Η εταιρεία one way είναι τηλεφωνικό κέντρο που παρέχει υπηρεσίες πώλησης για τον πάροχο ρεύματος Ζενίθ και τη NOVA. Στον πρώτο όροφο της επιχείρησης εργάζονται περίπου 120 εργαζόμενοι για τη Ζενίθ και στον τρίτο όροφο περίπου 150 εργαζόμενοι ως πωλητές για τις υπηρεσίες NOVA. Ήδη από την πρώτη ημέρα της εκπαίδευσης οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα της καταστρατήγησης των όρων εργασίας που κατά τα λοιπά προβλέπονται στη σύμβαση αορίστου χρόνου που υπογράφουν με την εργοδοσία. Οι πιέσεις των προϊσταμένων και της διεύθυνσης είναι πολλαπλές και αφορούν αφενός τον εξαναγκασμό να προσέρχονται οι εργαζόμενοι ένα τέταρτο νωρίτερα από την κανονική οχτάωρη βάρδια με το φαιδρό επιχείρημα “πως πρέπει να ανοίγουν νωρίτερα οι υπολογιστές για να μη χαθεί χρόνος για την παραγωγή”. Αφετέρου τη μετατροπή της υπερωριακής απασχόλησης σε κανονικότητα για μία και περισσότερες ώρες μετά τη λήξη της βάρδιας, αλλά και ορισμένα Σάββατα, μέχρι και οχτώ ώρες!
Στα πλαίσια αυτά η εργοδοσία επικαλείται το γνωστό απατηλό μότο της ταξικής συνεργασίας (σύμφωνα με το οποίο οι εργαζόμενοι λέει συνεργάτες (!) με τη διοίκηση και άρα πρέπει να κάθονται μέχρι “να βγει η παραγωγή”). Προς εμπέδωση αυτού του δόγματος έχει θεσπιστεί, χωρίς να προβλέπεται πουθενά στη σύμβαση, συγκεκριμένο πλάνο παραγωγικότητας, καθορίζοντας ως “υποχρεωτικό στόχο” για τον κάθε εργαζόμενο έναν συγκεκριμένο αριθμό πωλήσεων την ημέρα. Όσοι δεν καταφέρνουν “να πιάσουν τον στόχο” ή ακόμα χειρότερα δεν καταφέρνουν να κάνουν κάποια πώληση, λοιδορούνται υποτιμητικά από τους προϊσταμένους ως “μηδενικοί” και “τουρίστες” και εξαναγκάζονται σε παραίτηση ή απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες. Μπροστά στην πραγματικότητα του κατώτατου μισθού της εξαθλίωσης που “προσφέρει” η εταιρεία, δίνει και το γνωστό τυράκι των ημερήσιων και μηνιαίων bonus. Ωστόσο και αυτά χάνονται αν ο πωλητής απουσιάσει πάνω από μια μέρα τον μήνα!
Πρέπει να σημειωθεί ότι στη σύμβαση δεν περιέχεται ως όρος ούτε το αυτονόητο δικαίωμα της τριήμερης απουσίας τον μήνα λόγω αναρρωτικής άδειας με συνέπεια πολλοί εργαζόμενοι να παραμένουν άρρωστοι στη δουλειά (“πάρε ένα ντεπόν και συνέχισε” είναι η συνήθης κυνική ατάκα των προϊσταμένων) ή να μην τολμούν να απουσιάσουν ούτε λεπτό για να μη χάσουν το μεροκάματο. Η μόνη προβλεπόμενη άδεια είναι αυτή των δύο ημερών τον μήνα, την οποία όμως πρέπει να αιτηθεί ο εργαζόμενος δέκα μέρες πριν και “να μην έχει μείνει πίσω στην παραγωγή” για να έχει πιθανότητες να την πάρει. Τα διαλείμματα για τους οκτάωρους καθορίζονται αυστηρά στα 2 εικοσάλεπτα, αν και προβλέπονται ρητά τα δύο μισάωρα για εργαζόμενους με ακουστικά. Κατά τη διάρκεια δε της “οχτάωρης εργασίας”, περιστατικά “για γέλια και για κλάματα” αποτελούν μέχρι και …οι αρνήσεις του προϊσταμένου να ικανοποιήσει κάποιες φορές ακόμα και το στοιχειώδες αίτημα για τουαλέτα, τη στιγμή που υπάρχουν μόλις δύο τουαλέτες για όλο το προσωπικό της εταιρείας!
Το παζλ της πλήρους απαξίωσης των συνθηκών εργασίας συμπληρώνει ο υποτυπώδης αερισμός, που σε συνδυασμό με το στοίβαγμα στις αίθουσες τις μετατρέπει σε υγειονομική βόμβα, η ουσιαστική έλλειψη γιατρού εργασίας, ακόμα και του… ντεπόν που επικαλείται ως πανάκεια δια πάσαν νόσο η διοίκηση και η απουσία στοιχειώδους χώρου για το διάλειμμα (γίνεται …στο πεζοδρόμιο της 25ης Μάρτη).
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση αποτελεί αδήριτη ανάγκη η ενιαία πάλη των εργαζομένων για ουσιαστική κατοχύρωση της οχτάωρης βάρδιας ενάντια στους κάθε λογής πειθαναγκασμούς της διοίκησης, για να αποδοθούν τα μπόνους και οι τριετίες σε όλους όσους τα δικαιούνται χωρίς προσκόμματα, για το δικαίωμα στην αναρρωτική και κάθε μορφής άδεια, ενάντια στις παράνομες και καταχρηστικές απολύσεις και τον αυταρχισμό της διοίκησης και των προϊσταμένων, για να εξασφαλιστούν οι στοιχειώδεις όροι υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία. Στα πλαίσια αυτά είναι απαραίτητο το κλαδικό σωματείο (ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΘΗΝΑΣ) να πυκνώσει την παρουσία του στον χώρο και να απαιτήσει την άμεση και πλήρη ικανοποίηση των αιτημάτων που προβάλλουν οι εργαζόμενοι.
