Κόντρα στην καταστολή και τον εκφοβισμό της κυβέρνησης και των συμμάχων της
Πανεκπαιδευτικός ξεσηκωμός
Με μαζικές κινητοποιήσεις συνεχίζει το φοιτητικό και ευρύτερα το εκπαιδευτικό κίνημα να αγωνίζεται ενάντια στο νέο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Είναι χαρακτηριστικό πως την τρίτη εβδομάδα από τότε που άνοιξαν οι σχολές μετά τις γιορτές, σε πολύ μαζικές γενικές συνελεύσεις, η πλειοψηφία των φοιτητικών συλλόγων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της χώρας πήρε αγωνιστικές αποφάσεις, ενώ σχεδόν όλες οι σχολές στις δύο μεγάλες πόλεις της χώρας τελούν υπό κατάληψη. Ταυτόχρονα, οι μεγάλες πανεκπαιδευτικές διαδηλώσεις ολοένα και μαζικοποιούνται, με τη συμμετοχή μαθητών, φοιτητών, εκπαιδευτικών, πανεπιστημιακών και εργαζομένων στα πανεπιστήμια. Απέναντι στο δίκαιο αγώνα του φοιτητικού και εκπαιδευτικού κινήματος, η κυβέρνηση και η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας υποχρεώθηκαν να αναδιπλωθούν, καθυστερώντας ακόμη περισσότερο την κατάθεση του νέου νομοσχεδίου «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» σε δημόσια διαβούλευση. Αυτό αποδεικνύει πως οι αγώνες μπορούν και πετυχαίνουν νίκες, πως το κίνημα αυτό μπορεί να ανατρέψει τη νέα επίθεση στα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα της νεολαίας.
Η κυβέρνηση καταπατά
αντιδημοκρατικά το Σύνταγμα και προχωρά στην ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων
Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως ρεβανσιστικά κατάργησε το πανεπιστημιακό άσυλο, με τον ίδιο τρόπο προχωρά τώρα σε ένα νομοσχέδιο που καταστρατηγεί το άρθρο 16 του Συντάγματος, με το οποίο απαγορεύεται ρητά η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και ορίζεται πως η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν. Αυτό που για σχεδόν πενήντα χρόνια αποτελούσε «αγκάθι» για όλες τις κυβερνήσεις, αυτό που είχε επιχειρήσει με συνταγματική αναθεώρηση να πραγματοποιήσει μια άλλη κυβέρνηση της δεξιάς το 2006-07 και ηττήθηκε από τον ξεσηκωμό του φοιτητικού κινήματος, έρχεται τώρα με φόρα απέναντι σε κάθε κατάκτηση και κεκτημένο των μεταπολιτευτικών αγώνων του λαού και της νεολαίας να κάνει η κυβέρνηση της ΝΔ.
Επικαλούμενη το άρθρο 28 για την «ελευθερία της γνώσης», και με σαθρά επιχειρήματα για την «ανάγκη τελολογικής ανάγνωσης του Συντάγματος», η κυβέρνηση επιχειρεί να προχωρήσει ανενόχλητη στην κατάφωρη καταπάτηση του άρθρου 16, πραγματοποιώντας μία πρωτοφανή αντιδημοκρατική εκτροπή.
Όξυνση της κρατικής καταστολής
και τρομοκρατίας
Η κυβέρνηση έδειξε από νωρίς το πρόσωπο της βάρβαρης αστυνομικής καταστολής απέναντι στο αγωνιζόμενο φοιτητικό κίνημα. Τη Δευτέρα 15 Γενάρη, οι αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο ΕΜΠ, με αφορμή την κατάληψη της Πρυτανείας από μια ομάδα με αναφορά στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο.
