Έχουμε αρκετές φορές επισημάνει απ’ αυτές τις στήλες πως η πολιτική του ΚΚΕ αποτελεί, σήμερα, ένα κράμα ρεφορμισμού και σεκταρισμού. Ντύνεται, από τη μια, με μια σούπερ “ταξική ” ρητορεία και συνθηματολογία, που στην ουσία το ξεκόβει και το απομονώνει από τις εργατικές και λαϊκές μάζες, και, από την άλλη, εξακολουθεί να διαπνέεται από τη ρεφορμιστική ιδεολογία, που δηλώνει εμφανώς παρούσα σε πολλές εκφράσεις της πολιτικής δράσης του.
Μια από αυτές γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, όταν το ΚΚΕ με τη μείωση της επιρροής του και την απώλεια αριστερού κόσμου που γεύτηκε, εξαιτίας της απαξίωσης που έκανε στον αντιμνημονιακό αγώνα (με την περιβόητη θέση του ότι το “μνημόνιο -αντιμνημόνιο” είναι “ψεύτικη διαχωριστική γραμμή” και “πλασματικό δίλημμα”), έσπευσε, όταν έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, να συλλέγει υπογραφές για την κατάργηση των μνημονίων και να καταθέτει -όταν ήταν πια ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση- πρόταση στη Βουλή για την κατάργηση με έναν νόμο όλων των μνημονιακών διατάξεων. Θυμίζοντας, σε μια άλλη εκδοχή, τον ΣΥΡΙΖΑ που διακήρυττε και αυτός ότι “με έναν νόμο” θα καταργήσει τα μνημόνια. Δεν είναι λοιπόν μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει συνδράμει στη λογική των αυταπατών ότι μπορεί μέσα από το αστικό κοινοβούλιο να ανατραπεί η πολιτική των μνημονίων.
Έχει και η ηγεσία του ΚΚΕ μερίδιο ευθύνης. Πολύ περισσότερο όταν συνεχίζει να αναπαράγει τέτοιου είδους αυταπάτες, όπως διαπιστώνει κανείς και από την πρότασή του για τη Συνταγματική αναθεώρηση. Όταν την παρουσίασε δημόσια ο Δημ. Κουτσούμπας, τις προηγούμενες μέρες, είπε πως “το αστικό Σύνταγμα κατοχυρώνει την εξουσία της αστικής τάξης, διασφαλίζει τα δικά της συμφέροντα, προωθεί τους στόχους και τις επιδιώξεις της” και ότι η αναθεώρηση του Συντάγματος γίνεται για “να διασφαλιστεί η σταθερότητα της αστικής εξουσίας και για να αποτυπωθούν σε νομική -συνταγματική μορφή οι νέες ανάγκες του συστήματος”. Όμως, όλα αυτά, μοιάζουν ξεχασμένα στη διατύπωση του περιεχομένου της πρότασης του ΚΚΕ. Παρ’ όλο που στον πρόλογό της γράφεται ότι “το ΚΚΕ συμμετέχει στη συνταγματική αναθεώρηση, καταθέτει προτάσεις ….χωρίς αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει «προοδευτικό» και «δημοκρατικό» Σύνταγμα, στο πλαίσιο της σημερινής εξουσίας του κεφαλαίου”, στην πραγματικότητα μια σειρά σημεία της πρότασής του κάνουν ακριβώς το αντίστροφο:
Φτάνουν μέχρι να ζητούν από το αστικό κοινοβούλιο συνταγματική αλλαγή που θα “καταργεί την παραχώρηση αρμοδιοτήτων του ελληνικού κράτους σε ξένα κέντρα και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.λπ.)”. Ζητούν “κατοχύρωση του δικαιώματος της συνδικαλιστικής έκφρασης των μόνιμων στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων” και “να επιτραπεί η απεργία στα Σώματα Ασφαλείας”. Ζητούν “κατάργηση των προνομίων του ξένου και του εφοπλιστικού κεφαλαίου”. Ζητούν η παροχή υπηρεσιών Υγείας να μην είναι εμπόρευμα και γι’ αυτό συνταγματικά να επιβληθεί “απαγόρευση της επιχειρηματικής δραστηριότητας” στον τομέα παροχής υπηρεσιών Υγείας – Πρόνοιας και την “κατάργηση της δραστηριότητας στους τομείς αυτούς των επιχειρηματικών ομίλων”. Το ίδιο και στην Παιδεία όπου ζητούν “απαγόρευση στη λειτουργία ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων”.
Αθροίζοντας τα σημεία της πρότασης του ΚΚΕ, εύλογα μπορεί κανείς να διατυπώσει τις παρακάτω απορίες σε σχέση με το τι φαντάζεται η ηγεσία του ότι μπορεί να περιέχει το αστικό Σύνταγμα της Ελλάδας και, μάλιστα, όταν την ίδια στιγμή διατυμπανίζει ότι “το αστικό Σύνταγμα κατοχυρώνει την εξουσία της αστικής τάξης”.
