Για τα αντιλαϊκά «αναπτυξιακά σχέδια» της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης

Και να που η μεγαλοαστική τάξη εμφανίζεται για άλλη μία φορά μπροστά στο πλαστό δίλημμα, ως προς το ποιο σχέδιο ανάπτυξης θα ακολουθήσει η χώρα. Περιττό να σημειώσουμε πως σε μία χώρα δεμένη χειροπόδαρα από τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού ένα τέτοιο δίλημμα είναι κάλπικο. Ωστόσο, είναι σκόπιμο να παρακολουθήσουμε την πορεία των μεταπολεμικών αυταπατών της αστικής τάξης για την «ανάπτυξη» της χώρας μας, με ανομολόγητο στόχο το δικό της πλουτισμό και τελική κατάληξη τη σημερινή κατάρρευση της οικονομίας σε βάρος του λαού μας.

Το 1947 με το «Δόγμα Τρούμαν» η χώρα πέρασε στην ολόπλευρη στρατιωτική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική επιρροή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ο εμφύλιος έληξε με τη νίκη των αμερικάνικων όπλων και το «Σχέδιο Μάρσαλ» ανέλαβε να ξελασπώσει την είτε φυγόμαχη, είτε συνεργαζόμενη με τους κατακτητές, αλλά πάντα εξαρτημένη αστική τάξη, στην «οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας». Οι Αμερικάνοι, για τα δικά τους συμφέροντα, κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες για την καταλήστευση της χώρας.

Τηλεπικοινωνίες, σύστημα παραγωγής και παροχής ηλεκτρικής ενέργειας, δίκτυα μεταφορών μέσω σιδηροδρόμων, οδικών αρτηριών, γεφυρών, λιμανιών, επενδύσεις στη Γεωργία, μέχρι κώδικες φορολογίας και μέτρα καταπολέμησης της ελονοσίας, τα πάντα πέρασαν από τα χέρια των Αμερικάνων πατρώνων. Αξίζει, ωστόσο, να θυμίσουμε πως το αριθμητικό κλάσμα της ανασυγκρότησης είχε σαν αριθμητή την προσπάθεια της μεγαλοαστικής τάξης να ωφεληθεί προσωπικά από τον πακτωλό των 366 εκατ. αμερικανικών δολαρίων και παρονομαστή τις γεωπολιτικές επιλογές των αμερικάνων ιμπεριαλιστών στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, με επίκεντρο τη χώρα μας. Ο λαός μας παρέμεινε «ωσεί παρών» στο μεγάλο φαγοπότι της ντόπιας ολιγαρχίας, την οποία ελεεινολόγησαν μέχρι και οι ίδιοι οι επικυρίαρχοι!

Στη συνέχεια προτάθηκαν διάφορα «αναπτυξιακά σχέδια» (Βαρβαρέσσου 1952, νομισματική μεταρρύθμιση Μαρκεζίνη 1953, τριετές 1953-56, πενταετές 1960-64, πρό­γραμμα οικονομικής αναπτύξεως της Ελλάδος από τη δικτατορία, 1968-72, κ.ά.), με συνεχή σκαμπανεβάσματα, μίας χώρας στην οποία οι Αμερικάνοι απαγόρευσαν τη βαριά βιομηχανία, παρά τις εισηγήσεις των οικονομολόγων Ζολώτα και Αγγελόπουλου, αλλά και του Δημ. Μπάτση στο έργο του «Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα». Έτσι, η καπιταλιστική ανάπτυξη συντελέστηκε με πολλές αδύναμες πλευρές. Το 1974 λίγο πριν την κατάρρευση της χούντας, η οικονομία υφίσταται καθίζηση.

