Σχιζοφρένεια μπορεί να πάθει όποιος διαβάζει την εφημερίδα «Εργατική Αλληλεγγύη» του ΣΕΚ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν φτάνει που δειλά ή φανερά, με ή χωρίς προσχήματα έχουν υποστηρίξει την «Αραβική Άνοιξη», δηλαδή τα πραξικοπήματα-επεμβάσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σε Λιβύη, Αίγυπτο, Συρία, κλπ. Παλιότερα υποστήριζαν «χωρίς αυταπάτες» το… ΠΑΣΟΚ! Τώρα, αφού γράφουν τα «εξ’ αμάξης» για την κυβέρνηση Μαδούρο στη Βενεζουέλα, κάλεσαν στο συλλαλητήριο αλληλεγγύης στις 31 Γενάρη (Πέμπτη). Μόνο που στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία το ΣΕΚ έλειπε. Ήταν η ΛΑ-ΑΑΣ, άλλες οργανώσεις και ο αντιπολεμικός συντονισμός, στον οποίο δίνουν τον τόνο οι αποχωρήσαντες από το ΝΑΡ. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο αντιιμπεριαλισμός διόλου δεν αρέσει στους «αντιφασίστες-αντικαπιταλιστές». Δεν είναι συμβατός με τον φωνακλάδικο τροτσκισμό. Αυτόν που βάζει πλάτη στα πραξικοπήματα των ιμπεριαλιστών σ’ όλο τον πλανήτη.
▲▼▲
Οπωσδήποτε πρέπει να συμφωνήσουμε ότι δεν υπάρχει καμία κρίση χωρίς μνήμη. Ότι ο συλλογισμός των ανθρώπων δεν ξεκινάει από το μηδέν, αλλά συγκροτείται σε προγενέστερους, πιο ατελείς και λιγότερο σύνθετους συλλογισμούς. Θυμηθήκαμε το παραπάνω διαβάζοντας την «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» που εκδίδει το ΚΚΕ, με αριθμό 9 (Σεπτέμβρης 1991). Όλο το περιοδικό βρίθει αντιδεξιών-φιλοπασοκικών συμπερασμάτων. Αλλά το παρακάτω «βγάζει μάτι». Διαβάζουμε: «να υπάρξει μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα εξοπλισμών και σύναψη σταθερών συμφωνιών εφοδιασμού από διάφορες χώρες κυρίως εκτός ΝΑΤΟ α) από ΕΣΣΔ-Ανατολική Γερμανία β) αδέσμευτες γ) Ευρωπαϊκές δ) άλλες καπιταλιστικές ε) από τους ίδιους τους Αμερικάνους «αντιστρέφοντας τους εκβιασμούς» (σελ.38-39). Ύστερα τους ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, διότι ο ρεβιζιονιστής δεν μπορεί να κρυφτεί ό,τι κι αν λέει. Φυσικά και δεν υπάρχει το σύνθημα «Έξω το ΝΑΤΟ».
▲▼▲
Ώστε «η Μακεδονία ανήκει στις αρκούδες της». Έγραφε ο θυμωμένος αναρχικός μαρκαδόρος των Εξαρχείων. Έξοχα! Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του και ο βόρειος πόλος στους θαλάσσιους ελέφαντες. Ύστερα ο αναρχικός μας γύρισε πλευρό και κοιμήθηκε ευχαριστημένος για το ευφυολόγημά του. Μόνο τα κράτη είναι εδώ, ο πόλεμος, ο φασισμός, ο ιμπεριαλισμός και καμία αρκούδα δε θα βρεθεί να μας σώσει. Οι αναρχικοί «μας» μπερδεύουν την κρισιμότητα και σοβαρότητα της ταξικής πάλης με τον χαβαλέ και την απόλαυση της στιγμής. Περιφρονούν το ρεαλισμό και καταφεύγουν στην προχειρότητα του σαρκασμού και την ατάκα της βραδιάς μεταξύ «τυρού και αχλαδίου». Λίγη σημασία έχει η φωτοβολίδα, ο καιόμενος κάδος, η φλυαρία, η σαχλαμαροκουβέντα που ανακατεύει τον θεό, τον άρχοντα Κροπότκιν, τον Νίτσε, τους Ζαπατίστας και τον μπάτσο της διπλανής πόρτας. Περισσότερη σημασία έχει πως με τούτο και με τ’ άλλο οι αναρχοφέρνοντες νομίζουν πως κάνουν αντίσταση και πως αποτελούν το αντίπαλο δέος του συστήματος. Αμ δε…
Αυτός
Ήθελε πάντα υψηλό τόκο από τα λόγια του
και στον αναδασμό των διαλογισμών του σίγουρο κέρδος.
