«Οι λαοί, παρά τα αναρίθμητα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις στρατιωτικές επεμβάσεις και πολέμους, στα αντεργατικά μέτρα των εκμεταλλευτριών τάξεων. Σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια σε πολλές χώρες, στην Ευρώπη, την Ασία και τη Λατινική Αμερική.
Σίγουρα, από γενική άποψη, οι αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών συναντούν μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς διεθνείς προϋποθέσεις, λόγω του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, και βρίσκονται σε αναντιστοιχία με το μέγεθος της επίθεσης των αντιδραστικών δυνάμεων.
Όμως, στα είκοσι χρόνια κατακτητικών πολέμων στη Μέση Ανατολή, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός όχι μόνο δεν βγήκε νικητής, αλλά αντίθετα, όπως δείχνει η εξέλιξη του πολέμου και η τουρκική εισβολή στη Συρία, τα ερείσματα και οι δυνάμεις του στην περιοχή εξασθενούν, και αυτό οφείλεται πρωταρχικά στη μακροχρόνια, γενναία αντίσταση των λαών του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Συρίας, της Παλαιστίνης, της Λιβύης».
(Από την Απόφαση της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ, Οκτώβρης 2019)
Αργά μα σταθερά, μέσα από την πείρα τους, μέσα από την καταστροφική μανία του καπιταλισμού, τα εγκλήματα και τους πολέμους των ιμπεριαλιστών, οι λαοί αφυπνίζονται και ορθώνουν το ανάστημά τους. Σε όλο τον κόσμο σημειώνεται μια όλο και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση και ενεργοποίηση των λαϊκών μαζών. Ένα νέο ελπιδοφόρο γεγονός που σφραγίζει τις μέρες μας είναι τα μεγάλα λαϊκά ξεσπάσματα σε μια σειρά χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ευρώπης και της Μ. Ανατολής, ανατρέποντας κυβερνήσεις και προκαλώντας πολιτικές αλλαγές.
Παρά την αποσιώπηση -για να μην πούμε συσκότιση- που επιχειρούν τα παγκόσμια ειδησεογραφικά δίκτυα για τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις σε πολλές χώρες, η πραγματικότητα είναι δύσκολο να αποκρυφτεί. Από τη Λατινική Αμερική με τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στη Χιλή και τον Ισημερινό που εξακολουθούν να βρίσκονται στους δρόμους του αγώνα, μέχρι την Ευρώπη, στην Βαρκελώνη της Ισπανίας του ενός εκατομμυρίου Καταλανών που ξαναβγήκαν στους δρόμους για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και στη Γαλλία του πολύμηνου αγώνα των «κίτρινων γιλέκων», αλλά και τη Μ. Ανατολή, το Λίβανο και το ματωμένο Ιράκ, η πλειοψηφία των πλατιών λαϊκών μαζών κατεβαίνει σε παρατεταμένες αγωνιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική των ντόπιων αστικών τάξεων και του ιμπεριαλισμού. Μάχεται για την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων που επιβάλλουν οι κυρίαρχες κλίκες, με την άμεση στήριξη πολλές φορές του ΔΝΤ, και δεν κάμπτονται από την τρομοκρατική πολιτική και τα κατασταλτικά μέτρα στα οποία καταφεύγουν παντού οι αντιδραστικοί, κατεβάζοντας στους δρόμους την αστυνομία και το στρατό για να χτυπήσουν τους διαδηλωτές. Δεκάδες είναι οι νεκροί, εκατοντάδες οι τραυματίες και χιλιάδες οι συλληφθέντες και διωκόμενοι. Παρόλα αυτά οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται ανυποχώρητα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις εξαναγκάζονται σε υποχωρήσεις, παίρνοντας πίσω αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα που πυροδότησαν τις κινητοποιήσεις. Επίσης στην Αργεντινή η μεγάλη εκλογική ήττα την περασμένη Κυριακή του Μάκρι, εκλεκτού του ΔΝΤ, συνδέεται με την έντονη δυσαρέσκεια του αργεντίνικου λαού απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, που κανοναρχεί το ΔΝΤ, και τη μεγάλη αναταραχή που έχει ξεσπάσει στη Λ. Αμερική. Ακόμη λίγο διάστημα πριν, από το καλοκαίρι και μετά, μεγάλοι λαϊκοί αγώνες ξέσπασαν στη Βραζιλία του φασίστα Μπολσονάρο, στην Ονδούρα, την Κολομβία και την Αϊτή, ενώ η λαϊκή κινητοποίηση στη Βενεζουέλα οδήγησε σε ναυάγιο το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Γκουαϊδό και απέτρεψε προς το παρόν μια στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ. Οι αιτίες που προκαλούν τις κινητοποιήσεις μπορεί να είναι διαφορετικές, να έχουμε αλλού άμεσα οικονομικά αιτήματα, αλλού περισσότερο πολιτικά, όπως στην Ισπανία. Κοινό στοιχείο στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η διεκδικητική πάλη για άμεσα οικονομικά αιτήματα, όπως η κατάργηση της αύξησης στις τιμές ειδών πλατιάς κατανάλωσης, π.χ. στη βενζίνη ή στα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς. Γρήγορα όμως οι κινητοποιήσεις για τα άμεσα αιτήματα συνδέθηκαν με γενικότερους στόχους και προσέλαβαν πολιτικό χαρακτήρα, εκφράζοντας την πολύχρονη, συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση των λαϊκών μαζών, οδηγώντας σε πτώση της κυβέρνησης -όπως στο Λίβανο- ή σε ανασχηματισμό -όπως στη Χιλή- χωρίς αυτές οι κινήσεις εκτόνωσης να κάμπτουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις.
