Ασύστολη δημαγωγία
Προϋπολογισμός διαιώνισης της μνημονιακής βαρβαρότητας και αναδιανομής της φτώχειας και εξαθλίωσης
Πανηγυρικές διακηρύξεις και ασύστολη δημαγωγία! Καθώς διανύουμε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, σε συνθήκες μεγάλης και διευρυνόμενης λαϊκής δυσφορίας και αγανάκτησης, το κυβερνητικό άγχος για την εδραίωση του ΣΥΡΙΖΑ στον πολιτικό χάρτη της χώρας σαν βασικού διεκδικητή της κυβερνητικής εξουσίας, είναι ολοφάνερο. Η δημοσκοπική υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ και η συρρίκνωση του πολιτικού κεφαλαίου του Έλληνα πρωθυπουργού προκαλούν έκδηλη ανησυχία στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να ανακόψει και περιορίσει την αυξανόμενη φθορά της και να συγκρατήσει και αποκλιμακώσει τις ενδοκομματικές και ενδοκυβερνητικές εντάσεις και ρήγματα, καταφεύγει -πού αλλού;- στην προσφιλή της μέθοδο, αυτήν της συστηματικής μεγάλης παραπλάνησης. Η προπαγάνδα για τη “νέα”, τάχα, εποχή, για το “μνημόνιο με το λαό”, για τον “πρώτο προϋπολογισμό δημοσιονομικής επέκτασης μετά από μια δεκαετία” κατακλύζει τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Ο Α. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πασχίζουν να δημιουργήσουν αυταπάτες πως ασκούν, πλέον, φιλολαϊκή πολιτική, με παροχές και στοχευμένες κοινωνικές παρεμβάσεις, πως η κανονικότητα επιστρέφει, οι δημοσιονομικοί στόχοι επιτυγχάνονται, πως η ελληνική οικονομία ανακάμπτει. Και κατασκευάζουν μια επίπλαστη εικόνα μεγάλων επιτυχιών, αντιστρέφοντας κατάφωρα την πραγματικότητα.
Ο Προϋπολογισμός του 2019 βρίσκεται τώρα στο επίκεντρο της κυβερνητικής προπαγανδιστικής εφόρμησης. Με τη μη περικοπή της προσωπικής διαφοράς των παλιών συντάξεων να αποτελεί το κυβερνητικό υπερόπλο.
Παράλληλα, ανοίγουν -με έπαρση- μέτωπα σε πεδία που θεωρούν προνομιακά για αυτούς. Άλλο αν τελικά αποδεικνύονται περιορισμένης ή αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας, αν ναυαγούν οι πολιτικές τους σκοπιμότητες ή εξελίσσονται και σε μπούμερανγκ για την κυβέρνηση. Μετά την προσπάθεια αξιοποίησης της υπαγορευμένης από ΗΠΑ και ΕΕ Συμφωνίας των Πρεσπών, επαναφέρουν το ζήτημα της Συνταγματικής Αναθεώρησης, πανηγυρίζουν για την “ιστορική συμφωνία” με την Εκκλησία, ανασύρουν σκάνδαλα, δημιουργούν πολιτική πόλωση με ψευτοδιλήμματα, με σκοπό να μεταθέσουν την προσοχή από τις αντιλαϊκές εξελίξεις στις οποίες πρωταγωνιστούν και να εμφανιστούν σαν η δύναμη εκείνη που εκπροσωπεί το νέο, το αποτελεσματικό, το αδιάφθορο, την κοινωνική ευαισθησία, απέναντι στο παλιό, φθαρμένο, αντιλαϊκό αστικό πολιτικό σύστημα. Ποιά είναι, όμως, η πραγματικότητα;
Διευρύνουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση και την αναδιανέμουν
