Στο ίδιο έργο (για πολλοστή φορά) θεατές! Μια έντονη και πολύωρη βροχόπτωση, που είχε καθόλα προβλεφθεί από τους ειδικούς, αποτέλεσε την αφορμή για τις τριτοκοσμικές εικόνες με τους τρεις νεκρούς και τις ανυπολόγιστες καταστροφές σε σπίτια, περιουσίες, δρόμους, υποδομές και αγροτοκτηνοτροφικές εκτάσεις ανά την επικράτεια.
Τα πετσωμένα ΜΜΕ, με τη συνεπικουρία δημοσιολόγων και λοιπών αναλυτών, επιστρατεύθηκαν άρον άρον από τα επιτελεία του Μητσοτάκη για να τον βγάλουν λάδι. Αναλώθηκαν από την πρώτη στιγμή κατά τα ειωθότα στην επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας μετακυλίοντας τις ευθύνες …«στον όγκο του νερού που έφτασε στη Ρόδο το 75% αυτού που έπεσε στη Βαλένθια» και «στο ανάγλυφο του εδάφους».
Στην εργώδη κινητοποίηση των προπαγανδιστικών μηχανισμών της κυβέρνησης. με στόχο την απόσειση των ευθυνών από τον Μητσοτάκη και το παντελώς ανυπόληπτο και ξεκούρδιστο επιτελικό του κράτος, πρωταγωνίστησε ασφαλώς ο υπουργός κλιματικής κρίσης και πολιτικής προστασίας. Επιδιδόμενος στο γνωστό του σπορ της χυδαίας αναστροφής της πραγματικότητας, με νωπό το αίμα των τριών θυμάτων ενός ακόμη προδιαγεγραμμένου γαλάζιου εγκλήματος, ο Κικίλιας προκλητικά ξεστόμισε πως από το κόμμα του «πάντα ιεραρχείται πάνω από όλα η ανθρώπινη ζωή. Προτιμώ να βγαίνει το 112, παρά μια φορά να μη βγει και να θρηνήσουμε έστω και μια ανθρώπινη ζωή». Σε μια άχαρη επίδειξη αυτοθαυμασμού και αλαζονείας, ο υπουργός των «αρίστων» του Μητσοτάκη διαπίστωσε κυνικά πως «όλα συντονίστηκαν και οργανώθηκαν σωστά». Αφού έκανε αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση τονίζοντας πως «υπήρχε γενικά μια κατάσταση η οποία δεν ήταν τακτοποιημένη», έκλεισε τον δεκάρικό του με ένα ρεσιτάλ εμπαιγμού και διαστροφής της κοινής λογικής. Υποστήριξε ξετσίπωτα πως τάχα «η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη –θέλω να είμαι ειλικρινής- αυτά τα πέντε χρόνια έκανε όχι βήματα, αλλά σημαντικά άλματα στον τομέα της πολιτικής προστασίας αλλά και των δημόσιων έργων».
Ωστόσο, η απατηλή κυβερνητική προπαγάνδα με στόχο το ξέπλυμα της παραπαίουσας, υπό το βάρος της διογκούμενης λαϊκής οργής ΝΔ, δεν μπορεί να συγκαλύψει αυτό που ο κόσμος έχει τούμπανο. Πιο συγκεκριμένα, η διαχρονική νεοφιλελεύθερη αντιλαϊκή πολιτική της υπό (και μηδενικής) χρηματοδότησης για στοιχειώδεις υποδομές, προσωπικό και μέσα αντιπλημμυρικής (και αντιπυρικής) προστασίας της ζωής, της εργασίας και της περιουσίας της εξαθλιωμένης κοινωνικής πλειοψηφίας είναι αυτή που πνίγει τον λαό τον χειμώνα και τον καίει το καλοκαίρι. Η εγκληματική–δολοφονική αυτή πολιτική, που απογειώνεται στη συγκυρία από τη Δεξιά του Μητσοτάκη και κατευθύνεται από το ιερατείο των Βρυξελλών, θεωρεί αντιαναπτυξιακά (και άρα μη επιλέξιμα) τα έργα πραγματικής πολιτικής προστασίας καθώς δεν αποφέρουν κέρδος. Και φυσικά σε κάθε παρόμοια περίπτωση «έκτακτης ανάγκης» η κρατική και κυβερνητική αδιαφορία συνυπάρχουν με την κραυγαλέα έλλειψη συντονισμού, την ανοργανωσιά και το επιτελικό μπάχαλο που παράγει επί του πεδίου το επιλεκτικά ανίκανο κυβερνητικό σαπιοκάραβο.
