Όλος ο θίασος επί σκηνής. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και τα πάσης φύσεως δεκανίκια τους επιδίδονται σε μια συστηματική εκστρατεία εξαπάτησης, αποπροσανατολισμού και εκβιασμού των λαϊκών συνειδήσεων. Όσο προχωράμε για τις εκλογές, τόσο αυξάνεται και η δημαγωγία τους. Με ανούσιες ατάκες και κορόνες, δεκάρικους λόγους, ψεύδη και αντιπερισπασμούς, με μεταγραφές από το ένα κόμμα στο άλλο, σε ένα απολύτως παρακμιακό, παλαιοκομματικό πολιτικό κλίμα, επιδιώκουν μια ακραία πόλωση. Προς μεγαλύτερη «άγραν» ψήφων έχουν επιδοθεί σε ένα κυνήγι επώνυμων υποψηφίων (ποδοσφαιριστών, ηθοποιών, καλλιτεχνών κλπ).
Θέλουν να κάνουν το λαό να ξεχάσει αυτούς που συνθλίβουν τη ζωή του, να ξεχάσει τα εγκληματικά πεπραγμένα τους, αυτά που υλοποίησαν τα 12 τελευταία χρόνια, σαν υπηρέτες του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης, ξέχωρα, από κοινού ή και σε συνεργασία.
Μέσα στη ζοφερή κατάσταση που βιώνει ο λαός μας, σαν αποτέλεσμα της βαθιάς και παρατεταμένης κρίσης του εξαρτημένου μονοπωλιακού καπιταλισμού, μη έχοντας πλέον ελκυστικά οράματα, καθώς έχουν ξεφτίσει όλα τους τα «οράματα», η «ισχυρή Ελλάδα», η «Ενωμένη Ευρώπη», η «ανάπτυξη», οι «σύμμαχοι», επικαλούνται το «μικρότερο κακό», τη «δημοσιονομική σταθερότητα», εμφανίζονται προσεκτικά, συγκρατημένα στην προεκλογική τους παρουσία.
Η ΝΔ επιμένει στην «αυτοδυναμία». Βλέποντας όμως «να μη βγαίνουν τα κουκιά» -ακόμα και στις δεύτερες κάλπες- επιστρέφει στην προεκλογική δημαγωγία των παροχών, (αυξήσεις στους εκπαιδευτικούς, 10.000 προσλήψεις υγειονομικών και εκσυγχρονισμό όλων των Κέντρων Υγείας, κατώτατος μισθός τουλάχιστον τα 950 ευρώ στο τέλος της τετραετίας κλπ), οι περισσότερες με πολλές προϋποθέσεις και αστερίσκους (υπό την αίρεση του «ρυθμού ανάπτυξης», σε σύνδεση με την παραγωγικότητα κ.ά.). Ο Μητσοτάκης κραδαίνοντας τον κίνδυνο «ακυβερνησίας και αστάθειας» εξορκίζει το λαό να μην υπονομεύσει τις «κατακτήσεις» του (ποιες;), να μη διακυβεύσει «πρόοδο, ανάπτυξη και δουλειές», που μόνον αυτός «βλέπει».
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει «συγχωροχάρτια» για την τετραετή «ματωμένη» διακυβέρνησή του, με τον Τσίπρα να ισχυρίζεται ότι «κυβερνήσαμε έχοντας την τρόικα πάνω από το κεφάλι μας. Δεν ήταν δικές μας οι αποφάσεις». Επικαλείται τώρα την «τρόικα», που τότε μαζί με το Βαρουφάκη την «καθήλωσε» και την έκανε… «θεσμοί». Και καλά, στη δική του τετραετία είχε την «τρόικα», στην τετραετία 2019-2023, ποιος τον «πίεσε» να ψηφίσει από κοινού με το Μητσοτάκη το μεγαλύτερο μέρος του αντιλαϊκού νομοθετικού οπλοστασίου της ΝΔ; Μάλλον ποντάρει και αυτός στη μνήμη χρυσόψαρου, που θα ήθελε να έχει ο ελληνικός λαός.
