Πάψε με ευχές να ελπίζεις
οι θεοί πως θα λυγίσουν
Οι λαοί της Ελλάδας βιώνουν μια περίοδο πλέριας δημοκρατίας. Από τα Γιάννενα και την Άρτα μέχρι τα Χανιά και από το Διδυμότειχο, γνωστό και από το μπλουζ του, μέχρι τη Ζάκρο (για να φανταστούμε την άλλη γραμμή), όπου ο πεθαμένος βασιλιάς της από το 1450 πΧ θα αντικρίζει τις ανεμογεννήτριες του σκυλεύοντος τα αρχαία, του υπουργού «Περιβάλλοντος» Σκυλακάκη, οι λαοί μας ψηφίζουν ανά πάσαν ευκαιρίαν.
Γιατί οι λαοί; Εκτός από το γνωστό ότι είμαστε ένας (1) λαός και μάλιστα ανάδελφος, μέσα μας και έξω μας χωριζόμαστε σε «υπο-λαούς». Πάρτε για παράδειγμα τους λαούς των ποδοσφαιρικών ομάδων, που ενίοτε διεξάγουν και πόλεμο μεταξύ τους. Στα πολιτικά πράγματα, έχουμε το λαό των μακεδονομάχων, ας πούμε, αλλά και το λαό του ΠΑΣΟΚ ή τους λαούς του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ φυσικά. Ο λαός μου, ο λαός σου, ο λαός του.
Μεγάλες πιένες, ο λαός, τον τελευταίο καιρό. Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου… Σε αυτόν απευθύνονται και σε αυτόν ομνύουν πρώτα-πρώτα οι φερέλπιδες ηγέτες της αντιπολίτευσης. Ας πιάσουμε την αντιπολίτευση λοιπόν, γιατί άμα πιάσουμε και τις αγάπες και τα φιλάκια της κυβέρνησης, θα μακρηγορήσουμε. Προσφεύγουν -και καλά- στη γνώμη του λαού τα δυο κόμματα που προσπαθούν να ορθοποδήσουν, από τη λαϊκή απαξίωση των υπογραφών των μνημονίων, το ΠΑΣΟΚ, και του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ, δηλαδή τη λαϊκή απαξίωση της υπογραφής του 3ου μνημονίου, ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να καταλάβουν τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μας γάνωσαν τα αυτιά για την υποτιθέμενη απώτατη έκφραση δημοκρατίας: Να εκφραστεί ο λαός. Να κατέβουμε στη βάση, να αποφασίσει ποιος είναι καταλληλότερος για αρχηγός. Η κάθοδος, εντωμεταξύ, τιμάται από 2 έως 3 ευρώ.
Η λογική, στους παράλογους καιρούς που ζούμε, λέει πως ο αρχηγός ενός κόμματος πρέπει να εκφράζει το κόμμα και τις θέσεις που αυτό έχει και να έχει τις οργανωτικές ικανότητες να το οδηγήσει στην επίτευξη των σκοπών του. Και είναι λογικό, για αυτό να έχουν γνώση και γνώμη αποκλειστικά τα μέλη του κόμματος. Και εδώ εισέρχεται το παράλογο. Να έχουν γνώμη ΚΑΙ οι φίλοι. Ανεξάρτητα αν έχουν γνώση. Είναι σαν να καλείς όλα τα αδέρφια, ξαδέρφια και τους φίλους να ψηφίσουν, μαζί με τα μέλη της οικογένειάς σου, αν το παιδί σου θα πάει πχ σε ιδιωτικό ή δημόσιο σχολείο, ακόμα κι αν δεν ξέρουν αν το αντέχεις οικονομικά.
Οι εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ έγιναν. Και έγινε του «Παίζαν οι μικρότεροι/ κλέφτες κι αστυνόμους/ κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ». Ψήφισαν και νεοδημοκράτες, του Κούλη. Οι νεοδημοκράτες που ψηφίσανε για αρχηγό στο ΠΑΣΟΚ -ή που θα ψηφίσουν για τον αντίστοιχο στο ΣΥΡΙΖΑ αύριο, μεθαύριο ή ποτέ- για ποιο λόγο το έκαναν; Για να κάνει γερή αντιπολίτευση, (ο αρχηγός άλλου κόμματος) στην κυβέρνησή τους, που την ψήφισαν πριν από ενάμιση χρόνο γιατί ήταν η καταλληλότερη να τους λύσει τα δικά τους προβλήματα; Και αφού κάνει γερή αντιπολίτευση, να ανατρέψει τη δική τους κυβέρνηση; Ή μήπως ψήφισαν γιατί έχει πράσινα μάτια, μπλε βλεφαρίδες και ντύνεται στου Αρμάνι; Ή μήπως για να βγει ο πιο γελοίος και να μην απειλήσει το δικό τους γελοίο;
Για να μην το ζορίζουμε το πράγμα, ο φερετζές της αντι-δημοκρατίας τους λέγεται «προσφυγή στη βάση». Για όλα τα αστικά κόμματα, που είναι ο φερετζές της εξουσίας της μεγαλοαστικής τάξης και που αυτή καθορίζει τις εξελίξεις μέσα σε αυτά.
Ο λαός μου, ο λαός σου, ο λαός του, λοιπόν, για τα κόμματα του αστικού τόξου, που όταν πρόκειται για τα πραγματικά προβλήματα: μου – σου – του: Δηλαδή και με το Ισραήλ και με την Ευρώπη και με την Αμερική -οπωσδήποτε- και με το κεφάλαιο και την «ελεύθερη» αγορά και θα δούμε ρεαλιστικά την ακρίβεια, και θα κάνουμε κάθε τι δυνατό για την υγεία και την παιδεία και ναι στην αγορά των Ραφάλ. Πάντα μέσα στα πλαίσια …των υπογεγραμμένων συμφωνιών.
Τάνια
