κι αν το δρόμο μου χάνω σε τόση μαυρίλα,
αντηχάνε βαθειά στης καρδιάς μου τα φύλλα
της οργής οι μεγάλες βροντές
Συμβαίνουν αυτά; Και όμως, μας συμβαίνουν αυτά. Η περσινή χρονιά τελείωσε και η νέα άρχισε με απόλυτο τρελοκομείο.
Πριν καλά-καλά τελειώσει ο χρόνος εγκαινιάστηκε με τις πρέπουσες παράτες το πανάκριβο μετρό της Θεσσαλονίκης. Και αφού πατήθηκε το κουμπί, έγινε το έλα να δεις. Τα μηχανήματα δεν έβγαζαν εισιτήρια, το ταβάνι έσταζε, οι κυλιόμενες σκάλες δεν δούλευαν. Λίγες μέρες μετά, συρμός σταμάτησε καταμεσής στο τούνελ και οι επιβάτες, αφού το πήγαν ποδαράτο, βγήκαν από ένα φρεάτιο, ένας-ένας. «Μπήκαν Θεσσαλονικείς και βγήκαν Βιετκόνγκ», έγραψαν οι οπαδοί της καζούρας στο διαδίκτυο. «Συμβαίνουν αυτά» είπε με απάθεια φιλοσόφου ο Βορίδης, «παιδική ασθένεια οι βλάβες». Και πριν περάσει τον κοκκύτη το μετρό της Θεσσαλονίκης, στο μετρό της Αθήνας οι πόρτες, που είχαν περάσει την ιλαρά, άνοιξαν εν κινήσει…
Στο μεταξύ, η χρονιά έκλεισε και άνοιξε η καινούργια, με δηλώσεις αγάπης προς τα παιδιά και τον άνθρωπο, από τα επίσημα χείλη και πνιγμένους μετανάστες στις θάλασσες της απελπισίας. Αφού μας περίσσευαν άδειες παραμονής, τώρα που κόπηκαν από τους ανέστιους της Συρίας, φροντίσαμε και δώσαμε ελληνική ιθαγένεια στους τεμπέληδες γιους του Κοκού. Οι Σύροι μετανάστες θα βάζανε και κάνα χεράκι στα αγροτικά. Οι γιοι του Κοκού, εδώ είμαστε, θα παίρνουν και επίδομα ανεργίας από τον ΟΑΕΔ. Υποχρεώσεις, 50 χρόνια τώρα -βλέπετε- από την εποχή του unfair, το 1974 του πατρός Μητσοτάκη που χαρακτήριζε αθέμιτο-άδικο το δημοψήφισμα που ξήλωσε τη δυναστεία των παράσιτων.
Όχι ότι δεν αγαπάμε, αγάπη μόνο· και φροντίσαμε να έχουμε και κάμποσα άηχα πυροτεχνήματα στις εκδηλώσεις για την αλλαγή της χρονιάς, για να μην …τρομάζουνε τα ζωάκια! Βρε άνιωθοι, πυροτέχνημα χωρίς κρότο είναι τζατζίκι χωρίς σκόρδο! Για να μην το πάμε πιο πίσω, όπου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα το φως και ο κρότος διώχνουν κατά τις παραδόσεις τα κακά πνεύματα, από τη ζωή, από τη σοδιά, από… Ένα τέτοιο πνεύμα δράκου θέλησε, κατά την παράδοση, να διώξει και ο κινέζος, Λι Τίανγια, και κατασκεύασε με επιτυχία το πρώτο πυροτέχνημα στην ιστορία, ίσως κατά το 200πΧ. Για τους κατ’ ευφημισμόν φιλόζωους άλλη φορά.
Αυτά συμβαίνουν στα μικρά και ελληνικά δρώμενα. Μα και στον κόσμο η παράνοια περισσεύει. Οι μαριονέτες που καμώνονται πως κυβερνάνε τον κόσμο και αυτοί που πραγματικά τον κυβερνάνε, ξεσάλωσαν. Ο Τραμπ, θα ήθελε τη Γροιλανδία, τη Διώρυγα του Παναμά, τον κόλπο του Μεξικού, απαιτεί από την τρίδουλή του Αγγλία να ξηλώσει τις ανεμογεννήτριες για να αγοράζει αέριο από την Αμερική, θα τελείωνε τον πόλεμο στην Ουκρανία σε ένα εικοσιτετράωρο, αλλά κατόπιν ωριμοτέρας σκέψεως θα το πράξει σε ένα εξάμηνο. Ας του τα τυλίξουμε σε μια λαδόκολλα βρε παιδιά. Απειλεί την ηρωική Γάζα με αφανισμό. Ο πλουσιότερος άνθρωπος του πλανήτη, ο Μάσκ, ορίζει νέους δούκες στα δουκάτα του, της Ευρώπης, αυτά τα δουκάτα που κληρονόμησε από τον πάππο του. Και οι υποτιθέμενοι τωρινοί ηγέτες των δουκάτων, θλιβεροί ρεζίληδες της Ιστορίας, εισπράττουν φάπες και από τον τελευταίο τροχό της παγκόσμιας άμαξας. Σαν την -περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις- γερμανίδα Μπέρμποκ, που έφτασε στη μαρτυρική Συρία για να σφίξει το χέρι τού -πριν από λίγο επικηρυγμένου τρομοκράτη- Αλ Τζο(γ)λάνι. Χέρι που ο μεσαιωνικός ταλιμπάν τής αρνήθηκε, αφού ήταν γυναίκα.
Αυτά συμβαίνουν και κάποιοι ανήμποροι και φοβισμένοι ευχήθηκαν η νέα χρονιά να είναι τουλάχιστον σαν την προηγούμενη και όχι χειρότερη…
***
Η στήλη αφήνει το εισαγωγικό ποίημα-μότο στο Βάρναλη, για να εκφράσει τους καιρούς μας. Από «Το Φως που καίει» και τις Ωκεανίδες του. Στους αιώνες των αιώνων συγκαιρινός. Της οργής οι μεγάλες βροντές στις καρδιές των λαών για τους αδικητάδες αντηχάνε. Ας μη χάσουμε το δρόμο μας μέσα σε τόση μαυρίλα.
Το κεφάλι ψηλά. Με σταθερό βήμα στους αγώνες. Για τη ζωή με αξιοπρέπεια, για τα δικαιώματα, για την ειρήνη, για τη λευτεριά.
Τάνια