Θέτει τον πήχη της πολιτικής αντιπαράθεσης στο επίπεδο της προσωπικής «βεντέτας» με το Μητσοτάκη. «Να φύγει ο Μητσοτάκης». Κάνει άνοιγμα στους μικρομεσαίους, που φθάνει μέχρι την κεντροδεξιά και σε «φλερτ» με την καραμανλική Δεξιά, όταν λέει ότι «δεν κυβερνά ένα ιστορικό κόμμα» (!!!), όπως αποκαλεί τη ΝΔ, εξωραΐζοντάς την, «αλλά μία οικογένεια που έχει μετατρέψει τη διακυβέρνηση σε ανώνυμη εταιρεία».
Φρόντισε βέβαια προηγούμενα να συναντηθεί με τον Αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών Μπλίνκεν, όταν ήλθε στην Αθήνα, εισπράττοντας τους επαίνους του, διαβεβαιώνοντάς τον προφανώς ότι η Ελληνοαμερικανική Στρατηγική Αμυντική Συμμαχία (διάβαζε επέκταση των βάσεων), που ξεκίνησε επί των ημερών του, θα συνεχιστεί. Εν μέσω «καυτής» προεκλογικής περιόδου, πρόλαβε να πάει και στο Βερολίνο, όπου συναντήθηκε με τον Καγκελάριο της Γερμανίας Σολτς, που συγκυβερνάει με άλλα σοσιαλδημοκρατικά και κεντροδεξιά κόμματα, σε μια συμβολική κίνηση με μηνύματα με πολλούς αποδέκτες.
Επικαλείται το «μικρότερο κακό», τάζει κι αυτός ανέξοδα, προεκλογικά, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, «ζυγισμένα, υπολογισμένα, κοστολογημένα ανάλογα με τις αντοχές της οικονομίας», κατάργηση φόρων και άδικων (!!!) νόμων Κατρούγκαλου και Χατζηδάκη (Αχτσιόγλου – Βρούτση), που μαζί με τη ΝΔ ψήφισαν.
Η «χαμένη ψήφος» χρησιμοποιείται και από τους δυο σαν πολιορκητικός κριός για να λυγίσουν συνειδήσεις, να διεμβολίσουν και να λεηλατήσουν τα μικρότερα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά ή στα αριστερά τους.
Το πολιτικό σύστημα στη χώρας, έχοντας εξασφαλίσει για μια οκταετία (με ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ) πολιτική σταθερότητα, για την άσκηση μιας πολιτικής σε βάρος του λαού, στην υπηρεσία ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, βρίσκεται σήμερα σε πολιτική αστάθεια και σε κρίση, που τροφοδοτείται από τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση και επηρεάζεται προφανώς από το σκοτεινό διεθνή πολιτικό ορίζοντα, από τις γεωπολιτικές συγκρούσεις και ανακατατάξεις. Το ζητούμενο είναι η αναζήτηση συνέχειας και ικανού διαχειριστή της ίδιας πολιτικής, για τον αποτελεσματικότερο έλεγχο και την τιθάσευση του «εχθρού λαού»· βλέπετε η Γαλλία δεν είναι μακριά.
Βέβαια η πλήρης ταύτισή τους σε όλα τα βασικά ζητήματα, η δομική, στρατηγική συναίνεσή τους -απαιτούμενο από τους επικυρίαρχους- η ευθυγράμμιση στα κελεύσματα των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους, το κοινό πρόγραμμα όλων τους και οι όρκοι και οι δεσμεύσεις τους στο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ δεν θα τους εμποδίσει -παρά την προεκλογική δημαγωγία- να σχηματίσουν κυβέρνηση. Μήπως δεν το έχουν κάνει τα προηγούμενα χρόνια, όταν το σύστημα το χρειάστηκε; Το ζήτημα είναι πόση θα είναι η μακροβιότητά της.