– Εισηγείται στο Κοινοβούλιο της μεγαλοαστικής τάξης Ελλάδας να σπάσει με το Σύνταγμα την εξάρτησή της από τα “ξένα κέντρα και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.λπ.)” πάνω στα οποία στηρίζει την εξουσία της; Προτείνει “κατάκτηση” και “κατοχύρωση” της εθνικής ανεξαρτησίας μέσω του αστικού Συντάγματος;
– Προτείνει ελεύθερο συνδικαλισμό των στρατηγών, των συνταγματαρχών, των ναυάρχων των σμηνάρχων, των αξιωματικών και γενικά όλων των “μονίμων στελεχών των Ενόπλων δυνάμεων”, καθώς και δικαίωμα “απεργίας στα σώματα ασφαλείας” (ΜΑΤ, ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, λιμενικό κλπ.), θεωρώντας το στρατό, τα σώματα ασφαλείας και τους νευραλγικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους ως συνήθεις εργασιακούς χώρους και κλάδους και όχι ως μηχανισμούς καταστολής του λαού και διαφύλαξης της αστικής εξουσίας;
-Προτείνει “κατάργηση των προνομίων του ξένου και του εφοπλιστικού κεφαλαίου” (γιατί άραγε όχι και των προνομίων όλου του κεφαλαίου) σε ένα Σύνταγμα που το ίδιο ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί παρά να είναι “αστικό Σύνταγμα που κατοχυρώνει την εξουσία της αστικής τάξης, διασφαλίζει τα δικά της συμφέροντα, προωθεί τους στόχους και τις επιδιώξεις της”; Και ποιες είναι αυτές οι επιδιώξεις; Δεν είναι πρώτα απ’ όλα η διασφάλιση των προνομίων του κεφαλαίου;
-Προτείνει “απαγόρευση” και “κατάργηση” της επιχειρηματικής δραστηριότητας σε συγκεκριμένους κοινωνικοοικονομικούς τομείς γιατί πιστεύει πως μπορεί κάτι τέτοιο να το επιβάλει ένα αστικό Σύνταγμα; Γιατί θεωρεί ότι είναι δυνατόν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα να υπάρξουν και τομείς λειτουργίας του έξω από τους “νόμους της αγοράς”, ως κάποιο είδος “νησίδων” που το αστικό Σύνταγμα θα τις “προφυλάσσει” από την καπιταλιστική εμπορευματοποίηση;
Δεν αποτελούν όλα αυτά μεγάλες αυταπάτες;
Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν αρκείται να απαντήσει στη Συνταγματική αναθεώρηση που έχει φέρει η κυβερνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με μια κριτική και με τοποθετήσεις επί των κυβερνητικών προτάσεων για τις αναθεωρητέες διατάξεις. Θέλει και κάνει μια πρόταση ολοκληρωτικής αναθεώρησης του Συντάγματος. Την πρόταση, στην ουσία, για το πώς βλέπει η ίδια ένα σωστό Σύνταγμα της αστικής τάξης της Ελλάδας.
Το αποτέλεσμα είναι να προβάλλει την ιδέα πως είναι δυνατόν να προκύψει και ένα Σύνταγμα που, παρά το ότι θα είναι υπό την εξουσία της αστικής τάξης, θα περιέχει διατάξεις που θα αποδυναμώνουν, αναιρούν και θα αφαιρούν βάσεις, και, μάλιστα θεμελιώδεις, της εξουσίας της και της καπιταλιστικής οικονομίας της.
Ακόμα και αν λέει η ηγεσία του ΚΚΕ πως κάνει αυτή την πρόταση “χωρίς αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει «προοδευτικό» και «δημοκρατικό» Σύνταγμα, στο πλαίσιο της σημερινής εξουσίας του κεφαλαίου”, στην πράξη αυτό που κάνει με το περιεχόμενο της πρότασης που παρουσίασε είναι, πρώτο, να συσκοτίζει και να εξωραΐζει το τι μπορεί να είναι ένα αστικό Σύνταγμα και το τι μπορεί να προκύψει από μια αναθεώρησή του από το αστικό κοινοβούλιο. Και, δεύτερο, να καλλιεργεί ψευδαισθήσεις για το πώς αντιμετωπίζονται και πώς πρέπει να αντιμετωπίσει ο λαός τα κορυφαία ζητήματα, όπως η ιμπεριαλιστική εξαρτηση της χώρας, το αστικό κράτος και ειδικά τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, η αστική κυριαρχία που δίνει τα προνόμια στο κεφάλαιο και εμπορευματοποιεί κάθε τομέα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Ζητήματα από τα οποία δεν πρέπει να περιμένει λύσεις από αναθεωρήσεις του αστικού Συντάγματος και από το τι θα ψηφίσει το αστικό κοινοβούλιο.
Αυτές είναι οι συνέπειες της ρεφορμιστικής λογικής, την οποία η ηγεσία του ΚΚΕ δεν εννοεί να αποχωριστεί.
