Αργήσαμε, σύντροφε. Αργήσαμε πολύ.
Πρέπει να πούμε το δικό μας τραγούδι.
Αυτή και μια. Κυριακή. Για τις εκλογές. Εκπλήξεις δεν αναμένονται. Το πούσι έχει πέσει από βραδύς. Οι άνθρωποι τρομαγμένοι, κουλουριάζονται πάνω στον καναπέ, ακούγοντας τα παπαγαλάκια της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, να χαιρετίζουν την επταήμερη εργασία: «…δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να αναγνωρίζουμε ότι είμαστε σε έναν κόσμο που αλλάζει και πρέπει εργαζόμενοι, επιχειρήσεις και κράτος να προσαρμοστούν σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα».
Να προσαρμοστούμε βρε παιδιά! Μας καλούν. Εμείς να προσαρμοστούμε. Όχι αυτοί. Ο κόσμος αλλάζει, εσείς θα μείνετε πίσω; Πού πίσω; Κοντά στο 1500π.Χ. ο Μωυσής, έγραψε με σφυρί και καλέμι πάνω στην πέτρα, για να μείνει η γραφή ανεξίτηλη, «εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου». Δηλαδή πριν 3.500 χρόνια, η ανθρωπότητα συνειδητοποιούσε πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να εργάζεται επτά ημέρες τη βδομάδα. Ακόμα και ο καλός θεούλης, λένε, έφτιαξε ολόκληρο τον κόσμο, τον άνθρωπο, τα ζώα, τα ποτάμια, τις θάλασσες και τα ψάρια τους, τα βουνά, τα αφεντικά και τους δούλους σε έξι μέρες. Την έβδομη άπλωσε την αρίδα του να αράξει. Τι διάολο έχουν να κατασκευάσουν εκείνα τα αφεντικά που τους λείπει μια μέρα ακόμα; Και σε τι συνθήκες. Στον 21ο αιώνα που η τεχνολογία καλπάζει. Που έχουμε τις έξυπνες μηχανές και τα κομπιούτερ που προβλέπουν ακόμα και το πότε θέλεις καφέ. Σ’ αυτές τις συνθήκες τα αφεντικά του κόσμου τούτου, χρειάζονται ακόμα μια μέρα! Από τους πολλούς.
Τα παπαγαλάκια τη βρήκανε την καραμέλα. Ο κόσμος αλλάζει. Μας το λένε, λες και είναι κάτι καλό. Αλλαγή δεν γίνεται πάντα προς το καλύτερο. «Αλλάζει ο καιρός», λέει η μετεωρολογική: «Αναμένονται ισχυρές καταιγίδες». Δεν βγαίνει πάντα ο ήλιος όταν αλλάζει ο καιρός. Δεν πρόκειται για αλλαγή προς τα μπρος. Για αλλαγή προς τα πίσω μιλάμε. Θα πάμε 3,5 χιλιάδες χρόνια πίσω; Και σ’ αυτό πρέπει να προσαρμοστούμε; Μέχρι και τις λέξεις διαλέγουν προσεκτικά. Να Προσαρμοστούμε λένε, ενώ στην πραγματικότητα ζητούν να Υποταχτούμε. Πολλά χρόνια μετά το Μωυσή, η ανθρωπότητα κατάκτησε τις πέντε μέρες δουλειάς και τις οκτώ ώρες εργασίας τη μέρα.
Ο κόσμος αλλάζει ή ο κόσμος αγριεύει; Αγριεύει. Και παίρνει τη χειρότερη μορφή που μπορεί να πάρει. Τη μορφή τής πιο απάνθρωπης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Δε δουλεύουμε για να ζούμε. Ζούμε για να δουλεύουμε, που έλεγε και ο καλός μας άνθρωπος, ο Βέγγος.
Υπάρχει απάντηση στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Υπάρχει και ιστορικά έχει κερδηθεί. Αρκεί μόνο να συνειδητοποιήσουμε πως την πραγματικότητα, την αλλαγή προς τα μπρος, τη φτιάχνουμε ΕΜΕΙΣ. Με τα Όχι μας και με τα Ναι μας. Τα Όχι της αξιοπρέπειας και τα Ναι της υποταγής.
Αυτή και μια. Κυριακή. Οι κάλπες θα βγάλουν μαύρη δεξιά, ή ροζ δεξιά. Τόσα χρόνια γαλβανίζουν το μυαλό των ανθρώπων για να το καταφέρουν. Το αστικό κράτος φόρεσε τα κουρέλια του και καμώνεται τη Δημοκρατία. Αφήνει φιλευσπλάχνως και τους «μικρούς», της Αριστεράς, να πουν την άποψή τους. Αφού τους βουλώσει το στόμα για να μην ακούγονται καθόλου, τους βαφτίζει «μικρούς», για να τους μειώσει, και κάθε τέσσερα χρόνια, τους …παραχωρεί δυο τηλεοπτικά δεκάλεπτα, συμμετοχή σε «πάνελ» μαζί με τα φασισταριά και κάποια ομιλία, κρατώντας τη μερίδα του λέοντος του τηλεοπτικού χρόνου για τους εκπρόσωπούς του.
Και τι κάνετε εσείς, το Μ-Λ ΚΚΕ, σε αυτή την αθλιότητα; Μας ρωτάνε. Εμείς, το Μ-Λ ΚΚΕ, θα εκμεταλλευτούμε και την παραμικρή χαραμάδα που αφήνει το σύστημα για να κάνουμε γνωστές τις θέσεις μας, όσο μπορούμε. Ξέρουμε πως η επόμενη μέρα των εκλογών είναι Αγώνας.
Και τη χαραμάδα;
Και τη χαραμάδα!
Με το «ΓΙΑΤΙ Μ-Λ ΚΚΕ», παραμάσχαλα στις γειτονιές, στη δουλειά, στη σχολή, θα είμαστε εκεί. Και αφού το ρίξουμε δαγκωτό Μ-Λ ΚΚΕ αυτή την Κυριακή, από Δευτέρα στον αγώνα ξανά. Όλοι.
Τάνια
