Συνάδελφοι,
Το 32ο συνέδριο του ΕΚΑ πραγματοποιείται σε μια περίοδο στην οποία οι εργαζόμενοι βιώνουν μια πολύπλευρη οικονομική κρίση, που συνδυάζεται με κυβερνητική επίθεση στα δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών. Η ακρίβεια τσακίζει κόκκαλα κατατρώγοντας το εργατικό εισόδημα το οποίο είναι φαινομενικά παγωμένο εδώ και δέκα χρόνια, ουσιαστικά μειωμένο, μετά τις μνημονιακές περικοπές.
Ακόμη και αυτά τα ψίχουλα των «αυξήσεων» – κοροϊδία του κατώτατου μισθού, που τόσο διαφημίζει η κυβέρνηση, έχουν εξανεμιστεί πριν ακόμη καλά καλά δοθούν. Καμία κουβέντα για ουσιαστικές αυξήσεις. Καμία κουβέντα για επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων οι οποίες βρίσκονται ακόμη σε μέγγενη των μνημονιακών περιορισμών, αν και η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ πανηγύρισαν για την «έξοδο» απ’ τη μνημονιακή εποπτεία. Η κατάσταση των ευρύτερων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας συνεχώς χειροτερεύει, με την κρίση, στο τελευταίο έτος, να επιδεινώνεται από τη ρωσική ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία και τις ωμές παρεμβάσεις των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, οι οποίοι με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ρίχνουν νέο λάδι στη φωτιά του πολέμου που κατακαίει την πολύπαθη χώρα και τον λαό της. Με τον κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου να αποτελεί πάντοτε ένα ενδεχόμενο.
Η κρίση αυτή βγάζει στο προσκήνιο εκατομμύρια εργαζόμενους στην Ευρώπη και τον κόσμο και απεργιακές κινητοποιήσεις ξεσπούν με μεγάλη ένταση στις μητροπόλεις του καπιταλισμού.
Τέτοιες μέρες, πριν από 3 χρόνια, πραγματοποιούνταν το 31ο συνέδριο του ΕΚΑ, και λίγες στιγμές μετά, η χώρα μας και ο πλανήτης ολόκληρος έμπαιναν σε κατάσταση «παύσης» της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Μπρος στην επέλαση του κορονοϊού αποκαλύπτονταν η γύμνια των ιδιωτικοποιημένων και υποχρηματοδοτούμενων συστημάτων υγείας.
Η κυβέρνηση της ΝΔ βρήκε την ευκαιρία, με το πρόσχημα της «ατομικής ευθύνης», να εμπεδώσει ένα κλίμα φόβου, αστυνομοκρατίας και καταστολής στην ελληνική κοινωνία για να ξεδιπλώσει την δεξιά αυταρχική της πολιτική. Στόχος της ήταν οι εργατολαϊκές κινητοποιήσεις και το χτύπημα της συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης. Με χουντικής έμπνευσης διατάξεις απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις και εργαλειοποιώντας την πανδημία έβαλε στον πάγο τις μαζικές διαδικασίες των συνδικάτων. Πατώντας πάνω στο αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο περιορισμού του δικαιώματος της απεργίας, του νόμου Αχτσιόγλου, η κυβέρνηση της δεξιάς νομοθέτησε τον διαβόητο νόμο «οδοστρωτήρα» Χατζηδάκη. Θέτοντας κάτω από κυβερνητική και εργοδοτική «επιτροπεία» τα συνδικάτα, επιβάλλοντας τις «ηλεκτρονικές» διαδικασίες που απονεκρώνουν τα σωματεία, χτυπώντας το 8ωρο, το δικαίωμα στην απεργία, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, κ.ά.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η διοίκηση του ΕΚΑ μετρήθηκε και βρέθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Με ευθύνη όλων των κυρίαρχων παρατάξεων το ΕΚΑ ακολούθησε μια πολιτική προσαρμογής στις κυβερνητικές επιλογές. Αποκορύφωμα, η μη διοργάνωση απεργιακής συγκέντρωσης στην απεργία στις 26 Νοέμβρη 2020 που κάλεσε το ΕΚΑ και η υπαναχώρηση απ΄ την απεργία στις 3 Ιουνίου 2021 ενάντια στον νόμο Χατζηδάκη, την ώρα που τα σωματεία είχαν πάρει ή έπαιρναν αποφάσεις συμμετοχής, και ενώ, στα λόγια μόνο, όπως αποδείχτηκε, οι παρατάξεις έδιναν υποσχέσεις αγώνα και απαιτούσαν «κλιμάκωση».
