Tην 1η Oκτωβρίου του 1949 ο Mάο Tσετούνγκ κήρυξε στο Πεκίνο την εγκαθίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Kίνας.
Η ανακήρυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας σφράγισε τη νίκη της λαϊκής επανάστασης στην Κίνα και όπως σημειώνει η «Ιστορία της Σύγχρονης Κινέζικης Επανάστασης» (Έκδοση του Υπουργείου Ανώτατης Εκπαίδευσης της Λ.Δ. Κίνας, Ιστορικές Εκδόσεις 1963, μετάφραση από τα ρώσικα Ισαάκ Ιορδανίδη) «οδήγησε σε ριζική στροφή στην ιστορία της Κίνας… ήταν το σπουδαιότερο γεγονός στην παγκόσμια ιστορία από την Οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση και τη νίκη στον πόλεμο εναντίον του φασισμού το 1945… αποτέλεσε επέκταση και βάθεμα της μεγάλης επίδρασης της Οκτωβριανής επανάστασης πάνω σε όλη την ανθρωπότητα, είχε τεράστια ιστορική σημασία» γιατί «Πρώτο, η νίκη της λαϊκής επανάστασης στην Κίνα οδήγησε στο ότι ύστερα από τη Σοβιετική Ένωση, η μεγαλύτερη, από άποψη πληθυσμού χώρα του κόσμου, μαζί με τα άλλα λαϊκοδημοκρατικά κράτη, έσπασε τις αλυσίδες τού παγκόσμιου καπιταλισμού και πέτυχε την απελευθέρωσή της… κατάφερε σοβαρό πλήγμα στις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και τις εξασθένισε… Δεύτερο, η κινέζικη επανάσταση πραγματοποιήθηκε στην πιο μεγάλη μισοοαποικιακή χώρα τής Ανατολής, που αριθμούσε 600 εκατομμύρια κατοίκους και στη διάρκεια μιας μακρόχρονης περιόδου στέναζε κάτω από την καταπίεση του ιμπεριαλισμού. Η νίκη της επανάστασης αυτής δεν μπορούσε να μην εμψυχώσει τις πλατιές μάζες των καταπιεζόμενων της Ανατολής, να μην ενισχύσει την πίστη τους για τη νίκη της επανάστασης στη χώρα τους… Η πείρα της κινέζικης επανάστασης έχει σπουδαία διεθνή σημασία για όλους τους λαούς των αποικιακών χωρών που αγωνίζονται για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους… Τρίτο, η νίκη της λαϊκής επανάστασης στην Κίνα αποτέλεσε μια νέα μεγάλη νίκη του μαρξισμού-λενινισμού…».
Η κινέζικη επανάσταση υπήρξε ένας γιγαντιαίος αγώνας που καθοδήγησε το ΚΚ Κίνας, μετά την ίδρυσή του το 1921. Ένας αγώνας 25 χρόνων ένοπλης πάλης, η οποία ξεκίνησε από το 1924 με τον πρώτο εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο (1924-1927) και συνεχίστηκε με τον δεύτερο εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο (1927-1936), με τον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο εναντίον των Γιαπωνέζων κατακτητών (1936-1945) και με τον τρίτο εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο (1946-1949).
