Διοικητικοί, τέκνα ενός κατώτερου θεού
Διαβάζουμε στον Οδηγό Σπουδών της Θεολογικής Σχολής Αθήνας (η έντονη γραφή, δική μας):
«Πέραν των γενικών αργιών, στη Θεολογική Σχολή τηρείται και το εξής ειδικό πλαίσιο λειτουργίας:
(Α) Αργίες: Της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου) και Του αγίου Φωτίου (6 Φεβρουαρίου), λόγω της καθιερωμένης συνάντησης των μελών των δύο Θεολογικών Σχολών με τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος στο Διορθόδοξο Κέντρο Πεντέλης.
(Β) Αργία μαθημάτων μέχρι 11 π.μ. ώστε να διευκολύνεται ο εκκλησιασμός των φοιτητών σε σημαντικές για την εκκλησιαστική ζωή εορτές: Του αγίου Αθανασίου (18 Ιανουαρίου), Της Υπαπαντής του Κυρίου (2 Φεβρουαρίου), Του αγίου Γεωργίου (23 Απριλίου), Των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης (21 Μαΐου), Των αγίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου (29 Ιουνίου), Του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου (3 Οκτωβρίου), Του αγίου Δημητρίου (26 Οκτωβρίου), Των Εισοδίων της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου) και Του αγίου Νικολάου (6 Δεκεμβρίου).
Σημείωση: Τα αναφερόμενα στην κατηγορία Β αφορούν αποκλειστικά στους φοιτητές και τα μαθήματά τους και όχι στη διοικητική λειτουργία της Σχολής».
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι, ούτως ή άλλως, απόντων των φοιτητών (οι οποίοι θα λείπουν για εκκλησιασμό), σε κάποιον βαθμό τίθεται σε κατάσταση αργίας και η διοικητική λειτουργία της Σχολής. Το ερώτημα όμως είναι άλλο: Αν ο εκκλησιασμός είναι κάτι όχι απλώς θεμιτό, αλλά και επιθυμητό, κάτι προς το οποίο η Σχολή παρακινεί τους φοιτητές, κηρύσσοντας μάλιστα αργία μαθημάτων (περίπου 1 φορά κάθε μήνα), για ποιον λόγο στερεί αυτό το δικαίωμα (ή τη Θεία Χάρη) από τους διοικητικούς υπάλληλους; Αυτοί ήδη πρόλαβαν και άγιασαν;
Υγ: Με τη μορφή θείας Δίκης, τα πανεπιστήμια λίγο-πολύ ΔΕΝ θα λειτουργήσουν στο προσεχές τουλάχιστον 6μηνο για διδασκαλίες εκ του σύνεγγυς. Οι μικρότεροι Άγιοι, αυτοί για τους οποίους η Σχολή δεν αναγνώριζε αργία, τώρα δικαιώνονται.
Απλή μέθοδος της λήθης
Σύμφωνα με τα πλέον αποδεκτά υγειονομικά πρωτόκολλα, «ενεργά κρούσματα» μιας λοιμώδους νόσου ονομάζεται το σύνολο των ασθενών εκείνων που έχουν επιστημονικώς διαγνωστεί με τη νόσο και επισήμως καταμετρηθεί, και αφού αφαιρέσουμε τις περιπτώσεις ασθενών που ιάθηκαν ή αποδήμησαν.
Όταν ο Έλληνας Μωυσής κήρυσσε στις 10 Μαρτίου 2020 γενικό lock down στη χώρα, τα ενεργά κρούσματα του κορονοϊού στην επικράτειά μας ήταν, συνολικά, 89. Τέλη Αυγούστου του ίδιου έτους, τα ενεργά κρούσματα στην Ελλάδα ξεπερνούν τα 6.200.
