Η κυβερνητική πολιτική βυθίζει όλο και περισσότερο τη χώρα σε μια πολλαπλή κρίση: Κρίση οικονομική που γιγαντώνει την ανεργία και τη φτώχεια. Κρίση εθνική που θέτει σε κίνδυνο τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Κρίση υγειονομική που αυξάνει τις απώλειες ζωών, καθώς το δημόσιο σύστημα υγείας -σακατεμένο από την κυβερνητική πολιτική- έχει οδηγηθεί στα όρια των αντοχών του. Κρίση δημοκρατίας που προωθείται με τη σαρωτική αφαίρεση θεμελιωδών πολιτικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Η κυβερνητική προπαγάνδα με τη δήθεν “επιτυχημένη αντιμετώπιση” της πανδημίας, την “επερχόμενη ανάπτυξη”, τις “διπλωματικές επιτυχίες” που “απομονώνουν” την Τουρκία, την “αποκατάσταση της τάξης και της ασφάλειας” -παρά την εκκωφαντική και μονοφωνική προβολή που έχει από τα ενορχηστρωμένα μεγάλα αστικά μέσα ενημέρωσης- ξεθωριάζει μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα. Γίνεται όλο και πιο αδύναμη να επηρεάσει μια κοινωνία η οποία βλέπει και ζει την υγειονομική απειλή να την περικυκλώνει γρήγορα· τις τουρκικές προκλήσεις να κλιμακώνονται επικίνδυνα και να καταπατώνται εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα· τα οικονομικά της να καταρρέουν και την ανέχεια να αγκαλιάζει τεράστια τμήματα του ελληνικού λαού, ιδιαίτερα τα πιο νεανικά και δυναμικά· τα δημοκρατικά δικαιώματα να χτυπιούνται άγρια.
Η εργατική τάξη και ο ελληνικός λαός βρίσκονται:
-Απέναντι σε μια οικονομική πολιτική που έχει εκτινάξει την ανεργία σε ύψη μεγαλύτερα και από εκείνα τα υπερμεγέθη των προηγηθέντων μνημονιακών χρόνων. Που γενικεύει και παγιώνει το καθεστώς της προσωρινής και μερικής εργασίας, της μισής δουλειάς με μισό μισθό, της καρατόμησης των συντάξεων, της αρπαγής της λαϊκής κατοικίας. Μια οικονομική πολιτική που λεηλατεί ανελέητα το λαϊκό εισόδημα, όπως δείχνει και το νέο σχέδιο κρατικού προϋπολογισμού για το 2021, που ανεβάζει κι άλλο την φορολογία, παρά την οικονομική ισοπέδωση που έχουν υποστεί τα λαϊκά στρώματα. Στον αντίποδα διοχετεύει αφειδώς στο μεγάλο κεφάλαιο κρατικές παροχές με επιδοτήσεις, μειώσεις φόρων, ενισχύσεις των τραπεζιτών.
-Απέναντι σε μια εξωτερική πολιτική ενδοτική και υποτελή. Μια πολιτική που από τη μια αντιμετωπίζει την αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από την Τουρκία μέσα από μια αδιέξοδη και επικίνδυνη ατραπό που οδηγεί στο παζάρεμά τους στο δικαστήριο της Χάγης. Από την άλλη εγκαταλείπει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στις βουλές και τις ορέξεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και είναι διατεθειμένη να πληρώσει βαριά ανταλλάγματα στην ΕΕ και στις ΗΠΑ για να “δώσουν” ιμπεριαλιστική “προστασία”.
-Απέναντι σε μια κοινωνική πολιτική που -παρά τον εκτεταμένο κίνδυνο για την υγεία που έφερε η πανδημία- συνεχίζει να μην παρέχει την αναγκαία και απαιτούμενη στήριξη προς το δημόσιο σύστημα υγείας, με αποτέλεσμα η πανδημία να εξαπλώνεται πολύ ανησυχητικά, ενώ με παρεμφερή τρόπο αντιμετωπίζει και τους άλλους κρίσιμους κοινωνικούς τομείς της παιδείας, της πρόνοιας, της κοινωνικής προστασίας.
-Απέναντι σε μια ολοένα και πιο καταπιεστική πολιτική, η οποία ενώ έχει υποσκάψει και υποσκάπτει το δημόσιο σύστημα υγείας, απειλητικά “χρεώνει”, “ενοχοποιεί” και επιβάλλει ποινές στον απλό πολίτη κατηγορώντας τον ως “υπεύθυνο” για το άπλωμα της πανδημίας. Απέναντι σε μια πολιτική μέτρων εκφασισμού της δημόσιας ζωής, η οποία αφού ποδοπάτησε το πανεπιστημιακό άσυλο και προχώρησε στον χουντοειδή περιορισμό και την απαγόρευση των διαδηλώσεων, τώρα προωθεί ένα αντισυνδικαλιστικό νόμο για να πνίξει τον εργατικό συνδικαλισμό και για να βάλει στο “γύψο” το δικαίωμα της απεργίας. Απέναντι σε μια αυταρχική-τρομοκρατική πολιτική που απλώνει και έχει κάνει καθημερινότητα την αστυνομική καταστολή με χημικά, βίαια ξυλοκοπήματα διαδηλωτών, απανωτές συλλήψεις ακόμα και μπουντρούμιασμα δεκατετράχρονων!
Αυτή ήταν πάντα η πολιτική του κράτους της Δεξιάς. Πολιτική της πιο στυγνής οικονομικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων, πολιτική τσακίσματος των κοινωνικών δικαιωμάτων, πολιτική που στηρίζεται στον σκληρό αντιδημοκρατισμό, στην τρομοκράτηση και στην καταστολή των λαϊκών και νεολαιίστικων διαμαρτυριών, για να επιβληθούν τα αντιλαϊκά μέτρα και να εξυπηρετηθούν με τον πιο ασύδοτο τρόπο τα συμφέροντα της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Πολιτική που ενδυναμώνει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας και χαντακώνει την υπόθεση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της Ελλάδας.
Αυτή η αποπνικτική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ωστόσο, αναπόφευκτα συσσωρεύει εργατική, λαϊκή και νεολαιίστικη δυσφορία και δυσαρέσκεια που ωθεί σε αντικυβερνητικό αγώνα. Έναν αγώνα που με κάθε τρόπο θα πρέπει να συμβάλουμε να εκδηλωθεί, πρώτα απ’ όλα, για την προστασία της δημόσιας υγείας και την οικονομική επιβίωση των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στα νεα αντιλαϊκά κυβερνητικά νομοσχέδια που έρχονται και -άμεσα- ενάντια στο νέο αντισυνδικαλιστικό νόμο και το νέο κρατικό προϋπολογισμό. Έναν αγώνα που θα πρέπει να στραφεί, επίσης, προς την αποτροπή επικίνδυνων εξελίξεων στα ελληνοτουρκικά και την ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης.