Στη μεταπολίτευση, οι ρυθμοί της ελληνικής οικονομίας είναι εξαιρετικά χαμηλοί λόγω της συνεχιζόμενης πετρελαϊκής, αλλά και της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Το Γενάρη του 1981 τίθεται σε ισχύ η Πράξη Προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, γεγονός που σηματοδοτεί τη στροφή των οικονομικών συμφερόντων της μεγαλοαστικής τάξης και προς τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Από το 1981 και μέχρι το 1992 η χώρα μας μπαίνει σε ένα εντελώς διαφορετικό ρυθμιστικό πλαίσιο με βασικά χαρακτηριστικά την φιλελευθεροποίηση των αγορών και την κατάργηση των προστατευτικών μέτρων. Τα κοινοτικά Μ.Ο. Προγράμματα, τα Κ.Π. Στήριξης, και οι κοινοτικές ενισχύσεις των διαρθρωτικών Ταμείων λειτουργούν υπέρ των συμφερόντων του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου. Το Εμπορικό Ισοζύγιο δέχεται κοσμογονικές αλλαγές και οι εισαγωγές κοιναγορίτικων προϊόντων πολλαπλασιάζονται. Ισχυρότατο πλήγμα δέχεται και η αγροτική οικονομία.
Οι βασικές αντιδραστικές, «Συνθήκη του Μάαστριχτ», «Συνθήκη της Νίκαιας», «Συνθήκη του Άμστερνταμ» και «Συνθήκη της Λισαβόνας», που αποτελούν την πεμπτουσία της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης, καθώς και τα απορρέοντα απ’ αυτές: «Σύμφωνο Σταθερότητας» και «Σύμφωνο για το Ευρώ», δημιουργούν ένα σιδηρόφρακτο οικονομικό περιβάλλον.
Παράλληλα με τις διαρθρωτικές αλλαγές που επιβάλλουν οι Ευρωπαίοι, τόσο η μεγαλοαστική τάξη, όσο και οι κυβερνητικοί παράγοντες, αλλά και τα ντόπια και ξένα μονοπώλια, εμπλέκονται σε οικονομικά σκάνδαλα, λαθροχειρίες ακόμα και υπεξαιρέσεις (σκάνδαλο Κοσκωτά, Ολυμπιακοί Αγώνες, εξοπλιστικά Προγράμματα, μεγάλα έργα, κ.ά.). Και η πορεία της κρίσης συνεχίζεται. Το κρατικό χρέος έχει εκτοξευτεί, ακολουθώντας μία πορεία ανάλογη των συμφερόντων της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας. Το 1990, το χρέος ήταν 80,6 δισ. €, το 1995 100,7, το 2000 148,2, το 2005 213,9, το 2010 330,5, το 2015 311,7 και το Μάρτη του 2020 361,8 δισ. €!

Και φτάνουμε στην εποχή των Μνημονίων. Λίγο πριν, το 2009, το «αναπτυξιακό Πρόγραμμα» του Γ. Α. Παπανδρέου κάνει λόγο για «…δημιουργία νέου πλούτου μέσα από την πράσινη ανάπτυξη και προστιθέμενη αξία στη χώρα, για να μπορέσει να γίνει πράξη ο στόχος της δίκαιης αναδιανομής στη βάση ενός ολοένα και μεγαλύτερου εθνικού εισοδήματος». Ένα χρόνο μετά, ο ίδιος αναγγέλλει την προσφυγή στο ΔΝΤ!
Ακολούθησαν οι κυβερνήσεις Παπαδήμου, Πικραμένου, Σαμαρά-Βενιζέλου με τα «Ζάππεια Ι και ΙΙ», Τσίπρα-Καμμένου με τη «δίκαιη ανάπτυξη» και η τελευταία κυβέρνηση Μητσοτάκη με τον οδικό χάρτη της «επιτροπής Πισσαρίδη».

Η είσοδος στο Μηχανισμό Στήριξης τον Μάιο του 2010 ήταν μονόδρομος για τις κυρίαρχες κλίκες, δεδομένου ότι το έλλειμμα του 2009 είχε εξακοντιστεί στο 15,3% του ΑΕΠ (36 δισ. €) ποσό που ήταν αδύνατο να χρηματοδοτηθεί από τις «αγορές», οι οποίες είχαν στρέψει την πλάτη στην Ελλάδα. Έκτοτε, ξεκίνησε ο δανεισμός από τον Μηχανισμό Στήριξης, που συγκροτούσαν η Κομισιόν, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, στο οποίο μπήκε η Ελλάδα προσωρινά, για μια τριετία, αλλά κράτησε πάνω από 8 χρόνια, κάνοντας έκδηλες την αχαλίνωτη αδηφαγία της μεγαλοαστικής τάξης αλλά και τις “αστοχίες” της τρόικας, που πρόβλεπε ότι η οικονομία θα επανερχόταν σε ανάκαμψη από το πρώτο τρίμηνο του 2012, αλλά το 2011 και το 2012 γνώρισε τη βαθύτερη ύφεση, με το ΑΕΠ να υποχωρεί μέχρι -9,2%. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες η υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς της σκληρής επιτήρησης και των μνημονίων παρατάθηκε. Χρειάστηκαν δύο ακόμα Μνημόνια μέχρι τα μέσα του 2015 και ένα τρίτο από το 2015 μέχρι και την 20η Αυγούστου 2018. Στην διάρκεια της οκταετίας αυτής, η Ελλάδα κάλυπτε τις δανειακές της ανάγκες αποκλειστικά με δάνεια από την ΕΕ, αλλά με σκληρούς όρους, κάτω από την κραυγαλέα σκοπιμότητα πως «το χρέος είναι βιώσιμο»! Και ο λαός αντιστέκονταν στην επέλαση της εξαθλίωσης, μέσα από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του.

