Οι πρόσφατες κάλπες που στήθηκαν στις 07/04/19 από τον Σύλλογο Εκτάκτων Αρχαιολόγων (ΣΕΚΑ) στις μεγάλες πόλεις της επικράτειας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο) έφεραν πρώτο στη γενική σταυροδοσία το μέλος της ΕΡΓΑΣ, Δ. Κουφοβασίλη με το «Ενιαίο ψηφοδέλτιο», ενώ στη συγκρότηση του ΔΣ που ακολούθησε, στις 13/04/19, εξελέγη πρόεδρος, για δεύτερη συνεχή θητεία. Ταυτόχρονα, από την πανελλαδική ψηφοφορία αναδείχθηκε πρώτος στη σταυροδοσία τόσο στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (για τη μία θέση εκπροσώπου του ΣΕΚΑ), όσο και στο Εργατικό Κέντρο Αθηνών (συνολικά εκλέχτηκαν δύο εκπρόσωποι).
Στα χρόνια που ακολουθούν, πολλά σωματεία θα δώσουν μάχη ύπαρξης. Τα γεγονότα σε ΟΙΥΕ (η μεγαλύτερη ομοσπονδία στον ιδιωτικό τομέα) και ΓΣΕΕ, με την πρωτοφανέρωτη διάλυση των συνεδρίων τους (και χωρίς να μπαίνουμε εδώ στη συζήτηση για τις ευθύνες των γνωστών πανελλαδικών συνδικαλιστικών παρατάξεων) είναι συνεπή προϊόντα της αποδυνάμωσης των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων. Αν η πρώτη βαθμίδα ήταν υγιής, δεν θα είχαμε αυτές τις εκφάνσεις σήψης σε δεύτερη και τρίτη βαθμίδα.
Στη θητεία που μόλις παρήλθε ο Σύλλογος Εκτάκτων Αρχαιολόγων προσπάθησε καταρχάς να λειτουργήσει με κανονικότητα. Η γραμματειακή, και μόνο, υποστήριξη ενός πανελλαδικού σωματείου (με δεδομένο τον δαίδαλο των γραφειοκρατικών διαδικασιών, όσο και τις αντεργατικές παντοειδούς φύσης επιθέσεις με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωποι οι συνάδελφοι στην καθημερινότητά τους) είναι από μόνη της μια επίπονη, χρονοβόρα, όσο και απαραίτητη προϋπόθεση ύπαρξης ενός Συλλόγου. Πάνω στην κανονικότητα, και στη σοβαρότητα ενός Συλλόγου, είναι δυνατό να στηθούν οι προϋποθέσεις για ουσιαστικές αγωνιστικές διεκδικήσεις.
Ο Σύλλογος κινήθηκε σταθερά στη γραμμή της ενότητας και της συσπείρωσης των συναδέλφων. Μολονότι αδιαμφισβήτητη ατμομηχανή κάθε πρωτοβάθμιου σωματείου είναι τα δραστήρια και ενεργά του μέλη, δεν πρέπει ωστόσο να παραγνωρίζεται η μεγάλη μάζα των συναδέλφων, εργαζομένων ή ανέργων, η οποία στη συγκυρία είναι (στην καλή περίπτωση) απλός παρακολουθητής των εξελίξεων, απούσα, αν όχι παραδομένη στην αδράνεια και την απελπισία, κάποτε μπολιασμένη με αντισυνδικαλιστικά ένστικτα. Ο ΣΕΚΑ θεωρεί επιτυχία του ότι μπόρεσε να ενεργοποιήσει, σε κάποιες περιπτώσεις, «παλαιά» μέλη του.
Με κορυφαίες στιγμές τις (κάποτε πολυήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις του) σε Μετρό και ΔΔΕΑΜ, σε κάθε περίπτωση η μεγάλη μάχη που έδωσε και εξακολουθεί να δίνει ο Σύλλογος αφορά στην υπογραφή καινούριας ΣΣΕ (με τελευταία υπογεγραμμένη σύμβαση το 2010). Η συλλογική σύμβαση ΔΕΝ είναι μόνο η οικονομική συμφωνία και το εργασιακό πλαίσιο υπό το οποίο θα έρθει να εργαστεί, εν προκειμένω, ο αρχαιολόγος. Είναι η δομική αναγνώριση της οντότητας του εργαζόμενου αρχαιολόγου, όσο και της ίδιας της ειδικότητας, εν γένει, του αρχαιολόγου.
Ο Σύλλογος Εκτάκτων Αρχαιολόγων πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, διότι διεκδικεί ύπαρξη και φωνή (σε μια περίοδο συνδικαλιστικής υποχώρησης), διότι διεκδικεί συλλογική σύμβαση (σε μια περίοδο γενικευμένης αυθαιρεσίας της «αγοράς»), διότι πρέπει να μιλήσει με ουσιαστικό τρόπο για την πραγματική ταυτότητα του εργαζομένου στον «Πολιτισμό». Στην πιο πρόσφατη ανακοίνωσή του σε επιστημονική διημερίδα, ο ΣΕΚΑ, αναφερόμενος στις αντεργατικές επιθέσεις που έχουν δεχτεί -και εξακολουθούν να δέχονται- συνάδελφοι και μέλη του Συλλόγου στα εργοτάξια του Μετρό, πρακτικώς σημειώνει ότι δεν μπορούμε να υπηρετούμε την αρχαιολογία και τον αρχαίο πολιτισμό αν ταυτόχρονα δεν υπηρετούμε την υπόθεση μιας αξιοπρεπούς ζωής στη σύγχρονη κοινωνία: «Επαναλαμβάνουμε την πεποίθησή μας, ότι ο Πολιτισμός ΔΕΝ αναφέρεται μόνο στο παρελθόν, αλλά αγκαλιάζει και το παρόν. ΔΕΝ αφορά αποκλειστικώς σε κάποια ειδίκευση ή επιστημονικό αντικείμενο, αλλά σε στάση ζωής. Πριν σκαλίσουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, θα χρειαστεί να σκαλίσουμε τις συνειδήσεις μας».
