Συμφωνία υπαγορευμένη από τους ξένους δυνάστες
Αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την υποτέλεια και τον εθνικισμό για την ειρήνη, την αλληλεγγύη και τη συνεργασία των λαών
Η ψήφος εμπιστοσύνης που απέσπασε η κυβέρνηση και στη συνέχεια οι μεθοδεύσεις για την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών, η αποχώρηση του Καμμένου και η διάλυση της κυβέρνησης με τη μορφή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επιταχύνουν τις διεργασίες και τις εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας. Τελικά η συμφωνία των Πρεσπών δεν αποτέλεσε «μοχλό για την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού», όπως διατείνονταν ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επέφερε αποσύνθεση και ουσιαστική διάλυση των μικρότερων κομμάτων ( ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, ρήξη ΚΙΝΑΛ με ΔΗΜΑΡ). Μέσα από εκβιασμούς, παζάρια, εξαγορές και ανταλλάγματα, οι περισσότεροι βουλευτές αυτών των κομμάτων μετακομίζουν και προσδένονται, ανάλογα, στο σημερινό δίπολο εξουσίας, τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ, δημιουργώντας συνθήκες οξύτατης πολιτικής πόλωσης και ένα άθλιο σκηνικό φτηνής αντιπαράθεσης και εξαπάτησης του λαού μακριά από τα πραγματικά προβλήματα που τον απασχολούν.
Η κυβέρνηση Τσίπρα και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται πως η «λύση» του προβλήματος για το όνομα της πΓΔΜ, η «εξομάλυνση» των σχέσεων με τη γειτονική χώρα και η «σταθερότητα» της περιοχής διασφαλίζονται με τη Συμφωνία των Πρεσπών και την άμεση ευρωατλαντική ολοκλήρωση των Βαλκανίων. Διασφαλίζονται από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, από αυτούς δηλαδή που αιματοκύλησαν πριν λίγα χρόνια τα Βαλκάνια, από αυτούς που σφαγιάζουν λαούς, ισοπεδώνουν και διαλύουν χώρες, όπως συμβαίνει αυτήν τη στιγμή με τη Βενεζουέλα!
Διακηρύσσοντας, μάλιστα, πως οι ΗΠΑ είναι ο «καλύτερος στρατηγικός σύμμαχος στην περιοχή», ο Α. Τσίπρας έχει γίνει ο πιο ένθερμος υποστηρικτής μιας Συμφωνίας υπαγορευμένης από τους ξένους δυνάστες, που αφήνει ανοιχτά ζητήματα αλυτρωτισμού ώστε να υπάρχει πρόσφορο έδαφος για τη συνεχή ιμπεριαλιστική παρέμβαση και την άσκηση πιέσεων και εκβιασμών απέναντι στις δυο χώρες και τους λαούς τους.
Όσο και αν ο Α. Τσίπρας και η κυβέρνησή του προσπαθούν να παρουσιάσουν την Ελλάδα σαν «ηγέτιδα δύναμη των Βαλκανίων», η πολιτική τους, πολιτική υποτέλειας και ταύτισης με τις δυνάμεις της επίθεσης και του πολέμου, δεν αποτρέπει, αντίθετα τροφοδοτεί επικίνδυνες εξελίξεις. Και σπρώχνει τη χώρα και το λαό μας στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Η ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη καταφεύγει σε μια ασύστολη δημαγωγία και υποκρισία, επιχειρώντας να εξισορροπήσει μια θέση ουσιαστικής, στην πραγματικότητα, ταύτισης με τη συμφωνία των Πρεσπών, που την επιβάλλει ο ρόλος του «αξιόπιστου» διεκδικητή της κυβερνητικής εξουσίας και οι εξετάσεις νομιμοφροσύνης στις ΗΠΑ, την ΕΕ και την ελληνική ολιγαρχία, με τις ισχυρές ακροδεξιές πιέσεις στο εσωτερικό της και την εκλογική της βάση. Ταυτόχρονα, επιδίδεται σε ένα άθλιο πατριδεμπόριο, αξιοποιεί δημαγωγικά και ψαρεύει στο αντιδραστικό ρεύμα του εθνικισμού, υποστηρίζοντας τα συλλαλητήρια του σοβινισμού και του αλυτρωτισμού για να ενισχύσει το δεξιό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία και να δημιουργήσει όρους για μια καθαρόαιμη δεξιά μετατόπιση και αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, όπου η ιδεολογία και η πολιτική της Δεξιάς, σε όλες τις εκφράσεις της, θα έχει ηγεμονικό ρόλο και ο αντικομμουνισμός θα εντείνεται.