Μετά τη βίαιη εκκένωση της κατάληψης και την πραγματοποίηση δεκάδων προσαγωγών και συλλήψεων στην Πολυτεχνειούπολη, οι δυνάμεις των ΜΑΤ παρέμειναν για αρκετή ώρα στον χώρο, τρομοκρατώντας και χτυπώντας φοιτητές, ρίχνοντας δακρυγόνα και εκφοβίζοντας όσους βρίσκονταν εκεί για να περιφρουρήσουν τις καταλήψεις των σχολών τους. Ακόμα, σε όλες τις πανεκπαιδευτικές πορείες, η παρουσία της αστυνομίας είναι ιδιαίτερα προκλητική, ενώ δεν έχει υπάρξει ούτε ένα συλλαλητήριο μέχρι τώρα που να μην έχει πραγματοποιηθεί από ορισμένη μέχρι ιδιαίτερα εκτεταμένη χρήση χημικών.
Προκλητική ήταν η εισβολή της αστυνομίας για το σπάσιμο καταλήψεων σε σχολεία της Κέρκυρας και της Αθήνας, καθώς και οι προσαγωγές μαθητών. Την ίδια πολιτική υπηρετεί και η επιστράτευση του κάποτε «προσωρινού» μέτρου της τηλεκπαίδευσης, που για μια ακόμη φορά χρησιμοποιείται από το υπουργείο Παιδείας ως μέσο καταστολής των μαθητικών αγώνων. Τέλος, η πρόσφατη επίθεση που δέχτηκε μαθήτρια και μέλος του «Ανυπότακτου Μαθητή» στον Πειραιά από φασίστες αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως ο φασισμός υπηρετεί την κυρίαρχη τάξη και την κυβερνητική πολιτική και στρέφεται ενάντια στους λαϊκούς και νεολαιίστικους αγώνες.
Είναι φανερό πως η κυβέρνηση, μετά και από την πρόσφατη αλλαγή ηγεσίας στο υπουργείο προστασίας του πολίτη και την τοποθέτηση για πέμπτη φορά του γνωστού υπηρέτη του δόγματος της «μηδενικής ανοχής» Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, προσπαθεί να φιμώσει οποιαδήποτε φωνή αντιστέκεται στην αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή της πολιτική. Άλλοθι στην όξυνση της κρατικής καταστολής και τη συκοφάντηση του ασύλου και των αγώνων των φοιτητών δίνουν φυσικά οι διάφορες ομάδες του α/α χώρου, που με προβοκατόρικες και τυχοδιωκτικές ενέργειες και πρακτικές τυφλής μηδενιστικής βίας, όπως ήταν και η κατάληψη της πρυτανείας του ΕΜΠ έξω από κάθε συλλογική απόφαση και όργανο, στρέφονται αντικειμενικά απέναντι στο μαζικό και οργανωμένο φοιτητικό κίνημα.
Η κινδυνολογία για
τις «χαμένες εξεταστικές»
και η στάση των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ
Δεν πρόλαβαν να κλείσουν τρεις εβδομάδες καταλήψεων και να ξεκινήσει καλά-καλά η εξεταστική του χειμερινού εξαμήνου και σύσσωμοι, το υπουργείο Παιδείας, τα ΜΜΕ, αρκετές διοικήσεις τμημάτων και σχολών και φυσικά οι φιλοκυβερνητικές παρατάξεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ ξεκίνησαν να λοιδορούν τους αγώνες των φοιτητών με τη γνωστή άθλια προπαγάνδα για «τις μειοψηφίες που κλείνουν τις σχολές», ενώ εκμεταλλευόμενοι την αγωνία των φοιτητών για την εξεταστική επιστράτευσαν κάθε εκφοβιστικό και εκβιαστικό επιχείρημα για να «ανοίξουν οι σχολές». Χαρακτηριστικά, αξίζει να αναφερθεί πως το Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του ΕΚΠΑ (Οικονομικό Νομικής) ανακοίνωσε τη μεταφορά της εξεταστικής το Σεπτέμβρη (!), η Πρυτανεία του ΕΜΠ προχώρησε σε λοκ άουτ των κτιρίων στο Κάτω Πολυτεχνείο, ενώ η Κοσμητεία της Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ με ηλεκτρονικό της μήνυμα ζήτησε «να σταματήσει η κατάληψη». Σε παρόμοιες ενέργειες έχουν προβεί οι διοικήσεις κι άλλων ιδρυμάτων, σχολών και τμημάτων σε όλη τη χώρα, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους φοιτητές και να αποτελέσουν το μακρύ χέρι της κυβέρνησης μέσα στις σχολές.
