Ένας εύκολος τρόπος για να προσεγγιστεί ένα πρόβλημα είναι η ηθικοποίηση της πολιτικής. Ο ηθικισμός. Όπου η ισοπέδωση των δεδομένων, ο σχετικισμός, οι ίσες αποστάσεις και εν τέλει η διεκτραγώδηση των πάντων αντικαθιστούν αυτό που ανεβάζει τον άνθρωπο, τον ανωτεροποιεί και τον ομορφαίνει. Η πολιτική με την ουσιαστική έννοια του όρου, καλλιέργεια και αρετή και όχι όπως την κατάντησαν άνθρωποι του υποκόσμου, χαμερπείς και λαμόγια, συμφεροντολόγοι και μικροπρεπείς. Αν μάλιστα στα παραπάνω προσθέσει κανείς και τα μεγαλοψέματα των ΜΜΕ, η εικόνα παρουσιάζεται απόκοσμη και αποκρουστική.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Παλαιστίνη. Εξαίσια πύλη για τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, στρατηγικό πεδίο για τη διώρυγα του Σουέζ, σημείο συνάντησης πολιτισμών και τόπος που τον ορέγονταν οι δυτικοί ακόμα από την εποχή των σταυροφοριών που τις έντυσαν με θρησκευτικό μανδύα. Όταν στο τέλος του δέκατου ένατου αιώνα έγινε το παγκόσμιο συνέδριο των Εβραίων σιωνιστών, οι αποικιοκράτες-ιμπεριαλιστές άδραξαν την ευκαιρία. Να συγκεντρώσουν από όλο τον κόσμο τους Εβραίους που τους διασκόρπισαν (ασκεναζίμ στα ανατολικά σεβαρδίμ στα δυτικά) και να τους χρησιμοποιήσουν ως προκεχωρημένο φυλάκιο, υποτελείς και πάνοπλους στα εδάφη της Παλαιστίνης. Με τη συνθήκη του Μπάλφουρ (1918) και του ΟΗΕ (1948) εγκαθιδρύουν στα παλαιστινιακά εδάφη θύλακες Εβραίων. Είναι απορίας άξιον, βέβαια, πώς οι τελευταίοι, όντες διασκορπισμένοι από Ρωμαίους, δυτικούς βασιλείς, τους τσάρους κλπ, κατόρθωσαν με τη γλώσσα, τη θρησκεία και τα ήθη-έθιμα να παρουσιάσουν ύστερα από 2.000 χρόνια ένα συνεκτικό σύνολο και να διακριθούν στις τέχνες, γράμματα, τράπεζες, επιστήμες στον δυτικό κόσμο.
Μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο άρχισαν να «καίνε» το λάδι που τους πρόσφερε ο ναζισμός με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το ολοκαύτωμα. Πολιτική που εξαργυρώνουν μέχρι σήμερα σε βάρος άλλων λαών. Σιγά σιγά εφάρμοσαν μία χιτλερική πολιτική εξαπλωνόμενοι στις διπλανές χώρες (συριακά υψώματα του Γκολάν-Σινά-Λίβανος) και εφάρμοσαν στην πλάτη των Παλαιστινίων ό,τι πιο φρικιαστικό γέννησε ο ανθρώπινος νους. Με εξαίρεση τη λωρίδα της Γάζας και την Ανατολική Ιερουσαλήμ οι υπόλοιποι Παλαιστίνιοι (5εκ στο Ισραήλ των 10 εκατομμυρίων) ζουν σε οικισμούς όπου ανά πάσα στιγμή κόβεται το νερό, ρεύμα, τηλέφωνο ενώ για να πάνε στην εργασία τους υπόκεινται σε εξευτελιστικούς ελέγχους στα σημεία ελέγχου κάνοντας για μερικές δεκάδες μέτρα κύκλους χιλιομέτρων. Ορισμένοι ιστορικοί ονόμασαν το παλαιστινιακό έθνος «σώμα της λεοπάρδαλης» λόγω των στιγμάτων (βούλες) στο κράτος του Ισραήλ. Στο λιμάνι της Γάζας τα πλοία που μεταφέρουν τουλίπες κρατιούνται για μέρες ώσπου να μαραθούν τα φυτά, σχολεία, νοσοκομεία, δρόμοι, υποδομές είναι ανύπαρκτα.
Ως εκ τούτου η Ιντιφάντα (εξέγερση) είναι μονόδρομος και η Χαμάς (οπλισμένη απελπισία) κέρδισε την οργανωμένη παλαιστινιακή αντίσταση. Η αριστερά υποχώρησε και κέρδισε η ισλαμική απελπισία και η νεανική αγανάκτηση. Πράγματα ευεξήγητα. Αλλά πάει πολύ, ο λαός που σφάχτηκε όσο κανείς άλλος στον κόσμο να καταγγέλλεται και να λοιδορείται από τους πάνοπλους Γολιάθ, να σταυρώνεται καθημερινά, ενώ το σιωνιστικό Ισραήλ του Νετανιάχου και των μιλιταριστών να αποκτά το φωτοστέφανο της ωραιότητας και της πολιτικής ευγένειας. Αν ζούσε σήμερα ο Σολωμός, έχοντας το παράδειγμα του πολιορκημένου του Μεσολογγίου για ποιον νομίζετε ότι θα έγραφε; Αν ζούσαν οι οπλαρχηγοί του αγώνα του 1821 με ποιανού το μέρος νομίζετε ότι θα ήταν; Διότι οι πενθούσες χήρες των ΜΜΕ και του δυτικού κόσμου που εξαπολύουν πολέμους και μετρούν ματωμένα δολάρια, ας μη νομισθεί ότι κοιμούνται με το όραμα της ειρήνης.
Ας το ξαναπούμε κόντρα στις επεξεργασμένες εικόνες. Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.
Αν η μισή μας καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή στην Παλαιστίνη βρίσκεται.
Λευτεριά, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη.