Η αντίσταση των λαϊκών δυνάμεων στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και της κυβέρνησης και στο ρεύμα του αντιδραστικού εθνικισμού ήταν εξαιρετικά αδύναμη. Ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση του λαϊκού παράγοντα φέρνει η ηγεσία του ΚΚΕ, που όταν δε βλέπει την “ιμπεριαλιστική Ελλάδα” και τους “επιχειρηματικούς ομίλους” που θέλουν να κυριαρχήσουν στα Βαλκάνια, υποτιμά τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον υποτελή χαρακτήρα των αστικών τάξεων των χωρών της περιοχής, υπονομεύει την ανάπτυξη ενός αντινατοϊκού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και εξοβελίζει κάθε αίτημα πάλης για την εθνική ανεξαρτησία.
Οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και οι πιέσεις τους για την υπογραφή της Συμφωνίας, οι οποίες έγιναν ασφυκτικές πριν και κατά τη διάρκεια επικύρωσής της στην πΓΔΜ, μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα μπροστά στην ανάλογη διαδικασία. Η επίσκεψη της Μέρκελ και οι ασύδοτες παρεμβάσεις του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, όπως και του Νίμιτς, το επιβεβαιώνουν. Η μεγάλη όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, παγκόσμια, επιταχύνει τους αμερικανονατοϊκούς σχεδιασμούς και στα Δυτικά Βαλκάνια. Η ενσωμάτωση της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και η ένταξή της στην ΕΕ επισπεύδονται. Η υπονόμευση και ο περιορισμός της επιρροής της Ρωσίας και της ραγδαία ανερχόμενης Κίνας αποτελεί κοινό στόχο των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Οι επικυρίαρχοι υπαγορεύουν και επιβάλλουν το πλαίσιο και τους όρους τους και οι κυβερνήσεις των δυο χωρών -Ελλάδας και πΓΔΜ- ευθυγραμμίζονται. Η πολυπόθητη πλειοψηφία των 151 βουλευτών για την υπερψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών βρέθηκε και με το παραπάνω. H ισχυρή ιμπεριαλιστική παρέμβαση ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ και η πολιτική υποτέλειας του εγχώριου αστικού πολιτικού συστήματος, σε όλες του τις παραλλαγές, την εξασφάλισαν.
Η Συμφωνία των Πρεσπών όχι μόνον δεν λύνει το πρόβλημα των δυο λαών και χωρών, αλλά αντίθετα βαθαίνει την εξάρτησή τους και τους κινδύνους να γίνουν υποχείρια και θύματα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και μόνη λύση είναι να οργανώσουν οι ίδιοι τον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τον εθνικισμό, ενάντια στην πολιτική της υποτέλειας και της υποταγής που ακολουθούν οι κυβερνήσεις των χωρών τους, για να σταματήσει η αλυτρωτική προπαγάνδα, να υπάρξει αμοιβαία αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας των χωρών, με στόχο τη διαφύλαξη της ειρήνης, την αλληλεγγύη και τη συνεργασία των λαών.
★★★
Καθώς η προεκλογική περίοδος έχει αρχίσει και στους επόμενους μήνες θα γίνουν τρεις εκλογικές αναμετρήσεις –ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές και βουλευτικές- η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιδίδεται σε μια συντονισμένη εκστρατεία εξαπάτησης του λαού, καλλιεργώντας νέες προσδοκίες και αυταπάτες.
