Την Παρασκευή, 14 Μαρτίου, το Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ), εξέδωσε Δελτίο Τύπου με το οποίο καλούσε τα σωματεία μέλη του και τους εργαζόμενους της επικράτειάς του σε κινητοποίηση για την επόμενη ημέρα, Σάββατο 15 Μαρτίου.
Στην ανακοίνωση του ΕΚΑ, η οποία σίγουρα είναι πρωτότυπη και θα μπορούσε να διεκδικήσει δάφνες καινοτομίας σε πολλές συνδικαλιστικές κατηγορίες, καταρχήν διευκρινίζεται ότι «η 15η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Καταναλωτή, καθιερώθηκε το 1983 με απόφαση του ΟΗΕ, με αφορμή ομιλία του Αμερικανού Προέδρου Τζον Κένεντι το 1962, όπου έθεσε τις βάσεις του καταναλωτικού κινήματος. Σήμερα, οι δηλώσεις του περί ικανοποίησης των βασικών αναγκών, ασφάλεια, πληροφόρηση και επιλογή αποτελούν επιτακτική ανάγκη». Να και ένα κίνημα που οργανώθηκε από Πρόεδρο των ΗΠΑ!
Θα έλεγε κανείς ότι ένα χρονικό πλαίσιο μικρότερο των 24 ωρών για την οργάνωση και προετοιμασία μιας οποιαδήποτε συλλογικής δράσης, είναι μικρό. Όχι όμως εν προκειμένω, διότι το ΕΚΑ δεν καλούσε ακριβώς σε κινητοποίηση, αλλά μάλλον σε …α-κινητοποίηση. Για τις 15 Μαρτίου, το σχέδιο ΔΕΝ είναι να βγαίνουμε στους δρόμους, αλλά να κλεινόμαστε στο σπίτι μας. Όσο περισσότεροι κλειστούμε στο σπίτι μας την παγκόσμια ημέρα καταναλωτή, τόσο μεγαλύτερη η επιτυχία της (μη) δράσης. Αν μια ημέρα όλοι ΔΕΝ ψωνίσουμε (δεν διευκρινίζεται αν μπορούμε να έχουμε κάνει προκαταβολικά ψώνια, ή αν επιτρέπεται να καλύψουμε το κενό αγορών τις επόμενες ημέρες), οι αγορές λαμβάνουν το μήνυμα, με ημερήσια βουτιά στα έσοδά τους!
Επειδή δεν συνηθίζεται σε μέρα δράσης να προτείνεις σε κάποιον να μείνει στο σπίτι του, το ΕΚΑ φρόντισε τις διατυπώσεις του: «Απαντάμε δυναμικά στην ακρίβεια και την αισχροκέρδεια. Στέλνουμε ένα ηχηρό μήνυμα – “15 Μάρτη δεν ψωνίζουμε!”» και «Με τη συμμετοχή όλων μας, στις 15 Μάρτη, ενώνουμε τις δυνάμεις μας». Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του παγκόσμιου κινήματος που η συλλογική δράση τείνει να προσομοιάσει τόσο πολύ στον βουδισμό ή στο ρέικι, με τον κάθε διαδηλωτή, κλεισμένο στη σφαίρα του γαλήνιου εγώ του, να στέλνει από τον καναπέ και την απομόνωση του σπιτιού του μαχητικά μηνύματα με τη μορφή μαγνητικών κυμάτων προς όλους όσοι είναι υπεύθυνοι για την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια.
Το ΕΚΑ συνόδευσε το Δελτίο Τύπου του με την αφίσα της Ένωσης Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδας (ΕΕΚΕ). Η ΕΕΚΕ, ιδρυμένη το 2009, δηλαδή κάπου κοντά στη χρονική πηγή της πιο πρόσφατης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, έχει επίσης σε ιδιαίτερη εκτίμηση την ιδέα του μποϊκοτάζ αγορών. Στην επίσημη σελίδα της στο διαδίκτυο, η ΕΕΚΕ, επίσης κομψά, εξηγεί: «Το κύριο μέσο που διαθέτουμε στην πάλη μας για την τιθάσευση των τιμών, τη βελτίωση της ποιότητας, τη διασφάλιση της υγιεινής και ασφάλειας των προϊόντων και υπηρεσιών, τον έλεγχο της κερδοσκοπίας, αισχροκέρδειας καθώς και των καταχρηστικών πρακτικών των επιχειρήσεων είναι η στοχευμένη κατεύθυνση της τεράστιας αγοραστικής δύναμης που αθροιστικά συγκροτούν τα χαμηλά εισοδήματά μας και οι μισθοί επιβίωσης που παίρνουμε προς εκείνα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που είναι φθηνές και ποιοτικές» και «Η αξιοποίηση αυτού του πανίσχυρου όπλου δεν μπορεί να επιτευχθεί δίχως την ενεργή συμμετοχή όλων μας. Μόνο η κοινή και συλλογική δράση μας μπορεί να προστατεύσει το βιοτικό επίπεδό μας και την απασχόλησή μας».
Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι η κοινή αγωνιστική πρόταση των ΕΚΑ και ΕΕΚΕ μοιάζει με το κυβερνητικό θεώρημα-πανάκεια της «ατομικής ευθύνης» προσαρμοσμένο σε πρόταση (α)κινητοποίησης διατυπωμένη από συνδικαλιστικές οργανώσεις και συλλογικούς φορείς, και αν παραγνωρίσουμε τη θλιβερή αλήθεια ότι η 15η Μαρτίου θυμίζει σε πολλούς εργαζόμενους την τελευταία εβδομάδα κάθε μήνα τους, οπότε δεν μπορούν να προβούν σε αγορές λόγω του ήδη εξατμισμένου μισθού τους, είναι βέβαιο, όπως λέμε και στο σκάκι, ότι ένα -έστω- κακό σχέδιο, είναι προτιμότερο από καθόλου σχέδιο. Το ΕΚΑ και το ΕΕΚΕ, ΔΕΝ έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Ή μάλλον, έμειναν, αλλά αυτό ακριβώς ήταν το σχέδιό τους.
