Την Πέμπτη 29 Νοέμβρη 2018, δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη “Κάλεσμα της 20ής Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων”.
Σύμφωνα με το κείμενο του “Καλέσματος” η Συνάντηση “πραγματοποιήθηκε από τις 23 έως τις 25 Νοέμβρη 2018 στην Αθήνα, φιλοξενούμενη από το ΚΚΕ, το οποίο τιμάει τα 100 χρόνια της ιστορικής του πορείας” και σ’ αυτήν “πήραν μέρος 90 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα από 73 χώρες, εκπροσωπώντας όλες τις ηπείρους…” (σε ένθετο παρατίθεται ο κατάλογος των κομμάτων που συμμετείχαν). Όπως βλέπουμε εδώ, οι αριθμοί (υπογραμμισμένοι στο “Κάλεσμα”) ευημερούν και μοιάζουν να συναγωνίζονται τους αντίστοιχους κατά τους αξέχαστους καιρούς των “διεθνών”συνόδων της μπρεζνιεφικής ιδιαίτερα περιόδου, υποβάλλοντας έτσι κι αλλιώς την ολότελα απατηλή εικόνα ενός παγκόσμια ανερχόμενου κομμουνιστικού κινήματος!
Αλλά ας δούμε συγκεκριμένα περί τίνος πρόκειται.
Ανάμεσα στα Κόμματα που συμμετείχαν στην εν λόγω Συνάντηση και συνυπογράφουν το “κάλεσμά” της, ξεχωρίζουν ασφαλώς το ΚΚ Κίνας, αλλά και το ΚΚ Βιετνάμ, το ΚΚ Κούβας και το Κόμμα Εργασίας Κορέας καθώς και (όχι ένα και δυο αλλά τέσσερα) κόμματα με “Κ”, της Ρωσίας (μεταξύ αυτών και το κόμμα του Ζουγκάνωφ). Ξεχωρίζουν γιατί τα κόμματα αυτά (με εξαίρεση εκείνα της Ρωσίας) κατέχουν και ασκούν την εξουσία στις χώρες τους και καθορίζουν την εσωτερική και διεθνή πολιτική τής κάθε μιας από τις χώρες αυτές.
Η ηγεσία του ΚΚΕ, αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις επίσημες αποφάσεις και τα κείμενα των συνεδρίων τους, θεωρεί π.χ. ότι το Κόμμα Εργασίας Κορέας, ιδεολογικά δεν έχει καν σχέση με κομμουνισμό. Θεωρεί ότι η Κούβα εφαρμόζει πολιτική παλινόρθωσης του καπιταλισμού, και ότι το Βιετνάμ, από καιρό ήδη, έχει πάει την καπιταλιστική παλινόρθωση πολύ μακρύτερα. Όσο για την Κίνα την κατατάσσουν στον διεθνή ιμπεριαλισμό, κριτικάρουν τον καπιταλισμό της και συχνά-πυκνά μέμφονται την ιμπεριαλιστική πολιτική που ασκεί εναντίον των άλλων λαών και των συμφερόντων τους. Αλλά και τα υπόλοιπα από τα “90 κόμματα από 73 χώρες”, δεν είναι παρά υπολείμματα των παλιών ρεβιζιονιστικών κομμάτων ή προέρχονται από διασπάσεις και ανασυνθέσεις τους, και πολλά από αυτά εφαρμόζουν λίγο – πολύ γραμμή παρόμοια και συχνά πιο δεξιά από τη γραμμή του “δικού” μας πάλαι ποτέ Συνασπισμού και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ!
Αυτή είναι η “Διεθνής” που η ηγεσία του ΚΚΕ φιλοδοξεί να ανασυστήσει ή καλύτερα που φιλοδοξεί να κρύψει πίσω από τις πολυδιαφημισμένες από το ίδιο διεθνείς πρωτοβουλίες και “παρεμβάσεις” του, το πραγματικό περιεχόμενο της δικής του αλλοπρόσαλλης οππορτουνιστικής – ρεβιζιονιστικής πολιτικής. Αλλά τελικά το “Κάλεσμα” που κατάφεραν να βγάλουν από κοινού, αντί να συγκαλύψει και εξωραΐσει τη δημαγωγία του ΚΚΕ, αποκαλύπτει τη χρεοκοπία της.