Τι γίνεται τώρα; Τι γίνεται όταν ο διψήφιος γίνεται τετραψήφιος, και μάλιστα υπερ-70πλάσιος;
Αν υφίσταται κάποια ιστορική αναλογικότητα στα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας, λογικά τώρα θα πρέπει να στέλνουμε sms για να πάμε από την κουζίνα στο σαλόνι. Ποιες άλλες λύσεις υπάρχουν;
α) Παύουμε να αναφέρουμε τα ενεργά κρούσματα.
[Μα την αλήθεια, ακόμη και το Wikipedia, που παρακολουθούσε και κατέγραφε με συστηματικό τρόπο, με χάρτες και με πίνακες, μέρα με τη μέρα, την πορεία της νόσου, σταμάτησε στις αρχές Μαΐου να καταμετρά τα ενεργά κρούσματα. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε καν στη στάση που τήρησαν τα (κυβερνητικά) ΜΜΕ].
β) Αλλάζουμε τον τρόπο καταμέτρησης των ενεργών κρουσμάτων. Εκεί που πρακτικώς αθροίζαμε τα κρούσματα τουλάχιστον 14 διαδοχικών ημερών (θεωρώντας ότι μετά από δύο εβδομάδες νόσου, ο ασθενής έχει ιαθεί), αθροίζουμε τα κρούσματα 7 μόνο διαδοχικών ημερών.
[Πράγματι, κάποια κανάλια που βρέθηκαν στην υποχρέωση να αναφερθούν σε αριθμό ενεργών κρουσμάτων, υπολόγισαν το σύνολο αθροίζοντας τους νοσούντες μιας μονής εβδομάδας. Φαίνεται ότι πλέον αναρρώνουμε πιο γρήγορα από τον κορονοϊό…].
γ) Σε κάθε περίπτωση, ρίχνουμε την ευθύνη στους …ανεύθυνους (πολίτες). Αν για την -υποτιθέμενη- σωτηρία της χώρας την άνοιξη, η επιτυχία πιστώνεται στον Μωυσή, σε ενδεχόμενη κρίση της πανδημίας (και της οικονομίας) στη χώρα, θα φταίνε όλοι, (πιθανώς περισσότερο από όλους οι αριστεροί και οι συνδικαλιστές, κατά την προτίμηση της κυβέρνησης), σίγουρα όμως όχι ο ίδιος ο Μωυσής και το επιτελείο του.
[Πάντως, όταν η κυβέρνηση προκαταβολικά δεσμεύεται ότι «δεν θα υπάρξει άλλο γενικό lock down στο μέλλον», μοιάζει να μισο-αναγνωρίζει κάποιο λάθος που έκανε στο παρελθόν, και ταυτόχρονα να μισο-παραδέχεται πως το πρώτο lock down ήταν πρωτίστως απόφαση πολιτική, και όχι υγειονομική. Και τότε, και τώρα, οι τελευταίοι που ερωτώνται είναι οι καθ’ ύλην αρμόδιοι].
Μια θέση δίπλα στον Γκορπατσώφ και τη Μητέρα Τερέζα
Αναπαράγοντας την «Ανοιχτή επιστολή της γραμματείας της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας προς τα μέλη, τους φίλους μας και τους εργαζόμενους ολόκληρου του κόσμου» το ΠΑΜΕ ζητά το επόμενο νόμπελ ειρήνης να απονεμηθεί στη Διεθνή Υγειονομική Ταξιαρχία «Henry Reeve» της Κούβας.