Παράλληλα, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η φοιτητική παράταξη της ΝΔ, από την πρώτη στιγμή και ενώ δεν έχει κατατεθεί ακόμη, τάχθηκε υπέρ του νέου νομοσχεδίου και της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, που αποτελεί άλλωστε και πάγια θέση της. Επίσης, ξεκίνησε τη συλλογή ηλεκτρονικών (!) υπογραφών για να ανοίξουν οι σχολές, αμφισβητώντας ευθέως τα συλλογικά όργανα των φοιτητών και υλοποιώντας τα κυβερνητικά σχέδια για τη διάλυση των φοιτητικών συλλόγων και των δημοκρατικών κεκτημένων του φοιτητικού κινήματος. Και όπου η ΔΑΠ δεν εμφανίστηκε στις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων, η πρόθυμη ΠΑΣΠ, ενώ διακηρυκτικά πρόβαλλε τη διαφωνία της με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την καταστρατήγηση του άρθρου 16, ταυτόχρονα πρότεινε να σταματήσουν οι καταλήψεις και κατ’ επέκταση ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος, δίνοντας επί της ουσίας «διέξοδο» σε φοιτητές που διαφωνούν με το νομοσχέδιο, αλλά αγωνιούν για την εξεταστική και τα χαμένα μαθήματα.
Για τη στάση των ΠΚΣ – ΕΑΑΚ
Παρά το γεγονός πως το νέο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο έχει συναντήσει την αντίθεση μιας ιδιαίτερα μεγάλης μερίδας των φοιτητών και ενώ στους δύο πρώτους γύρους των γενικών συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων δεν υπήρχαν παρά σε ελάχιστες σχολές προτάσεις για να σταματήσουν οι καταλήψεις, οι δυνάμεις της ΠΚΣ και των ΕΑΑΚ κατέθεταν σε αυτές ξεχωριστά «πλαίσια», διασπώντας τον ενιαίο αγώνα του φοιτητικού κινήματος. Στη βάση μικροηγεμονισμών και μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, οι δύο αυτές δυνάμεις πρόβαλλαν το σαθρό επιχείρημα πως η συμφωνία με την πολιτική τους ανάλυση και το «σχεδιασμό» τους αποτελεί προϋπόθεση για να κατέβουν οι φοιτητές στους δρόμους. Έτσι, οι φοιτητές καλούνταν να ψηφίσουν τις ίδιες κινητοποιήσεις, τα ίδια αιτήματα, ακόμη και τις ίδιες μέρες κατάληψης σε δύο διαφορετικά πλαίσια. Αυτό που διέφερε ήταν ο τόπος και ο χρόνος της πραγματοποίησης των συντονιστικών των φοιτητικών συλλόγων και το οποίο αποτελεί μία σεχταριστική αντιμετώπιση τόσο των ίδιων των συλλόγων, όσο και του αναγκαίου συντονισμού τους, σαν να είναι υπόθεση της μιας ή της άλλης πολιτικής δύναμης.
Με την ίδια λογική που το ΠΑΜΕ καλεί «συσκέψεις σωματείων» ή τα προηγούμενα χρόνια αντίστοιχα καλούσε και ο «συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων» του ΝΑΡ, απευθυνόμενοι στα μέλη και τους φίλους των κομμάτων τους, έτσι και χειρότερα πράττουν και στο φοιτητικό κίνημα. Οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ, μάλιστα, βαφτίζουν τις συντονιστικές επιτροπές κατάληψης «ανοιχτές» και αντίστοιχα «ανοιχτά» αποκαλούν και τα συντονιστικά των φοιτητικών συλλόγων που τα ονομάζουν «συντονιστικά γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων». Απέναντι στην ανάγκη ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ και της εκπροσώπησης των φοιτητικών συλλόγων από εκπροσώπους ψηφισμένους και ορισμένους είτε από τις φοιτητικές εκλογές είτε από τις γενικές συνελεύσεις, οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ προβάλλουν τα «ανοιχτά» συντονιστικά όχι γιατί θέλουν σε αυτά να συμμετέχουν περισσότεροι φοιτητές, αλλά για να μπορούν να καπελώνουν το φοιτητικό κίνημα, να μη λογοδοτούν στους συλλόγους για κάθε ενέργειά τους και να αντιμετωπίζουν τις γενικές συνελεύσεις και τις αποφάσεις τους σαν λευκές επιταγές που δε δεσμεύουν κανένα συντονιστικό, αφού αντιμετωπίζονται ως «σφραγίδες», στη βάση των οποίων μπορεί η πολιτική δύναμη που πλειοψήφησε να πράξει ό,τι θέλει στο όνομα των συλλόγων.
