Το αίτημα για «μόνιμους και μαζικούς διορισμούς» ήταν το αίτημα που μπόρεσε να συνενώσει τους φοιτητές και τους εκπαιδευτικούς από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη. Στη βάση αυτή συγκροτήθηκε και ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο αντίστασης, που ανεξάρτητα από τα βήματα που πρέπει να γίνουν, αποτελεί μία ιδιαίτερα σημαντική κι ελπιδοφόρα παρακαταθήκη. Για μια σειρά δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά, και όπου πραγματοποιήθηκαν γενικές συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων, η στήριξη στον αγώνα των εκπαιδευτικών, οι μόνιμοι μαζικοί διορισμοί και ο αγώνας ώστε το πτυχίο να αποτελεί τη μόνη προϋπόθεση για μόνιμη και σταθερή δουλειά δεν έφταναν. Και ενώ η ανάγκη για συσπείρωση του φοιτητικού κινήματος πάνω σε συγκεκριμένα αιτήματα, όπως αυτά που αναφέραμε παραπάνω, ήταν επιτακτική, επέλεξαν να λειτουργήσουν με τρόπο διασπαστικό και σεχταριστικό, προβάλλοντας στα πλαίσια και τις πολυσέλιδες αναλύσεις τους, όπου δεν μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει το κύριο απ’ το δευτερεύον, μια σειρά αιτήματα αποπροσανατολιστικά, όχι μόνο επειδή είναι αιτήματα ρεφορμιστικά και ενσωματώσιμα, όπως τα αιτήματα για «διαγραφή του χρέους» ή «να πέσει η κυβέρνηση», αλλά κύρια γιατί είναι αιτήματα που αντί να ενώνουν, διασπούν το φοιτητικό κίνημα, δεν ανταποκρίνονται στο επίπεδο ανάπτυξης των αγώνων (όπως το κατά τα άλλα σωστό αίτημα «Έξω ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ»), και εν τέλει κατακερματίζουν τις δυνατότητες πλατιάς συσπείρωσης των φοιτητών πάνω σε συγκεκριμένους στόχους πάλης.
Για τα συντονιστικά-καπέλα και την ανάγκη πραγματικού συντονισμού
Στη βάση των αρνητικών συσχετισμών που επικρατούν όχι μόνο στο φοιτητικό κίνημα, αλλά και συνολικά στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, καθώς και επειδή οι περισσότεροι σύλλογοι δεν πραγματοποιούν γενικές συνελεύσεις, οι δυνάμεις τόσο του ΜΑΣ (ΚΚΕ), όσο και της ΕΑΑΚ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ) αντί να κοιτάξουν το πρόβλημα κατάματα, το προσπερνούν, στήνοντας ο καθένας το δικό του παραταξιακό συντονιστικό φοιτητικών συλλόγων, κάνοντας ο καθένας τη δική του παραταξιακή κινητοποίηση. Έτσι οι σύλλογοι καλούνται απλώς να επικυρώσουν προειλημμένες αποφάσεις και μετατρέπονται σε μπαλάκι του πινγκ πονγκ, που πότε «είναι αγωνιστικοί επειδή συσπειρώνονται στο ΜΑΣ», πότε «είναι μαχητικοί γιατί συσπειρώνονται στα συντονιστικά γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων» της ΕΑΑΚ.
Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις, όπως και σε κάθε άλλη κρίσιμη καμπή για το εκπαιδευτικό κίνημα, οι εκπαιδευτικοί και οι φοιτητές πάλεψαν μέσα από τα σωματεία και τους συλλόγους τους αντίστοιχα. Και για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε πως μόνο μέσα από το πραγματικά μαζικό κίνημα, μόνο μέσα από τη συσπείρωση στο σωματείο και τον φοιτητικό σύλλογο μπορούν να υπάρξουν στοιχειώδεις όροι απάντησης στην αντιεκπαιδευτική πολιτική, κόντρα και σε αντιδραστικές απόψεις που θεωρούν ότι «τα σωματεία έχουν πεθάνει», «οι σύλλογοι δε μας χρειάζονται» κλπ.
