Μπροστά στην «ενεργειακή» κρίση, που έχει ενσκήψει στη χώρα και παγκόσμια, η αστική πολιτική επιδεικνύει για άλλη μια φορά την ικανότητα που διαθέτει σε ακροβατικά και κολοτούμπες.
Δεν έχει μεσολαβήσει και μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που, με πανηγυρισμούς και τυμπανοκρουσίες, αποφασιζόταν η μετάβαση στην «πράσινη» περίοδο της απολιγνιτοποίησης. Οι “ματιές στη Βόρεια Ελλάδα” αναφέρθηκαν και κατά το παρελθόν στην υπόθεση αυτή, τη συγκεκριμένη πολιτική και τους εκάστοτε πανηγυρισμούς.
Οι κάτοικοι στις βόρειες παρυφές της χώρας, και βέβαια σε ολόκληρη την Ελλάδα, έχουν συνηθίσει να βλέπουν γιγαντιαίες ανεμογεννήτριες να σκαρφαλώνουν μέσω εθνικών και μικρότερων δρόμων στις κορυφές των βουνών κι έπειτα να αντικρίζουν γνώριμα μέρη πληγωμένα από τους μεταλλικούς γίγαντες. Πολύς ο λόγος κατά το προηγούμενο διάστημα για τα οφέλη της μετάβασης αυτής, κι ο λόγος αυτός προέρχεται από την αστική πολιτική και τους ταγούς της και από όσους, μικρούς ή μεγάλους, έχουν σχέση, ενδιαφέρον και συμφέρον από αυτή. Λίγος ο λόγος και η ουσιαστική συζήτηση για τις άμεσες και μακροπρόθεσμες συνέπειες στο περιβάλλον, στην οικονομία. Ακόμα λιγότερος για τις συνέπειες στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας, την ενεργειακή εξάρτηση που απειλεί να σφίξει, σαν μία επιπλέον θηλιά, τη χώρα!
Το τελευταίο ωστόσο διάστημα, και υπό την πίεση πολλών γεγονότων και παραγόντων, η κυβέρνηση της ΝΔ τρέχει και δε φτάνει επιδιώκοντας, κατά τα λεγόμενά της, την αύξηση της λιγνιτικής παραγωγής στο διπλάσιο. Οι κυβερνητικές προθέσεις επιβεβαιώνουν τα αδιέξοδα μιας μακρόχρονης πολιτικής. Επιβεβαιώνουν πως το λουκέτο στις μεγάλες λιγνιτικές μονάδες παραγωγής ενέργειας, η υποταγή και η βαθιά εξάρτηση από τα κελεύσματα και τις επιθυμίες των ιμπεριαλιστών, η επιχείρηση ανάδειξης του φυσικού αερίου σε κύριο καύσιμο της «μετάβασης» (που πλέον με τη ρωσική εισβολή και τον πόλεμο στην Ουκρανία μετατρέπεται σε όπλο των βουβαλιών που τσακώνονται στα βαλτόνερα και απειλεί να ποδοπατήσει όποιον βρεθεί κοντά τους), η μετά βαΐων, κλάδων και πολλών φανφάρων στροφή προς την αιολική ενέργεια, με λίγα λόγια ολόκληρη η ενεργειακή πολιτική των αστών τις τελευταίες δεκαετίες είναι εγκληματική για το λαό και για τη χώρα.
Στις σχετικές κυβερνητικές συσκέψεις που πραγματοποιούνται υπό το φως αυτών των εξελίξεων παρουσιάζονται σχεδιασμοί της λιγνιτικής παραγωγής στο διπλάσιο. Τα φουγάρα που είχαν πάψει να καπνίζουν πρέπει να πάρουν ξανά μπρος. Όπως οι ίδιοι οι αστοί αναφέρουν, γίνεται αγώνας δρόμου για τη δημιουργία αποθέματος ενέργειας. Σχεδιάζονται μάλιστα νέες επενδύσεις της τάξης των 150 εκ. ευρώ, προσφέρεται άφθονο χρήμα, πού αλλού …στο μεγάλο κεφάλαιο για την εντατική εκμετάλλευση της παραγωγής. Τα νούμερα για το τελικό κόστος του διπλασιασμού της παραγωγής ανεβαίνουν στο ένα δισεκατομμύριο, ζεστό χρήμα που θα κατευθυνθεί ασφαλώς στις τσέπες των μεγαλοκαρχαριών που θα εμπλακούν. Bussiness, as usual, όπως λένε!
Με αυτά και αυτά, στον επίσημο προπαγανδιστικό λόγο εμπεδώνεται το αφήγημα του λιγνίτη και περνά στην άκρη αυτό της «πράσινης» μετάβασης. Δε σημαίνει, όμως, αυτό πως το φύτεμα θηριωδών ανεμογεννητριών σε κάθε κορυφή στη χώρα σταμάτησε ή πρόκειται να σταματήσει. Δε σημαίνει, βέβαια, πως η αστική ενεργειακή πολιτική σταμάτησε ή πρόκειται να σταματήσει. Δε σημαίνει πως οι αστικές κυβερνήσεις θα πάψουν να ξεπουλούν κάθε σπιθαμή εδάφους ή πόρου προκειμένου να εξαχθούν τεράστια κέρδη. Δε σημαίνει, πολύ περισσότερο, πως η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα θα ανασάνουν από τη δική τους κρίση. Bussiness, as usual!
