις του Δημοσίου, αίρει τους υφιστάμενους κρατικούς ελέγχους, αυξάνει τους μισθούς των μετακλητών υπαλλήλων, παρέχει βίζες σε όποιον ορέγεται να «επενδύσει» σε μία μπιρ-παρά χώρα, ανατρέπει με δυο λόγια, κάθε έννοια «κανονικότητας». Ένα πολυνομοσχέδιο για το οποίο βιομήχανοι, καναλάρχες, εφοπλιστές, μεγαλοξενοδόχοι και τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους. Πρόκειται λοιπόν για μία ακόμα κραυγαλέα στήριξη των δυνάμεων ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, προκειμένου να προχωρήσουν οι διαβόητες «επενδύσεις». Για πολλαπλή φορά, αυτή η στήριξη του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου θα γίνει με τους γνωστούς δύο άξονες: α) με χαμηλότοκα δάνεια, με κάθε λογής παροχές και προνόμια, με επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, με fast track διευκολύνσεις, με άμεσες αδειοδοτήσεις, με κατ’ επίφαση ελέγχους, με απόσυρση κάθε «γραφειοκρατικού» εμποδίου, και β) με συντριπτικά χτυπήματα στις εργασιακές σχέσεις, με κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με απαγόρευση μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία, με συρρίκνωση εργασιακών δικαιωμάτων, με ηλεκτρονικό φακέλωμα, με περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας, με επέκταση της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας, με μειώσεις μισθών, απολύσεις, κ.α.), τα οποία σημειωτέον παρουσιάζονται ως «φιλεργατικά»! Παράλληλα, η κυβέρνηση της ΝΔ υπακούοντας τυφλά στις εντολές των ιμπεριαλιστικών κέντρων, ανοίγει επιπλέον διάπλατα τις πόρτες για να διεισδύσει το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο στην Ασφάλιση, την Υγεία, την Παιδεία, την προστασία του Περιβάλλοντος, σε όλες τις κοινωνικές υποδομές. Μετά από δέκα χρόνια Μνημονίων και υποτίμησης των όρων ζωής του λαού μας σε επίπεδο τριτοκοσμικής χώρας κι αφού η υποχώρηση του εργατολαϊκού κινήματος συνεχίζεται, επανέρχεται η κατ’ επίφαση «κανονικότητα στην ανάπτυξη», όπως την επιδιώκουν τα ξένα κέντρα και οι ντόπιοι λακέδες τους.
Αυτή ακριβώς την κατάσταση βιώνουμε σήμερα.
★★★
Σημειώνουμε πως παρατηρείται αντιγραφή αρκετών σημείων του πολυνομοσχεδίου από την «αναπτυξιακή» πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ! Κατά συνέπεια, η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη συζήτηση στη Βουλή, καθώς και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, δεν διαφοροποιείται επί της ουσίας από τις προτάσεις της ΝΔ, -εφ’ όσον την «ανάπτυξη» την βλέπουν όλοι τους πάνω στη βάση του ίδιου εκμεταλλευτικού συστήματος- αλλά στη βάση των επιμέρους συμφερόντων των τμημάτων της μεγαλοαστικής τάξης που εκπροσωπούν. Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος μεταξύ του πρώην και του νυν υπουργών Ανάπτυξης, κ.κ. Δραγασάκη και Γεωργιάδη: «…Tο βασικό πλαίσιο, το θεσμικό, σε ό,τι αφορά το αναπτυξιακό μέρος, τον νόμο για τις στρατηγικές επενδύσεις, την αναπτυξιακή τράπεζα (…) αλλά και το νομοσχέδιο που είχαμε ετοιμάσει εμείς για τα εθνικά προγράμματα ανάπτυξης, αυτή είναι η βάση του νομοσχεδίου (…) Θέλω να εκφράσω την ικανοποίησή μου δημόσια, διότι ο κ. Γεωργιάδης τήρησε το λόγο του, σεβάστηκε το έργο το οποίο αφήσαμε…», δήλωσε ο Δραγασάκης, ενώ ο Γεωργιάδης ανταπέδωσε τη φιλοφρόνηση λέγοντας: «…Παρέλαβα από τον προκάτοχό μου συγκροτημένη εργασία, την αναγνώρισα από την πρώτη βδομάδα που πήγα στο υπουργείο και είπα ότι ένα μεγάλο τμήμα του νομοσχεδίου προέρχεται από προηγούμενα σχέδια νόμου που παρέλαβα (…) προτιμώ να βλέπω την πολιτική σαν συνέχεια…». Από την πλευρά του ο Τσίπρας ήταν πιο ρηξικέλευθος, υπεραμυνόμενος των δικών του επιλογών, που μετέτρεψαν μία «…ρημαγμένη, χρεοκοπημένη χώρα που μας παραδώσατε, σε κέντρο Ενέργειας, εμπορίου, logistics, τηλεπικοινωνιών και νέων τεχνολογιών, ολοκλήρωσης μεγάλων οδικών αξόνων,…».