Πασχίζει να δημιουργήσει την εντύπωση πως θα ακολουθήσει, τώρα που «βγήκαμε από τα μνημόνια», μια φιλολαϊκή, φιλεργατική πολιτική παροχών. Το πλαίσιο όμως της κυβερνητικής πολιτικής με βάση τις πολύχρονες μνημονιακές δεσμεύσεις και το άγρυπνο βλέμμα των δανειστών -που οι εκπρόσωποί τους κατέφθασαν πάλι στην Αθήνα για εξονυχιστικούς ελέγχους- είναι δεδομένο. Αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος με τη χωρίς προηγούμενο φορομπηξία, αιματηρή λιτότητα, δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών, για να επιτευχθούν τα θηριώδη πλεονάσματα και να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών. Με ένα λαό, φτωχοποιημένο και εξαθλιωμένο, η κυβέρνηση επιχειρεί μια αναδιανομή της φτώχειας. Κόβει από τον ένα, δίνει ψίχουλα στον άλλο. Λεηλατεί όλο το λαό με τους φόρους, και μετά “επιστρέφει” σε κάποιες λεηλατημένες κοινωνικές ομάδες κάποιο μέρος από τα κλεμμένα. Κριτήριό της δεν είναι η άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής, όπως υποκριτικά υποστηρίζει, αλλά η εκλογική αποδοτικότητα του κάθε επιδοματικού της μέτρου.
Ο δεύτερος στυλοβάτης της μνημονιακής βαρβαρότητας, ο Κυρ. Μητσοτάκης, πλειοδοτεί σε νομιμοφρροσύνη απέναντι στους ιμπεριαλιστές και την ντόπια πλουτοκρατία. Εμφανίζεται σαν ο σταθερός, αξιόπιστος και αποτελεσματικότερος εγγυητής των συμφερόντων τους, υποσχόμενος προσήλωση της ΝΔ στην εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων και στην απρόσκοπτη συνέχιση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Ένα βαθιά αντιλαϊκό κόμμα που υπήρξε, διαχρονικά, ο κύριος στυλοβάτης του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στη χώρα μας και μετέρχεται τα πάντα για να πάρει ξανά στα χέρια του τον έλεγχο και τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας.
Ουσιαστικά, οι εξαγγελίες των δύο κομμάτων συγκλίνουν ή και ταυτίζονται. Οι διαφορές τους είναι δυσδιάκριτες. Οι ομοιότητές τους είναι πολλές και ουσιαστικές. Ξέφρενη αντιλαϊκή επίθεση, υποσχέσεις -προεκλογικού χαρακτήρα- πενιχρών παροχών στο λαό, προκλητικές παροχές και ρυθμίσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, πειθήνια συμμόρφωση και υποταγή σε ΗΠΑ και ΕΕ.
Γι’ αυτό καταφεύγουν και τα δύο κόμματα, και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί, σε ανούσιες κοκορομαχίες, φτηνές προσωπικές επιθέσεις, τεχνητή όξυνση και πόλωση, κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και ψευτοδιλήμματα. Ένα άθλιο σκηνικό φτηνής αντιπαράθεσης, μακριά από τα πραγματικά προβλήματα του λαού και του τόπου στήνεται όσο πλησιάζουμε στην ημέρα των εκλογών. Οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού του λαού από τα πραγματικά προβλήματα κλιμακώνονται. Είναι κοινή επιδίωξη των δυο κομμάτων που εκπροσωπούν το σημερινό δίπολο εξουσίας να κρυφτεί η πραγματικότητα της ουσιαστικής ταύτισής τους. Η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο κόμματα, υπηρέτες της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού, από τη μια, και το λαό, από την άλλη.
