Η βίαιη δολοφονία των επτά ακτιβιστών της World Central Kitchen που χτυπήθηκαν από ισραηλινές βόμβες ενώ μετέφεραν 400 περίπου τόνους ανθρωπιστικής επισιτιστικής βοήθειας στους άμαχους Παλαιστίνιους της Γάζας, στο πλαίσιο της κυπριακής πρωτοβουλίας “Αμάλθεια”, προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις, ξυπνώντας σε κάποιες περιπτώσεις μνήμες παλαιότερων περιστατικών δολοφονιών ξένων ακτιβιστών από ισραηλινούς.
Όπως κατέθεσαν υπεύθυνοι της WCK, η αμερικανική Οργάνωση ενεργούσε σε συνεννόηση με τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, εξ ου και το χτύπημα θεωρήθηκε εμβόλιμο: η αυτοκινητοπομπή της WCK επλήγη ενώ αναχωρούσε από αποθήκη στην πόλη Ντέιρ αλ Μπάλα στη Λωρίδα της Γάζας, αφού είχε εκφορτώσει περισσότερους από 100 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας για τους άμαχους Παλαιστίνιους του θύλακα.
«Δεν πρόκειται απλώς για μια επίθεση εναντίον της WCK, πρόκειται για επίθεση εναντίον των ανθρωπιστικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στις πιο δύσκολες συνθήκες, όπου τα τρόφιμα χρησιμοποιούνται ως όπλο πολέμου», κατήγγειλε η Έριν Γκορ, στέλεχος της WCK, καταλήγοντας επιγραμματικά: «είναι ασυγχώρητο».
Στο πρώην Twitter, (νυν Χ), μέλη της Οργάνωσης σημείωσαν χαρακτηριστικά: «Πρόκειται για τραγωδία. Οι εργαζόμενοι σε οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας και οι άμαχοι δεν πρέπει ποτέ να γίνονται στόχος. Ουδέποτε», με τις λέξεις «ποτέ» και «ουδέποτε» γραμμένες με κεφαλαία γράμματα.
Ο ιδρυτής της Οργάνωσης, Αμερικανο-ισπανός σεφ Χοσέ Αντρές, έσπευσε να τονίσει πως οι δολοφονημένοι συνεργάτες του δεν είναι ούτε «απρόσωποι» ούτε «ανώνυμοι», και κάλεσε τον στρατό του Ισραήλ να «σταματήσει τους σκοτωμούς χωρίς διάκριση».
Σε σχετικούς σχολιασμούς στα σόσιαλ μίντια, δεν έλειψαν κάποιες σκόρπιες αναφορές στην επίσης δολοφονημένη από τους Ισραηλινούς 23χρονη ακτιβίστρια Ρέιτσελ Κόρι. Η νεαρή Αμερικανίδα είχε αφήσει την τελευταία της πνοή στη Γάζα τον Μάρτιο του 2006, καταπλακωμένη από μια μπουλντόζα Caterpillar D9 των ισραηλινών δυνάμεων, ενώ επιχειρούσε ν’ αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων σε κατοικήσιμη περιοχή της Ράφα που είχαν ορίσει ως ζώνη ασφαλείας. Τρεις ακτιβιστές που παρακολουθούσαν από μακριά την άνιση αναμέτρησή της με την μπουλντόζα κι έσπευσαν κοντά της για τις πρώτες βοήθειες, κατέθεσαν πως το μόνο που πρόλαβε να πει ήταν: «Η πλάτη μου έσπασε…».
Η ηρωική απόπειρα κι ο φρικτός θάνατος της Ρέιτσελ έκαναν ταχύτατα τον γύρο του κόσμου, καθιστώντας την σύμβολο του διεθνούς κινήματος για την Παλαιστινιακή υπόθεση.
Επ’ αφορμή των τραγικών αυτών γεγονότων, τωρινών και παλιότερων, η στήλη αναδημοσιεύει στοιχεία από την κριτική παρουσίαση του θεατρικού έργου που είχε εμπνεύσει η Ρέιτσελ Κόρι, και του ανεβάσματός του στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου, 14 χρόνια πριν.