Οι μεγάλες αυτές κινητοποιήσεις που συνεχίζονται αμείωτα σε μια σειρά χώρες, αναπτύχθηκαν με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε ξεχωριστής χώρας, είχαν όμως ένα κοινό εύφλεκτο υπόβαθρο που τις πυροδότησε. Και αυτό ήταν η άγρια εκμετάλλευση και η εκτεταμένη φτώχεια, εξαθλίωση και ανεργία που εντάθηκαν με την οικονομική κρίση, η απότομη χειροτέρευση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, η ληστρική οικονομική εκμετάλλευση και καταπίεση της εργατικής τάξης, η πολιτική καταπίεση και η έλλειψη στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών μέσα σε αντιδραστικά καθεστώτα – ανδρείκελα των ιμπεριαλιστών, καθώς και η μακρόχρονη νεοαποικιακή κυριαρχία κατακτητικών πολέμων και εθνικής ταπείνωσης των αραβικών λαών, στην περίπτωση του Ιράκ και του Λιβάνου.
Ο απόηχος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα τις καταστροφικές του συνέπειες πάνω στους λαούς, αλλά και τα σημάδια μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που πολλοί προδικάζουν, έχουν σκορπίσει τα ιδεολογήματα για τη «ζωντάνια» και την «ανωτερότητα» του καπιταλισμού, για την ανάπτυξη και την ευημερία που προσφέρει δήθεν στους λαούς, και αποκαλύπτουν τη γύμνια της καπιταλιστικής οικονομίας και τις αγιάτρευτες πληγές του καπιταλιστικού συστήματος.
Το περιεχόμενο των αλλαγών, η έκταση, το βάθος και η προοπτική των λαϊκών αγώνων θα καθοριστεί, τελικά, από το χαρακτήρα των δυνάμεων που θα ηγηθούν, από το αν θα παραμείνει ο έλεγχος του αγώνα των λαϊκών μαζών στα χέρια των δυνάμεων μιας αστικής αντιπολίτευσης, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, και θα περιοριστεί σε αυτά τα πλαίσια, ή θα περάσει κάτω από την ηγεσία των επαναστατικών δυνάμεων του κομμουνιστικού κινήματος και θα αποκτήσει ουσιαστικό, επαναστατικό περιεχόμενο, απολυτρώνοντας τους λαούς από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και της εσωτερικής αντίδρασης. H αλλαγή αυτής της κατάστασης και η ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, όσο κι αν επιταχύνονται οι εξελίξεις και γίνονται ελπιδοφόρα βήματα, δεν πρόκειται να γίνει εύκολα και γρήγορα. Θα απαιτηθεί πολύχρονος και βασανιστικός αγώνας ώστε τα κομμουνιστικά μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα και οργανώσεις να αποκτήσουν την ικανότητα της συσπείρωσης, οργάνωσης και καθοδήγησης των λαϊκών μαζών σε μεγάλους και παρατεταμένους αγώνες.
Βασική προϋπόθεση είναι η απομόνωση της γραμμής των ρεβιζιονιστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων, που καλυπτόμενες πίσω από κομμουνιστικούς τίτλους, συνεχίζουν με την υπονομευτική δράση τους να αφοπλίζουν και να αποδιοργανώνουν το λαϊκό κίνημα και να δυσφημούν τις ιδέες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
H πάλη των λαών για την απολύτρωση από τα δεσμά της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας μπορεί να προχωρήσει μόνο αν στην πορεία του μακρόχρονου αγώνα αντίστασης αναδειχθούν γνήσιες, λαϊκές κομμουνιστικές δυνάμεις, που καταπολεμώντας εχθρικά ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα και προσδιορίζοντας το πραγματικό περιεχόμενο του αγώνα θα τον μετασχηματίζουν σε προοδευτικές και επαναστατικές κατευθύνσεις ενάντια στους ξένους και ντόπιους εκμεταλλευτές και καταπιεστές, σε αγώνα αντίστασης και ανατροπής της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας για την κατάκτηση της Λευτεριάς, της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας και το Σοσιαλισμό.
