Αρνούνται το σύνθημα «Έξω από την ΕΕ» και απαρνούνται τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία
Το ΚΚΕ εμφανίζεται σαν ο πιο αδιάλλακτος πολέμιος της ΕΕ και της «εξουσίας των καπιταλιστών» και αυτοεπαινείται πως παραμένει η μόνη δύναμη με καθαρή θέση: «Αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό κυρίαρχο στην οικονομία και την εξουσία», όπως αναφέρεται στο «Κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές» και στις ομιλίες του Κουτσούμπα. Αδιαμφισβήτητο είναι, ωστόσο, πως και με τη σημερινή δήθεν καθαρή θέση τους, το σύνθημα «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ», παραμένει άφαντο και απόβλητο από τις θέσεις και την προπαγάνδα του ΚΚΕ.
Ο όρος «αποδέσμευση» από την ΕΕ δεν είναι η αλλαγή μιας λεξούλας με μιαν άλλη, με το ίδιο νόημα. Αντίθετα, η θέση της αποδέσμευσης υποδηλώνει μια βαθμιαία διαδικασία «σταδιακών» ρεφορμιστικών αλλαγών, που έρχεται να απορρίψει τον ξεκάθαρο και βασικό στόχο του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, που είναι η έξοδος, η αποχώρηση της χώρας μας από την ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο πως όλες τις προηγούμενες δεκαετίες η ηγεσία του ΚΚΕ επινοούσε διάφορες λέξεις και συνθήματα που συμπύκνωναν τις θέσεις του απέναντι στην ΕΕ, αλλά από το «λεξιλόγιό του» ήταν πάντα εξαφανισμένο και εξοβελισμένο το «έξω η Ελλάδα από την ΕΕ». Στις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2014 και στις τωρινές, το σύνθημά τους είναι «αποδέσμευση με το λαό στην εξουσία». Στη δεκαετία του 2000 τα συνθήματά τους στις ευρωεκλογές του 2004 και 2009 ήταν τα ρεφορμιστικά, «αντιεξουσιαστικά» φληναφήματα της «απειθαρχίας» και της «ανυπακοής» απέναντι στην ΕΕ. Στη δεκαετία του 1990 ήταν η εναντίωσή τους στις «συνέπειες από τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις της ΕΕ», ενώ στη δεκαετία του 1980, ιδιαίτερα μετά τα μέσα της, τότε που χόρευαν στο ρυθμό της γκορμπατσοφικής περεστρόικα και του «κοινού πορίσματος» με την ΕΑΡ, είχαν μετατραπεί σε ένθερμους οπαδούς του συνθήματος της εγχώριας και ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, για την «Ευρώπη των εργαζομένων».
Ανεξάρτητα όμως αν αναφέρεται το ΚΚΕ στην αποδέσμευση, ξεκάθαρο παραμένει ότι δεν καλεί άμεσα σήμερα σε πολιτική πάλη έστω και για την αποδέσμευση που ευαγγελίζεται. Η «αποδέσμευση» του ΚΚΕ είναι απόλυτα προσαρτημένη στην προϋπόθεση, όπως λένε, «να πάρει ο λαός στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας και το τιμόνι της εξουσίας». Το ΚΚΕ εμφανίζεται να μιλά για «αποδέσμευση», αλλά την ίδια στιγμή την αποδέσμευση που επαγγέλλεται την εξοστρακίζει από την άμεση πάλη, στο μέλλον, τότε και μόνο τότε που « ο λαός θα γίνει κυρίαρχος στην οικονομία και την εξουσία». Μέχρι να έρθει η «λαϊκή εξουσία» που προσδοκά η ηγεσία του ΚΚΕ, η χώρα πρέπει να παραμένει σφιχτοδεμένη στη ζώνη του ευρώ και στο άρμα της ΕΕ.