Το έργο ξεδιπλώνει με ιδιαίτερη ζωντάνια την καθημερινότητα της κοπέλας στην Αμερική, όπως και στη διάρκεια της παραμονής της στη Ράφα, αναπλάθοντας με συγκλονιστική παραστατικότητα την αφύπνιση και την ωρίμανσή της στις ύστερες συνθήκες διαβίωσής της κοντά στους Παλαιστίνιους.
Θυμόμαστε ακόμα τις εύψυχες ερμηνείες της Δήμητρας Σύρρου (Ρέιτσελ Κόρι) και της Μάρως Αγρίτη (Χρόνος), όπως και τη μετρημένη σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου που μοιράζοντας σοφά τον χωροχρόνο ανάμεσα στον προβληματισμό και τη συγκίνηση, είχε συνθέσει μια αξιομνημόνευτη παράσταση.
Το θεατρικό έργο των Άλαν Ρίκμαν και Κάθριν Βίνερ (το οποίο μετέφρασε εμπνευσμένα στη γλώσσα μας η Νάνσυ Τρικκαλίτη), βασίστηκε στα προσωπικά της ημερολόγια.
Ο γνωστός από τους ρόλους του καρατερίστα στον κινηματογράφο κι ανήσυχος θεατράνθρωπος Άλαν Ρίκμαν που χάθηκε το 2016, πέφτοντας πάνω στα κείμενα της Rachel θέλησε να τα δραματοποιήσει. Ζήτησε τη βοήθεια της δημοσιογράφου Κάθριν Βίνερ που είχε εκτεταμένα ασχοληθεί με το Παλαιστινιακό ζήτημα, κι από κοινού απευθύνθηκαν στους γονείς της κοπέλας που βρίσκονταν σε δικαστικό αγώνα διαρκείας εναντίον του Ισραηλινού κράτους. Ένα χρόνο μετά, τους έστειλαν 184 σελίδες χειρογράφων από τα ημερολόγιά της.
Το έργο γράφτηκε, και ανέβηκε για πρώτη φορά στο Royal Court Theater του Λονδίνου το 2005 σε σκηνοθεσία του Ρίκμαν, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία κι αποσπώντας σημαντικά βραβεία.
Ο Χάρολντ Πίντερ, διαμαρτυρόμενος από κοινού με 18 ακόμα συγγραφείς για την ακύρωση των προγραμματισμένων παραστάσεων του New York Theater Workshop, δήλωνε τον Μάρτιο του 2006:
«…Πιστεύουμε ότι αυτό είναι ένα σημαντικό έργο, ιδιαίτερα για το αμερικανικό κοινό, που πολύ σπάνια έχει την ευκαιρία να δει και να κρίνει το υλικό με το οποίο καταπιάνεται ένα έργο.
…Τι είναι αυτό από τα γραπτά της Rachel Corrie, τις σκέψεις της, τα συναισθήματά της, τις ανησυχίες της, το θάρρος της, […] από το οποίο το κοινό της Νέας Υόρκης πρέπει να προστατευτεί;
Οι ποικίλοι λόγοι που επικαλείται το θέατρο – το κώμα του πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν, η εκλογή της Χαμάς, οι περιστάσεις του θανάτου της Rachel Corrie […], δεν βγάζουν κανένα νόημα σε σχέση με το περιεχόμενο αυτού του έργου και των κρίσιμων ζητημάτων που θέτει για την δραστηριότητα του Ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη.
Η Rachel Corrie έδωσε τη ζωή της, ορθώνοντας το ανάστημά της ενάντια στην αδικία. Ένα θέατρο με τόσο σπουδαία ιστορία, θα έπρεπε να είχε το θάρρος να δώσει στο θεατρόφιλο κοινό της Νέας Υόρκης την ευκαιρία να γνωρίσει την εμπειρία ζωής της Rachel Corrie…».