Αν οι συμμετέχοντες είναι η μια πλευρά του ζητήματος, πολύ αποκαλυπτική και χαρακτηριστική είναι και η άλλη πλευρά: Σε τι τελικά καλεί… το “Κάλεσμα”; Και πόσο αυτά για την επίτευξη των οποίων καλεί, συμβιβάζονται με τις διακηρυγμένες θέσεις του ΚΚΕ;
Τα όσα περιέχονται στο εν λόγω “Κάλεσμα” είναι ομολογουμένως διαφωτιστικά. Όπως είναι γνωστό, το ΚΚΕ απορρίπτει και αποκηρύσσει τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, με το σαθρό και ανιστόρητο επιχείρημα ότι θέτει την εργατική τάξη κάτω από … “ξένη σημαία”. Ξορκίζει επίσης σαν ανοσιούργημα και έχει αποβάλει από τη γραπτή και προφορική προπαγάνδα του ακόμα και τις λέξεις “δημοκρατία”, “δημοκρατικός” κ.ο.κ. στο όνομα μιας υποτιθέμενης ταξικής καθαρότητας και με το σκεπτικό ότι η δημοκρατία είναι ταξική έννοια και για να υπάρξει προϋποτίθεται η ανατροπή της αστικής τάξης.
Όταν εξάλλου το ΚΚΕ αναφέρεται στον αγώνα για ειρήνη, αναφέρεται στην πολιτική ειρήνης που θα επιβληθεί… ύστερα από το γκρέμισμα της εκμεταλλευτικής εξουσίας των κυρίαρχων τάξεων και σε αντιπαραβολή με την ιμπεριαλιστική – όπως λένε – “ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο”. Η επαναστατική λογοκοπία πάει σύννεφο, αν και είναι γεγονός πως ο Δ. Κουτσούμπας επιχειρεί τώρα κάποιες αναγκαστικές “προσαρμογές” μπροστά στα προβλήματα που προσκρούει η πολιτική τους και μπροστά στα εντεινόμενα αδιέξοδα της ανεκδιήγητης γραμμής τους που καθόρισαν τα τελευταία ιδιαίτερα (απ’ το 18ο ως το 20ό) συνέδρια του ΚΚΕ.
Το “Κάλεσμα”, σε αντίθεση με τις διακηρυγμένες θέσεις και τις νεόκοπες “επιστημονικές αναλύσεις” του ΚΚΕ, “χαιρετίζει” τον αγώνα των εργατών και των λαών σ’ όλο τον κόσμο “ενάντια στην επίθεση του ιμπεριαλισμού, ενάντια στην κατοχή, ενάντια σε επιβουλές των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της εθνικής ανεξαρτησίας”! “Χαιρετίζει” επίσης τους αγώνες “για την υπεράσπιση και διεύρυνση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων”. Θεωρεί μάλιστα πως η όξυνση των αντιθέσεων και ο κίνδυνος νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων “θέτει σοβαρά καθήκοντα στο εργατικό κίνημα και τους κομμουνιστές για το δυνάμωμα ενός πλατιού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα για ειρήνη και αφοπλισμό”. Ακόμα, τονίζει την “πάλη για ειρήνη, αφοπλισμό, σεβασμό της λαϊκής κυριαρχίας” σε σύνδεση με τον αγώνα για το σοσιαλισμό.
Με δυο λόγια το “Κάλεσμα της 20ής Διεθνούς Συνάντησης” αναπαράγει παραλλαγμένες στις υπάρχουσες συνθήκες, βασικές θέσεις και συνθηματολογία της μπρεζνιεφικής περιόδου, και σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση προσαρμόζεται και ευθυγραμμίζεται το ΚΚΕ, επιβεβαιώνοντας πως η υπεραριστερή λογοκοπία και η τροτσκιστικοφρένεια που χαρακτηρίζει τις τωρινές θέσεις του, είναι η άλλη όψη της ίδια πάντα ρεβιζιονιστικής γραμμής.
