Ευχάριστα τα νέα για τους αρχαιολόγους: οι τάφοι
αναδύονται από μόνοι τους
(ή: «ένα βήμα πιο κοντά στη Δευτέρα Παρουσία»)
Ευχάριστα είναι τα νέα για τους αρχαιολόγους, καθώς φαίνεται ότι πλέον γλιτώνουν σε πολλές περιπτώσεις τον ιδρώτα της αρχαιολογικής σκαπάνης και την αναζήτηση στα τυφλά, με τους τάφους των προγόνων μας να αναδύονται και να αποκαλύπτονται πλέον από μόνοι τους.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση που καταγράφηκε πρότινος στο νεκροταφείο του χωριού Φυλακτή στην Καρδίτσα: εξαιτίας της «θεομηνίας» που ονομάστηκε «Ιανός», από τους πλημμυρισμένους τάφους στο κοιμητήριο, φέρετρα και σοροί αναδύθηκαν και άρχισαν μια μακάβρια βαρκάδα στους δρόμους του χωριού. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάτοικοι της Φυλακτής αναγνώρισαν μάλιστα τις σορούς τεσσάρων γυναικών οι οποίες είχαν αποδημήσει πρόσφατα.
Σε μια δεύτερη περίπτωση, πριν λίγες ημέρες, αυτή τη φορά στον Άγιο Ηλία Ζαχάρως, ισχυροί άνεμοι κυριολεκτικά ξήλωσαν τα μαρμάρινα καλύμματα των τάφων του κοιμητηρίου, με τις ταφόπλακες να ορθώνονται πάνω από τους ανοικτούς τάφους, σαν σε προπόνηση για τη Δευτέρα Παρουσία.
Φυσικά, ούτε λόγος για ανάληψη κάποιας ευθύνης από τις πολιτειακές ή τοπικές αρχές, οι οποίες έχει από καιρό αποδειχθεί ότι δεν φταίνε ποτέ. Ούτε για τις προχειροδουλειές τους, ούτε για την απραξία τους. Στις πυρκαγιές φταίνε οι εμπρηστές, όχι η απουσία προϋποθέσεων αντιμετώπισης της φωτιάς. Στον κορονοϊό φταίνε οι ασυνείδητοι συνωστιζόμενοι και όχι η απουσία προϋποθέσεων αντιμετώπισης της πανδημίας. Στις πλημμύρες έπειτα από βροχοπτώσεις δεν φταίνε όσοι εκδίδουν παράνομες άδειες και μπαζώνουν τα ρέματα, αλλά η κλιματική αλλαγή και τα ποσοστά βροχόπτωσης. Στις δε περιπτώσεις «θεομηνιών», τις οποίες αντιμετωπίζουμε με σύστημα, βάζοντάς τες σε αλφαβητική σειρά (βλέπε τους τελευταίους μήνες: Αριάδνη, Βίκτωρ, Γηρυόνης, Διδώ, Ετεοκλής, Ζηνοβία, Ηφαιστίων, Θάλεια, Ιανός), μάλλον φταίει η Μήνις του Κυρίου και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά γι’ αυτό πέρα από την ονοματοδοσία των επιθέσεων του καιρού και το μήνυμα στο 112 σε όσους ενδεχομένως θα βρεθούν σε κίνδυνο, να προετοιμάσουν την ψυχή τους.
Με τις ευθύνες να επιμερίζονται στα ασυνείδητα μεμονωμένα άτομα και τον οργισμένο Θεό, φαίνεται να τη βγάζουν «καθαρή» οι αρχές της χώρας, με ασφαλώς κερδισμένους και τους αρχαιολόγους.