Από την Ευρωζώνη (διακρατικά, EFSF και ESM) συνάφθηκαν δάνεια ύψους 257,4 δισ. € από το Μάη 2010 μέχρι τον Αύγουστο του 2018. Επίσης η Ελλάδα δανείστηκε και από το ΔΝΤ, από το Μάη του 2010 έως και τον Ιούνη του 2014, το συνολικό ποσό των 31,2 δισ. €. Έκτοτε το ΔΝΤ δεν εκταμίευσε δάνειο προς την Ελλάδα, λόγω της διένεξης με τους Ευρωπαίους για τη βιωσιμότητα του χρέους. Πάντως τα δάνεια του ΔΝΤ έχουν αποπληρωθεί στην πλειοψηφία τους και απομένει ένα ποσό κάτω των 10 δισ. €.
Αναλυτικά τα δάνεια συνάφθηκαν: Από την κυβέρνηση Παπανδρέου (Μάης 2010-Νοέμβρης 2011, συνολικά 65,04 δισ. €.
Από την κυβέρνηση Παπαδήμου (Νοέμβρης ’11 – Μάης ’12) την οποία στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑΟΣ, συνολικά 83,6 δισ. €.
Με υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμένου, 1 δισ. € (καθυστερημένη δόση από την προ­ηγούμενη κυβέρνηση).
Από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου (Ιούλης’12 – Γενάρης’15), συνολικά 85,2 δισ. €, που είναι και τα περισσότερα.
Από την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου (Γενάρης’15 – Αύγουστος’18), συνολικά 61,9δισ.€. Γενικό σύνολο (ΕΕ+ΔΝΤ) 288,6 δισ. €!
Όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις με πρόσχημα τη «σωτηρία της χώρας», βούλιαξαν κυριολεκτικά την οικονομία και οδήγησαν το λαό μας στη μεγαλύτερη μεταπολεμική εξαθλίωση και φτώχεια. Απ’ όλη την μνημονιακή περιπέτεια, ωφελήθηκε μονάχα η μεγαλοαστική τάξη και οι παρατρεχάμενοι.

Και φτάνουμε στον νέο «οδικό χάρτη» της «επιτροπής Πισσαρίδη», στον οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανέθεσε να παρουσιάσει ένα σχέδιο με τους άξονες ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Αξίζει να δούμε και το ποιοι συγκροτούν αυτή την περιώνυμη «Επιτροπή», πέρα από τον καθηγητή και νομπελίστα Χρ. Πισσαρίδη: Ν. Βέττας, γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ & καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Δημ. Βαγιανός, καθηγητής χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο LSE στο Ηνωμένο Βασίλειο και Κ. Μεγήρ, καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Yale στις ΗΠΑ. Στην «Επιτροπή» συμμετέχουν επίσης με συμβουλευτικό ρόλο οι Κυρ. Ανδρέου (PwC), Κ. Αρκολάκης (Yale), Μ. Γαλενιανός (London Holloway), Χρ. Γκενάκος (ΟΠΑ και Cambridge), S.Danchev (IOBE), Αρ. Δοξιάδης (Big Pi Ventures), Ν. Καραμούζης (Grant Thornton), Φ. Κουντούρη (ΟΠΑ) Α. Κρητικός (DIW), Δ. Νικολίτσα (Παν. Κρήτης), Δ. Σπινέλλης (ΟΠΑ), Π. Τσακλόγλου (ΟΠΑ).
Στη σχετική παρουσίαση πήραν μέρος εκτός του πρωθυπουργού και οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί, αλλά και οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΣΒΒΕ, ΣΕΤΕ και ΕΣΕΕ. Και βέβαια, προκειμένου να προσδοθεί ο χαρακτήρας του «εθνικού σχεδίου», δεν έλλειψε και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, εκπροσωπώντας τάχα τους «κοινωνικούς εταίρους».

