Το Σάββατο 24 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε ανοιχτή συζήτηση-εκδήλωση της ΕΡΓ.Α.Σ. στο ΣΗΜΑ με θέμα «Απεργιακοί αγώνες: πώς ενισχύονται και ποιοι τους υπονομεύουν».
Εισηγητικά από την σ. Καπνίζου Μ. και Πετράκη Ν. αναπτύχθηκαν τα αίτια της ύφεσης, της απαξίωσης και της διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και η πάλη που πρέπει να δοθεί μέσα στα σωματεία πάνω σε συγκεκριμένη συνδικαλιστική και πολιτική κατεύθυνση, ώστε να ενισχυθούν πραγματικά οι απεργιακοί αγώνες και να συμβάλλουμε συνολικά στην ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Μέσα από μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που ακολούθησε με τοποθετήσεις, ερωτήματα και προβληματισμούς από μέλη της ΕΡΓ.Α.Σ., συντρόφους και συναγωνιστές, ουσιαστικά αναλύθηκαν τα βασικά ζητήματα που έθεσαν οι εισηγήσεις.
Έγινε ιδιαίτερη αναφορά:
1. Στις συνδικαλιστικές δυνάμεις των αστικών κομμάτων καθώς και στις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ για τη χρόνια επιζήμια κυριαρχία τους μέσα στο σ.κ., η οποία έχει οδηγήσει στον πλήρη εκφυλισμό των συλλογικών διαδικασιών.
Αυτές οι δυνάμεις, υπηρετώντας τον συνδικαλισμό του συμβιβασμού και της υποταγής των εργαζομένων στις απαιτήσεις των εργοδοτών, στηρίζοντας είτε έμμεσα είτε άμεσα και προκλητικά την μνημονιακή πολιτική και πολλές φορές τους στόχους του ντόπιου κεφαλαίου, καλλιεργώντας μέσα στους χώρους δουλειάς τη λογική του ρουσφετιού και της συνδιαλλαγής με την εργοδοσία, προκηρύσσοντας απεργίες- κάτω από την πίεση και την οργή του κόσμου- χωρίς στόχο και προοπτική, αλλά ως τουφεκιές στον αέρα που μόνο καταγγελτικά μπορούν να λειτουργήσουν, κατάφεραν να απαξιώσουν στη συνείδηση του κόσμου την δύναμη του σωματείου και του συλλογικού-απεργιακού αγώνα!
2. Στις εκλογικές αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν την περίοδο της ανόδου του απεργιακού κινήματος από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από τις δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι δυνάμεις αυτές την ώρα που ο κόσμος έβγαινε μαζικά και μαχητικά στον απεργιακό αγώνα του έδειχναν την κάλπη. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και άρα η τραγική διάψευση αυτών των αυταπατών δυστυχώς δεν οδήγησε και δεν θα μπορούσε να οδηγήσει στην ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου, αλλά αντιθέτως στην πλήρη απογοήτευση και την περαιτέρω απομάκρυνση από τα σωματεία και τον συλλογικό αγώνα.
3. Στις άθλιες εργασιακές συνθήκες που έχουν επιβληθεί στους χώρους δουλειάς, καθώς και στην επέλαση της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Οι ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας, η επέκταση της ενοικιαζόμενης εργασίας, η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και η εξάπλωση της ατομικής διαπραγμάτευσης, ο φόβος της απόλυσης και η ύπαρξη πολλών και διαφορετικών εργασιακών σχέσεων στον ίδιο χώρο δουλειάς καθιστούν πολύ δύσκολη την προσπάθεια οργάνωσης και συσπείρωσης των εργαζομένων σε ένα σωματείο και γύρω από κοινά αιτήματα πάλης.
