Κατακλύζεται ήδη η Βουλή από μία ατελείωτη σειρά αντιλαϊκών νομοσχεδίων που φέρνει για ψήφιση η Δεξιά, το αμέσως επόμενο διάστημα. Εκτός από το Ν/σ για την εκπαίδευση, ακολουθούν τα Ν/σ του υπουργείου Εργασίας για το επίδομα-ψίχουλο των 2.000 € υπέρ των νέων γεννήσεων, του υπουργείου Ενέργειας και Περιβάλλοντος για την ηλεκτροκίνηση (ηλεκτρικά αυτοκίνητα κ.ά.), του Υποδομών για τα…υδατοδρόμια, του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνηση για την επιτάχυνση και απλούστευση της ενίσχυσης οπτικοακουστικών έργων και την ενίσχυση της ψηφιακής διακυβέρνησης (G5), του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού για την αναδιοργάνωση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων, του Αγροτικής Ανάπτυξης για τους συνεταιρισμούς, του Προστασίας του Πολίτη για την αναδιάρθρωση της Πολιτικής Προστασίας, του υπουργείου Εξωτερικών με τις ρυθμίσεις για το Brexit, του υπουργείου Εσωτερικών για την εκλογή βουλευτών, κλπ, κλπ.
Στο μεταξύ με ΠΝΠ αμνηστεύονται οριστικά όλα τα τραπεζικά στελέχη που είχαν εκκρεμούσες δικαστικές διώξεις για ύποπτες χορηγήσεις δανείων σε επιχειρήσεις, φυσικά πρόσωπα, ακόμα και σε κόμματα και πολιτικούς!
★★★
Αφού, με πρόσχημα την υγειονομική κρίση, η μεγαλοαστική τάξη της χώρας κατάφερε να οδηγήσει σε σύμπλευση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη όλες τις πολιτικές δυνάμεις -συμπεριλαμβανομένου και του ΚΚΕ- και αφού κατάφερε με το μαζικό εκφοβισμό, την αστυνομοκρατία, το δίμηνο εγκλεισμό, τις απαγορεύσεις και τα πρόστιμα να τρομοκρατήσει τη μεγάλη μάζα του λαού και να πάρει τα γνωστά αντιλαϊκά μέτρα και νόμους, επιχειρεί από τώρα να αξιοποιήσει προς όφελος της ντόπιας ολιγαρχίας τα δισεκατομμύρια ευρώ που υπόσχεται το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, όπως ανακοίνωσε η Κομισιόν και να προχωρήσει ακάθεκτη προς νέες κερδοσκοπικές κατακτήσεις. Η κατανομή κεφαλαίων ύψους 750 δισ. € (με αναλογία 80% επιχορηγήσεις και 20% με τη μορφή δανείων), αν και όποτε συμφωνήσουν τα μεγάλα αφεντικά της ΕΕ να δοθούν, σε συνδυασμό με τα πακέτα χρηματοδότησης μέσω του προγράμματος SURE, του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, θα αφορά σε «επιχορηγήσεις» (500 δισ. €) οι οποίες θα επιστραφούν με πρόσθετη λαϊκή φορολογία και δάνεια ύψους 250 δισ.€ με τους γνωστούς μνημονιακούς όρους. Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της Κομισιόν, Β. Ντομπρόβσκις: «Για την Ελλάδα –πράγματι- υπάρχει ακόμη η ενισχυμένη εποπτεία (…) στο εργαλείο αυτό υπάρχει ισχυρότερη διασύνδεση με τις μεταρρυθμίσεις ώστε να αντιμετωπιστούν οικονομικά και κοινωνικά διαρθρωτικά προβλήματα και υπάρχει ισχυρότερη διασύνδεση με το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο και τις συγκεκριμένες συστάσεις ανά χώρα…», δηλαδή με την πλήρη σύνδεση των μνημονιακών όρων που αλυσόδεσαν το λαό μας.
