Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών (ευρωβουλευτικών, αυτοδιοικητικών, εθνικών) σηματοδοτούν μια νέα πολιτική κατάσταση. Η καταγραφή ενός νέου δικομματισμού, ασθενέστερου αυτού των δεκαετιών του 1980 και 1990 αλλά ισχυρού για τα δεδομένα της εποχής, μετά από μια μεγάλη περίοδο βαθιάς κρίσης, αναταράξεων, κατακερματισμού και έντονης ρευστότητας του αστικού πολιτικού συστήματος, αποτελεί νέο στοιχείο. Η συντηρητική εκλογική μετατόπιση λαϊκών στρωμάτων που αποτυπώθηκε, με συνέπεια έναν πιο αρνητικό πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων για τα λαϊκά συμφέροντα, δημιουργεί συνθήκες μιας σχετικής -αν και εξαιρετικά επισφαλούς- σταθεροποίησής του. Γι αυτό και οι θριαμβολογίες όλων των εξυμνητών της μνημονιακής βαρβαρότητας περίσσεψαν. «Η κανονικότητα επανέρχεται», «η Ελλάδα είναι πλέον ώριμη για αλλαγές», «οι συνειδήσεις μεταβλήθηκαν», επιχαίρουν, λογαριάζοντας πως στο εξής οι αντιδραστικές ανατροπές της τελευταίας δεκαετίας όχι μόνο δεν κινδυνεύουν, αλλά και θα ενισχυθούν.
Όλοι αυτοί, συνειδητά, βγάζουν έξω από το πλαίσιο των στατικών εκτιμήσεών τους το σπουδαιότερο παράγοντα που μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να καταστρέψει το ευάλωτο, στην πραγματικότητα, οικοδόμημά τους. Το εκρηκτικό κοινωνικό κλίμα ενός φτωχοποιημένου και εξαθλιωμένου λαού σε μια υποδουλωμένη στους δανειστές Ελλάδα, στις τρέχουσες διεθνείς συνθήκες όπου η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση συνεχίζεται και οι παγκόσμιες ισορροπίες μεταβάλλονται -με επιθετικό τρόπο- μέσα από τον ανελέητο ανταγωνισμό των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλιά του. Οι αναπόφευκτες λαϊκές αντιδράσεις και η αναπότρεπτη ανάπτυξη νέων λαϊκών αγώνων είναι ακριβώς ο παράγοντας που δεν – ή κάνουν πως δεν- υπολογίζουν.
Μια ασθενής «ισχυρή εντολή»
Η ισχυρή επικράτηση της ΝΔ στις εκλογές της 7ης Ιουλίου και η αυτοδυναμία της, η εδραίωση του ΣΥΡΙΖΑ σαν ισχυρού αντιπολιτευτικού πόλου, ένα ΚΙΝΑΛ που φυτοζωεί παραπαίοντας και η συρρίκνωση/εξαέρωση των πολιτικών μορφωμάτων που αναδείχθηκαν την πρόσφατη δεκαετία της κρίσης, συγκροτούν τις πολιτικές συνθήκες του νέου δικομματισμού. Ενός δικομματισμού που συστηματικά και επίμονα μεθοδεύτηκε από τα επιτελεία της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2012 και τη μεγάλη αποσταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος, με την πρωτοφανή μαζική καταψήφιση του τότε κυρίαρχου αντιλαϊκού δίπολου (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), σε συνθήκες ριζοσπαστικοποίησης πλατιών λαϊκών μαζών και ανάπτυξης μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων.
Η εκ νέου διαμόρφωση δυο ισχυρών κομματικών πόλων, που εγγυώνται και διασφαλίζουν την «ομαλή» εξέλιξη της αντιλαϊκής επέλασης, που κυβερνούν και αντιπολιτεύονται κατά τα γνωστά πρότυπα μιας «ασφαλούς» εναλλαγής στην κυβερνητική εξουσία, το μεγάλο αυτό ζητούμενο για τους κρατούντες είναι πλέον γεγονός. Και εδώ η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, ήταν και είναι αναντικατάστατη.