4. Στη στάση που ακολουθούν δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά, μπροστά στη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος. Συγκεκριμένα οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά στην πλήρη αδράνεια της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ απαντάνε με τη δημιουργία ξεχωριστών «κέντρων» αγώνα. Καλούν τους εργαζόμενους να παρακάμψουν τα τριτοβάθμια αλλά και δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα και να ακολουθήσουν τις πρωτοβουλίες των «ταξικών δυνάμεων». Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής ήταν η τραγελαφική κατάσταση που επικράτησε το προηγούμενο διάστημα με τις πολλές διαφορετικές ημερομηνίες εξαγγελιών απεργιακών κινητοποιήσεων. Στην πραγματικότητα αυτές οι δυνάμεις εθελοτυφλούν και παρακάμπτουν τους αρνητικούς συσχετισμούς δυνάμεων, οι οποίοι διαμορφώνονται από τα πρωτοβάθμια σωματεία, δηλαδή από τη βάση των εργαζομένων. Η τακτική και η συνδικαλιστική γραμμή που ακολουθούν εγκαινιάζει μία νέα κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας, αφήνοντας πολύ μεγάλα περιθώρια απεργοσπασίας και υπονομεύοντας στην πραγματικότητα την πάλη για την δημιουργία ενιαίων αγώνων που θα συμμετέχουν οι πλατιές μάζες των εργαζομένων και όχι απλά οι οργανωμένες δυνάμεις της αριστεράς.
5. Στην αναγκαιότητα που προβάλλει επιτακτικά μπροστά μας για τη συσπείρωση των εργαζομένων στην πάλη για την ανατροπή των σημερινών συσχετισμών και των ξεπουλημένων ηγεσιών του σ.κ. Για την συσπείρωση των εργαζομένων στα σωματεία και την ανάκτηση της πίστης στον οργανωμένο συλλογικό αγώνα και την απεργία. Για την ανάπτυξη αγώνων και πανεργατικών κινητοποιήσεων που θα έχουν στόχο και προοπτική και δεν θα αποτελούν απλά μία διαδήλωση καταγγελίας. Για την ανεξαρτησία του συνδικαλιστικού κινήματος από το κράτος. Για να μην ξαναδούμε τα θλιβερά κρούσματα της παρέμβασης της αστυνομίας στις εκλογικές διαδικασίες των εργατικών κέντρων μετά από πρόσκληση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ καθώς και της παρέμβασης του ΣΔΟΕ στην ΕΛΜΕ Πειραιά. Για διεκδικητικούς αγώνες που θα συσπειρώνουν τους εργαζόμενους πάνω στη βάση των πραγματικών τους αιτημάτων και των καθημερινών τους προβλημάτων και δεν θα τους διασπούν σε ξεχωριστές πλατείες. Πάλη η οποία δεν μπορεί παρά να δοθεί μέσα στα σωματεία και τις ομοσπονδίες και όχι έξω από αυτά. Πάλη η οποία πρέπει να αναπτύσσεται πάνω σε σωστή πολιτική κατεύθυνση κόντρα στις ρεφορμιστικές αυταπάτες, κόντρα στην ηττοπάθεια και τον συμβιβασμό!
Στόχος της εκδήλωσης πέρα από την ανάλυση όλων των παραπάνω ζητημάτων ήταν σαφώς η μαζική και μαχητική συμμετοχή όλων στην απεργία της 28ης Νοέμβρη που προκηρύχτηκε από τη ΓΣΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο έγινε κάλεσμα για αγώνα και πάλη μέσα στους χώρους δουλειάς, κόντρα στο κλίμα φόβου και τρομοκρατίας που καλλιεργεί η εργοδοσία ώστε να πειστεί ο συνάδελφος, ο διπλανός μας να κάνει το βήμα, να ξεπεράσει τα εμπόδια και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, να ξεπεράσει την απογοήτευση και να βγει στο δρόμο του αγώνα!
Πιστεύουμε ότι η συζήτηση συνέβαλε σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, ενώ η ζωντάνια και ο παλμός με τον οποίο τοποθετήθηκαν όλοι οι σύντροφοι συναγωνιστές και φίλοι, ανέδειξε την ανάγκη για νέο ραντεβού της ΕΡΓ.Α.Σ.