Εξωραΐζοντας αφενός την κατάσταση στην Κούβα, αφετέρου τον ίδιο τον θεσμό των βραβείων και τις σκοπιμότητες που αυτός υπηρετεί, το ΠΑΜΕ θα θεωρήσει δικαίωση αν οι υγειονομικοί της Κούβας σταθούν δίπλα στον Χένρυ Κίσινγκερ [Νόμπελ Ειρήνης 1973. Στήριξε αποφασιστικά διάφορα δικτατορικά καθεστώτα, μεταξύ των οποίων η δική μας Χούντα των Συνταγματαρχών και η Χούντα του Πινοσέτ στη Χιλή, ενώ υποκίνησε πολεμικές, δικτατορικές και λοιπές αντιδραστικές εξελίξεις σε Ανατολικό Τιμόρ, Ινδονησία, Κύπρο, Μπαγκλαντές, Χιλή, κλπ.], στον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ [Νόμπελ Ειρήνης 1990. Παρέλαβε το βραβείο για τη σημαντική συμβολή του στην οριστική διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, και συνεπώς, στην εμπέδωση της παγκόσμιας ειρήνης], στον Ελ Μπαραντέι [Νόμπελ Ειρήνης 2005. Αναγνωρίστηκε η αξία του όταν αποκάλυψε την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, και άσχετα προς το γεγονός ότι εκ των υστέρων αναδιπλώθηκε], στον Αλ Γκορ [Νόμπελ Ειρήνης 2007. Αντιπρόεδρος τον ΗΠΑ την περίοδο διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας], και στον Μπαράκ Ομπάμα [Νόμπελ Ειρήνης 2009. Για την καταλυτική βομβαρδιστική συμβολή του σε Αφγανιστάν, Λιβύη και Συρία], αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση [Νόμπελ Ειρήνης 2012. «Για τη συνεισφορά της επί 6 και πλέον δεκαετίες στην προαγωγή της ειρήνης και της συμφιλίωσης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη»].
Άραγε οι Κουβανοί υγειονομικοί θα αποκαθάρουν τον θεσμό, ή ο θεσμός θα αμαυρώσει τους υγειονομικούς;
Άοκνη κυβερνητική μάχη ενάντια στην πανδημία
Με ΦΕΚ το οποίο έχει ημερομηνία 29 Αυγούστου 2020 (ήτοι, ημέρα Σάββατο), η κυβέρνηση επαλήθευε για πολλοστή φορά την ασίγαστη μάχη που δίνει με όλα τα μέσα ενάντια στον κορονοϊό. Οι νομομαθείς της κυβέρνησης συνεργάστηκαν με τους υγειονομικούς της κυβέρνησης, προσπαθώντας να προσδιορίσουν -και να υποδείξουν- τη στάση που οφείλουν να τηρούν οι σωστοί επαγγελματίες (ή οι σωστοί πελάτες) σε όλες τις κατηγορίες επαγγελμάτων και υπηρεσιών. Σταχυολογούμε:
Κατηγορία: «Πρόβες ζωντανών θεαμάτων και ακροαμάτων» και «Κινηματογραφικά γυρίσματα». Προβλέπεται: «Υποχρεωτική τήρηση της απόστασης ενάμισι (1,5) μέτρου κατ’ ελάχιστον σε ανοικτούς και κλειστούς χώρους, εξαιρουμένης της περίπτωσης κατά την οποία για τις ανάγκες της σκηνής απαιτείται σωματική επαφή. Στην περίπτωση αυτή, οι συμμετέχοντες στην εν λόγω σκηνή είναι υποχρεωμένοι να απολυμαίνουν τα χέρια τους πριν και μετά τη σκηνή, και η επαφή να είναι πολύ σύντομη».
Κατηγορία: «Μέτρα προστασίας και κανόνες λειτουργίας δομών καλλιτεχνικής εκπαίδευσης». Προβλέπεται: «Απαγορεύονται η διδασκαλία και η χρήση πνευστών οργάνων, εξαιρουμένων: αα. των υποψηφίων που θα λάβουν μέρος στις πανελλαδικές εξετάσεις του έτους 2020 (…) αβ. των υποψηφίων που θα λάβουν μέρος στις απολυτήριες εξετάσεις του έτους 2020 σε Ωδεία και Μουσικές Σχολές της Επικράτειας».
