Τις ημέρες της καραντίνας, των απαγορεύσεων και του περιορισμού κατ’ οίκον, τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας, παγκοσμίως αλλά και στη χώρα μας, σημείωσαν σημαντική αύξηση αναγκάζοντας κάποιες κυβερνήσεις να προβούν σε καμπάνιες ενημέρωσης. Για σχετικούς σκοπούς ενημερωτικής εκστρατείας αναζητήθηκε και από την ελληνική κυβέρνηση μια γυναικεία φιγούρα με κύρος. Στο πρόσωπο της Ελεονώρας Μελέτη, το Υπουργείο Εργασίας και η «Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων» έκαναν μια εξαίρετη επιλογή.
«Μένουμε μακριά από κάθε βία», επισημαίνει πολύ ωραία η γνωστή τηλεπαρουσιάστρια, με τη φράση να ηχεί σαν αντίλαλος του κυρίαρχου εύσχημου ιδεολογήματος που κηρύσσει την καταγγελία της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται». (Να δούμε πώς το 2021 θα εορτάσουμε 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, με την κυβέρνηση πιθανώς να σχεδιάζει το λανσάρισμα της άποψης ότι η Ελληνική Επανάσταση πραγματοποιήθηκε όχι με βία, αλλά με …συγκέντρωση υπογραφών).
Στο τηλεοπτικό σποτάκι, η ενδοοικογενειακή βία μεταφράζεται αυστηρά ως βία σε βάρος γυναικών και κύριοι παραλήπτες του μηνύματος δεν είναι οι υποψήφιοι θύτες («μην τολμήσετε να ασκήσετε βία»), αλλά τα υποψήφια θύματα («μείνετε μακριά από τη βία που ενδεχομένως θα σας ασκηθεί»).
Φυσικά, ευχής έργο θα ήταν να μπορούσαμε να μείνουμε, βουλησιαρχικά, μακριά από τη βία και κυρίως από αυτήν που ασκείται με όρους μαζικούς, με πρώτη και καλύτερη την κυβερνητική βία (και συνοδοιπόρο τρομοκρατία), που γιγαντώνεται τις ημέρες αυτές, με ογκούμενη ανεργία και ταυτόχρονο χτύπημα των δημοκρατικών, εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Σε ό,τι αφορά την επιλογή του κεντρικού (και μοναδικού) φυσικού προσώπου της ενημερωτικής καμπάνιας, αξίζει να θυμήσουμε ότι η γνωστή τηλεπαρουσιάστρια, στα πλαίσια εκπομπής της, είχε ήδη από το 2014 βουτήξει στα άδυτα και άβατα της ανισότητας των φύλων, …σκηνοθετώντας η ίδια ελληνική ταινία πορνό. Πρωτότυπος τρόπος να παρουσιάσεις ένα θέμα, συμμετέχοντας στη δημιουργία του.
Εν πάση περιπτώσει, ποιο ήταν το βιωματικό συμπέρασμα της Ε. Μελέτη; Μήπως ότι οι γυναίκες ευτελίζονται νοικιάζοντας το σώμα τους; Μήπως ότι οι γυναίκες χάνουν την ταυτότητα του ανθρώπου και παρουσιάζονται σαν αντικείμενα, και συγκεκριμένα σαν προϊόντα; Μήπως ότι ο υποβιβασμός των γυναικών αποτελεί μια ακόμη πτυχή της ανισότητας των φύλων; Μήπως ότι πρέπει να τελειώνουμε με αυτόν τον βωμό θεάματος που πρώτιστα πλήττει και υποσκάπτει τη θέση και τον ρόλο της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία; Τι λέει η ίδια η δημιουργός; «Οι τσόντες, οι μπάφοι και οι στριπτιτζούδες είναι όψεις της κοινωνίας που ζούμε. Υπάρχουν, και δεν θα πρέπει να σοκάρουν αυτές οι έννοιες αλλά η σημασία μέσα από την οποία τις ερμηνεύουμε…». Σοφόν το σαφές. Ας συνεχίσουμε, λοιπόν, να κάνουμε ό,τι κάναμε, αλλά ας προσέξουμε με ποιο τρόπο το περιγράφουμε.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση έψαξε πολύ, πριν καταλήξει στο πρόσωπο που υποστηρίζει κεντρικά την ενημερωτική καμπάνια ενάντια στην ενδοοικογενειακή βία και την ανισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα. Μέσα από τη φιγούρα της Ε. Μελέτη δεν θα δούμε απλώς να εκφράζεται η (βαθύτατα υποκριτική) αγωνία της κυβέρνησης για τη βία και την ανισότητα, αλλά να αποκτά σάρκα και οστά η ίδια η κυρίαρχη «ρεαλιστική» αντίληψη για τη θέση και το ρόλο της σύγχρονης γυναίκας.