Το ποσό που αντιστοιχεί στην Ελλάδα για την τριετία 2021-2024 είναι, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Κομισιόν και με πολλά ερωτηματικά, 32 δισ. €, από τα οποία 22,5 δισ. με τη μορφή «επιχορηγήσεων» και 9,5 δισ. € υπό μορφή δανείων. Κι επειδή πολλοί ράβουν κοστούμια ενόψει των οικονομικών πακέτων, καλό είναι να σημειώσουμε πως όλος αυτός ο πακτωλός θα πρέπει πρώτα να εγκριθεί από τη Σύνοδο Κορυφής και στη συνέχεια να εγκριθεί από τα Κοινοβούλια των 28 κρατών-μελών της Ευρωζώνης, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιη η διατήρησή του ως έχει. Και προφανώς θα συνδεθεί με τους γνωστούς αντιλαϊκούς μνημονιακούς όρους των αυστηρών κοινοτικών πολιτικών κατευθύνσεων, των προαπαιτούμενων, της αξιολόγησης, της εποπτείας και του ελέγχου. Για να δώσει το στίγμα των δαιδαλωδών διαδρομών του όλου σχεδίου, η Μέρκελ τόνισε: «…είναι σαφές ότι οι διαπραγματεύσεις θα είναι δύσκολες και δεν θα ολοκληρωθούν στο προσεχές Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Ο στόχος πρέπει να είναι να βρούμε το φθινόπωρο αρκετό χρόνο προκειμένου να διαβουλευθούν τα θέματα τα εθνικά Κοινοβούλια και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ώστε όλα να μπορούν να τεθούν σε ισχύ την 1.1.2021».
Βεβαίως, κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν για την πρόταση της Κομισιόν, όποιο κι αν είναι το ποσόν που προβλέπεται να διατεθεί στον τομέα της Υγείας (sic) της ψηφιακής «μεταρρύθμισης», της πράσινης ανάπτυξης, των logistics και της «στήριξης της απασχόλησης». Σε αυτά τα ποσά, θα προστεθούν και τα χρήματα από το ΕΣΠΑ, καθώς και οι επιστροφές δανείων, έτσι ώστε από το 2021 και μετά αθροίζεται ένα ποσό πάνω από 50 δισ. €. Και είναι προφανές ότι οι αντιδραστικοί όροι, οι προϋποθέσεις και τα προαπαιτούμενα, που θα συμπληρώνουν τις επιχορηγήσεις και τα νέα δάνεια (που θα εκτοξεύσουν ακόμα παραπέρα το κρατικό χρέος), διόλου δεν απασχολούν την εξαρτημένη και υποτελή ντόπια ολιγαρχία, καθώς είναι γνωστό ότι ο λογαριασμός θα πληρωθεί τελικά από τους αβάσταχτους φόρους, χαράτσια, μισθολογικές και συνταξιουχικές μειώσεις, τις επιβαρύνσεις, τις περικοπές στις κοινωνικές παροχές και κάθε λογής επινοήσεις σε βάρος πάντα των εργατολαϊκών στρωμάτων. Σημειώνουμε ότι τους φόρους που αναφέρονται στο Ταμείο Ανάκαμψης έχει αποφασίσει ήδη η Κομισιόν και αφορούν: Φόρο στη χρήση πλαστικών και ιδιαίτερα στα πλαστικά μιας χρήσης, φόρο στον όγκο του διοξειδίου του άνθρακα που παράγει κάθε χώρα και φόρο στις εταιρείες διαχείρισης του Internet, οι οποίες προφανώς και θα μετακυλήσουν τους φόρους αυτούς στους καταναλωτές. Οι παροχές προς το μεγάλο κεφάλαιο θα συνοδεύονται –δίκην Μνημονίων- με στενή παρακολούθηση, με απαράδεκτους όρους και δεσμεύσεις που θα κατευθύνουν την οικονομική πολιτική της χώρας, με βάση τις προτεραιότητες του ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου και βεβαιότατα του γερμανογαλλικού άξονα.
★★★
Σε ό,τι αφορά στη λεγόμενη στήριξη της απασχόλησης, τα πρώτα κύματα μέτρων μάλλον αφορούν την πλήρη ερημοποίηση του εργασιακού τοπίου καθώς ο κανόνας έδειξε πως οι εργαζόμενοι γίνονται πάντα συμμέτοχοι των τεράστιων ζημιών που έχουν επιφέρει οι κρίσεις και ποτέ συμμέτοχοι των κερδών! Και είναι ενδεικτικό ότι τόσο η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για τις αναστολές συμβάσεων, την εκ περιτροπής εργασία, τις μειώσεις μισθών, την ενοικίαση εργαζομένων, όσο και η υπουργική απόφαση για μισή δουλειά (που με κάθε βεβαιότητα θα μετατραπεί σε πλήρη) και μισό μισθό, αλλά και οι κοινοτικές μεθοδεύσεις παρέχουν -αν παρέχουν- την κρατική επιδότηση στο 80%, ενώ το υπόλοιπο χάνεται οριστικά. Με δυο λόγια ο εργαζόμενος έχει μπροστά του τρεις επιλογές: ή να μείνει στην επιδοτούμενη -ή μη-ανεργία (1,2 εκατ. άνεργοι), ή να δουλεύει με μισό μισθό, ή να αποδεχθεί τη μείωση του 20% στον κανονικό μισθό του. Με λίγα λόγια, η οριζόντια μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα -και σε ένα μέρος του ευρύτερου δημόσιου- ξεκινά από 15% και μπορεί να φτάσει μέχρι 50% για όσους η εργασιακή τους σχέση τελεί υπό αναστολή με 533 €/μήνα. Το καθεστώς αυτό τείνει να μονιμοποιηθεί, ενώ η «μερική απασχόληση» θα είναι πλέον η κανονικότητα της εργασίας!