Κανένας αγώνας σήμερα για έξοδο από την ΕΕ δεν θα έχει πρακτικό νόημα, αν πρόκειται να περιμένουμε πρώτα τη «λαϊκή εξουσία» που επαγγέλλεται το ΚΚΕ. Στην πραγματικότητα δεν είναι η «αποδέσμευση» που προϋποθέτει τη «λαϊκή εξουσία», αλλά είναι η ίδια η «λαϊκή εξουσία» που, για να υπάρξει στο μέλλον, προϋποθέτει ακριβώς τον σταθερό και αδιάλειπτο αγώνα, σήμερα, τώρα, και για όσο χρόνο χρειαστεί, για να φύγει η Ελλάδα από την ΕΕ (και το ΝΑΤΟ), για να ανατραπεί το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, η κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αντίδρασης. Κανένας δρόμος δεν ανοίγει προς τη «λαϊκή εξουσία» με βάση τις θέσεις του ΚΚΕ, αλλά αντίθετα υπονομεύεται η λαϊκή αντιιμπεριαλιστική πάλη.
Στην πραγματικότητα όμως, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν εξοστρακίζει απλά στο… σοσιαλιστικό μέλλον την «αποδέσμευση» από την ΕΕ και αρνείται να καλέσει σήμερα σε πολιτικό αγώνα για έξοδο από την ΕΕ, αλλά συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο.
Όπως θα δούμε, πασχίζει να παραμείνει η χώρα μας στην ΕΕ, αναπαράγοντας όλη την αντιδραστική, τρομοκρατική προπαγάνδα της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού που ζήσαμε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, πως αν βγει η Ελλάδα από το ευρώ και την ΕΕ τότε θα καταστραφεί.
Γράφει συγκεκριμένα το «Κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές»: «Η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής δεν συνιστά ρήξη προς όφελος του λαού. Μια απλή αλλαγή νομίσματος δεν πρόκειται να λύσει τα λαϊκά προβλήματα όσο συνεχίζουν να «βασιλεύουν» οι βάρβαροι νόμοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Το λαϊκό εισόδημα θα εξανεμιστεί σε αυτήν την περίπτωση με άλλον τρόπο, με την υποτίμηση του νέου νομίσματος, την αισχροκέρδεια, την ανατίμηση των εισαγόμενων εμπορευμάτων, τις νέες θυσίες στο βωμό της ανταγωνιστικότητας των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων».
Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνει η ηγεσία του ΚΚΕ στο λαό με το παραπάνω «κάλεσμα», με το οποίο αναμασά όλη την αντιδραστική προπαγάνδα των επιτελείων της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού;
Ότι θα πρέπει να παραμείνει η χώρα μας αγκιστρωμένη στο ευρώ και στην ΕΕ γιατί κάθε άλλη προοπτική (πλην… σοσιαλισμού του ΚΚΕ) που θα αμφισβητούσε την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ΕΕ θα ισοδυναμούσε με καταστροφή. Σύμφωνα με την ηγεσία του ΚΚΕ δηλαδή, δεν καταστρέφεται ο λαός και η χώρα τώρα που βρίσκεται μέσα στην ΕΕ με τα τρία βάρβαρα μνημόνια, αλλά θα καταστραφεί όταν θα βγει από το ευρώ και την ΕΕ. Με αυτή την τοποθέτηση η ηγεσία του ΚΚΕ δεν απευθύνει κάλεσμα στο λαό να αγωνιστεί έστω για την αποδέσμευση που υπόσχεται, αλλά απευθύνει ένα επονείδιστο κάλεσα προσαρμογής και υποταγής στη σημερινή πραγματικότητα των ιμπεριαλιστικών δεσμών εξάρτησης και υποτέλειας στην ΕΕ, για όλη την περίοδο που διανύουμε και για όσο χρόνο « θα συνεχίζουν να ‘βασιλεύουν’ οι βάρβαροι νόμοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης». Αντί να ξεσκεπάσει και να καταγγείλει η ηγεσία του ΚΚΕ τις απειλές και την τρομοκρατία που ασκούν οι κυρίαρχες δυνάμεις στο λαό για τα δεινά που θα υποστεί δήθεν αν βγει από την ΕΕ, με σκοπό ακριβώς να παραλύσουν τον αγώνα του ενάντια στην ΕΕ, έρχεται αυτό από τα «αριστερά», επικαλούμενο την εναντίωσή του στους «βάρβαρους νόμους της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης», για να ασκήσει τον ίδιο τρομοκρατικό εκβιασμό, περιγράφοντας με τρισχειρότερο τρόπο τα μύρια όσα θα πάθει ο λαός αν τολμήσει και βγει από την ΕΕ.
