Το προπαγανδιστικό ιδεολόγημα που θέλει να τρομοκρατήσει το λαό για το «τι θα πάθει η Ελλάδα αν βγει από την ΕΕ» είναι ένα σόφισμα που επιδιώκει να αποπροσανατολίσει και να κρύψει τις δραματικές συνέπειες που υφίσταται ο λαός μας με το να είναι η Ελλάδα μέσα στην ΕΕ.
Ας δούμε πρώτα τι υφίσταται η χώρα και ο λαός με την ένταξη στην ΕΕ -που είναι και το βασικό ζήτημα- και έπειτα το τι θα συμβεί αν με τον αγώνα του ο λαός απαλλαγεί από τα δεσμά της ΕΕ ή αν αυτή οδηγηθεί στη διάλυση, λόγω των αντιθέσεων που οξύνονται διαρκώς ανάμεσα στις ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως τη Γαλλία και τη Γερμανία, εφόσον η Μ. Βρετανία έχει από καιρό αποχωρήσει.
Στη χώρα μας, μόνο τα τελευταία 15 χρόνια, έχουν επιβληθεί τρία βάρβαρα μνημόνια και οι εκατοντάδες αντιλαϊκές τους διατάξεις εξακολουθούν να ισχύουν και να εφαρμόζονται. Οι μισθοί και οι συντάξεις, αντί να εξισωθούν με αυτούς της Γερμανίας, όπως υπόσχονταν οι θιασώτες της ένταξης, έχουν καρατομηθεί και είναι από τους κατώτερους στην ΕΕ. Το «σκληρό» ευρώ αντί να θωρακίσει την ελληνική οικονομία από τον πληθωρισμό και την ακρίβεια έχει οδηγήσει στην εκτίναξη και των δύο και τη λαϊκή οικογένεια στο να στερείται βασικά είδη διατροφής. Σήμερα, η Ελλάδα είναι η δεύτερη φτωχότερη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά τη Βουλγαρία και η φτωχότερη στην Ευρωζώνη. Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι εγκατέλειψαν τη χώρα αναζητώντας αξιοπρεπή δουλειά στο εξωτερικό. Το χρέος αντί να μειώνεται αυξάνεται. Την ίδια στιγμή, με δεκάδες αντεργατικούς νόμους, καταργείται το 8ωρο, ελαστικοποιείται και εντατικοποιείται η εργασία, καρατομούνται εργασιακά δικαιώματα και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας καταρρέει. Η Δημόσια Παιδεία και ο Πολιτισμός χτυπιούνται. Ο ελληνικός λαός και η νεολαία είναι αντιμέτωποι με την κατεδάφιση του ΕΣΥ και την ολέθρια ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Μας έλεγαν ότι η Ελλάδα, με την ένταξη στην ΕΕ, θα αποκτήσει μια ισχυρή οικονομία και ότι θα ανοίξουν οι ευρωπαϊκές αγορές για τα ελληνικά προϊόντα. Σήμερα, ο παραγωγικός ιστός της χώρας έχει διαλυθεί. Η ντόπια βιομηχανική παραγωγή αφανίζεται, η γεωργία, η κτηνοτροφία και η αλιεία καταστρέφονται. Η περίφημη «βαριά βιομηχανία», ο τουρισμός, περνάει σε ξένα χέρια και η νεολαία μας γίνεται γκαρσόνια στην υπηρεσία του πλούσιου ευρωπαϊκού Βορρά.
Τρένα, λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό βγήκαν «στο σφυρί». Η δημόσια περιουσία και οι δημόσιες υποδομές ξεπουλήθηκαν όσο-όσο. Ένα πρώτο αποτέλεσμα, η κατάρρευση των δημόσιων υποδομών και οι πολύνεκρες καταστροφές σε Τέμπη, Θεσσαλικό κάμπο, Εύβοια, Μάτι, Μάνδρα.
Το περιβάλλον στήθηκε στο «απόσπασμα» με τη δέσμευση τεράστιων εκτάσεων για ασύδοτη εγκατάσταση ανεμογεννητριών, «δώρο» στην ασθμαίνουσα γερμανική οικονομία και το κατασκευαστικό κεφάλαιο, και φωτοβολταϊκών, που επιφέρoυν παραπέρα καταστροφή και λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και βίαιο εκτοπισμό της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής.
Αυτά και πολλά άλλα υφίσταται ο λαός μας όντας μέσα στην ΕΕ. Φυσικά υπάρχουν κάποιοι που επωφελούνται, κάποιοι που τρώνε με χρυσά κουτάλια. Αυτοί είναι ελάχιστοι, είναι οι κλίκες της οικονομικής ολιγαρχίας, μια χούφτα μεγαλοκεφαλαιούχοι που ξεκοκαλίζουν τα κοινοτικά προγράμματα. Είναι αυτοί ακριβώς που μέσα από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς τους εξωραΐζουν την ΕΕ και τρομοκρατούν το λαό για τις συμφορές που θα έλθουν δήθεν αν βγει η χώρα από την ΕΕ.
Ένα και μόνο στοιχείο αρκεί για να καταδειχθεί η χρεοκοπία της πολιτικής των ντόπιων κυρίαρχων δυνάμεων που κρατούν κοντά μισό αιώνα τη χώρα μας δέσμια στα πλαίσια της ΕΕ. Το 1975 το ΑΕΠ της Ελλάδας και της Τουρκίας ήταν αντίστοιχα 150 και 170 δισ. ευρώ. Σήμερα ύστερα από μισό αιώνα ένταξης και παραμονής της χώρας μας στην ΕΕ το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι κοντά στα 200 δισ. ευρώ και της Τουρκίας που είναι έξω από την ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια είναι πάνω από 800 δισ. ευρώ. Δηλαδή το ΑΕΠ της Ελλάδας μέσα σε μισό αιώνα αυξήθηκε μόλις 30% και της Τουρκίας 450%. Οι δυο χώρες ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία το 1975 και σήμερα η οικονομία της Τουρκίας είναι τετραπλάσια από αυτή της Ελλάδας.