Από τα 24 περίπου δισ. € που διέθεσε η κυβέρνηση για τη στήριξη της παραπαίουσας οικονομίας, τελικά ένα ελάχιστο ποσοστό διατέθηκε για τη «στήριξη της απασχόλησης» (τα 800άρια σε 250.000 εργαζόμενους για 45 ημέρες εργασίας, κάτι 500άρια σε 385.000 εργαζόμενους και κάτι ψίχουλα δεξιά κι αριστερά) που συνολικά φτάνει δεν φτάνει τα 2,5 δισ. €. Όλα τα υπόλοιπα απορροφήθηκαν από τις μεγάλες επιχειρήσεις, αφού γίνεται πλέον γνωστό ότι η πλειοψηφία των μικρομάγαζων δεν πρόκειται να ξαναλειτουργήσει. Το ίδιο και ένα πολύ μεγάλο τμήμα του επισιτισμού.
Παράλληλα, η εξ αποστάσεως εργασία -στον τομέα των υπηρεσιών, λ.χ. τηλεπικοινωνιών, πληροφορικής, τραπεζών, ασφαλιστικών, χρηματιστηριακών, φροντιστηρίων, επιστημονικών επαγγελμάτων, κ.ά.- μπήκε στα σπίτια μας σαν προσωρινό μέτρο λόγω κορονοϊού, που τείνει να μονιμοποιηθεί –με την υποστήριξη Μητσοτάκη- καθώς οι εργοδότες αξιοποιούν την τεχνολογία και την τηλεργασία ως εργαλεία για την αύξηση των κερδών τους, στο πλαίσιο μίας ευέλικτης μορφής εργασίας που συνεπάγεται το κυριολεκτικό στύψιμο των εργαζομένων! Τα κέρδη της εργοδοσίας ξεκινούν από τη συνεχή και απρόσκοπτη λειτουργία της παραγωγής, την επέκταση του εργάσιμου χρόνου, την ευελιξία στα εργασιακά ωράρια και φτάνουνμέχρι τις εφεδρείες των εργαζόμενων, την απόλυτη εντατικοποίηση, την 24ωρη εργασία, και το μειωμένο λειτουργικό κόστος.
Το «φρούτο» δεν είναι καινούργιο. Εδώ και χρόνια επιχειρηματίες κυρίως του τομέα των υπηρεσιών και τραπεζίτες ζητούν επίμονα την καθιέρωση της τηλεργασίας. Έτσι, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με πρόσχημα την πανδημία, με ΠΝΠ έβαλε το πλαίσιο της εξ αποστάσεως εργασίας. Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ που ζητά επέκταση της τηλεργασίας -υπό προϋποθέσεις- και ηλεκτρονικό έλεγχο των ωρών εργασίας!
Το «συνεκτικό σχέδιο» για την «επανεκκίνηση» της οικονομίας, που θα κατατεθεί τον ερχόμενο Οκτώβρη στην Κομισιόν, καταρτισμένο από γνωστούς νομπελίστες, σύμφωνα με τις εκκωφαντικές κορόνες του πρωθυπουργού: «Θα επενδύσουμε τα χρήματα για να μεταμορφώσουμε την Ελλάδα, όχι για τα σκορπίσουμε στους τέσσερις ανέμους με την ανεμελιά του νεόπλουτου…», έχει σαν στόχο ένα ολοκληρωμένο «αναπτυξιακό σχέδιο» για την επόμενη περίοδο, το οποίο θα ενσωματωθεί και στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα της επόμενης τριετίας.