Το «Κάλεσμα» του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές, έχει προμετωπίδα του και κεντρικό σύνθημα: «Για την αποδέσμευση, για την Ευρώπη του Σοσιαλισμού», και μέσα μεταξύ άλλων διαβάζουμε: «Οι λαοί όλων των κρατών – μελών της ΕΕ μπορούν και πρέπει να βαδίσουν το δρόμο της ανατροπής σε κάθε χώρα, για να ανοίξει ο δρόμος για την Ευρώπη του σοσιαλισμού».
Η «αποδέσμευση με το λαό στην εξουσία» για την Ελλάδα, όπως βλέπουμε παραπάνω, συνδέεται με τη «λαϊκή εξουσία για κάθε χώρα της Ευρώπης», η οποία είναι αυτή που οδηγεί «στην Ευρώπη του Σοσιαλισμού». Στην ουσία, εδώ, πατούν σε δυο βάρκες, προσπαθώντας να συμφιλιώσουν παλιές και νέες οππορτουνιστικές ιδέες, που παραπέμπουν απ’ τα «αριστερά» στη «σοσιαλιστική Ευρώπη» της παγκόσμιας επανάστασης των τροτσκιστών, κι απ’ τα δεξιά στο γνωστό ανεκδιήγητο τροπάριο εξωραϊσμού της ΕΕ, τη ρεφορμιστική απάτη της «Ευρώπης των λαών».
★★★
Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, στα πλαίσια των θεωριών τους που διαστρεβλώνουν τον λενινισμό, έχουν, εδώ και χρόνια, αναγορεύσει την Ελλάδα σε “ιμπεριαλισμό”, αφήνουν στο απυρόβλητο την εξάρτηση και την υποτέλεια, ενώ αρνούνται, απορρίπτουν και δυσφημούν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, με το σαθρό και ανιστόρητο επιχείρημα ότι θέτει την εργατική τάξη κάτω από “ξένη σημαία”!
Συγκαλύπτοντας από τις θέσεις ενός κούφιου αντικαπιταλισμού τη βαθιά και ολόπλευρη εξάρτηση της Ελλάδας, εξωραΐζουν στην πράξη την υπάρχουσα αντιλαϊκή εξουσία και συμβάλλουν όχι στην ανατροπή, αλλά στην εδραίωσή της. Συκοφαντώντας τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, φυγομαχούν “επαναστατικά” και εκχωρούν το καίριο πεδίο αυτού του αγώνα στους εθνοκάπηλους και πατριδεμπόρους.
Η πραγματικότητα αυτή της ολόπλευρης εξάρτησης ξεπρόβαλε ολότελα απογυμνωμένη στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης και της επιβολής των νεοαποικιακών μνημονίων, που καταβύθισαν την ελληνική κοινωνία στη φτώχεια και την ανεργία και την αλυσόδεσαν με νέα δεσμά ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Η υπαγωγή της Ελλάδας σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και επιτήρηση από τους κηδεμόνες της ΕΕ και του ΔΝΤ, κατέδειξε το ρόλο δυνάστη που ασκεί πάνω στη χώρα μας ο ιμπεριαλισμός και αποκάλυψε τα χαρακτηριστικά της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και την ξενόδουλη πολιτική των αστικών κομμάτων που εξασφαλίζει με τη ληστρική εκμετάλλευση του λαού, τα ταξικά συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας και πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα των ξένων προστατών της που λυμαίνονται την Ελλάδα και το λαό της. Η προπαγάνδα της ολιγαρχίας και των οργάνων της που εξωράιζαν την εξάρτηση και την υποτέλεια με φληναφήματα για την «ισχυρή Ελλάδα» που ανήκει στο θαυμαστό κλαμπ της Ευρωζώνης και των προνομιούχων της ΕΕ, κατέρρευσε με πάταγο, και μαζί χρεοκόπησαν ολοκληρωτικά και οι ψευτοεπαναστατικές θεωρίες περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», που είχαν εκτραφεί στο έδαφος των αστικών αυτών μύθων.