Για τρεις δεκαετίες η εργατική τάξη, η πολυπληθής αγροτιά και οι λαϊκές μάζες της Κίνας διεξήγαγαν ένοπλο πεισματικό αγώνα για την ανατροπή της κυριαρχίας των τσιφλικάδων, της μεταπρατικής μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Η μεγάλη αντοχή, η μαχητικότητα και η αυτοθυσία των Κινέζων κομμουνιστών και των επαναστατημένων μαζών της Κίνας, τα κατορθώματα του Κόκκινου Στρατού, όπως η «μεγάλη πορεία των 20.000 λι» (5.000 χιλιομέτρων) που πραγματοποίησε από τον Οκτώβρη 1934 ως τον Οκτώβρη του 1935, διασχίζοντας «18 οροσειρές και 24 ποτάμια» έχουν καταγραφεί ανεξίτηλα στις επαναστατικές σελίδες της ιστορίας. Ο αγώνας αυτός μπόρεσε να έχει μια νικηφόρα κατάληξη γιατί το ΚΚ Κίνας υπό την ηγεσία του Μάο Τσετούνγκ με δημιουργικό τρόπο εφάρμοσε τον μαρξισμό-λενινισμό σε μια μισοαποικιακή και μισοφεουδαρχική χώρα και στηρίχθηκε στην αρχή της στενής σύνδεσης της θεωρίας του μαρξισμού-λενινισμού με την πρακτική της κινέζικης επανάστασης. Το ΚΚ Κίνας προσδιόρισε σωστά τον χαρακτήρα της κινέζικης επανάστασης: «Το επαναστατικό κίνημα που καθοδηγείται από το Κ.Κ.Κ. -έγραφε ο Μάο Τσετούνγκ- είναι στο σύνολό του ένα ενιαίο επαναστατικό κίνημα, που αγκαλιάζει τόσο το στάδιο της δημοκρατικής επανάστασης, όσο και το στάδιο της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αυτά είναι δυο επαναστατικά προτσές διαφορετικού χαρακτήρα και μόνο όταν ολοκληρώσουμε το πρώτο μπορούμε να επιχειρήσουμε το δεύτερο. Η δημοκρατική επανάσταση είναι η απαραίτητη προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης κι η σοσιαλιστική επανάσταση η αναπόφευκτη τάση της ανάπτυξης της δημοκρατικής επανάστασης. Όσο για τον τελικό σκοπό όλων των κομμουνιστών αυτός συνίσταται στο αν παλεύουν μέχρι του ανώτατου δυνατού ορίου για την οριστική οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας και της κομμουνιστικής κοινωνίας. Μόνον όταν κατανοήσουμε σωστά τη διαφορά ανάμεσα στη δημοκρατική και στη σοσιαλιστική επανάσταση και, ταυτόχρονα, το δεσμό που υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτές, τότε θα μπορέσουμε να καθοδηγήσουμε όπως πρέπει την κινεζική επανάσταση» (Η κινέζικη Επανάσταση και το KΚ Κίνας). Η ανάλυση και η θέση για τον χαρακτήρα της κινέζικης επανάστασης, που αποτελεί και σημαντική συμβολή του Μάο στην ανάπτυξη της διδασκαλίας του Λένιν για την επανάσταση, αποτέλεσε το θεμέλιο για τη χάραξη της στρατηγικής και της τακτικής του ΚΚ Κίνας. Αυτή η στρατηγική και η τακτική, όπως ξεδιπλώθηκε μέσα από ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες με τις δεξιές και «αριστερές» παρεκκλίσεις μέσα από τη μετωπική και την οργανωτική πολιτική, μέσα από τα ζητήματα διεξαγωγής του λαϊκού πολέμου, μέσα από την αντιμετώπιση θεμάτων κομματικής οικοδόμησης, μεθόδων καθοδήγησης και στυλ κομματικής δουλειάς, εμπλούτισε σημαντικά το θησαυροφυλάκιο της θεωρίας και της πρακτικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ιδιαίτερα, του επαναστατικού κινήματος σε χώρες με παρόμοια κοινωνική και πολιτική κατάσταση, όπως της προεπαναστατικής Κίνας.
Παρά την αναμφισβήτητη μεγάλη ιστορική σημασία της, η κινέζικη επανάσταση, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς ότι αν, από τη μια, λοιδορείται, στρεβλώνεται και αποσιωπάται -διόλου παράξενο- από τη διεθνή αστική αρθρογραφία και ιστοριογραφία, από την άλλη, και ένα μεγάλο φάσμα των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά ή και στον κομμουνισμό -με εξαίρεση τις μαρξιστικές-λενινιστικές δυνάμεις- την «κρατούν» στο «περιθώριο» και στη σκιά και την υποβαθμίζουν ως μεγάλο ιστορικό επαναστατικό γεγονός. Σπάνια θα δει κανείς αναφορές, πολύ περισσότερο κάποιο -έστω μικρό- αφιέρωμα, για την επαναστατική επέτειο της 1ης Οκτώβρη του 1949.
Το γεγονός αυτό δεν είναι άμοιρο της ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας που έχει διαπεράσει αυτές τις δυνάμεις τις προηγούμενες δεκαετίες και, ασφαλώς, συνδέεται και με τη μεγάλη αντιπαράθεση που ξεκίνησε το ΚΚ Κίνας και ο Μάο Τσετούνγκ με τον σοβιετικό ρεβιζιονισμό. Από τότε άρχισε να «ξεπέφτει» γι’ αυτές και η κινεζική επανάσταση, που προγενέστερα σύσσωμο το ενιαίο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, πριν το διασπάσει και το αποσυνθέσει ο ρεβιζιονισμός, τιμούσε την κινεζική επανάσταση σαν τη δεύτερη -μετά την Οκτωβριανή- μεγάλης ιστορικής και παγκόσμιας σημασίας επανάσταση του 20ού αιώνα. Η στάση τους έχει φτάσει ακόμα και μέχρι του σημείου να διαβάλλεται το περιεχόμενο της κινέζικης επανάστασης με την εμφάνιση -σε ρεβιζιονιστικά εγχειρίδια- του ηγέτη της, Μάο Τσετούνγκ, ως φορέα της «μικροαστικής αναθεώρησης του μαρξισμού-λενινισμού»!