Ωστόσο, η μαζική προσέλευση φοιτητών στις Γενικές Συνελεύσεις και στις διαδηλώσεις υποχρέωσε την ΠΚΣ να υποχωρήσει και να προσέλθει στο Συντονιστικό που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 18 Γενάρη μετά το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, όπου και βγήκε ένα κοινό δελτίο τύπου, στη βάση του οποίου κατέβηκαν την επόμενη εβδομάδα κοινές προτάσεις στις συνελεύσεις των συλλόγων. Στην απόφαση για την κοινή αυτή πρόταση συνέβαλε και το γεγονός πως στις σχολές εμφανίστηκε το ρεύμα της «αντικατάληψης», υποβασταζόμενο από τις δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ.
Έχει σημασία να αναφέρουμε στο σημείο αυτό πως οι δυνάμεις της ΑΡΑΣ -που αποτελούν βασικά τα ΕΑΑΚ, αφού οι άλλες δυνάμεις (ΝΑΡ-ΑΡΑΝ-ΑΡΙΣ) που τα συγκροτούσαν έχουν είτε αποχωρήσει είτε βρίσκονται σε διαδικασία αποχώρησης- στις συνελεύσεις αντιμετωπίζουν τους φοιτητές που θέλουν να ανοίξουν οι σχολές με έναν ενιαίο τρόπο, χαρακτηρίζοντάς τους συλλήβδην «ανοιχτοσχολάκηδες», «κρυφοδαπίτες» και «φυτά». Με τραμπουκισμούς, βρισιές, απαγορεύσεις σε φοιτητές να μιλήσουν επειδή διαφωνούν, επίπλαστες απαρτίες για να εκβιάσουν αποφάσεις, ελέγχους στις πόρτες των αμφιθεάτρων των σχολών για την είσοδο ή όχι σε αυτές με βάση την πρόθεση ψήφου, νοθείες σε ορισμένες περιπτώσεις και κάθε είδους διαλυτικές πρακτικές, οι δυνάμεις αυτές δυσφημούν το ήθος και τις αξίες της αριστεράς, εκφυλίζουν τις συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος και δίνουν το καλύτερο άλλοθι στη ΔΑΠ, την ΠΑΣΠ, τις διοικήσεις των σχολών και τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης για να λοιδορούν το φοιτητικό κίνημα, τις γενικές συνελεύσεις και τους αγώνες. Η πραγματική αριστερά ποτέ δεν υιοθέτησε και πάντα στρεφόταν απέναντι στις δεξιές λογικές της βίας και των τραμπουκισμών, έπειθε με το δίκιο και την πειστικότητα των επιχειρημάτων της. Τέτοιες πρακτικές ήταν και είναι πρακτικές της δεξιάς, της ΟΝΝΕΔ του Καλαμπόκα, της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ των μπράβων και της δεξιάς τρομοκρατίας.