Φυσικά για την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα (Γεωργία, Κτηνοτροφία, Αλιεία, εξορυκτική βιομηχανία) ή της μεταποιητικής και βαριάς Βιομηχανίας, που αποτελούν το Άλφα και το Ωμέγα μίας πραγματικής ανάπτυξης, ούτε λόγος να γίνεται. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε τράπεζες, logistics, μεταφορές, οδικούς άξονες, τηλεπικοινωνίες, διαδίκτυα, ασφάλειες, κολέγια θραυσμάτων γνώσης, ενέργεια, εξοπλισμούς, ξενοδοχειακές μονάδες, τουριστικά γραφεία, αεροδρόμια, λιμάνια, κλπ., κλπ., προβάλλοντας εμφαντικά τον παρασιτικό τομέα μιας οικονομίας που ζει και θα συνεχίσει να ζει με δανεικά, κάτω από τη βαριά σκιά της εξάρτησης και της επιτροπείας.
★★★
Παρά τις στερεότυπες δηλώσεις του, αμέσως μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου περί «της σωτηρίας και της ανάπτυξης της χώρας», ο Μητσοτάκης γνωρίζει πολύ καλά ότι οι δεσμοί του με το λαό διαρρηγνύονται με ρυθμούς ευθέως ανάλογους με την καθημερινή βάναυση εφαρμογή των αντιδραστικών μέτρων που προστάζουν οι ξένοι προστάτες και υλοποιεί με δουλική υπακοή η κυβέρνησή του. Γιατί φιλοδοξεί ότι με το ευνοϊκό «επενδυτικό κλίμα» που δημιουργείται (αναβάθμιση από την Standard and Poor’s, πτώση των επιτοκίων του 10ετούς ομολόγου, ισχυροποίηση τραπεζικού συστήματος, ρυθμίσεις κρατικών χρεών σε επιχειρηματίες, κ.α.), θα αλλάξει η «ψυχολογία της αγοράς» και θα δημιουργηθεί «κλίμα ανάταξης». Πιστεύει ακόμα ότι θα επιταχυνθεί η απορρόφηση κονδυλίων του ΕΣΠΑ και θα ξεκινήσουν άμεσα όχι μόνο τα «παγωμένα» μεγάλα έργα (λ.χ. γραμμή 4 του Μετρό, ύψους 1,8 δις €), αλλά και ό,τι αφορά στη σφαίρα του παρασιτικού τομέα που αναφέραμε παραπάνω. Η επαναλαμβανόμενη επωδός αφορά στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Όλ’ αυτά φυσικά ανάγονται εν μέρει στη σφαίρα της φαντασίας, καθ’ ότι η διάλυση της κρατικής μηχανής σαν απόρροια αφενός των χιλιάδων απολύσεων, των συνταξιοδοτήσεων, των διαθεσιμοτήτων, κλπ. που επέφεραν -και εξακολουθούν να επιφέρουν- τα συνεχή μέτρα των Μνημονίων, αφετέρου η εξαιρετικά επιφυλακτική στάση που κρατούν Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι «επενδυτές», αλλά και η συνεχιζόμενη παγκόσμια καπιταλιστική ύφεση σε συνδυασμό με το λυσσαλέο εμπορικό πόλεμο και με την αβεβαιότητα ως προς την τελική έκβαση του εγχειρήματος της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους και τέλος οι πολεμικές κλπ. εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, κάνουν το ζήτημα των «επενδύσεων», προς το παρόν, πολύ δύσκολη υπόθεση.
