«Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν», έγραφε το γνωστό άσμα. Αυτό θυμηθήκαμε ακούγοντας και βλέποντας την… Πολακιάδα. Όπου ο σέρτικος υπουργός νταραβερίζονταν με τον κεντρικό τραπεζίτη Γ.Στουρνάρα για να τακτοποιήσει το δάνειο των 100.000 ευρώ. Ο αράθυμος υπουργός μαγνητοφωνούσε τον Στουρνάρα, το πράγμα βγήκε στη φόρα, άλλα στελέχη του αστικού κόσμου πήραν ανάλογα δάνεια, τα κόμματα χρωστούν της Μιχαλούς, δανεικά κι αγύριστα και ο χορός καλά κρατεί. Ο απλός κόσμος το βλέπει, βιώνει τη φτώχεια, του παίρνουν το σπίτι οι τράπεζες, διάφορα «εργαλεία» βρέθηκαν για τη λαϊκή κατιούσα, οι δικαστές κάνουν το καθήκον τους. Γνωστά έργα, γνωστό σενάριο, να δούμε και πώς θ’ αντιδράσει ο απλός λαός. Για τα γνωστά, συμπαθή κι ευτραφή τετράποδα κυκλοφορεί η έκφραση πως «όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη». Οι ομοιότητες με την ιστορία είναι επιτρεπτές.
▲▼▲
Αλήθεια τι γίνεται με τις διευρύνσεις στη λεγόμενη κεντροαριστερά; Κόσμος πάει κι έρχεται, οι μεταγραφές και οι μετακομίσεις δίνουν και παίρνουν. Διάφορα «πολιτικά ρετάλια» χρησιμοποιούνται για να μπαλωθούν οι τρύπες στο ύφασμα του -τάχα- αριστερού πόλου. Και στη δεξιά ακροβολίζονται φασίστες και νεοφιλελεύθεροι, μόνο που εκεί οι διαφορές είναι δυσδιάκριτες και τα πολιτικά σύνορα είναι πορώδη, σαν σφουγγάρι. Ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τα εθνικιστικά δεκανίκια των ΑΝΕΛ, δημιουργεί εισπηδήσεις στο ΚΙΝΑΛ (πρώην ΔΗΣΥ, Ελιά, ΠΑΣΟΚ) και οι τριγμοί είναι εμφανείς και ορατοί. Το πράγμα είναι εξηγήσιμο. Και τα δύο κόμματα πατούν στον ίδιο χώρο. Στο αστικό έδαφος τρυγούν τους μικροαστούς, μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το μαχαίρι και το πιρούνι της κυβερνητικής εξουσίας. Έτσι ήταν και το βασίλειο της Δανιμαρκίας, όπως θα ’λεγε ο Άμλετ του Σαίξπηρ.
▲▼▲
Η στήλη του Λαϊκού Δρόμου θέλει να εκφράσει δημόσια την ευχαρίστηση που νιώθει όταν διαβάζει τα αναρχικά συνθήματα και ακούει τις ανάλογες ατάκες. Τι χαριτωμενιά, τι ελαφρότητα, τι ευρηματικότητα και τι απέραντη ανοησία! Αίφνης το οργισμένο σπρέι γράφει στον τοίχο «Κανένα έθνος δεν μας ενώνει, κανένα όνομα δε μας χωρίζει». Τι λες βρε παιδάκι μου! Δηλαδή το έθνος της Παλαιστίνης δεν ενώνει Παλαιστίνιους και διεθνιστές και το όνομα φασίστας, Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο, Μεταξάς, Άουσβιτς, κλπ δεν χωρίζει τους ανθρώπους σε προοδευτικούς και αντιδραστικούς. Αν ήταν έτσι πάνε στράφι δεκάδες εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες και πέφτουμε σε βαριά κατάθλιψη αναζητώντας τη ματαιότητα της ζωής. Ματαιότης, ματαιοτήτων και όλοι θα πεθάνουμε ή μην την ψάχνεις και άλλα συναφή. Επιμένουμε ότι ο αναρχισμός είναι ιδεολογία της εντύπωσης.
Το χωράφι
Φάνταζε το χωράφι λευκό σαν το σεντόνι
ώσπου συνταίριαξαν οι λέξεις·
χελιδόνια σε ηλεκτροφόρα σύρματα.
Όμως εκείνο το μικρό ποίημα αναστέναξε
βγάζοντας περίτεχνα αχ και βαχ
γιατί δε βρέθηκαν δυο πόντοι γης
να ακουμπήσει τα εσώψυχά του
δηλαδή τους καημούς του πάσχοντος ανθρώπου.
Στρίμωξε το μικρούλι ποίημα
η πανώρια κόρη
η αφήγηση για την επανάσταση
και αυτό δεν έχει κουράγιο για αντιρρήσεις.
Έσκαβε ο κομσομόλος λευκές σελίδες
και χάθηκε το κλάμα μιας τσιγγάνας
μέσα στις χαλύβδινες δομές.
Κάπως έτσι ξεψύχησε το σφύριγμα ενός σπίνου
που δεν άντεξε στο βρυχηθμό της ντουντούκας
εκεί στη μέση της δημοσιάς.
Αλλά αυτοί που πάσχιζαν νυχθημερόν
να φέρνουν γάλα σ’ όλους
κατάφεραν να χωρέσουν μέσα στις γραμμές
όπως οι αδέσποτοι σπόροι στο όργωμα των τρακτέρ.
Κάπως έτσι έβαλαν οι στροφές τα γιορτινά τους
και έγιναν περιδέραιο της σελίδας
και έτσι οι γνωστοί κομσομόλοι
έγραψαν στο επόμενο μανιφέστο
τα μικρά και τα μέγιστα των ανθρώπων
βρίσκοντας δυο φέτες ήλιο για τον καθένα.
