«Μαύρη» κι απλήρωτη εργασία, «μαθητεία», υπερωρίες, ελαστική απασχόληση, μισθοί των 500 ευρώ και με την… «απαραίτητη» καθυστέρηση. Το σκηνικό που επικρατεί στα ΜΜΕ, εδώ και αρκετά… μνημονιακά χρόνια, με τους εργαζόμενους να έρχονται, παράλληλα, αντιμέτωποι με την εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία που δίνει και παίρνει στον κλάδο.
Φαίνεται όμως πως όλα αυτά είναι «λίγα» για τις ηγεσίες των Ενώσεων, προκειμένου να οργανώσουν τον αγώνα ενάντια στο εργασιακό καθεστώς «γαλέρας» και να προγραμματίσουν αντίστοιχες δράσεις.
Αφού περίμεναν την εκφυλισμένη γραφειοκρατική ηγεσία της ΓΣΕΕ να αποφασίσει την εθιμοτυπική πλέον απεργία του φθινοπώρου, εξήγγειλαν 24ωρη απεργία για τις 27 Νοέμβρη. Κι αφού «τα είπαν» στην ανακοίνωσή τους, μάλλον δε θεώρησαν απαραίτητο να πραγματοποιήσουν απεργιακή συγκέντρωση ή άλλη δράση. Απλά κάλεσαν τους εργαζόμενους να περιφρουρήσουν την απεργία και να συμμετάσχουν στις… απεργιακές συγκεντρώσεις (sic!). Εδώ έχουμε μάλλον μια παγκόσμια πρωτοτυπία, καθώς αυτές πραγματοποιήθηκαν μία ημέρα μετά, στις 28 Νοέμβρη, και χωρίς να καλύπτονται από τις Ενώσεις!
Την ίδια ώρα, όμως, παρά την ανύπαρκτη απεργιακή συγκέντρωση, τα προβλήματα και καθ’ όλα υπαρκτά είναι και οξύνονται, ιδιαίτερα για τους νέους εργαζόμενους. Αυτούς τους νέους εργαζόμενους που η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ ανακάλυψε την ύπαρξή τους μόλις φέτος και καταδέχτηκε να τους εγγράψει ως μέλη. Βέβαια, με κριτήρια τόσο «επιλεκτικά» που ένα μεγάλο κομμάτι δεν καλύπτεται ούτε στο ελάχιστο.
Είναι η ίδια ηγεσία της ΕΣΗΕΑ που τον περασμένο Ιούλιο διοργάνωσε την εθυμοτυπική ετήσια Γ.Σ, όπου, πέραν της γελοιογραφίας των μεγαλοπαραταξιακών τσακωμών, προτάθηκαν μέχρι και… περικοπές μισθών για διοικητικούς υπαλλήλους της Ένωσης…
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα το κοινό με αυτές τις γραφειοκρατικές και εκφυλισμένες ηγεσίες. Το έδειξαν άλλωστε με τη συμμετοχή τους στην απεργία.
Έχουν όμως ένα πράγμα: Τα Σωματεία τους, τις Ενώσεις τους, τα Συνδικάτα τους, το Κίνημά τους. Αυτά που αποτελούν εκείνο το άρμα, εκείνο το εργαλείο, εκείνο το στήριγμα για τους αγώνες τους και για την ίδια τους την επιβίωση. Είναι αυτά τα Σωματεία, αυτές οι Ενώσεις, αυτά τα Συνδικάτα που δε θα πρέπει να χαριστούν στις εκφυλισμένες ηγεσίες.
Γι’ αυτό λοιπόν:
Οργάνωση κι Αγώνας τώρα, ενάντια στον εργασιακό Μεσαίωνα, την ανέχεια και την ηττοπάθεια που καλλιεργούνται.
Γ.Β.
