Στο εισαγωγικό του σημείωμα, ο Αμπντελτζαβάντ Ομάρ, Παλαιστίνιος λόγιος και θεωρητικός του οποίου το έργο επικεντρώνεται στην πολιτική της αντίστασης, της αποαποικιοποίησης και του Παλαιστινιακού αγώνα, και ο οποίος παίρνει τη συνέντευξη από τον Ελ-Κουρντ για λογαριασμό του ιντερνετικού περιοδικού Mondoweiss, αναφέρει:
Στο νέο του βιβλίο “Τέλεια θύματα”, ο Μοχάμεντ Ελ-Κουρντ αρνείται το σενάριο που υπαγορεύει εδώ και καιρό τον τρόπο αφήγησης από πλευράς Παλαιστινίων της καταπίεσής τους. Το βιβλίο είναι μια πράξη περιφρόνησης ενάντια στην πολιτική των εκκλήσεων – ενάντια στην απαίτηση να γίνουν οι Παλαιστίνιοι ευανάγνωστοι μέσα από τα πάθη, τον πόνο τους […] και παραστάσεις θυματοποίησης. […] Σ’ έναν κόσμο που απαιτεί να εκθέτουμε τη σάρκα μας για να πιστέψουν στο θάνατό μας – αλλά ακόμα και όταν αναγνωρίσουν ότι πεθαίνουμε, εξακολουθούν να βρίσκουν τρόπους να κατηγορήσουν το πτώμα – το βιβλίο του Ελ-Κουρντ είναι μεταξύ άλλων […] μια επιβεβαίωση της παλαιστινιακής αξιοπρέπειας που δεν δεσμεύεται από την ανάγκη για αναγνώριση, μια επιμονή σε μια πολιτική που δεν εξαρτάται από την καλοσύνη ενός φανταστικού κοινού.
Μοχάμεντ Ελ-Κουρντ: […] Διστάζω να ονομάσω το γράψιμο “αντίσταση”, αλλά […] μετά τις 7 Οκτωβρίου ειδικά το γράψιμο είναι απαραίτητο, ειδικά στα αγγλικά, γιατί μετά απ’ αυτήν την ημερομηνία η ρητορική γύρω από την Παλαιστίνη ήταν τρομερή, εχθρική προς την αντίσταση και γεμάτη παραχωρήσεις. Υπήρχε μια συντριπτική απόρριψη της παλαιστινιακής ένοπλης αντίστασης, κι ακόμα και όταν ο λόγος ήταν κατ’ όνομα υποστηρικτικός, έφτανε με τόσες πιστοποιήσεις που αδυνάτιζε την έννοια της αλληλεγγύης. […] Ταυτόχρονα, αναγνωρίζεις τους περιορισμούς της γλώσσας. Ελλείψει όπλων, ελλείψει τουφεκιών, τα λόγια είναι συχνά ανεπαρκή. […] Αναγνωρίζω όμως την αξία της γραφής, ειδικά σε ένα περιβάλλον τόσο εχθρικό προς την Παλαιστινιακή αντίσταση. […] Για μένα, η συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν μια πράξη εξέγερσης ενάντια σ’ όσα μου έμαθαν για το πώς να μιλάω στη Δύση. Μεγαλώνοντας στο Σέιχ Τζαράχ, όπου πήραν το σπίτι μου έποικοι, έδινα διαρκώς παραστάσεις για διπλωμάτες, δημοσιογράφους και εκπροσώπους ΜΚΟ. Οικειοποιήθηκα ένα σενάριο—όχι επειδή μου το δίδαξε κάποιος ρητά, αλλά βλέποντας τη γιαγιά μου, τον πατέρα μου, τις θείες μου και άλλους να το εκτελούν. […] Αυτό το βιβλίο ήταν η προσπάθειά μου να αποβάλω εντελώς αυτές τις παραστάσεις. […] Η ιδέα ότι πρέπει να απορρίψουμε τον εξανθρωπισμό ως προϋπόθεση για τη δικαιοσύνη