Η δική μας κατεύθυνση
Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε αυτός ο αγώνας η Φοιτητική και η Μαθητική Πορεία, καθώς και ο Εκπαιδευτικός Όμιλος βρέθηκαν στο πλευρό του αγωνιζόμενου εκπαιδευτικού κινήματος. Στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, η Φοιτητική Πορεία πάλεψε από την αρχή για να υπάρξει η μέγιστη δυνατή ενότητα πάνω στα κοινά αγωνιστικά αιτήματα για να μην περάσουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο Πιερρακάκη, σε αντιπαράθεση με τη διασπαστική λογική της ψήφισης των ίδιων αιτημάτων και μορφών πάλης σε δύο και περισσότερα πλαίσια. Οι δυνάμεις της ΦΠ αντιπαρατέθηκαν απέναντι στην αντιδραστική προπαγάνδα των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ για το «χαμένο εξάμηνο», προβάλλοντας την ανάγκη διεκδίκησης να πραγματοποιηθεί η εξεταστική και να μη χαθεί κανένα μάθημα, όταν η κυβέρνηση αποσύρει ολοκληρωτικά το νομοσχέδιο, όπως έκανε (και κέρδισε) το φοιτητικό κίνημα του 2006-07.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ανακοίνωση της ΦΠ, «δεν είναι οι φοιτητές αυτοί που κλείνουν τις σχολές, οι φοιτητές είναι αυτοί που πραγματικά υπερασπίζονται τα πτυχία τους και τους όρους με τους οποίους θα σπουδάζουν και αργότερα θα εργάζονται. Για τους φοιτητές ανοιχτή σχολή σημαίνει μια σχολή η οποία θα παρέχει ένα πτυχίο με αντίκρυσμα και θα διασφαλίζει αξιοπρεπείς όρους εργασίας και όχι ένα πτυχίο το οποίο θα προστίθεται ως ένα ακόμη χαρτί στο απέραντο κυνήγι πιστοποιητικών, σεμιναρίων, μεταπτυχιακών, διδακτορικών και γενικότερα «προσόντων». Αυτός που κλείνει τις σχολές είναι στην πραγματικότητα η κυβέρνηση, όχι μόνο γιατί φέρνει ένα ακόμη νομοσχέδιο σε περίοδο εξεταστικής, αλλά γιατί έχει κλείσει κυριολεκτικά δεκάδες τμήματα και σχολές μέσω της πολιτικής των συγχωνεύσεων και καταργήσεων, όπως έκανε προηγούμενα και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση κλείνει τις σχολές για χιλιάδες παιδιά που αποκλείει από την τριτοβάθμια εκπαίδευση με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, με τους ταξικούς φραγμούς και τα εξεταστικά εμπόδια, όπως η Τράπεζα Θεμάτων. Η κυβέρνηση κλείνει τις σχολές, όταν τις αφήνει υποστελεχωμένες να μαραζώνουν από την υποχρηματοδότηση. Το φοιτητικό κίνημα είναι εκείνο που παλεύει για πραγματικά ανοιχτές σχολές και υπερασπίζεται τη δημόσια δωρεάν παιδεία και το δικαίωμα όλων των παιδιών σε αυτή.
Είναι πολύ υποκριτικό από τη μεριά της κυβέρνησης να προσποιείται πως ενδιαφέρεται για τις χαμένες ώρες μαθημάτων και τις χαμένες εξεταστικές, την ίδια στιγμή που έφερε το νομοσχέδιο λίγο πριν την έναρξη της εξεταστικής, την ίδια ώρα που με την παραμικρή κακοκαιρία χάνονται μαθήματα, ενώ την περίοδο της πανδημίας χάθηκαν εκατοντάδες ώρες διδασκαλίας, αλλά τότε δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα με τη διεξαγωγή της εξεταστικής. Ταυτόχρονα το δημόσιο πανεπιστήμιο στενάζει από υποχρηματοδότηση και ελλείψεις προσωπικού, με τους φοιτητές να στοιβάζονται σαν σαρδέλες σε παλιά αμφιθέατρα, ενώ υπάρχουν ακόμα και εργαστήρια που κινδυνεύουν να χαθούν λόγω ανεπαρκούς εξοπλισμού.