★★★
Θα πρέπει να σημειώσουμε πως ο γερμανογαλλικός συμβιβασμός που επήλθε κατ’ αρχήν στο ζήτημα της κοινής συμφωνίας για το Ταμείο Ανάκαμψης, συνιστά μία εξαίρεση στην όλη ευρωπαϊκή πορεία μέσα στην κρίση, μετά τις διαμάχες, τους διαξιφισμούς, τις διαιρέσεις, τις αντιπαραθέσεις, τις σφοδρές επιθέσεις, την αλληλοϋπόβλεψη, τις εθνικές περιχαρακώσεις του τελευταίου καιρού. Προφανέστατα, το στοιχείο του ανταγωνισμού είναι το κυρίαρχο και όχι η εύθραυστη συμφωνία από την οποία θα επωφεληθούν –χωρίς να έχουν υποστεί τις τραγικές υγειονομικές κ.ά. συνέπειες της Ιταλίας και Ισπανίας- κυρίως η Γερμανία και η Γαλλία, που είναι βέβαιο πως θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος από το συνολικό πακέτο που προβλέπει τη στήριξη των ευρωπαϊκών κρατών λόγω πανδημίας.
Τη δικαίωσή της με κάθε τρόπο επιχειρεί να αναδείξει η μεγαλοαστική τάξη, μέσω των κομμάτων της και των ξεπουλημένων ΜΜΕ. Κάνει λόγο για την «αλληλεγγύη της ΕΕ», «για νέο Σχέδιο Μάρσαλ», για το γνωστό «τι θα γινόταν αν δεν ήμασταν στην ΕΕ», και παράλληλα για την «αυταπόδεικτη εμβάθυνση της ΕΕ», για την «πορεία προς μία πραγματική σύγκλιση», για το «άλμα σε ένα κοινό μέλλον», κλπ. Όλοι αυτοί ξεχνούν πως ένα μόλις μήνα πριν, όταν η Ιταλία και η Ισπανία αντιμετώπιζαν την πανδημία με χιλιάδες νεκρούς, οι χώρες του βορρά αρνιόνταν να συναινέσουν στην οικονομική τους στήριξη και έκλεβαν τα αεροπορικά φορτία υγειονομικού υλικού που προορίζονταν για τους άλλους. Για τόση «αλληλεγγύη» μιλάμε. Ξεχνούν τα τρία Μνημόνια και τους χιλιάδες νόμους, προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις και ΠΝΠ με τα οποία αλυσοδέθηκε για τις επόμενες δεκαετίες ο ελληνικός λαός. Ξεχνούν το δυσθεώρητο κρατικό χρέος των 343 δισ. € που καλούνται να ξεπληρώσουν τα εργατολαϊκά νοικοκυριά. Ξεχνούν ακόμα την ενδυνάμωση των κατασταλτικών μηχανισμών ενάντια στις λαϊκές ελευθερίες, τη συνδικαλιστική δράση και τα ατομικά δικαιώματα. Την βάναυση καταπάτηση των εργασιακών σχέσεων, του 8ώρου, των ΣΣΕ, των κατοχυρωμένων μισθών, προβάλλοντας ένα εργασιακό Μεσαίωνα με ελαστικά ωράρια (flexicurity), πετσοκομμένους μισθούς και εντατικοποιημένη εργασία. Τους μηχανισμούς καταστολής κατά του μεταναστευτικού ρεύματος, την ευρωαστυνομία, τον Οργανισμό εξωτερικών συνόρων, την ευρωεισαγγελία, κ.ά. Τα αντικομμουνιστικά Μνημόνια, τις αντικομμουνιστικές διακηρύξεις και το ακροδεξιό μοντέλο θωράκισης της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής εξουσίας. Ξεχνούν πως με την καθιέρωση της επαίσχυντης «ρήτρας αλληλεγγύης» τα ισχυρά κράτη-μέλη μπορούν να επεμβαίνουν πολιτικά ή και στρατιωτικά και στο πλαίσιο της «τρομοκρατικής απειλής» ακόμα και στα εσωτερικά των κρατών-μελών της ΕΕ. Ξεχνούν, πάνω απ’ όλα, ότι το Κοινοτικό Δίκαιο υπερισχύει έναντι των εθνικών Δικαίων των ασθενέστερων κρατών-μελών.