Μετά από εννέα χρόνια μνημονίων, η δραματική πορεία καταβύθισης της χώρας και του λαού σε μια πρωτοφανή, για τα μεταπολεμικά δεδομένα του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου, κατάσταση νεοαποικιακής υποδούλωσης και βάρβαρης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης συνεχίζεται και επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Νέες στρατιές φτωχών και εξαθλιωμένων προστίθενται στις υπάρχουσες. Η ανεργία παραμένει στα ύψη. Η κρίση στη χρεοκοπημένη ελληνική καπιταλιστική οικονομία εξακολουθεί να είναι βαθιά και αξεπέραστη. Το δημόσιο χρέος αυξάνεται. Η περίφημη δίκαιη ανάπτυξη, η ανάκαμψη και οι επενδύσεις, στα οποία μανιωδώς αναφέρεται ο πρωθυπουργός, είναι -στην πραγματικότητα- η επέλαση των πολυεθνικών, το καθολικό ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων, του πλούτου και των υποδομών της χώρας, ο απόλυτος έλεγχος της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας από τους δανειστές. Επέλαση που συντελείται πάνω στη συντριβή του εργατικού μισθού και των εργατικών δικαιωμάτων, σε συνθήκες γενικευμένης εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ασυδοσίας. Το γεγονός αυτό δεν μπορούν να το συγκαλύψουν οι δήθεν φιλολαϊκές πρωθυπουργικές διακηρύξεις, ούτε τα “φιλεργατικά” φτιασιδώματα και οι υποκριτικές εξαγγελίες της Αχτσιόγλου.
Ο Προϋπολογισμός του 2019 υπηρετεί τη διαιώνιση της μνημονιακής βαρβαρότητας, διαχειρίζεται και αναδιανέμει τη φτώχια και την εξαθλίωση. Δεν υπάρχει κανένα “μνημόνιο με το λαό”. Υπάρχουν μόνο μνημόνια με τους δανειστές -μεταξύ αυτών και το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ- εναντίον του λαού, τα οποία παραμένουν αλώβητα. 700 περίπου μνημονιακοί νόμοι με χιλιάδες εφαρμοστικές διατάξεις. Η περιβόητη υπεραπόδοση της οικονομίας με τα θηριώδη πλεονάσματα, για τα οποία κομπάζει ο πρωθυπουργός, προκύπτουν από την υπερ-αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος μέσω μιας άνευ προηγουμένου φορομπηξίας -η οποία κλιμακώνεται και κατά το 2019 (οι φόροι αυξάνονται κατά 1 δις)-, από την υπερ-συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών, από το υπερ-ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου κ.ο.κ. Έτσι δημιουργείται ο περίφημος δημοσιονομικός χώρος για την άσκηση της λεγόμενης φιλολαϊκής πολιτικής, για την οποία καυχιέται ο Α. Τσίπρας, παριστάνοντας τον κοινωνικά ευαίσθητο, έχοντας κατά νου την εκλογική επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ και την αναστήλωση του καταρρέοντος πολιτικού του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, χιλιάδες πλειστηριασμοί λαϊκής κατοικίας εκτυλίσσονται και δρομολογούνται “ρυθμίσεις” σε μια πρωτοφανή, ακραία επιχείρηση καταλήστευσης της λαϊκής περιουσίας.
Με ένα λαό, λοιπόν, φτωχοποιημένο και εξαθλιωμένο, αποτέλεσμα και της δικής της αντιλαϊκής πολιτικής, η κυβέρνηση αναδιανέμει τη φτώχεια. Λεηλατεί όλο το λαό με συνεχείς φοροεπιδρομές και αιματηρή λιτότητα, διευρύνει τα φτωχοποιημένα και εξαθλιωμένα εργατολαϊκά στρώματα και κατόπιν “επιστρέφει” σε κάποιες λεηλατημένες κοινωνικές ομάδες κάποια από τα κλεμμένα. Κόβει από όλους, δίνει ψίχουλα σε κάποιους. Δημιουργεί στρατιές “επιδοματούχων” -όμηρων της κυβερνητικής “ευσπλαχνίας” και ευάλωτων, έτσι, στις ψηφοθηρικές της επιδιώξεις. Αυτό είναι το “νέο” και όλα τα συναφή που προτάσσει η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ. Μια εξ ίσου αντιλαϊκή εκδοχή του “παλιού”, που στηρίχθηκε από τους ισχυρούς -εντός και εκτός της χώρας- για να συνεχίσει και ολοκληρώσει την αντιλαϊκή επίθεση.
