Για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα, αυτό το Eid ήταν υποτιθέμενα σύμβολο ανθεκτικότητας και ελπίδας μετά από μήνες πολέμου. Αλλά η νέα επίθεση του Ισραήλ – με το σπάσιμο της εκεχειρίας, συνέτριψε ακόμα και τα πιο μικρά μας όνειρα.
[…] Για τους κατοίκους της Γάζας, αυτό το Eid ήταν υποτιθέμενα σύμβολο ανθεκτικότητας κι ελπίδας μετά από μήνες πολέμου. Αλλά για μια ακόμα φορά, το Ισραήλ φρόντισε να συντρίψει και τα πιο μικρά μας όνειρα.
Η ισραηλινή κατοχή, […], γνωρίζοντας πόσο σημαντικό ήταν αυτό το Eid για μας, αποφάσισε να συντρίψει κάθε πιθανότητα επιβίωσης με τον πιο βάναυσο τρόπο. […] Ξυπνήσαμε όλοι από τον ήχο των βλημάτων. Έμοιαζε σαν να είχαμε πεταχτεί πίσω στον χρόνο, πίσω στις νύχτες όπου το ξύπνημα μ’ έναν πύραυλο να χτυπάει το διπλανό σπίτι είχε γίνει κανονικότητα. […]
Τα ορφανά ανίψια μου ξύπνησαν, ρωτώντας αν οι γείτονες δοκίμαζαν πυροτεχνήματα για το Eid. […] Ήξεραν την απάντηση. Αλλά αυτός ήταν ο τρόπος τους ν’ απορρίψουν την πραγματικότητα. […]
λλά ο πόλεμος από μόνος του δεν ήταν αρκετός για να κάνει τη ζωή μας αφόρητη. […] Παρά τη βαθιά μας απογοήτευση, η δέσμευσή μας να διατηρήσουμε ζωντανές τις παραδόσεις του Eid δεν άλλαξε. Παρά τη δεινή οικονομική κατάσταση στη Γάζα – με τις περισσότερες οικογένειες να μην έχουν εισόδημα – οι γονείς έκαναν ό,τι μπορούσαν για να κρατήσουν τις υποσχέσεις τους στα παιδιά τους, διασφαλίζοντας ότι αυτό το Eid θα ήταν διαφορετικό από το προηγούμενο.
Για πολλά από τα παιδιά, ο μεγαλύτερος φόβος όταν επέστρεψε ο πόλεμος δεν ήταν οι βομβαρδισμοί – ήταν η σκέψη ότι δεν θα μπορούσαν να γιορτάσουν το Eid. […] Αλλά με τις τιμές να εκτινάσσονται στα ύψη – όπου η στολή ενός μόνο παιδιού κοστίζει τώρα πάνω από 100 δολάρια λόγω του αποκλεισμού – οι περισσότερες οικογένειες μπορούσαν ν’ αγοράσουν ρούχα μόνο αν θυσίαζαν άλλα απαραίτητα της ζωής.
Ο γιορτασμός του Eid κατά τη διάρκεια του πολέμου, […] έχει γίνει ένας τρόπος να υπερασπιστούμε τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας.
Στη Γάζα, φτιάχνουμε μπισκότα Eid για γενιές, και τώρα, το ψήσιμό τους είναι πράξη αντίστασης και απόδειξης της ύπαρξής μας.
Παρά το υψηλό κόστος παρασκευής τους κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι οικογένειες υποστηρίζουν η μία την άλλη στη συλλογή των απαραίτητων συστατικών, […] για να τα ετοιμάσουν όλοι και να τα βάλουν στο τραπέζι του Eid, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν επισκέπτες.
Για οικογένειες που έχουν χάσει αγαπημένα πρόσωπα – και στη Γάζα, αυτή είναι η πλειοψηφία – το Eid έχει γίνει άλλη μια οδυνηρή υπενθύμιση των απωλειών τους.
Το πρωί του Eid, όσοι έχουν απομείνει, αντί να επισκεφτούν συγγενείς πηγαίνουν στο νεκροταφείο για να επισκεφτούν τους μάρτυρές τους. […] Και αντί να ψήσουν μπισκότα για τη γιορτή, τα μοιράζουν στη μνήμη τους. […]
Τα παιδιά των μαρτύρων ονειρεύονται πλέον ένα διαφορετικό είδος Eid. Η ορφανή ανιψιά μου και ο ανιψιός μου, των οποίων οι πατεράδες σκοτώθηκαν στον πόλεμο, ευχήθηκαν μόνο ένα πράγμα φέτος στο Eid: να μην προχωρήσει ξανά ο στρατός κοντά στο νεκροταφείο όπου ήταν θαμμένος ο πατέρας τους. […] Η Μαριάμ, η τετράχρονη ανιψιά μου, με ρώτησε: «Να κοιτάζω τον τάφο ή τον ουρανό όταν μιλάω στον μπαμπά μου;». […]
Ο πόλεμος δεν μας στέρησε απλά και μόνο τους αγαπημένους μας, ούτε έφερε μόνο τα δεινά που υποφέρουν οι κάτοικοι της Γάζας. […] Αντί να ξυπνάμε από τον ήχο των τακμπίρ του Eid και των παιδιών που παίζουν στους δρόμους, τώρα ξυπνάμε από τους ήχους των αεροπορικών επιδρομών που ξεκινούν τα ξημερώματα, θυμίζοντάς μας τη διαρκή απειλή.
Πηγαίναμε μαζί στην προσευχή του Eid – οικογένεια και φίλοι, προσευχόμενοι σε τζαμιά και σε μεγάλους ανοιχτούς χώρους. Αλλά τώρα, με τα μισά τζαμιά βομβαρδισμένα και τ’ άλλα μισά να έχουν κλείσει από τον φόβο των αεροπορικών επιδρομών, οι προσευχές του Eid γίνονται σε σχολεία και καταφύγια. […] Οι δυνάμεις της ισραηλινής κατοχής προχώρησαν ξανά στο σημείο ελέγχου Netzarim, κόβοντας τη Γάζα στη μέση και εμποδίζοντας την πρόσβαση των αυτοκινήτων μέσω της οδού Salah El-Din. Όσο για την οδό Al-Rasheed, το να τη διασχίσουν, γίνεται ατέλειωτο και εξαντλητικό, κάνοντας αδύνατο το να φτάσουν και να επιστρέψουν την ίδια μέρα. […] Κι όσο δυνατά κι αν ακούγονται τα τακμπίερ του Eid ή τα γιορταστικά τραγούδια, οι ήχοι των βομβαρδισμών και οι κραυγές των μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους είναι πιο δυνατές.
Ωστόσο, παρόλο που η χαρά της Γάζας παραμένει βαμμένη με αίμα, αρνούμαστε να την αφήσουμε να χαθεί.
Hala Al Khatib
Η Hala Al Khatib είναι Παλαιστίνια συγγραφέας και ποιήτρια από τη Γάζα.