★★★
Η ενότητα της οικονομικής βάσης μερικών χωρών, όπως αυτή θεσμοθετήθηκε στην ΕΟΚ με τη Συνθήκη της Ρώμης το 1956, δεν αποτελεί ούτε αναγκαία ούτε και ικανή συνθήκη για μία μελλοντική «υπερεθνική Ευρώπη». Άλλωστε, από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως τον Καρλομάγνο και από τον Ναπολέοντα ως τον Χίτλερ, η Ευρώπη πολλές φορές ενώθηκε με τις πιο ειρηνικές συμφωνίες και άλλες τόσες διασπάστηκε με τους πιο αιματηρούς πολέμους. Οι δύο Παγκόσμιοι πόλεμοι το επιβεβαιώνουν, μέσα από τα δεκάδες εκατομμύρια θύματά τους. Σημειώνουμε ότι οι προτάσεις «ενότητας» στο πλαίσιο των καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών σχέσεων υποκρύπτουν πάντοτε την προσπάθεια ενός ισχυρού κράτους ή ομάδας κρατών να καθυποτάξουν τα ασθενέστερα. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, όπου η ανισομετρία της ανάπτυξης των επιμέρους κρατών-μελών της ΕΕ διαφαίνεται στην επιβολή των διαφορετικών ταχυτήτων που επιβάλλει το Κοινοτικό Διευθυντήριο, η Ευρώπη των 28 χωρών, των 20 γλωσσών και των 515 εκατ. κατοίκων συνιστά έναν οικονομικό γίγαντα, που ξεκινά από την Κύπρο, την Τρανσυλβανία, τη Σκανδιναβία και φθάνει μέχρι το Γιβραλτάρ, και που βεβαίως αποτελεί έναν εν δυνάμει ανταγωνιστή της Κίνας, των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Όμως παράλληλα, αυτή η φαινομενικά κραταιά και ισχυρή Ευρώπη, όπως φαντάζει στα μυαλά των μικροαστών και των ψευτοδιανοούμενων συνοδοιπόρων του δυτικοευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, περιέχει μέσα της τα διχαστικά σπέρματα των ενδοαστικών, εθνικιστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, έτοιμων πάντα να ξεσπάσουν σε κάθε απόπειρα αμφισβήτησης της «εθνικής κυριαρχίας» των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών της. Αυτό φαίνεται τόσο από το Brexit και την εμφάνιση εθνικιστικών αποσχιστικών κομμάτων, όσο και από τον σημερινό εμπορικό πόλεμο και τις στρατιωτικές επεμβάσεις, επιβεβαιώνοντας ότι το κυρίαρχο στοιχείο στον ιμπεριαλισμό είναι ο ανταγωνισμός και όχι η ενότητα. Η Πολιτική Οικονομία έχει δικούς της αδήριτους νόμους που ισοπεδώνουν τις αγαθές προθέσεις και τις μεγάλες ιδέες, που επικαλούνται κατά καιρούς τόσο οι απολογητές του καπιταλισμού όσο και οι ρεφορμιστές με τις προτάσεις τους για δήθεν εξανθρωπισμό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Κατά συνέπεια, η εργατική τάξη, η φτωχομεσαία αγροτιά, μεγάλα τμήματα της χαμηλόμισθης υπαλληλίας, ένα μεγάλο τμήμα της διανόησης κλπ. δεν μπορεί παρά να είναι ασυμβίβαστη με την ολιγαρχία, με τα μονοπώλια, με τον ιμπεριαλισμό που συγκροτούν την ΕΕ. Η συνειδητή εργατική τάξη, που δρα σαν τάξη για τον εαυτό της, προβάλλει και διεκδικεί τα εργασιακά και δημοκρατικά της δικαιώματα και παράλληλα πολεμά ανοιχτά κάθε μορφή εξάρτησης (οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής), που τη φέρνει αντιμέτωπη με τα δικά της συμφέροντα και τη δική της κατεύθυνση παλεύοντας για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Αλλά και πέρα απ’ αυτό, διδάσκει στα μικροαστικά στρώματα που σήμερα τα τσακίζει η οικονομική κρίση, πως ο μόνος δρόμος που τους απομένει είναι η συμμαχία μαζί της για την ανατροπή του συστήματος που είναι υπεύθυνο για την καταστροφή τους και το πέρασμα στο σοσιαλισμό και μέσα απ’ αυτόν μέχρι την αντικατάσταση του βασιλείου της αναγκαιότητας από το βασίλειο της ελευθερίας.