★★★
Έτσι, το «αφήγημα της ανάπτυξης» εξακολουθεί να πλανιέται, με τις εκάστοτε κυβερνήσεις να του προσδίνουν μυθικές διαστάσεις. Μάλιστα, στις επετειακές δηλώσεις του για την 28η Οκτώβρη, ο πρωθυπουργός επιχείρησε να σπείρει νέες αυταπάτες, πουλώντας ψεύτικές ελπίδες ότι με τη συμμετοχή του λαού μας στην επίτευξη των στόχων που χάλκευσαν οι ξένοι δυνάστες μαζί με την ντόπια ολιγαρχία, θα αντιμετωπιστεί η υψηλή ανεργία. (Για τη σπέκουλα της δήθεν «ανάπτυξης» όπως την εννοεί το χρηματιστικό κεφάλαιο και τα ντόπια και ξένα μονοπώλια, έχει διεξοδικά αναλύσει στην αρθρογραφία του ο Λ.Δ). Ωστόσο η πρωθυπουργική επιμονή στην προπαγάνδα της «ανάπτυξης», θα πρέπει να στηλιτευτεί σαν μνημείο υποκρισίας και αμοραλισμού. Γιατί σε αυτή την τραγική ιστορική συγκυρία, όπου ο λαός μας κυριολεκτικά αφανίζεται κάτω από την επέλαση των εξοντωτικών μέτρων και του ακόμα πιο ζοφερού μέλλοντος, η αναφορά στην «ανάπτυξη», καλλιεργεί ψεύτικο κλίμα ανοχής και προσδοκιών, με μοναδικό στόχο την αποτροπή της έκρηξης της λαϊκής οργής και αγανάκτησης. Ο Μητσοτάκης (όπως άλλωστε και ο Τσίπρας), αναγορεύοντας σαν «πρώτο εχθρό την ανεργία» και με ρομφαία το δήθεν τέλος των αντιλαϊκών μέτρων, ουσιαστικά εκβιάζει τους εργαζόμενους να συστρατευτούν πίσω από τις επιλογές των ξένων δυναστών και της κυβέρνησης, παραβλέποντας τα δεινά που επισώρευσε η μνημονιακή πολιτική που εφάρμοσαν δουλικά οι κυβερνήσεις των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ. Σε ό,τι αφορά το διαβόητο «επενδυτικό κλίμα» που ευαγγελίζεται η Δεξιά, αυτό σε καμία περίπτωση δεν αγγίζει τη λαϊκή οικογένεια, που έτσι ή αλλιώς βρίσκεται στα πρόθυρα της φτωχοποίησης και της εξαθλίωσης. Τέλος η αναφορά στην «εξασφάλιση θέσεων εργασίας», αποτελεί μόνιμη επωδό των κυβερνητικών ψευδολογιών, αφού είναι πια γνωστό ότι πρόκειται για προσωρινές θέσεις, πλήρους ελαστικοποίησης και πενιχρών αποδοχών. Εξ άλλου είναι γνωστό πως ο τριτογενής τομέας της οικονομίας δεν έχει το χαρακτήρα «εντάσεως εργασίας».
★★★
Αν οι ξένοι θα κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, θα το κάνουν μόνο και μόνο για να αποκομίσουν το ανώτατο κέρδος. Το χρηματιστικό κεφάλαιο χρησιμοποιεί την υπεροχή του σε θραύσματα βιομηχανικών επενδύσεων, σε χρηματιστικές επιχειρήσεις και αγορά έτοιμων υποδομών που του αποφέρουν τεράστιο κέρδος σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Οι κατατμήσεις άλλωστε, και αυτού του είδους οι «επενδύσεις», στις χώρες των πρώτων υλών, ή στις χώρες με φτηνά μεροκάματα και χαμηλή φορολογία, αποτελούν βασικό τρόπο λειτουργίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Από την πλευρά της, η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία, που για τον εαυτό της κράτησε το προνόμιο του κομπραδόρου-μεταπράτη, δεν προτίθεται να πραγματοποιήσει -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- η ίδια επενδύσεις αν δεν είναι κρατικοδίαιτες, ούτε βέβαια να εκμεταλλευτεί τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, οι οποίες προϋποθέτουν και τεχνολογίες και μηχανήματα που δεν παράγει η χώρα. Θα την αφήσει κατά συνέπεια στο ξένο κεφάλαιο με αντάλλαγμα ένα ευρύτατο σύστημα προμηθειών, υπό και υπερτιμολογήσεων, εξαγωγής υπερκερδών στις ξένες τράπεζες, κλπ.. Το ντόπιο παρασιτικό κεφάλαιο, αφού εξασφάλισε, στη σημερινή κρίση, τα κεφάλαιά του στην Ελβετία, καλεί τώρα το ξένο κεφάλαιο να έλθει να «επενδύσει» στη χώρα μας, όπου θα απολαμβάνει, τους εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους, και θα λεηλατεί το δημόσιο πλούτο της.