Αυτό σημαίνει πως η χώρα μας όντας μέσα στην ΕΟΚ και την ΕΕ έχει υποστεί μια πρωτοφανή οικονομική καταστροφή, αφού το μέγεθος της οικονομίας της βρίσκεται σχεδόν καθηλωμένο στο ίδιο σημείο με αυτό που ήταν πριν μισό αιώνα. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα στον πλανήτη που να έχει υποστεί σε καιρό ειρήνης τέτοια οικονομική καταβαράθρωση. Όμως όλα αυτά αποσιωπούνται από τους θιασώτες της ΕΕ, τα κόμματα που υπηρετούν την ντόπια ολιγαρχία, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, όλους αυτούς που κατά καιρούς κομπάζουν για «ισχυρή Ελλάδα», για «ισχυρή ανάπτυξη και οικονομία», για «ξένους επενδυτές» κλπ. Μια εβδομάδα έχει μείνει μέχρι τη διεξαγωγή των ευρωεκλογών και όλα τα σοβαρά ζητήματα που αφορούν τη ζωή, το παρόν και το μέλλον των ευρωπαϊκών λαών και του λαού μας απουσιάζουν από τη δημόσια συζήτηση. Γι’ αυτό η προεκλογική αντιπαράθεση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ έχει αφήσει στην άκρη και δεν θίγει την πολιτική της ΕΕ και επικεντρώνεται σε ανούσια ζητήματα.
Στην πολιτική της ευρωδουλείας των ντόπιων κυρίαρχων δυνάμεων πρέπει να αντιπαραθέσουμε την πολιτική της εθνικής ανεξαρτησίας. Ο αγώνας με το αίτημα «έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ» δεν υποθέτει ότι μια τέτοια πολιτική μπορεί να υλοποιηθεί από τις δυνάμεις της ολιγαρχίας και τα πολιτικά κόμματα που την υπηρετούν. Είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τον αγώνα για ριζική κοινωνική αλλαγή, αποτελεί συστατικό στοιχείο του γενικότερου λαϊκού αγώνα για το γκρέμισμα του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας που θα βάλει τέλος στις οδυνηρές συνέπειες που υφίσταται ο λαός και η χώρα μας.
Προφανώς και προϋποθέτει ότι η πλειοψηφία του λαού θα έχει ενστερνιστεί και παλέψει για να γίνει πράξη. Για να εξασφαλιστεί ότι η Ελλάδα μέσα από ριζικές αλλαγές και το διώξιμο των ιμπεριαλιστών θα αποκτήσει οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία και κυριαρχία, το απαραβίαστο των συνόρων της και την εδαφική της ακεραιότητα.
Τα προπαγανδιστικά επιτελεία της άρχουσας τάξης προσπαθούν να πείσουν το λαό πως είναι μονόδρομος η παραμονή στην ΕΕ, πως δεν υπάρχει ζωή και μέλλον έξω από την ΕΕ. Ζωή υπήρχε πριν την ΕΟΚ και την ΕΕ για τους λαούς της Ευρώπης και το δικό μας λαό και θα υπάρχει και μετά την ΕΕ.
Η πολιτική και οικονομική προοπτική της ΕΕ φαίνεται εξαιρετικά αβέβαιη. Οι δραματικές συνθήκες φτωχοποίησης απλώνονται πλέον σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεπτυγμένες και μη. Είναι αυτή ακριβώς η αντιδραστική πολιτική που φουντώνει τα κόμματα της ακροδεξιάς και του φασισμού σε πολλές χώρες της Ευρώπης, με αποτέλεσμα να γίνονται πλέον οι βασικοί ρυθμιστές των πολιτικών εξελίξεων, προδιαγράφοντας μια επικίνδυνη και σκοτεινή περίοδο για την Ευρώπη και τους λαούς της. Το οικοδόμημα της ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπο με την πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του, κλονίζεται και εξασθενεί η συνοχή του και απειλείται με περαιτέρω διάσπαση. Είναι πολύ χαρακτηριστική από την άποψη αυτή η θέση που ανέπτυξε ο Μακρόν πριν μια εβδομάδα σε ομιλία του στη Σορβόννη: «Η Ευρώπη μας είναι θνητή, μπορεί να πεθάνει», υπογράμμισε, για να σημειώσει: «Αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις επιλογές μας, αλλά αυτές οι επιλογές πρέπει να γίνουν σήμερα, γιατί την επόμενη δεκαετία υπάρχει τεράστιος κίνδυνος να αποδυναμωθούμε ή ακόμη και να υποβιβαστούμε». Ανεξάρτητα αν ο Μακρόν χτυπά την καμπάνα για να ταρακουνήσει τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία της ΕΕ και να προωθήσει τις επιλογές του γαλλικού ιμπεριαλισμού, το βέβαιο είναι πως τρίζει όλο το οικοδόμημα της ΕΕ, αυτό στο οποίο θέλει να μας δέσει ακόμη πιο σφικτά ο Μητσοτάκης. Γενικότερα, ο δυτικός ιμπεριαλιστικός κόσμος, ΗΠΑ-ΕΕ, βρίσκεται σε μεγάλη κρίση και παρακμή μπροστά στις τεράστιες γεωστρατηγικές αλλαγές που συντελούνται στην παγκόσμια σκηνή.
