Πάψε με ευχές να ελπίζεις
οι θεοί πως θα λυγίσουν
Μια μέρα σαν σήμερα, που λένε τα παραμύθια, γύρω στο 2000, λίγο πριν, λίγο μετά -που να θυμάσαι τώρα- εκφωνήθηκε η Σημίτειος θεωρία του «απασχολήσιμου» εργαζόμενου. Τότε, αφορούσε κυρίως τους νέους που ήταν στην ανεργία και που θα μπορούσαν με τη διαβόητη θεωρία τής «διά βίου εκπαίδευσης» να βρούνε δουλειά. Σιγά μη και βρήκαν δουλειά οι εκπαιδευόμενοι διά βίου. Βέβαια τότε έγινε της παλαβής και η πολιτική του απασχολήσιμου πήρε οριστικά τον χαρακτηρισμό της αντιλαϊκής πολιτικής.
Χρόνια πολλά μετά -και με τις ακούραστες προσπάθειες της σοσιαλδημοκρατίας- η Δεξιά το έκανε πράξη.
Ο λόγος για τις δηλώσεις τού υφυπουργού Εργασίας, Τσακλόγλου. Σε πρωινή εκπομπή, όταν δημοσιογράφος τού είπε πως: «έχω φίλο δικηγόρο που δουλεύει σε δικηγορικό γραφείο και παίρνει 900 ευρώ και έχω φίλο ντελιβερά που παίρνει 1.400 ευρώ», ο Εργασίας, λέμε τώρα για να περνάει η ώρα, Τσακλόγλου, του απάντησε «γιατί δεν πάει ο φίλος σας, ο δικηγόρος, να δουλέψει ντελιβεράς;». Για να ολοκληρώσει, δε, τη …σκέψη του και να μη μείνει καμιά ασάφεια, συμπλήρωσε: «Για να το πω λίγο διαφορετικά. Προφανώς ο δικηγόρος συνεκτιμά και τις σπουδές του, το βιοτικό επίπεδο που έχει γίνει, τις συνθήκες εργασίας και ούτω καθεξής. Εάν το ντελιβεράδικο πήγαινε στα 3.000 ευρώ θα πήγαινε; Εγώ αρχίζω να αμφιβάλλω εκεί πέρα».
Πολύ ωραία ιδέα, αν αφαιρέσεις πως για τα 1.400 ευρώ, που δεν τα παίρνουν όλοι οι ντιλιβεράδες, παρά μόνο ο συγκεκριμένος, πολλά περισσότερα ακουμπάνε στους ορθοπεδικούς για τα σπασμένα κεφάλια, χέρια, πόδια, ακόμα και το θάνατο στην «υπηρεσία». Όσο για το αν θα πάει στα 3.000 ευρώ, το ντιλίβερι, μόνο όταν ο ήλιος βγάλει κέρατα.
Να και μερικές ωραίες ιδέες, με αφορμή την παραπάνω. Τα Πανεπιστήμια της χώρας, αρχικά, να προσθέσουν και το μάθημα «Οδήγηση Μηχανακίου», στο επιστημονικό τους πρόγραμμα. Μετά, οι απόφοιτοι γιατροί θα μπορούν να δουλέψουν στο ντιλίβερι -πάντα με 3.000 ευρώ- και να πηγαίνουν να κάνουν την ένεση στον ασθενή που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από τα διαλυμένα νοσοκομεία. Επίσης, θα μπορούν να παραδίδουν πιτσόγυρα, στα χειρουργεία, μιας και αυτά δεν λειτουργούν από τις ελλείψεις στο δημόσιο τομέα.
Οι καθηγητές και οι δάσκαλοι τώρα. Πριν ενάμιση χρόνο, η Συνομοσπονδία Επιχειρηματιών Τουριστικών Καταλυμάτων Ελλάδος (ΣΕΤΚΕ) ζήτησε να επιτραπεί σε συνταξιούχους και δημοσίους εκπαιδευτικούς να απασχοληθούν κατά τους θερινούς μήνες στον τουρισμό, χωρίς να υποστούν τις σχετικές συνέπειες οι οποίες προβλέπονται από το νομικό πλαίσιο που διέπει τις συντάξεις αλλά και την εκπαίδευση. Πολύ ωραία ιδέα. Να απαγγέλλουν στα πιάτα, στη λάντζα, το Ομηρικό, «Άνδρα μοι έννεπε μούσα πολύτροπον» παρακάμπτοντας την «Ελληνική Αγωγή», του Άδωνι, που ούτως ή άλλως μαθαίνει αρχαία σε σκύλους και όχι σε πιάτα.
Για τους δικηγόρους ήδη κανόνισε ο Τσακλόγλου.
Επειδή, ακόμα και σήμερα, η θεωρία της απασχολησιμότητας είναι κατακριτέα στη λαϊκή γνώμη, έπεσαν και οι συνήθως ακολουθούμενες συγγνώμες. Δε μπορείς να πεις, οι συγγνώμες της κυβέρνησης της Δεξιάς έχουν καταντήσει να είναι περισσότερες και από τα νομοσχέδια που περνάει με ρυθμό πολυβόλου. «Μια λανθασμένη έκφραση δεν πρέπει να οδηγήσει στο να αναιρέσει την ουσία της συζήτησης» (Τσακλόγλου), «Δυστυχώς καμιά φορά μπορεί στην τηλεόραση να πεις κάτι που δεν θα ήθελες να το πεις έτσι» (Γεωργιάδης). Ηλίθιοι ή ανάλγητοι; Ηλίθιοι, γιατί πια το μεγάλο κεφάλαιο ασκεί την καταστολή και όχι την πειθώ για το πόπολο. Άρα δεν του χρειάζονται «ευφυείς», για να κάνει τη δουλειά του, και μαζεύει από τα καλάθια των αχρήστων. Ανάλγητοι, γιατί είναι τα σκυλιά των αφεντικών με μηδενική ανοχή στα πάθη των πολλών. Και ηλίθιοι και ανάλγητοι.
Λοιπόν για να «αντιμετωπίσετε τις προκλήσεις του 21ου αιώνα», αν δεν έχετε ψωμί, φάτε παντεσπάνι, μας λένε οι Μαρίες Αντουανέτες των Λουδοβίκων του 21ου αιώνα.
Μόνο που το1793, η Μαρία Αντουανέτα καρατομήθηκε στο Παρίσι, στην Πλατεία της Επανάστασης, σημερινή Πλάς ντε λα Κονκόρτ (Πλατεία Ομονοίας). Μετά τη Γκιλοτίνα δεν έφαγε ούτε ψωμί, ούτε παντεσπάνι.
Τάνια