έχει διατυπωθεί στο παρελθόν. Η πρόκληση ήταν να το απεικονίσω με απτό τρόπο. Ξεκινάω λοιπόν με το “Ακόμα κι αν”. Ακόμα κι αν υπήρχαν όπλα κρυμμένα κάτω από το νοσοκομείο Αλ-Σίφα, δεν θα έπρεπε να βομβαρδιστεί. Ακόμα κι αν οι Παλαιστίνιοι μαχητές κρύβονταν μεταξύ αμάχων, εξακολουθούν να έχουν το δικαίωμα να αντισταθούν. Ακόμα κι αν οι Παλαιστίνιοι έτρεφαν αισθήματα δυσαρέσκειας προς τους Εβραίους, δεν θα έπρεπε να βρίσκονται υπό κατοχή. […] Δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσαν να κάνουν οι Παλαιστίνιοι που θα δικαιολογούσε τη σιωνιστική αποικιοκρατία. Ο στόχος είναι ν’ αλλάξει το πλαίσιο, να καταστεί σαφές ότι ο σιωνισμός είναι το πρόβλημα και όχι η παλαιστινιακή συμπεριφορά. Το επιχείρημα «ακόμα κι αν» αφορά την άρνηση να παίξουμε άμυνα. Πρόκειται για την άρνηση απάντησης στα ηθικά τεστ των σιωνιστών, την άρνηση να υποστηρίξουμε την υπόθεσή μας με τρόπο που να συνάδει με τις αποικιακές προσδοκίες. Είναι μια απόρριψη της παράστασης στην οποία εξαναγκάζονται οι Παλαιστίνιοι – η συνεχής απαίτηση να αποδειχτούμε άξιοι απελευθέρωσης. […] Και αυτό δεν αφορά μόνο την προκατάληψη των μέσων ενημέρωσης – αφορά τις υλικές συνθήκες. Έχει να κάνει με το πώς λειτουργεί η εξουσία. […] Δεν πρόκειται μόνο για διπλά μέτρα και σταθμά. Πρόκειται για τους ευρύτερους μηχανισμούς που καθορίζουν ποιου ο πόνος είναι ορατός, ποιου ο θάνατος θεωρείται τραγικός, και ποιου η αντίσταση θεωρείται νόμιμη. […] Οι άνθρωποι στη Δύση αντιμετωπίζουν συχνά την Παλαιστίνη ως μια ατυχή τραγωδία που εκτυλίσσεται στο περιφερειακό μέρος της ματιάς τους. Αλλά η Παλαιστίνη δεν είναι μια ανωμαλία – είναι μια αντανάκλαση του πώς λειτουργεί ο κόσμος. […] Τα όπλα που χρησιμοποιούνται εναντίον μας στη Γάζα εξάγονται στα αστυνομικά τμήματα των ΗΠΑ. Η τεχνολογία παρακολούθησης που δοκιμάστηκε σ’ εμάς πωλείται σε αυταρχικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο. Η λογική της ρατσιστικής εκκένωσης, της διαγραφής, της αποικιοκρατίας των εποίκων δεν σταματά στην Παλαιστίνη.
Το ζήτημα της Παλαιστίνης δεν είναι μόνο ζήτημα δικαιοσύνης για έναν λαό. Αφορά το μέλλον του κόσμου. Σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε; Εάν η γενοκτονία στη Γάζα είναι ένας δείκτης, τότε οδεύουμε προς έναν κόσμο ολοκληρωτικής επιτήρησης, πολέμου που καθοδηγείται από την τεχνητή νοημοσύνη και μαζικών εκτοπισμών. Ο αγώνας ενάντια στον σιωνισμό είναι ένας αγώνας ενάντια στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων που του επιτρέπει να υπάρχει. […]