Κατηγορία: «Οδηγίες λειτουργίας Οίκων Ανοχής». Προβλέπεται: «Οι οίκοι ανοχής αποτελούν ειδική κατηγορία επιχειρήσεων με ιδιομορφίες λειτουργίας λόγω της ίδιας της φύσης της εργασίας, όπου απαιτείται εγγύτητα εργαζομένου και πελάτη προκειμένου να παρασχεθούν οι απαραίτητες υπηρεσίες» συνεπώς επιβάλλεται «1. Τήρηση αποστάσεων μεταξύ των εργαζομένων στην επιχείρηση κατά ενάμισι (1,5) μέτρο τουλάχιστον. 2. Εξασφάλιση απόστασης τουλάχιστον ενάμισι (1,5) μέτρου μεταξύ εργαζομένων και πελατών στους χώρους αναμονής. 3. Τήρηση αποστάσεων στους χώρους αναμονής τουλάχιστον ενάμισι (1,5) μέτρου μεταξύ των πελατών ή χρήση διαχωριστικών ακρυλικών υαλοπινάκων. Εάν είναι εφικτό, κατάργηση του χώρου αναμονής και είσοδος στην επιχείρηση πελατών ακριβώς πριν την παροχή της υπηρεσίας. Δυνατότητα εφαρμογής υπηρεσίας ραντεβού».
Κατηγορία: «Οδηγίες για την ασφαλή λειτουργία των καζίνο». Προβλέπεται: «Ο χώρος επιθεωρείται από εκατοντάδες κάμερες καθώς και από περιπολίες εξειδικευμένου προσωπικού που φροντίζει για την τήρηση των κανόνων και των αποστάσεων ενημερώνοντας και υποδεικνύοντας τακτικά στους επισκέπτες τα μέτρα υγειονομικής ασφάλειας» (…) «Η τοποθέτηση διαχωριστικών δεν συνιστάται στα καζίνο. Τα καζίνο διεθνώς εφαρμόζουν πρακτικές χώρου και απόστασης μεταξύ των θέσεων καθώς και ειδικές μορφές διάταξης όπως carousel κ.λπ.» (…) «Επιτραπέζια παίγνια: Ο ανώτατος αριθμός θέσεων θα είναι τέσσερις (4) για τις ρουλέτες [αντι επτά (7)] και τρεις (3) για τα μικρότερα επιτραπέζια όπως πόκερ, μπλακ τζακ [αντί επτά (7)], ώστε να εξασφαλίζεται η απόσταση ενάμισι (1,5) μέτρου μεταξύ των παικτών».
Η παράνοια με τη μορφή επιχειρήματος
Η κυβέρνηση και το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας (και κάποιες υποτιθέμενες αριστερές οργανώσεις) που θέλουν να αποκαταστήσουν τη διεθνή δικαιοσύνη στο επίπεδο των συνόρων των κρατών, έχουν διαμορφώσει ένα καταπληκτικό επιχείρημα το οποίο χοντρικά λέει: Το Καστελόριζο βρίσκεται σε απόσταση μεγαλύτερη των 500 χλμ. από την Αθήνα, και μικρότερη των 7 χλμ. από τον πλησιέστερο τουρκικό οικισμό. Δεν είναι λογικό να εγείρονται αξιώσεις από την Τουρκία μόνο και μόνο λόγω της γεωγραφικής αυτής εγγύτητας;
Στην πραγματικότητα, το «επιχείρημα» αυτό αποτελεί όνειδος και κατάντια στην ιστορία της διεθνούς διπλωματίας και, φυσικά, στην ιστορία της παγκόσμιας λογικής. Καταγράφουμε, με δημιουργική αφαίρεση, κάποιους λόγους:
α) Τα σύνορα αποτυπώνουν στον χάρτη συσχετισμούς δύναμης την περίοδο της χάραξής τους. ΔΕΝ υπάρχει δικαιοσύνη στη συζήτηση αυτή. Η Ελβετία ΔΕΝ έχει θάλασσα. Τι να κάνουμε λοιπόν, να κόψουμε και να της δώσουμε ένα κομμάτι από την Ιταλία;