Ο αγώνας των φοιτητών πρέπει να στοχεύει στο να μη χαθεί ούτε ένα μάθημα από καμία εξεταστική και να παρθούν μέτρα όταν η κυβέρνηση αποσύρει το αντιεκπαιδευτικό της έκτρωμα, ώστε οι εξετάσεις να πραγματοποιηθούν με ανθρώπινους όρους. Το δίλημμα δεν είναι «κατάληψη ή ανοιχτή σχολή». Το πραγματικό δίλημμα είναι αν θα συνεχίσουμε ανυποχώρητα στον δρόμο του αγώνα ενάντια σε ένα νομοσχέδιο που καταπατά το άρθρο 16, φέρνει ιδιωτικά πανεπιστήμια και δίνει το τελειωτικό χτύπημα στις σπουδές και τα πτυχία μας ή αν θα επιτρέψουμε στους εκβιασμούς και την τρομοκρατία της κυβέρνησης και των συμμάχων της μέσα και έξω από τις σχολές να μας λυγίσουν».
Σε όλες τις πανεκπαιδευτικές διαδηλώσεις στην Αθήνα, τα Γιάννενα, το Ηράκλειο και τη Θεσσαλονίκη, οι δυνάμεις της Φοιτητικής και της Μαθητικής Πορείας και του Εκπαιδευτικού Ομίλου έδωσαν το «παρών», συμμετείχαν με μαχητικά μπλοκ φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τους ταξικούς φραγμούς. Το Σάββατο 20 Γενάρη, η Φοιτητική Πορεία, ο Εκπαιδευτικός Όμιλος και το περιοδικό «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» διοργάνωσαν μια ιδιαίτερα επιτυχημένη εκδήλωση για το νέο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που τόσο στις εισηγήσεις, όσο και στην πλούσια συζήτηση που ακολούθησε αναπτύχθηκαν αναλυτικά οι στοχεύσεις της κυβέρνησης και της ΕΕ σε σχέση με την δημόσια δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση και την επιχείρηση διάλυσής της, επισημάνθηκαν οι βασικές αιχμές απέναντι στην κυβερνητική προπαγάνδα, τονίστηκαν πλευρές της αντιπαράθεσης με τις άλλες δυνάμεις, ενώ ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στην ανάγκη συνέχισης και κλιμάκωσης του αγώνα, με προοπτική τη συγκρότηση ενός αγωνιστικού πανεκπαιδευτικού μετώπου αντίστασης και πάλης με αμετάθετο στόχο την απόσυρση του αντιεκπαιδευτικού νομοσχεδίου και των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Σημαντική ήταν η συμβολή συναγωνιστών και φίλων της Μαθητικής Πορείας στο κατέβασμα σχολείων και μαθητών στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια, παίρνοντας την πρωτοβουλία να πραγματοποιηθούν συνελεύσεις και συζητήσεις σε σχολεία και να κατέβουν οι μαθητές στους δρόμους, κόντρα στα συντονιστικά-καπέλα της ΚΝΕ.
Είναι δεδομένο πως ο αγώνας αυτός βρίσκεται ακόμη «στην αρχή του δρόμου». Αποτελεί σημαντικό στοιχείο πως η κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει ακόμη στην κατάθεση του νομοσχεδίου, αλλά και δείγμα φόβου απέναντι στη μαζικοποίηση του πανεκπαιδευτικού κινήματος η επιστράτευση της καταστολής και της τρομοκρατίας. Θα χρειαστεί πολιτική αντοχή και επιμονή στην κατεύθυνση του ενιαίου, παρατεταμένου και ανυποχώρητου αγώνα, ενότητας και συσπείρωσης πάνω στα κοινά αγωνιστικά αιτήματα απέναντι στη διάσπαση και τον σεχταρισμό, διαρκής αποδόμηση της αντιδραστικής κυβερνητικής προπαγάνδας, πραγματικός συντονισμός με εκλεγμένους και ορισμένους αντιπροσώπους στη βάση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων, συμπόρευση και συνάντηση όλων των αγωνιζόμενων κλάδων της εκπαίδευσης με κοινές εκδηλώσεις, συζητήσεις και παρεμβάσεις τοπικές και κεντρικές μαθητών, φοιτητών, εκπαιδευτικών, εργαζομένων στις σχολές και πανεπιστημιακών, κάλεσμα στα σωματεία των εργαζομένων, με στόχο ο αγώνας αυτός να γίνει υπόθεση όλου του λαού.
