Μια ευκολία για να αναλύσουμε τα πράγματα είναι ο «καθολικισμός». Δηλαδή να βλέπουμε τα φαινόμενα, τους ανθρώπους, τις κοινωνικές πράξεις μ’ ένα ολικό τρόπο και να γενικεύουμε αυθαίρετα και ετσιθελικά.
Λέμε πχ «οι πρόσφυγες είναι όλοι …, οι αλβανοί είναι όλοι …» και πάει λέγοντας. Βέβαια ο αναγωγισμός, δηλαδή η αφαιρετικότητα είναι ιδιότητα του ανθρώπινου μυαλού και δεν συναντάται στα ζώα που φωτογραφίζουν το συγκεκριμένο, χαίρονται και τρομάζουν από αυτό που γνωρίζουν και δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι το ξύλινο έπιπλο με τέσσερα πόδια είναι τραπέζι, ανεξάρτητα αν βρίσκεται στο παλάτι ή στο καλύβι του φτωχού.
Αλλά κάθε κοινωνία, ξαναγράφουμε: κάθε κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις και ομάδες και η ευκολία της γενικής, καθολικής και αφηρημένης ματιάς οδηγεί σε σφαλερά συμπεράσματα. Πρέπει λοιπόν σε κάθε γεγονός να βάζουμε «ταξικό πρόσημο», να το βλέπουμε δηλαδή σε συγκεκριμένο χρόνο (ιστορικά), σε ορισμένο χώρο, ωσάν πράγμα που κουβαλάει -όπως η χελώνα το καβούκι της- τα ταξικά του στοιχεία.
Τις τελευταίες μέρες ακούσαμε και είδαμε πολλά για τους περίφημους γάμους των ομόφυλων, την τεκνοθεσία κλπ. Προσπερνάμε -για λόγους χώρου- το ποιος εισήγαγε το θέμα, το φαρισαϊκό ενδιαφέρον των αστών πολιτικών όχι για τους αγρότες και τους φοιτητές αλλά για τους ομοφυλόφιλους, την ανακάλυψη σκοτεινών πλευρών της κοινωνίας που οι ίδιοι δημιούργησαν, το ιουδαϊκό θράσος να μιλούν για ορφανά παιδιά όταν βομβαρδίζουν ανηλεώς τη Γάζα και άλλα πολλά που ανατριχιάζουν τους νουνεχείς ανθρώπους.
Ο μητσοτακικός κόσμος μιλάει περήφανα ακόμα και για την «συμπερίληψη», έναν όρο που τον έκλεψαν από την αριστερά και τον κατάντησαν αδειανό πουκάμισο. Γιατί ποια κοινωνική συμπερίληψη (ολότητα) μπορείς να φανταστείς από τα λαμόγια της αστικής πολιτικής, όταν καταδικάζουν τα 2/3 της κοινωνίας στον οικονομικό στραγγαλισμό και τον αφανισμό;
Ωστόσο η διαίρεση παραμένει, το «ένα διχάζεται στα δυο». Ένας φτωχός και παραγκωνισμένος ομοφυλόφιλος -άντρας ή γυναίκα- δεν μπορεί να τεκνοθετήσει, ακόμα και αν διαθέτει ιώβεια υπομονή. Αντίστοιχα στην Εκάλη και την Κηφισιά ή καλύτερα στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, η τεκνοθεσία, η επιλογή σεξουαλικού προσανατολισμού, η επιλογή ομόφυλων συντρόφων είναι όχι μόνο εύκολη αλλά και αποδεκτή. Οι «παραξενιές» των αστών γίνονται μόδα, ενώ οι αντίστοιχες των φτωχών και των προλετάριων είναι κατακριτέες και στιγματιστέες. Τα διαζύγια των επώνυμων είναι αντικείμενα θερμών σχολίων και χαριτωμένου κουτσομπολιού, ενώ των φτωχών ανδρών και γυναικών (πχ στα χωριά) γίνονται εισιτήριο για τα τάρταρα και την κόλαση. Γνωστές ηθοποιοί τεκνοθετούν ένα τσούρμο παιδιά κάτω από τα χειροκροτήματα του κοινού, ενώ τα ορφανά των φτωχών οδεύουν στα κακόφημα ορφανοτροφεία.
Είναι λοιπόν απόλυτα αναγκαίο όλες οι αναλύσεις και προσεγγίσεις μας να «διαιρούν» τα φαινόμενα και να τέμνουν διαλεκτικά τα -εκ πρώτης όψεως- ίδια γεγονότα. Οι διαταξικές γενικεύσεις «όλοι είναι έτσι», η φωτογράφιση των ανθρώπων με βιολογικούς όρους (πχ «όλες οι γυναίκες είναι …»), όσο και αν έχουν κόκκους αλήθειας, οδηγούν σε σφαλερά συμπεράσματα. Για να το πούμε στέρεα, ξύλινα, αναπόδραστα: Το ζήτημα είναι ταξικό, ταξικότατο. Και έτσι πρέπει να σκέφτονται οι κομμουνιστές, οι υλιστές, οι σοβαροί επιστήμονες.
Αναμφίβολα, ο ποταμός του καθολικού δικαιώματος θα παρασύρει στο διάβα του και άχρηστα υλικά. Το γενικό δικαίωμα της ψήφου περιλαμβάνει στον αστικό κόσμο και τα φασιστοειδή. Αλλά έχουμε κάθε δικαίωμα να σκύβουμε προσεκτικότερα στις ψηφίδες της ιστορίας. Με ταξικά γυαλιά και με τη στρατηγική μας δεμένη στο τιμόνι.