Πέρα απ’ αυτό, όμως, η κινέζικη επανάσταση δεν «ταιριάζει» στους ρεβιζιονιστές οπαδούς του «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό» γιατί έχει πάνω της το βαρύ φορτίο ενός νικηφόρου 25χρονου ένοπλου αγώνα ή όπως το είχε πει ο Στάλιν «Στην Κίνα η ένοπλη επανάσταση παλεύει εναντίον της ένοπλης αντεπανάστασης. Αυτό είναι μια από τις ιδιομορφίες κι ένα από τα πλεονεκτήματα της κινέζικης επανάστασης». Όλα τα παραπάνω δεν αλλοιώνουν στο παραμικρό τη λάμψη της κινέζικης επανάστασης και τον ιστορικό ρόλο της στο να γίνει η Κίνα μια ανεξάρτητη χώρα και μια Λαϊκή Δημοκρατία που έβγαλε τον κινέζικο λαό από το μισοαποικιακό ζυγό του ιμπεριαλισμού και από την αθλιότητα, από την καθυστέρηση και την καταπίεση του μισοφεουδαρχισμού και της κομπραδόρικης μεγαλοαστικής τάξης και τον έβαλε στο δρόμο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.
Από τις ρίζες αυτής της μεγάλης επανάστασης φύτρωσε και ο μεγάλος αγώνας ενάντια στον αντεπαναστατικό ρεβιζιονισμό, η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση, και η συνέχιση της επανάστασης κάτω από τις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου που κήρυξε ο ηγέτης της Μάο Τσετούνγκ.
Η κινεζική επανάσταση από κάθε άποψη είναι και θα παραμείνει μια πηγή σπουδαίων επαναστατικών διδαγμάτων για το κομμουνιστικό κίνημα και τον απελευθερωτικό αγώνα της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών.
H κινέζικη Λαϊκή Δημοκρατία κάτω από την ηγεσία του K.K. Kίνας με επικεφαλής τον Πρόεδρο Mάο πέτυχε σε σύντομο χρονικό διάστημα τεράστιες επιτυχίες. Η σοσιαλιστική επανάσταση και η σοσιαλιστική οικοδόμηση γνώρισαν για τρεις περίπου δεκαετίες ανεξάλειπτης ιστορικής σημασίας επιτεύγματα.
Ύστερα από τον θάνατο του Μάο, βαθμιαία αναρριχήθηκαν στην εξουσία στην Κίνα, ρεβιζιονιστικές-αντεπαναστατικές δυνάμεις, που ξεθεμελίωσαν τις μεγάλες σοσιαλιστικές κατακτήσεις του κινέζικου λαού και έμπασαν την Κίνα στον δρόμο μιας ξέφρενης και απροκάλυπτης καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Η σημερινή Κίνα, κάτω από την εξουσία των ρεβιζιονιστικών-αστικών κλικών, δεν έχει καμιά σχέση με την επαναστατική Κίνα του Μάο. Όσο για τους σημερινούς αστοποιημένους – ρεβιζιονιστές ηγέτες του ΚΚ Κίνας, που «γιορτάζουν» στο Πεκίνο την επέτειο της 1ης Οκτώβρη 1949, η τιμή τους δεν έχει καμιά σχέση με το επαναστατικό περιεχόμενο αυτής της επετείου.
Αν και η κυρίαρχη σήμερα ρεβιζιονιστική κλίκα, που η πολιτική της είναι το συνώνυμο της πιο άγριας εκμετάλλευσης και καταπίεσης της κινέζικης εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών μαζών, προσπαθεί να καπηλευτεί την ιστορική επέτειο των 72 χρόνων από τη νίκη της μεγάλης κινέζικης επανάστασης και την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας Κίνας, η επέτειος αυτή δεν τους ανήκει, ανήκει στον κινέζικο λαό, στους επαναστάτες κομμουνιστές και στους αγωνιζόμενους λαούς σε όλο τον κόσμο.