Φυσικά, για τη Δεξιά, όλο αυτό το πόνημα αποτελεί «ένα πυκνό σχέδιο το οποίο φιλοδοξεί να αλλάξει τον ίδιο τον παραγωγικό ιστό της χώρας και θέτει στόχους οι οποίοι εφόσον μπορέσουμε να τους πετύχουμε, θα μιλάμε πράγματι για μια μεταμόρφωση της ελληνικής οικονομίας, με κεντρικό στόχο την ενίσχυση της παραγωγικότητας, τη συστηματική αύξηση των εξαγωγών, τη στενότερη διασύνδεση της παραγωγής με την τεχνολογία και την καινοτομία, την ενίσχυση της εργασίας».
Για τον Μητσοτάκη, «πολλές από τις προτάσεις της έκθεσης κινούνται στη γραμμή όχι απλά των δικών μας προγραμματικών δηλώσεων, αλλά και δράσεων που έχουμε ήδη δρομολογήσει».
Ας δούμε λοιπόν από κοντά το νέο «Σχέδιο Ανάπτυξης».

Και μόνο από τη σύνθεση της «Επιτροπής» αλλά και από τους συμμετέχοντες στην παρουσίαση, είναι φανερό ότι πρόκειται για μία νέα προσπάθεια της μεγαλοαστικής τάξης και του πολιτικού και επιστημονικού της προσωπικού, να διαχειριστεί επ’ ωφελεία της τα ονοματισμένα από την Κομισιόν και μέσω του «Ταμείου Ανάκαμψης», τα 32 δισ. €, που δήθεν θα αναστήσουν την κατεστραμμένη οικονομία. Πρό­κειται δηλαδή για προτάσεις που θίγουν μέχρι το μεδούλι τα λαϊκά συμφέροντα και τσακίζουν τις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις. Με δύο λόγια είναι ένα βαθιά αντιδραστικό σχέδιο, κομμένο και ραμμένο στα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης, για την οποία προορίζονται τα 32 δισ. €. Βέβαια, όπως δείχνουν τα σκληρά παζάρια, αυτές τις μέρες στη σύνοδο κορυφής για το Ταμείο Ανάκαμψης, ένας θεός ξέρει αν θα δοθούν αυτά τα κεφάλαια, πότε θα δοθούν και προπαντός με τι δρακόντειους όρους θα δοθούν.

Κι εδώ το γνωστό παραμύθι της «ανά­πτυξης» κλίνεται σε όλες τις πτώσεις. Στις 151 σελίδες του σχεδίου δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στο να χαριστούν ή να μειωθούν τα «κόκκινα» δάνεια, να μειωθούν οι έμμεσοι φόροι που πλήττουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα, να μεγεθυνθούν και επεκταθούν τα επιδόματα ανεργίας, να αυξηθούν οι μισθοί, τα μεροκάματα και οι συντάξεις, να φτηνύνουν τα βασικά είδη διατροφής, να ενισχυθεί το ΕΣΥ, να βελτιωθούν οι κοινωνικές παροχές, να στε­λεχωθούν τα Νοσοκομεία και τα Σχολεία, να δημιουργηθούν θέσεις μόνιμης οκτάωρης εργασίας, να καθοριστεί μία αξιόπιστη ΕΓΣΣΕ, κλπ, κλπ. Τίποτα απ’ αυτά. Αντίθετα, μέσα από ακατανόητους βερμπαλισμούς αναδύεται η εναγώνια προσπάθεια της ολιγαρχίας να αρπάξει όσο το δυνατόν γρηγορότερα τα όσα ποσά εκταμιευτούν από το «Ταμείο Ανάκαμψης», μέσα από μία σειρά αντιλαϊκές προτάσεις που δίνουν νέα διάσταση στην ένταση της απασχόλησης και την εκμετάλλευση της εργασίας.