Φέτος, όπως και στις περσινές κινητοποιήσεις, οι φοιτητικοί σύλλογοι καλέστηκαν να πάρουν θέση για το αν στηρίζουν τη συνέλευση αναπληρωτών που έχει γίνει βασικά με πρωτοβουλία των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή την πρωτοβουλία αναπληρωτών που έχει φτιάξει το ΠΑΜΕ. Ως Φοιτητική Πορεία, πέρα από τη συσπείρωση των φοιτητών στους συλλόγους, θεωρούμε αναγκαίο τον συντονισμό τόσο των ίδιων των συλλόγων μεταξύ τους, όσο και τον συντονισμό με τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές, στη βάση και ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου αντίστασης και πάλης. Όμως οφείλουμε να σημειώσουμε τα εξής:
1.Κανένα συντονιστικό συλλόγων και σωματείων δεν μπορεί να παίρνει αποφάσεις για τη συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα, προσπερνώντας τα ίδια τα σωματεία και τους συλλόγους ή τις ομοσπονδίες των εργαζομένων. Απέναντι στην κωλυσιεργία των συμβιβασμένων ηγεσιών της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ χρειάζεται να ασκηθεί η μέγιστη δυνατή πίεση για την προκήρυξη απεργιακών αγώνων και την έμπρακτη στήριξή τους, όμως κανένα «συντονιστικό» δεν μπορεί να προκηρύξει απεργίες και να διεξάγει αγώνες στο όνομα όλου του εκπαιδευτικού κινήματος.
2.Ο πραγματικός συντονισμός αφορά αποφάσεις που παίρνουν οι ίδιοι οι σύλλογοι και τα σωματεία. Είναι διαφορετικό να αποφασίζουν π.χ. οι φοιτητικοί σύλλογοι των καθηγητικών σχολών, στη βάση και των κοινών αιτημάτων που έχουν ενάντια στην προσπάθεια υποβάθμισης των πτυχίων, να συντονίσουν τη δράση τους, και εντελώς διαφορετικό οι ίδιοι σύλλογοι να καλούνται απλώς να επικυρώσουν τη συμμετοχή τους σε ένα «συντονιστικό» που στήθηκε σε κομματικά γραφεία και στην πραγματικότητα αφορά μονάχα τα μέλη και τους φίλους των πολιτικών δυνάμεων που το συγκρότησαν.
Για τις μορφές πάλης
Για μας είναι αυτονόητη η καταγγελία και η πλήρης καταδίκη της καταστολής με την οποία αντιμετωπίστηκαν οι κινητοποιήσεις, καθώς και τα δακρυγόνα με τα οποία «υποδέχτηκε» η κυβέρνηση τις μαζικές διαδηλώσεις. Οφείλουμε, ωστόσο, να σημειώσουμε ότι απέναντι στην κρατική καταστολή και τρομοκρατία χρειάζεται να ορθωθεί το οργανωμένο κίνημα. Ακτιβίστικες ενέργειες και «εικονικές» συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις, και ιδιαίτερα σε μία φάση υποχώρησης του κινήματος, είναι πρακτικές που όχι μόνο δε βοηθούν την υπόθεση του αγώνα, αλλά, αντίθετα, χρησιμοποιούνται ως άλλοθι και αφορμή για το χτύπημα των διαδηλώσεων και τη συκοφάντηση των μαζικών κινητοποιήσεων.
Για την προοπτική των αγώνων
Ο αγώνας που δόθηκε από τους φοιτητές και τους εκπαιδευτικούς, οι μαζικές κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν με αιχμή του δόρατος τους αναπληρωτές ούτε ήταν ούτε θα είναι ποτέ «της μιας ριξιάς». Είναι επιτακτική αναγκαιότητα όχι μόνο να σκύψουμε με υπομονή και επιμονή πάνω στα προβλήματα της ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος, αλλά και να βγάλουμε συμπεράσματα με στόχο την ουσιαστική ενεργοποίηση των φοιτητών και των συλλόγων. Είναι αναπόφευκτο πως τη σημερινή φάση υποχώρησης του φοιτητικού κινήματος θα τη διαδεχτεί η ανάκαμψη πλημμυρίδα. Το καθήκον για τις δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς είναι με αγωνιστική αισιοδοξία και πολιτική τόλμη να δώσουν τη δική τους συμβολή σε αυτή την υπόθεση.
Φοιτητική Πορεία, 25/01/2019