Στο μεταξύ, η συνάντηση του Μητσοτάκη με εκπροσώπους της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών, με πρόσχημα την ανάκληση τάχα των προκλητικών αυξήσεων σε μία σειρά υπηρεσιών, αλλά με ουσιαστικό αντικείμενο τις νέες κρατικές εγγυήσεις και τις υπόλοιπες «διευκολύνσεις» προς το τραπεζικό κατεστημένο, κατέληξε στην άμεση εφαρμογή του σχεδίου «Ηρακλής», προκειμένου να ξεφορτωθούν οι τράπεζες τα «κόκκινα» δάνεια μέχρι το 2022, ώστε να γίνει δυνατή η φτηνή χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας. Σε ό,τι αφορά στην «προστασία της πρώτης κατοικίας», ένα μικρό μόνο μέρος των λαϊκών νοικοκυριών μπορεί να υπαχθεί στη ρύθμιση των 120 δόσεων. Το υπόλοιπο παραμένει όμηρος στις ορέξεις κυβέρνησης, δανειστών και τραπεζών.
★★★
Ο λαός μας έζησε τη ζοφερή πραγματικότητα της «δίκαιης ανάπτυξης». Τώρα θα βιώσει τον τρόμο της «ανάπτυξης για όλους». Ωστόσο, στην ταξική τους διάσταση, τόσο η μία εκδοχή της «ανάπτυξης», όσο και η άλλη, δεν αντιστοιχούν σε καμία περίπτωση με τις προσδοκίες του κόσμου της εργασίας, αφού υπάγονται στις σχέσεις που ορίζει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής στο σημερινό ανώτατο στάδιό του, όπως αυτό ελέγχεται από τα ιμπεριαλιστικά του κέντρα. Δηλαδή, εκμετάλλευση και ανάπτυξη κάποιων συγκεκριμένων κερδοφόρων κλάδων, κάτω από την κυριαρχία των τραπεζών, στο λυσσαλέο αγώνα μιας χούφτας ιμπεριαλιστικών κρατών για την παγκόσμια κυριαρχία. Για τα ασθενέστερα οικονομικά κράτη που έχουν ήδη δεχθεί την ολόπλευρη εξάρτηση, η «ανάπτυξη» ταυτίζεται με την πλήρη υποταγή του πολιτικού τους συστήματος, την αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους, τη συνεχή πτώση μισθών και μεροκάματων, την εντατικοποίηση της εργασίας, την ελαχιστοποίηση της ασφάλισης, τις επιδοτήσεις από τον κρατικό Προϋπολογισμό στους λεγόμενους «ξένους επενδυτές» τις αθρόες φοροαπαλλαγές τους, τη δημιουργία τεράστιου εφεδρικού στρατού ανέργων, κλπ. με μοναδικό στόχο την εξασφάλιση του ανώτατου κέρδους. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα και στη χώρα μας η οποία έχει μετατραπεί σε νεοαποικία Eυρωπαίων και Aμερικάνων ιμπεριαλιστών.
Πραγματική ανάπτυξη για τον κόσμο της εργασίας σημαίνει κάλυψη των σύγχρονων αναγκών των εργατολαϊκών στρωμάτων σε εργασία, τροφή, στέγαση, μόρφωση, Yγεία, Πρόνοια. Σημαίνει έμφαση στην ανάπτυξη της Γεωργίας, της μεταποιητικής και βαριάς Bιομηχανίας. Kαι για τη διασφάλιση όλων των παραπάνω, σημαίνει πρώτα και κύρια σκληρός και παρατεταμένος αγώνας για την ανατροπή του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας. Γιατί μόνο τότε θα μπορεί να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη βασισμένη στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού μας, έξω και πέρα από τις ψευδεπίγραφες αναφορές για «ανάπτυξη» στα πλαίσια του βάρβαρου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
