Μέρες πικρές, χωρίς γλύκα
Η στήλη διάβασε με ενδιαφέρον δημοσιογραφική έρευνα περί…ζάχαρης. Καμία σχέση ασφαλώς με έρευνες για τα καλά ή τα κακά της κρυσταλλικής, γλυκαντικής ουσίας. Παρουσιάζει με λεπτομέρειες την τραγική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί εξαιτίας της κυρίαρχης, αστικής πολιτικής στο χώρο της παραγωγής του συγκεκριμένου προϊόντος. Στο πλαίσιο των τελευταίων οικονομικών και διεθνών εξελίξεων η ζαχαρίτσα τείνει να γίνει είδος πολυτελείας προς εξαφάνιση, κι είναι αυτό ένα γεγονός που εύκολα αποδεικνύεται , αν κανείς ρωτήσει κάποιον αγοραστή που την ψάχνει στα ράφια των σούπερ μάρκετ και δεν τη βρίσκει!
Διαβάζουμε πως από αυτάρκεις εξαγωγείς, μέχρι το 2006, καταλήξαμε να πληρώνουμε εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για την εισαγωγή του γλυκαντικού προϊόντος. Το 2006 είναι έτος ορόσημο για την εγχώρια παραγωγή ζάχαρης, καθώς τότε οι υπουργοί γεωργίας της Ε.Ε. παίρνουν αποφάσεις που οδηγούν στην καταστροφή. Η χώρα μας «αποποιείται» μέχρι το 2008 το 50% της παραγωγής της! Από 320 χιλιάδες τόνους ζάχαρης, ποσότητα υπεραρκετή για τις εγχώριες και όχι μόνο ανάγκες, κατρακυλά με φόρα στις 157 χιλιάδες τόνους! Η κατρακύλα έκτοτε ασταμάτητη, με 4 από τα 5 εργοστάσια παραγωγής να βάζουν λουκέτο το 2014, αφού το 2011 παράγουμε μόνο 38 χιλιάδες τόνους ζάχαρης, και τα υπόλοιπα ασφαλώς εισάγονται. Κόστος εισαγωγής το 2020, 200 εκατομμύρια ευρώ! Χώρες προμηθευτές Γαλλία , Βέλγιο, Γερμανία, Δανία, Ολλανδία, Γαλλική Πολυνησία! Με δεδομένη την αύξηση της τιμής του προϊόντος αναρωτιέται εύλογα κανείς πού πρόκειται να φτάσει το κόστος εισαγωγής του. Να πού οδήγησε τα πράγματα, και σε αυτόν τον ιδιαίτερο τομέα, η πολιτική των αστικών κυβερνήσεων όλων των αποχρώσεων τις τελευταίες δεκαετίες και η Ε.Ε. Στο απίστευτο κατόρθωμα να μην καλλιεργείται, εν έτει 2022, ούτε ένα στρέμμα τεύτλα σε Μακεδονία και Θράκη, για πρώτη φορά από το 1960!
Άριστα στους αρίστους!
Μα θα αναρωτηθεί κανείς υπάρχει η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης-ΕΒΖ, εξακολουθούν και υπάρχουν εργοστάσια παραγωγής σε Πλατύ Ημαθίας και Σέρρες. Αλήθεια είναι και ισχύει πως οι εργοστασιακές μονάδες υπάρχουν. Ωστόσο, αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι πως, με βάση εμπνευσμένο κυβερνητικό σχέδιο «διάσωσης», τα συγκεκριμένα εργοστάσια νοικιάζονται σε ιδιώτη που είναι…εισαγωγέας ζάχαρης! Ακούστε και θαυμάστε! Ο ενοικιαστής των εργοστασίων δεν έχει παράγει ούτε κόκκο ζάχαρης, για πάνω από δύο χρόνια! Κι οι εργοστασιακές μονάδες που διαχειρίζεται, με τις κυβερνητικές ευλογίες, και θα μπορούσαν να παράγουν το προϊόν , το οποίο θα είχαν καλλιεργήσει οι τευτλοπαραγωγοί αγρότες που ξεκληρίζονται, και να γεμίσουν τα ράφια των μαγαζιών, χρησιμοποιούνται ως συσκευαστήρια ζάχαρης… που εισάγεται!
Έπειτα από την επιτυχημένη αυτή πορεία του σχεδίου διάσωσης και του ενοικιαστή , η «αριστούχος» αστική κυβέρνηση του ανανεώνει το μισθωτήριο για άλλους 8 μήνες, προφανώς για να εξακολουθήσει να…μην παράγει!
Σας κάνει εντύπωση; Μη σας κάνει , γιατί υπάρχει και συνέχεια. Ο «διασώστης» επενδυτής δεν είναι μόνο κατ’ όνομα επενδυτής. Στις σελίδες του σχεδίου διάσωσης της ΕΒΖ εμφανίζεται ως…οφειλέτης ενός μεγάλου ποσού εκατομμυρίων από ζάχαρη που έχει αγοράσει στο παρελθόν και δεν έχει πληρώσει! Παρά τις οφειλές τού ανατέθηκε το έργο της διάσωσης!
Τι να πούμε άλλο …Ήμαρτον και …Άριστα στους αρίστους!