Ταύτιση στην αντιλαϊκή επίθεση
Ποιός είναι απέναντι; Το γνήσιο, παραδοσιακό “παλιό”, η ΝΔ, που προβάλλει σαν ο ισχυρός διεκδικητής της κυβερνητικής εξουσίας με αρχηγό τον Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος προετοιμάζεται για τον πρωθυπουργικό θώκο δίνοντας εξετάσεις νομιμοφροσύνης στους ισχυρούς για να πάρει το πολυπόθητο “χρίσμα”. Ένα βαθιά αντιλαϊκό κόμμα που υπήρξε, διαχρονικά, ο κύριος στυλοβάτης του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στη χώρα μας. Ένας πολιτικός αρχηγός, ένθερμος υποστηρικτής της μνημονιακής βαρβαρότητας, που αυτοπροβάλλεται σαν ο κατ’ εξοχήν “μεταρρυθμιστής”, εγγυάται την απρόσκοπτη συνέχιση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, δίνει όρκους πως θα εξασφαλίσει τη “συνέχεια του κράτους” και θα “τιμήσει την υπογραφή της χώρας”.
Η πολιτική και οι εξαγγελίες του νυν και του εν δυνάμει πρωθυπουργού συγκλίνουν. Οι ομοιότητές τους είναι πολλές και ουσιαστικές. Οι διαφορές τους είναι, στην πραγματικότητα, δευτερεύουσας σημασίας και γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτες. Περιορίζονται βασικά στη συνθηματολογία και την υποκριτική επίκληση ιδεολογικών διαφορών. Η βασική πολιτική γραμμή και των δύο είναι κοινή. Ξέφρενη αντιλαϊκή επίθεση, εξαγγελίες και υποσχέσεις -προεκλογικού χαρακτήρα- πενιχρών παροχών στο λαό, προκλητικές παροχές και ρυθμίσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, πειθήνια συμμόρφωση και υποταγή σε ΗΠΑ και ΕΕ.
Γι αυτό καταφεύγουν και τα δύο κόμματα, και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί, σε ανούσιες κοκορομαχίες, φτηνές προσωπικές επιθέσεις, τεχνητή όξυνση και πόλωση, κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και ψευτοδιλήμματα. Ένα άθλιο σκηνικό φτηνής αντιπαράθεσης, μακριά από τα πραγματικά προβλήματα του λαού και του τόπου, στήνεται όσο πλησιάζουμε στην ημέρα των εκλογών, βουλευτικών μόνο ή και τριπλών -εθνικών, αυτοδιοικητικών, ευρωεκλογών- τον προσεχή Μάιο. Οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού του λαού κλιμακώνονται. Είναι κοινή επιδίωξη των δυο κομμάτων που εκπροσωπούν το σημερινό δίπολο εξουσίας να κρυφτεί η πραγματικότητα της ουσιαστικής ταύτισής τους.
Ευρύτατα λαϊκά στρώματα διαπιστώνουν πλέον αυτή την πραγματικότητα. Υπόγειες διεργασίες, αφανείς ακόμη, συντελούνται μέσα στο λαό. Είναι βέβαιο πως διανύουμε μια περίοδο πυκνών πολιτικών εξελίξεων.
Η λαϊκή αντίσταση, παρά τις συντονισμένες κινήσεις λαϊκής ενσωμάτωσης στα αστικά ιδεολογήματα και πολιτική, αναπόφευκτα, θα εκδηλωθεί. Ο λαός θα διεκδικήσει το δίκιο του και τα δικαιώματά του.
Το καθήκον της πραγματικής Αριστεράς είναι η ένταση των προσπαθειών για την ανάπτυξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος, ενός παλλαϊκού μετώπου αντίστασης, ικανού να βάλει φραγμό στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς.