Μετά την ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη, η διοίκηση του ΕΚΑ ακολούθησε στην πραγματικότητα μια πολιτική προσαρμογής σε αυτόν, στοχεύοντας, και πρωτίστως σε δικαστικό επίπεδο, μόνο στο ΓΕΜΗΣΟΕ, ενώ την ίδια στιγμή μια σειρά σωματείων πραγματοποιούσαν ηλεκτρονικές συνελεύσεις και εκλογές ή άλλες πλευρές του νόμου έμπαιναν σε εφαρμογή.
Στο μέτωπο των συλλογικών συμβάσεων η διοίκηση του ΕΚΑ έλαμψε δια της απουσίας της. Προσαρμοζόμενη στις διαχρονικές κυβερνητικές πολιτικές, δεν ανέλαβε καμιά πρωτοβουλία για συντονισμό των σωματείων, για διεκδίκηση της ουσιαστικής επαναφοράς των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Μπροστά στη συμβιβαστική πολιτική της διοίκησης της ΓΣΕΕ, η οποία υπονομεύει και εκτονώνει τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, η διοίκηση του ΕΚΑ, αντί να βγει μπροστά και να την καταγγείλει, έχει ακολουθήσει ως τώρα μια πολιτική «ουράς».
Και στο ζήτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της αστυνομοκρατίας, της καταστολής, αλλά και του πολέμου, το ΕΚΑ ήταν και παραμένει απόν.
Όλα αυτά είναι συνέπεια της κυριαρχίας των συγκεκριμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων που βρίσκονται στη διοίκηση του ΕΚΑ. Είτε με φιλοκυβερνητικό μανδύα, είτε με αντιπολιτευτικό περίβλημα είτε με «αγωνιστικούς» βερμπαλισμούς οδηγούν στην απογοήτευση τους εργαζόμενους, στην αποσυσπείρωση και απομαζικοποίηση των συνδικάτων, στην υπονόμευση των εργατικών αγώνων και εν τέλει στην υποχώρηση των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων.
Η στάση αυτών των δυνάμεων έχει αποτέλεσμα την απομάκρυνση των εργαζομένων απ’ τα συνδικάτα, όπως αποτυπώνεται στην πολύ χαμηλή συνδικαλιστική πυκνότητα. Τα 416 πρωτοβάθμια σωματεία του ΕΚΑ, όπως αναφέρει η ιστοσελίδα του μεγαλύτερου εργατικού κέντρου της χώρας, μόνο στα χαρτιά εκπροσωπούν «295.000» εργαζόμενους με τη δύναμή του να βαίνει μειούμενη από συνέδριο σε συνέδριο.
Η διοίκηση του ΕΚΑ μένει αδρανής μπροστά σε αυτή την κατάσταση και δεν λαμβάνει καμιά πρωτοβουλία για την εγγραφή νέων μελών στα υφιστάμενα συνδικάτα και για το στήσιμο νέων σωματείων σε εργασιακούς χώρους που δεν υπάρχουν. Δεν παίρνει καμιά πρωτοβουλία για το ζήτημα της συνδικαλιστικής οργάνωσης των χιλιάδων ανέργων, των εργαζομένων με «ευέλικτες» μορφές απασχόλησης που υποκρύπτουν μισθωτή εργασία. Ένας χώρος στον οποίο υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να ξεσπάσουν νικηφόροι αγώνες, όπως έδειξε ο πρόσφατος αγώνας στην e-food. Οι επισκέψεις της διοίκησής του σε εργασιακούς χώρους και απεργιακούς αγώνες έχουν ξεχαστεί, ενώ είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που πραγματοποιούνται συσκέψεις για εργατικά θέματα και για την προετοιμασία κινητοποιήσεων.