★★★
Μετά από εννιά χρόνια βάρβαρων μνημονίων, η δραματική πορεία καταβύθισης της χώρας και του λαού σε μια πρωτοφανή, για τα μεταπολεμικά δεδομένα του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου, κατάσταση υποδούλωσης και βάρβαρης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης συνεχίζεται.
Νέες στρατιές φτωχών και εξαθλιωμένων γεννιούνται διαρκώς. Η ανεργία παραμένει στα ύψη. Η κρίση στη χρεοκοπημένη ελληνική καπιταλιστική οικονομία εξακολουθεί να είναι βαθιά και αξεπέραστη. Το δημόσιο χρέος αυξάνεται. Η περίφημη δίκαιη ανάπτυξη, η ανάκαμψη και οι επενδύσεις, είναι στην πραγματικότητα η επέλαση των πολυεθνικών, το γενικό ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων, του πλούτου και των υποδομών της χώρας, ο απόλυτος έλεγχος της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας από τους δανειστές. Επέλαση που συντελείται πάνω στη συντριβή του εργατικού μισθού και των εργατικών δικαιωμάτων, σε συνθήκες γενικευμένης εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ασυδοσίας. Το γεγονός αυτό δεν μπορούν να το συγκαλύψουν τα “φιλεργατικά” φτιασιδώματα και οι υποκριτικές εξαγγελίες της Αχτσιόγλου.
Δεν υπάρχει κανένα “μνημόνιο με το λαό”. Υπάρχουν μόνο μνημόνια με τους δανειστές -μεταξύ αυτών και το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ- εναντίον του λαού, τα οποία παραμένουν άθικτα. 700 περίπου μνημονιακοί νόμοι με χιλιάδες εφαρμοστικές διατάξεις. Ταυτόχρονα, χιλιάδες πλειστηριασμοί λαϊκής κατοικίας γίνονται και δρομολογούνται “ρυθμίσεις” σε μια πρωτοφανή επιχείρηση καταλήστευσης της λαϊκής περιουσίας.
Πλατιά λαϊκά στρώματα διαπιστώνουν αυτή την πραγματικότητα. Η λαϊκή αντίσταση, παρά τις συντονισμένες κινήσεις λαϊκής ενσωμάτωσης στα αστικά ιδεολογήματα και πολιτική, αναπόφευκτα, θα εκδηλωθεί. Ο λαός θα διεκδικήσει το δίκιο του και τα δικαιώματά του.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, το πραγματικό ζήτημα που προβάλλει για τους εργαζόμενους δεν είναι οι ανούσιες και κάλπικες αντιπαραθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, που έρχονται να συγκαλύψουν την ουσιαστική ταύτισή τους στη βάρβαρη μνημονιακή πολιτική που εφάρμοσαν διαδοχικά τα τελευταία εννιά χρόνια.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι να χτιστεί βήμα – βήμα ένα ισχυρό, λαϊκό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, ένα πλατύ μέτωπο αντίστασης, ικανό να αποκρούσει τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα και να προασπίσει αποτελεσματικά τα άμεσα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα του εργαζόμενου λαού. Οι πλατιές λαϊκές μάζες, που καταδικάζονται να ζήσουν μέσα σ’ ένα αντιδραστικό καθεστώς φτώχειας και στερήσεων, πρέπει να βρουν τη δύναμη και το σθένος να βγουν ξανά στο δρόμο του αγώνα. Ο λαός πρέπει να ορθώσει το ανάστημά του, να δυναμώσει την πάλη του για την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων, τη σταθερή διεκδίκηση και επανακατάκτηση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν, σε σύνδεση με τα γενικότερα αιτήματα για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και το γκρέμισμα του καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Είναι ο μόνος δρόμος σωτηρίας για το λαό και οφείλουμε, με όλες μας τις δυνάμεις, να δώσουμε τη δική μας συμβολή στον αγώνα του λαού μας ενάντια στους ξένους και ντόπιους δυνάστες και εκμεταλλευτές και τα πολιτικά τους φερέφωνα.