β) Και, προφανώς, η Τουρκία που έχει έκταση 783.652 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ΔΕΝ μπορεί να ισχυρίζεται πως επιχειρεί να αναιρέσει κάποια τέτοιου είδους «ιστορική αδικία» όταν διεκδικεί έστω και μια βραχονησίδα (για να μην πούμε όλα τα Δωδεκάνησα) από την Ελλάδα, χώρα 132.049 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
γ) Αλήθεια, που οδηγεί, αν όχι στην παράνοια, ένα σκεπτικό που λίγο-πολύ εισηγείται να εγκαταλείπουμε τις εσχατιές (επειδή, ακριβώς, κείνται μακράν), για να τις παραχωρήσουμε στις «εγγύτερες» σε κάθε περίπτωση χώρες;
Κατά πρώτον, εκείνος που μετράει ότι το Καστελόριζο απέχει λιγότερο από 7 χιλιόμετρα από την πλησιέστερη τουρκική πόλη, γιατί δεν μπαίνει στον κόπο να μετρήσει ότι το Καστελόριζο παρεμπιπτόντως απέχει, επίσης, λίγοτερο από 7 χιλιόμετρα από τη γειτονική του νήσο Ρω;
Κατά δεύτερον, εκείνος που υπολογίζει ότι το Καστελόριζο απέχει περισσότερο από 500 χλμ. από την Αθήνα, γιατί δεν μπαίνει στον κόπο να μετρήσει ότι το Καστελλόριζο απέχει, επίσης, περισσότερο από 500 χλμ. από την Άγκυρα;
Κατά τρίτον, εκείνος που αναγνωρίζει έστω και ένα μόριο λογικής ή δικαιοσύνης στην εκούσια παραχώρηση των εσχατιών της μιας χώρας προς την άλλη, με ποιο κριτήριο αποφασίζει ποια θα είναι η χώρα που θα παραχωρεί και ποια η χώρα που θα δέχεται εδάφη; Αμφότερες γαρ οι χώρες έχουν εσχατιές.
Τέλος, εκείνος που αναγνωρίζει έστω και ένα μόριο λογικής ή δικαιοσύνης στην εκούσια παραχώρηση των εσχατιών της μιας χώρας προς την άλλη, δεν καταλαβαίνει πως οι «εσχατιές» ΔΕΝ έχουν τέλος; Διότι ακόμη κι αν χαρίζαμε σήμερα το ακριτικό Καστελόριζο, αύριο θα γινόταν εσχατιά της χώρας η Ρόδος.
Στις 13 Αυγούστου 2020, η πανδημία του κορονοϊού μετρούσε παγκοσμίως 756.809 θύματα. Στις 31 Αυγούστου 2020, 756.809 ήταν επίσης το σύνολο των νεκρών από πείνα, παγκοσμίως.
Όμως, στην περίπτωση του κορονοϊού, ο αριθμός 756.809 αποτυπώνει τους νεκρούς από την έναρξη της πανδημίας, πρακτικώς από τις αρχές του 2020, ενώ στην περίπτωση των θυμάτων από έλλειψη τροφής, ο αριθμός 756.809 αποτυπώνει τους νεκρούς μόνο μέσα στον μήνα Αύγουστο. Κάθε ημέρα πεθαίνουν 25.000 άνθρωποι από πείνα.
Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι οι νεκροί του κορονοϊού είναι λίγοι. Αυτό σημαίνει ότι οι νεκροί από πείνα είναι πάρα πολλοί. Και το εμβόλιο ήδη υπάρχει: ένα πιάτο φαΐ. Όμως στα δελτία των ΜΜΕ και εν γένει τις ανησυχίες του υποκριτικού δυτικού κόσμου, κάποιοι αριθμοί είναι απλώς …αφανείς.