Η γραφειοκρατική λειτουργία της διοίκησης του ΕΚΑ, ενόψει και του συνεδρίου όπου θα έπρεπε να ξεκινήσει ένας τέτοιος γόνιμος διάλογος στα σωματεία, αναλώνεται κυρίως στη «μάχη» των συσχετισμών με τη νομιμοποίηση των συνέδρων και των σωματείων. Λειτουργίες που απαντώνται σε μεγάλη έκταση στο συνδικαλιστικό κίνημα και οδηγούν σε αντιδημοκρατικές πρακτικές και συμπεριφορές που απωθούν ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους απ’ τα σωματεία. Πρακτικές που στο πρόσφατο παρελθόν οδήγησαν σε διάλυση συνεδρίων, τραμπούκικες συμπεριφορές και δοτές διοικήσεις.
Ως ΕΡΓατοϋπαλληλική Αγωνιστική Συσπείρωση πιστεύουμε ότι η έξοδος απ’ αυτό το τέλμα βρίσκεται στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων που με την συμμετοχή και τη δράση τους στα συνδικάτα θα πρέπει να τροποποιήσουν τους συσχετισμούς σε αυτά και στο ΕΚΑ σε μια ταξική αγωνιστική κατεύθυνση.
Για να οργανωθούν νικηφόροι συνδικαλιστικοί αγώνες. Για να αναπτυχθεί ένα ενωτικό πανεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που να στοχεύει στην ανατροπή της αντεργατικής κυβερνητικής πολιτικής και της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Ενάντια στις πρακτικές που διασπούν τους αγώνες, των ξεχωριστών πλατειών που υπονομεύουν τις εργατικές κινητοποιήσεις και διευκολύνουν αντικειμενικά την κυβερνητική πολιτική.
Για να τεθούν στο προσκήνιο αιτήματα που συσπειρώνουν τους εργαζόμενους, για να οργανωθούν αγώνες με σχέδιο και κλιμάκωση που να τους εμπνέουν.
Για να εκδηλωθεί η αγωνιστική αλληλεγγύη των εργαζομένων.
Τον δρόμο δείχνουν οι νικηφόροι αγώνες που ξέσπασαν στο λεκανοπέδιο το προηγούμενο διάστημα σε COSCO, e-food, στους οποίους εκφράστηκε η εργατική αλληλεγγύη. Όπως και στους αγώνες στη ΛΑΡΚΟ, τη Μαλαματίνα, τα Πετρέλαια Καβάλας κ.α.
Γι’ αυτή την ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος αγωνίζεται η ΕΡΓΑΣ συμμετέχοντας και στο 32ο συνέδριο του ΕΚΑ.
Αγωνιστικά και ενωτικά, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική εξάρτησης και υποτέλειας της χώρας, εκμετάλλευσης και φτωχοποίησης των ευρύτερων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας!
Για να σπάσει ο καλλιεργούμενος «ατομικός» δρόμος, κόντρα στην ηττοπάθεια και τον συμβιβασμό, κόντρα στην κούφια λογοκοπία και τους παραταξιοκεντρικούς μικροκομματικούς σχεδιασμούς!
Με τα σωματεία, τα εργατικά κέντρα και τις ομοσπονδίες, εργαλεία συντονισμού, οργάνωσης και πάλης, όχι αναπαραγωγούς των κυβερνητικών αφηγημάτων!
Για τη μαζικοποίηση, αναζωογόνηση και ενεργοποίηση του ΕΚΑ και όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων, για την προάσπιση των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, στο πλευρό των λαϊκών διεκδικήσεων!