Στα ψηφοδέλτιά τους ο ένας έχει πρώην στελέχη του άλλου, που τους βλέπουμε να αλλάζουν κόμματα σαν τα πουκάμισα, ακριβώς επειδή αυτά τα κόμματα έχουν την ίδια πολιτική.
Όπως άλλωστε λέει και ο πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας και νυν υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, Ε. Αποστολάκης, και επαναλαμβάνει η εκπρόσωπος Τύπου του, Π. Τσαπανίδου, τα δυο κόμματα συμφωνούν σε όλα τα «μεγάλα», με τον Ε. Αντώναρο, που προσχώρησε από τη ΝΔ στο ΣΥΡΙΖΑ, να ομολογεί ότι το πρόγραμμά του «μοιάζει πολύ με το πρόγραμμα που είχε ο Κώστας Καραμανλής και η ΝΔ»!!!
Από κοντά στα αστικά κόμματα βρίσκεται και η ρεφορμιστική αριστερά, σε όλες της τις αποχρώσεις, που για άλλη μια φορά επιλέγει να πλειοδοτήσει σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες για τη «δύναμη της ψήφου», για «μεταβατικά προγράμματα», με το ΚΚΕ να φθάνει στο σημείο να δηλώνει δια του γραμματέα του Δ. Κουτσούμπα ότι «σήμερα το κόμμα μας διαθέτει σύγχρονο, επιστημονικά επεξεργασμένο πρόγραμμα εξουσίας-διακυβέρνησης, το οποίο καταθέτει ανοιχτά στον λαό και είναι έτοιμο να το υπηρετήσει από κυβερνητικές θέσεις, όταν ο λαός το επιλέξει».
Το ζητούμενο, για το λαό, δεν είναι η ανατροπή του ενός κόμματος για να επικρατήσει το άλλο. Και τα δύο αυτά κόμματα και ο οποιοσδήποτε «μπαλαντέρ», αποτελούν μια ενιαία αντιλαϊκή δύναμη κρούσης. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ή μικρότερο κακό. Τα δώδεκα χρόνια μνημονιακών κυβερνήσεων το αποδεικνύουν. Τα μνημόνια είναι εδώ, διαρκή και ενεργά, παρά την ακατάσχετη ψευδολογία του αστικού πολιτικού προσωπικού.
Το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη ενός εργατολαϊκού κινήματος που θα υπερασπίζεται τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά του λαού και θα βάζει φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική από όποιον και αν αυτή εκφράζεται. Και αυτό μόνο στους δρόμους του ενωμένου λαϊκού αγώνα μπορεί να επιτευχθεί. Χαμένη ψήφος είναι η ψήφος στη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ και τα συμπληρώματά τους. Ψήφος σε ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ και τα δεκανίκια τους θα στραφεί και πάλι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.
Το Μ-Λ ΚΚΕ παίρνει μέρος στη μάχη των εκλογών, χωρίς να έχει καμία αυταπάτη ότι το αποτέλεσμα μιας κάλπης μπορεί να δώσει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα ή να δικαιώσει τους μεγάλους στόχους και τα οράματα του ελληνικού λαού. Αυτή την αυταπάτη, άλλωστε, πλήρωσε ακριβά ο λαός μας, όσες φορές παγιδεύτηκε στις ψεύτικες ελπίδες της κάλπης, όπως αυτές που έθρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές του 2015.
Έχοντας σαν κεντρικό σύνθημα «Με τους αγώνες, το λαό και την Πραγματική Αριστερά», αξίζει να υποστηριχτεί η φωνή του και να ψηφιστεί, σαν μια δέσμευση για τους αγώνες που έρχονται, για την ενίσχυση μιας κατεύθυνσης που μπορεί να δώσει την ελπίδα ανασύνταξης και ανασυγκρότησης του λαϊκού και του κομμουνιστικού κινήματος και την προοπτική νικηφόρων μαχών και ανατροπών της όποιας αντιλαϊκής πολιτικής.