Ας δούμε τα βασικά σημεία του πορίσματος.
1) Σύμφωνα με τους όρους του «Ταμείου Ανάκαμψης», τα ποσά των επιχορηγήσεων και δανείων θα κατευθυνθούν σε «μεταρρυθμίσεις» και επενδύσεις που σχετίζονται με την «πράσινη ανάπτυξη» (κυρίως ηλεκτροκίνηση), την ψηφιακή τεχνολογία, την έρευνα-καινοτομία, αλλά και σε όποιες εργασιακές ανατροπές θα επιφέρουν αυτές οι «μεταρρυθμίσεις». Θα υπάρξει δέσμευση των κρατών-μελών να τηρηθούν απαρέγκλιτα οι όροι.
2) Η μνημονιακή εποχή, η οικονομική κρίση και η πανδημία οδήγησαν σε λουκέτο χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Εκμεταλλευόμενη την αδυναμία αυτή, η κυβέρνηση -μέσω του πορίσματος- προχωρά στη μεγαλύτερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, επιχειρώντας να τελειώνει μία και καλή με το πέλαγος των μικρομεσαίων που ναι μεν αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά της οικονομίας αλλά επισωρεύουν και τεράστια προβλήματα. Για το λόγο αυτό, προτείνονται ισχυρά κίνητρα για συγχωνεύσεις και εξαγορές εταιρειών, με στόχο τη μεγέθυνση της μέσης ελληνικής επιχείρησης και τη διαμόρφωση οικονομιών κλίμακας, με το σκεπτικό ότι το μικρό μέγεθος των ελληνικών επιχειρήσεων λειτουργεί ανασταλτικά στην παραγωγικότητα και στις εξαγωγές.
3) Προτάσσοντας την «ανταγωνιστικότητα», προτείνονται κίνητρα για την άνοδο των επενδύσεων και των εξαγωγών, ώστε να αυξηθεί το ΑΕΠ. Φυσικά, πίσω από τη λέξη «ανταγωνιστικότητα» κρύβεται η μείωση του κόστους εργασίας που σηματοδοτεί νέες εργασιακές ανατροπές.
4) Προτείνεται επίσης οι επενδύσεις στις κοινοτικές προτεραιότητες να έχουν επιταχυνόμενες αποσβέσεις (δηλ. αύξηση του συντελεστή απόσβεσης). Αυτό σημαίνει νέες φοροαπαλλαγές, πέραν των όσων ήδη ορίζονται με τους ψηφισμένους νόμους.
5) Για την ταχύτατη εξυπηρέτηση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, προτείνεται η δημιουργία εξειδικευμένων τμημάτων στα δικαστήρια για υποθέσεις σημαντικού οικονομικού ενδιαφέροντος, με ανώτατο όριο 12 μηνών (fast truck) έως την απόφαση.
6) Ο τζόγος εξακολουθεί να παραμένει το κυρίαρχο στοιχείο στην αφαίμαξη του λαού. Έτσι προτείνονται φορολογικά κίνητρα σε νοικοκυριά που επενδύουν μακροπρόθεσμα σε ελληνικές εταιρείες οι οποίες εισάγονται στο Χρηματιστήριο. Θα ακολουθηθεί η ίδια Σημιτική προπαγάνδα.
7) Για την ενίσχυση της βασικής Έρευνας, προτείνεται η «άρση των αγκυλώσεων στα πανεπιστήμια», έτσι ώστε να εξυπηρετούνται τα επιχειρηματικά συμφέροντα μέσα από τον αμετάθετο στόχο τους για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων
8) Από τους βασικούς στόχους του πορίσματος, είναι αυτός που εισάγει το νέο κεφαλαιοποιητικό σύστημα στο δεύτερο πυλώνα της κοινωνικής ασφάλισης, δηλ. την ιδιωτικοποίηση των επικουρικών συντάξεων. Αυτή άλλωστε ήταν και μία προεκλογική εξαγγελία της ΝΔ. Πρόκειται για το δεύτερο καίριο πλήγμα κατά του ασφαλιστικού μετά το νόμο Κατρούγκαλου.
9) Το κόστος μετάβασης στο νέο καφαλαιοποιητικό σύστημα, θα ξεπεράσει τα 55 δισ. €, που θα καταβληθούν στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, μέσω του «Ταμείου Ανάκαμψης», δηλ. με χρήματα που τελικά θα φορτωθεί ο λαός!
10) Όλοι οι πρωτοασφαλιζόμενοι μετά την 1/1/2021, ακόμα και από κατηγορίες επαγγελμάτων που δεν διαθέτουν επικουρική ασφάλιση, θα υπάγονται υποχρεωτικά στο νέο ιδιωτικό ασφαλιστικό σύστημα (ασφαλιστικές εταιρείες) και θα καταβάλλουν το 6,5% επί των αποδοχών τους για επικουρική ασφάλιση, στο νέο κλάδο «ιδιωτικής επικουρικής ασφάλισης» του ΕΤΕΑΕΠ (Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης και Εφάπαξ Παροχών) που θα δημιουργηθεί στο μεταξύ. Σημειώνουμε, ότι τα αποθεματικά των ασφαλιστικών θα τζογάρονται στις αγορές, και ο ασφαλισμένος θα έχει να επιλέξει μεταξύ επενδυτικών πακέτων χαμηλού, μεσαίου και υψηλού ρίσκου!
11) Ενδιαφέρον σημείο του πορίσματος είναι αυτό που προβλέπει ότι θα υπάρξει διακοπή ροών προς το ΕΤΕΑΕΠ, μετά τα πρώτα δέκα χρόνια! Τα ελλείμματα αυτά θα φορτωθούν σε παλιούς συνταξιούχους και ασφαλισμένους.
12) Η «προστασία» των ανέργων αποτελεί πρώτη προτεραιότητα του πορίσματος. Έτσι, σύμφωνα με τις προτάσεις, ο ΟΑΕΔ θα «βοηθά ενεργά» τους ανέργους για έξι μήνες (και όχι δώδεκα) στο να βρουν δουλειά. Όσοι δεν βρουν μετά έξι μήνες θα συμμετέχουν σε στοχευμένα προγράμματα «ιδιωτικών κέντρων κατάρτισης» που αναλαμβάνουν να τους βρουν ανάλογη θέση στις εργασιακές γαλέρες.