Μόνο που ο νέος αυτός δικομματισμός τους στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια. Μεγάλο μέρος της λαϊκής ψήφου που κατευθύνθηκε στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ψήφος επιδοκιμασίας και πραγματικής έγκρισης της πολιτικής τους. Ήταν έκφραση ανοχής, εκλογική συμπεριφορά που εκβιάστηκε και υπέκυψε τελικά σε εκφοβιστικά διλήμματα και στα αστικά ιδεολογήματα για το «μικρότερο κακό» και τη «χαμένη ψήφο».
Αυτή είναι η «ισχυρή εντολή» από το λαό που διατυμπανίζουν πως έλαβαν ο Κυρ. Μητσοτάκης, τα στελέχη του και οι προπαγανδιστές του. Αν υπολογιστεί και το μεγάλο ποσοστό της αποχής, μόνο ισχυρή εντολή δεν είναι. Είναι μια ασθενής, μειοψηφική -στο σύνολο της κοινωνίας- εκλογική καταγραφή. Και μόνο λαϊκή στήριξη στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς τους δεν αποτελεί. Αυτή είναι η ποιότητα και το εύρος και της «λαϊκής εντολής» προς τον ΣΥΡΙΖΑ για την «προγραμματική αντιπολίτευσή» του.
Οι ισχυρές κυβερνήσεις και οι ισχυρές αντιπολιτεύσεις, σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, σε όλες τις απαξιωμένες πια αστικές «δημοκρατίες» τους, «πηγάζουν» από συρρικνωμένα εκλογικά σώματα όπου οι δήθεν «κυρίαρχοι λαοί» -κάτω από τη συντριπτική, εκφοβιστική αστική προπαγάνδα- εξαναγκάζονται και σύρονται σε επιλογές που δεν τους εκφράζουν, με την αποχή να γίνεται όλο και μεγαλύτερη.
Νέα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης
Στη νέα πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται είναι βέβαιο -και ήδη έχει δημιουργηθεί το απαιτούμενο κλίμα- πως θα υπάρξει κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης και αντικοινωνικής πολιτικής, χτύπημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού και ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής, πλήρης ασυδοσία της ντόπιας ολιγαρχίας και των ξένων πολυεθνικών, υποταγή και πειθήνια διεκπεραίωση όσων επιτάσσουν οι δυνάστες της χώρας και του λαού, η ΕΕ και οι ΗΠΑ.
Η ΝΔ, με τον «αέρα» της κυρίαρχης δύναμης στο αστικό πολιτικό σύστημα, κραδαίνοντας τη δήθεν ισχυρή εντολή, ανασκουμπώνεται και περνάει σε άμεση αντιλαϊκή δράση. Οι διακηρύξεις της, οι «καινοτομίες» της, το «επιτελικό» της κράτος, οι επιλογές των πολιτικών προσώπων που θα ασκήσουν κυβερνητικό έργο, όλα μπαίνουν στην υπηρεσία ενός σφικτού σχεδιασμού ανάπτυξης για μια σκληρή ταξική πολιτική άγριας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που θα την εδραιώσουν στη θέση του ευνοούμενου κόμματος της πλουτοκρατίας και του ιμπεριαλισμού. Σε άμεση αντανάκλαση, η θερμή υποδοχή που της επιφύλαξαν οι «αγορές», οι εκπρόσωποι της ΕΕ και των ΗΠΑ, οι παράγοντες της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης, συνδυάστηκε με την επιτακτική προβολή των απαιτήσεών τους για αδιατάρακτη, εκ νέου κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης. «Έγιναν πολλά, απομένουν όμως να γίνουν και άλλα» είναι η επαναλαμβανόμενη από όλους φράση που συμπυκνώνει τα αντιδραστικά επερχόμενα.
Τα αποτελέσματα βγήκαν. Οι κάλπες αποσύρθηκαν. Οι εχθροί του λαού θριαμβολογούν για τη «νίκη» τους. Δεν κρύβουν την αλαζονεία τους. Ποζάρουν με σιγουριά για την επόμενη μέρα.
Όσο βαριά όμως και αν είναι η σκιά του εκλογικού αποτελέσματος, όσο και αν φαντάζουν ισχυροί, δεν είναι αυτοί που θα πουν την τελευταία λέξη. Η σταθερότητά τους είναι εύθραυστη, ευάλωτη. Η δύναμή τους πλασματική. Οι λαϊκοί αγώνες, που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν, θα διώξουν τη βαριά σκιά.