Δημόσιες σχέσεις δεμένες με 102 φουλάρια
κόστους 5.000 ευρώ
Απαντώντας σε καταγγελίες που έγιναν σε βάρος της, για αγορές 102 φουλαριών κόστους 5.000 ευρώ, η Περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων κα Ρόδη Κράτσα – Τσαγκαροπούλου σημείωσε πώς τα φουλάρια θα βρίσκονται στα γραφεία της Περιφέρειας για να δίνονται ως δώρα σε καλεσμένους, εξηγώντας πως:
α) τα φουλάρια αποτελούν γέφυρα δημοσίων σχέσεων με επωνύμους από ξένες χώρες (περίπου, η γενική γραμμή καλοπιάσματος και κατευνασμού που ακολουθείται στην εξωτερική πολιτική της χώρας)
β) τα φουλάρια αποτελούν ελαφρώς εξαπάτηση των ευρωπαίων, διότι αγοράστηκαν με χρήματα των ευρωπαίων («τα χρήματα τα πήραμε από το ΕΣΠΑ. Εμείς σαν Περιφέρεια δεν έχουμε ξοδέψει ούτε ένα ευρώ για δημόσιες σχέσεις»), ωστόσο
γ) τα φουλάρια, αν και ακριβούτσικα, είναι και προτιμότερα από γραβάτες, αλλά και αποτελούν διαφήμιση των ευρωπαίων, καθότι: «Τα φουλάρια που πήραμε κάνουν πάνω από 100 ευρώ το ένα. Δεν πήραμε γραβάτες επειδή η λέξη του ΕΣΠΑ θα κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος τους και δεν θα ήταν ωραίες. Στα φουλάρια αυτό δεν συμβαίνει»
δ) ειδικά τα φουλάρια από το Σουφλί, τη μοναδική περιοχή της Ελλάδας με παραγωγή μεταξιού, αποτελούν αφενός διαφήμιση της χώρας στο εξωτερικό, αφετέρου στήριξη της οικονομίας της χώρας.
ε) πρακτικώς, όσοι δεν γνωρίζουν από φουλάρια, δεν γνωρίζουν από δημόσιες σχέσεις
Παραθέτουμε μικρό απόσπασμα από τον επιχειρηματολογημένο σχετικό μονόλογο της κας Κράτσα, η οποία περίπου αποδεικνύει ότι η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων είναι άξια επαίνων για τις αγορές χιλιάδων ευρώ σε φουλάρια. Ας σημειωθεί ότι η περιφερειάρχης δήλωσε ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες και νέες ανάλογες αγορές το επόμενο διάστημα, προς την ίδια κατεύθυνση.
«Έχω κι εγώ μια συλλογή από φουλάρια, τα οποία είναι από προεδρίες, από διάφορες χώρες, από τη Σλοβενία, από την Κύπρο, από τη Γαλλία, από τη Γερμανία, και πάντα συγκρίνουμε το ένα σχέδιο πώς ανταποκρίνεται στο άλλο, ποιο είναι το ωραιότερο. Και τις θυμάμαι αυτές τις χώρες, είναι κοντά μου, και το μεταφέρω και στον συνομιλητή μου που καμιά φορά μου λέει “αχ αυτό το φουλάρι!” -λέω “είναι από τη Σλοβενία, από την προεδρία”.
Αισθάνομαι λοιπόν ότι στις τέσσερεις πρέσβειρες που δέχτηκα ήδη στο γραφείο μου στην Κέρκυρα, αν προσέφερα ένα φουλάρι με σχήματα και χρώματα που θυμίζουν τα ιόνια νησιά, και γράφει “ιόνια νησιά”, νομίζω ότι για πάντα μένουν δίπλα τους τα ιόνια νησιά.
Στη συνέχεια ακούω ότι “πω πω, από το Σουφλί θα είναι το μετάξι!” […] Έχω και από ελληνικές περιπτώσεις φουλάρια, τα οποία είναι (ενν. κατασκευασμένα) στην Ιταλία συχνά, γιατί είναι φτηνότερα.
Λοιπόν εμείς χρησιμοποιούμε και μετάξι Σουφλίου, και designer και εταιρεία που θα τα παράγει ελληνικά. Όλοι μου λένε ότι είναι πιο γρήγορα, πιο εύκολα, απ’ την Ιταλία. Προσπαθήσαμε να αναδείξουμε και τις δυνατότητες της χώρας μας.
Λοιπόν, αυτοί που έκριναν τα φουλάρια, δείχνουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν πώς κυκλοφορούν οι δημόσιες σχέσεις και πώς προβάλλονται οι τόποι, τα γεγονότα, οι επέτειοι, η ιστορία μιας υπόθεσης».