Σε όλο αυτό το διάστημα η κυβερνητική προπαγάνδα -μέσω των ΜΜΕ- έχει αναλωθεί στη λασπολογία. Σαν κύριος υπεύθυνος για τα ελλείμματα και το χρέος υποδεικνύεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι διαπλοκές Παππά-Καλογρίτσα, η παραπομπή Παπαγγελόπουλου για το σκάνδαλο Novartis, η δίωξη της εισαγγελέως Τουλουπάκη, οι «ανεξέλεγκτες» κοινωνικές δαπάνες, η έξαρση του κορονοϊού κλπ κλπ, μαζί με τις βιτριολίστριες, τους παιδεραστές, τους τσεκουροφόρους, κ.ά. Και τα μεμονωμένα παραδείγματα δίνουν και παίρνουν προσπαθώντας να δημιουργήσουν ψυχολογικούς καταναγκασμούς και ενοχές, προκειμένου να οδηγήσουν το λαό σε μία παθητική στάση. Η διαβόητη «ελευθερία της ενημέρωσης» προβάλλει εδώ σε πανοραμική διάσταση, επιχειρώντας να καθηλώσει τις λαϊκές αντι­δράσεις.

Ο Β. Ι. Λένιν επαληθεύεται και πάλι στον ισχυρισμό του ότι: «…Αυτή η ελευθερία, είναι ελευθερία για τους πλούσιους να αγοράζουν και να διαφθείρουν τον Τύπο, είναι ελευθερία για τους πλούσιους να δηλητηριάζουν το λαό με ψέμματα…». Κι όλα αυτά με προφανή στόχο την εφαρμογή του «εθνικού σχεδίου ανάπτυξης», όσων προτάσεων επιλεχθούν από το πόρισμα της «επιτροπής Πισσαρίδη» που προβλέπεται να πέσει σαν ολετήρας πάνω στις επικουρικές συντάξεις, στα επιδόματα ανεργίας, τα οικογενειακά επιδόματα, τα επιδόματα του ΟΑΕΔ, τις δαπάνες για την Υγεία, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την Πρόνοια, την Παιδεία κλπ.

Και σαν επιστέγασμα στην πολιτική της Δεξιάς, έρχεται το επαίσχυντο κατασκεύασμα του νόμου για τις διαδηλώσεις που εντείνουν στο έπακρο την κυβερνητική καταστολή. Οσφραινόμενη τον κίνδυνο μαζικής λαϊκής αφύπνισης λόγω της βαναυσότητας των μέτρων, η κυβέρνηση επιχειρεί να δημιουργήσει κατασταλτικά αναχώματα σε βάρος του λαϊκού κινήματος. Ο «εχθρός-λαός» προβάλλεται και πάλι στις συνειδήσεις της Αστυνομίας, ενώ η «άσκηση καταστολής πλήθους» παραπέμπει ευθέως στο χτύπημα των λαϊκών κινητοποιήσεων.