Λογαριαζόταν για σπουδαίος και μίλαγε συνήθως χαμηλόφωνα
γεμάτος παρενθέσεις κι αποσιωπητικά.
Περιφρονούσε τις λάσπες του χειμώνα και τις ανηφοριές.
Προσπερνούσε τις συναλλαγές με το πλήθος
και πηδούσε με χάρη από κλαδί σε κλαδί
τσιμπολογώντας ξένες ιδέες και συμπεριφορές.
Άρπαζε με μαεστρία απ’ το λαιμό το φουσκωμένο κύμα
και την ουρά ενός σακάτικου καιρού με δεξιοτεχνία,
σαν τέλειος καιροσκόπος.
Όταν εμφανίστηκαν οι εθνικιστές,ντύθηκε ελληνοφύλακας
κι ας φώναζε διαρκώς «κόντρα στο ρεύμα».
Έκανε τη δολοπλοκία εργόχειρο και δεν υπήρξε
καμία συνομωσία που να μην του προκάλεσε ταχυπαλμία.
Βέβαια στις ιδιωτικές συναντήσεις του
είχε πενιχρά αποτελέσματα·
σε κάθε περίπτωση ήταν ολισθηρός χαρακτήρας.
Έφερνε στις συνεδριάσεις μας
βρεγμένα τα πυρομαχικά του
και όταν αποδεδειγμένα θύματα χρεών ζήτησαν αποκατάσταση
αυτός ανέμιζε τα κουρέλια του ρεαλισμού
φωνάζοντας,πως μία είναι η οδός της σωτηρίας.
Σαν κηρύξαμε τον πόλεμο που άλλοι τον είπαν
πάλη των τάξεων και άλλοι παιδί της ανάγκης
αυτός εμφάνισε μια κοσμηματοθήκη
με παράσημα και μαρτυρίες παρακμής.
Ώσπου τον πήραν χαμπάρι φοιτητές κι εργάτες
και έγραψαν πως διόλου δεν ήταν τιμή τους που τον γνώρισαν,
και πως δεν έμεινε τίποτα που να μην το πρόδωσε.
Ήταν κυριολεκτικά η κατάπτωση στα χρόνια της χολέρας.
Κρίμα που τόσοι άνθρωποι πίστεψαν στα δακρυσμένα σύμφωνά του
και άλλοι τόσοι στις ατέλειωτες βιβλιογραφίες που παρέθετε.
Να το θυμάσαι φίλε μου!
Άμα το χτες τραβάει της νύχτας το ποδάρι, αργεί να φέξει
και όταν το γένος των ανθρώπων δεν φτάσει
στην ηλικία του φεγγαριού
η εν γένει ανθρωπότητα θα μπουσουλάει ακόμα.
Αυτή η φτιαξιά των ανθρώπων
θάπρεπε να χτιστεί στα σταυροδρόμια της ιστορίας·
έτσι που να ξέρουμε ποιον δρόμο να μην πάρουμε
(Κάθε συσχετισμός με πραγματικά πολιτικά πρόσωπα είναι επιτρεπτός)