Η αδυσώπητη πραγματικότητα τις κονιορτοποίησε. Αλλά την ίδια ώρα που τα γεγονότα έστελναν τις θεωρίες αυτές στα αζήτητα, τις υιοθετούσαν με καθυστέρηση, τις εμπλούτιζαν και τις έκαναν δική τους παραλλαγμένη θεωρητική σημαία οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, διαστρεβλώνοντας κατάφωρα τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό και νεκρανασταίνοντας ετεροχρονισμένα βασικές αντιλήψεις και δόγματα του τροτσκισμού. Με βάση τις ανιστόρητες σεχταριστικές και τυχοδιωκτικές αντιλήψεις και θεωρίες αυτές, η ηγεσία του ΚΚΕ εξαπολύει πλέον μύδρους όχι εναντίον του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας, αλλά εναντίον όσων το καταγγέλλουν και το καταπολεμούν! Ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία αποβάλλεται απ’ τα «αριστερά» από την ηγεσία του ΚΚΕ, στο όνομα μιας υποτιθέμενης ταξικής γραμμής που φυγομαχεί στην ουσία «επαναστατικά» και εκχωρεί συμπλεγματικά το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας στο αστικό οπλοστάσιο, στους εθνοκάπηλους και πατριδεμπόρους.
Ο αγώνας των κομμουνιστών, προσηλωμένος αμετακίνητα στον τελικό σκοπό της εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού, δεν παραγνωρίζει και δεν περιφρονεί τα δημοκρατικά και πατριωτικά αισθήματα του λαού, αλλά γίνεται αντίθετα -κόντρα στον αστικό εθνικισμό και στον αστικό κοσμοπολιτισμό- ο αποφασιστικός υπερασπιστής και ο πιο συνεπής εκφραστής τους, βαδίζοντας ως το τέλος επικεφαλής του λαού και όλων των φιλειρηνικών, πατριωτικών και δημοκρατικών δυνάμεων, στην ολοκληρωτική απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Κατάχτηση της εθνικής ανεξαρτησίας σημαίνει την ανατροπή της κυριαρχίας του ξένου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας και την άνοδο στην εξουσία των λαϊκών δυνάμεων με επικεφαλής την εργατική τάξη που, πραγματοποιώντας την εθνική και κοινωνική χειραφέτηση του λαού, ανοίγει το δρόμο στη σοσιαλιστική αναγέννηση της Ελλάδας. Η εθνική ανεξαρτησία, παρουσιαζόταν παλιότερα από το ΚΚΕ, πέρα από τα περιτυλίγματα μιας επαναστατικής δημαγωγίας, σαν υπόθεση βαθμιαίων αλλαγών στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος. Οι ρεβιζιονιστικές θεωρίες πρόβαλλαν το ρεφορμιστικό δρόμο μιας εξελικτικής μετάβασης στο σοσιαλισμό, μέσα από διαδοχικές μεταρρυθμίσεις και «ουσιαστικές αλλαγές», χωρίς προηγούμενη ανατροπή «του καθεστώτος της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης». Αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που τάχα προωθούσαν, όπως οι ίδιοι έλεγαν τότε, «το πέρασμα στην αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή δημοκρατία του λαού με προοπτική το σοσιαλισμό» (!). Αφού το ΚΚΕ έτσι για μια μακριά περίοδο εγκατέλειψε τους μεγάλους αντιιμπεριαλιστικούς στόχους για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, και κήρυσσε την ενσωμάτωση του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία στα πλαίσια του συστήματος, τώρα αλλάζοντας το παλιό άχρηστο τροπάρι του με άλλο, υπονομεύει τους στόχους του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα απ’ τα «αριστερά», με τις τροτσκιστικής κοπής νέες θέσεις που κυριαρχούν στη γραμμή του, συνδυασμένες κωμικοτραγικά στην πάλη τους κατά της «εξουσίας των μονοπωλίων» με τα παλιά μεταλλαγμένα ρεβιζιονιστικά στερεότυπα. Η «αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία», από όποια πλευρά κι αν εξεταστεί, αποκαλύπτεται πως δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο συγκερασμός ενός αγιάτρευτου ρεφορμισμού με την επαναστατική λογοκοπία.
