Τρία ζητήματα έχουν ανακύψει καταρχάς για την υποχρέωση λειτουργίας της ψηφιακής κάρτας που από την 1η Ιουλίου είναι υποχρεωτική στη βιομηχανία και το λιανεμπόριο και προοπτικά από την ερχόμενη χρονιά για το σύνολο των επιχειρήσεων πλην των ως συνήθως εξαιρέσεων. Η οποία ψηφιακή κάρτα εργασίας χαρακτηρίστηκε ως τομή που θα έβαζε τέλος στην αδήλωτη ή μαύρη εργασία από το σύνολο σχεδόν των κοινοβουλευτικών δυνάμεων κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και θεσπίστηκε με τον νόμο 4308/21, γνωστότερος ως νόμος Χατζηδάκη.
Με τη θέσπιση της «ευέλικτης προσέλευσης» έως 120 λεπτά που δίνει το δικαίωμα στον εργοδότη αν για παράδειγμα έχει ένας εργαζόμενος ωράριο 8.00 – 4 μμ. θα μπορεί να χτυπήσει την κάρτα έως 10πμ και να παραταθεί το ωράριό του έως τις 6μμ. Ωστόσο από τις 8 έως τις 10 που είναι η συνήθης προσέλευσή του προφανώς ο «καλός» του εργοδότης δεν θα δηλώσει τις ώρες αυτές σαν υπερωρία και στην ουσία θα τον απασχολεί για ένα 10ωρο…
Ειδικά στις βιοτεχνικές – βιομηχανικές μονάδες σύμφωνα με την ερμηνευτική εγκύκλιο που πριν λίγες μέρες έγινε γνωστή, όταν απαιτείται χρόνος προετοιμασίας πριν και μετά την ανάληψη της δουλειάς παρά το ότι οι εργαζόμενοι θα βρίσκονται στον χώρο της επιχείρησης, δεν θεωρείται αυτός ως χρόνος εργασίας και άρα δεν αμείβεται. Για τους εργοδότες λοιπόν αυτούς στην ουσία χαρίζεται μία ώρα εργασίας χωρίς κόστος, αφού 30 λεπτά πριν και 30 λεπτά μετά το πέρας της εργασίας δεν λογίζεται ως εργάσιμος χρόνος.
Μια ακόμα διευθέτηση προς όφελος της εργοδοσίας είναι πως μπορούν να χαρακτηρίζουν τους υπαλλήλους ή εργάτες τους ως διευθυντικά στελέχη με συνέπεια να εξαιρούνται από την ψηφιακή κάρτα. Μάλιστα για την κατηγορία Α΄ αυτών των «στελεχών» δεν υπάρχει ούτε καν το κριτήριο των αυξημένων αμοιβών ούτε καν της πλήρους απασχόλησης. Μπορούν λοιπόν εργαζόμενοι με συνηθισμένους μισθούς ή και με μερική απασχόληση να δηλώνονται ως διευθυντές χωρίς ψηφιακή κάρτα και χωρίς να είναι υποχρεωμένη η επιχείρηση να δηλώνει έστω κάποιο ωράριο εργασίας.
Όλοι καταλαβαίνουμε λοιπόν σε ποιες εργασιακές σχέσεις «λάστιχο» οδηγούνται τα πράγματα. Το αφήγημα των κυβερνητικών και των πρόθυμων παπαγάλων τους, πως αφορά η θέσπιση της ψηφιακής κάρτας εργατικό δικαίωμα και αποκλειστικά υποχρέωση των εργοδοτών, διαψεύδεται και από τη μεταφορά της ευθύνης για σήμανση της κάρτας στον εργαζόμενο με την ανάλογη απαλλαγή για τους εργοδότες.
Και για όλα όσα αφορούν την εφαρμογή της «ψηφιακής κάρτας» έχουν θεσπιστεί κυρώσεις σοβαρές, με μια σειρά εξαιρέσεις που συνοπτικά αναφέραμε πιο πάνω. Στην ουσία νομιμοποιείται η παραβίαση των ωραρίων απασχόλησης και συνεπώς ευνοείται η εργοδοτική αυθαιρεσία.
