Η γνώση η οποία παράγεται από την παρατήρηση, το πείραμα και την ταξική πάλη και την πράξη δε γεννιέται στο κενό από το μηδέν κι από γρίφους σε χάρτες. Xτίζεται πάνω στη συσσωρευμένη εμπειρία (πείρα), δοκιμάζεται μέσα στις κοινωνικές σχέσεις και φυσικά αντλεί το περιεχόμενό της από την κουλτούρα (πολιτισμό) του λαού μας. Η αντιγραφή μεθόδων ήταν πάντα κακή μέθοδος. Τόσο ο Λένιν, όσο και οι Στάλιν, Μάο, προσπάθησαν να εξειδικεύσουν τις γενικές αλήθειες του επιστημονικού μαρξισμού στη Ρωσία και στην Κίνα και έμπρακτα αρνήθηκαν το δογματικό της αντιγραφής, τα έτοιμα οχήματα και τις εύκολες απαντήσεις. Αίφνης οι κοκκαλωμένοι «μαρξιστές» έβλεπαν την επανάσταση να ξεσπάει στη Γερμανία κι όχι στην καθυστερημενη παραγωγικά Ρωσία, ενώ ένας συρφετός διανοουμένων τροτσκιστών και ρεβιζιονιστών απεχθανόταν την επανάσταση στην Κίνα γιατί «μύριζε» αγροτιά και καθόλου δυτικό μαρξισμό.
Αλλά τα γεγονότα που μπορεί και να τα πεις αυθεντική ταξική πάλη είναι αμείλικτα, πελώρια σαν βουνά και δεν επιδέχονται τις φλυαρίες των φοιτητικών συντροφιών που πάνε από το ένα άκρο στο άλλο, από το ζενίθ στο ναδίρ και από το κλάμα στον ενθουσιασμό. Τα γράφουμε όλα τούτα γιατί το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν στην αριστερά οι γκρίνιες και οι κλάψες, πολλαπλασιάζονται τα «τι να κάνουμε», ζωγραφίζονται μαυρίλες στον ταξικό πίνακα και βγαίνουν τα μαστίγια της μικροαστικής ψυχής με τελική επωδό «ο λαός είναι βλάκας». Αλλά αυτό δεν είναι ερμηνεία ταξικής πάλης, είναι στιγμιότυπο, φωτογραφία στιγμής και ματιά ευκαιρίας. Δεν υπαινισσόμαστε πως η ταξική συνείδηση έφτασε στο απόγειό της ούτε θυμιατίζουμε τον «άγιο λαό», γιατί άλλωστε τέτοιος δεν υπάρχει. Η πολιτική ζύμωση και προπαγάνδα πρέπει να γίνονται ακριβώς πάνω στο έδαφος της εμπειρίας των μαζών. Oύτε υπεροπτικά και «δασκαλίστικα», ούτε υποταγμένα και χτυπώντας φιλικά τις πλάτες. Αν ο διπλανός μας έχει ιδέες με ονοματεπώνυμο έχουμε κι εμείς και δεν υπάρχει κανένας λόγος να τις αποκρύπτουμε για να μη χαλάσουν οι σχέσεις μας. O λόγος μας πρέπει να παίρνει υπόψιν του τρεις συνιστώσες. Το βαλκανικό πάθος, το δυτικό ορθολογισμό (μέθοδος – επιστήμη) και τον μαρξισμό – λενινισμό, δηλαδή την επιστήμη της επανάστασης. Αν μελετήσει κανείς τη σύγχρονη ιστορία θα βρει ψήγματα άλλοτε λαμπυρίζοντα άλλοτε θολά από τα τρία παραπάνω συστατικά. Αν αναφερόμαστε στην ιδιοσυστασία των βαλκανίων είναι γιατί η ψυχή των λαών πλάστηκε σε αιώνες οικονομίας, κοινωνίας και πολιτισμού. Το δυτικό πνεύμα φέρνει την επιστημονική ψυχρότητα και ο μαρξισμός τη σφραγίδα της πάλης των τάξεων που ξεχνιέται κάτω από το βάρος της καθημερινότητας. Σήμερα είναι φανερό πως λείπει όχι μόνο ο συλλογικός οργανωτής της πάλης των εργατολαϊκών στρωμάτων αλλά και ο γενικός επεξεργαστής των αναρίθμητων μικρών και μεγάλων εμπειριών του λαού μας. O συνολικός μετασχηματιστής της ποσότητας σε ποιότητα και σ’ ανώτερη δράση. Το επαναστατικό κόμμα! Δεν πρόκειται για μία ασήμαντη πολιτικοκοινωνική ανορθογραφία αλλά για έγκλημα ολκής. Αυτοί που παραμελούν το ύστατο καθήκον, το ρίχνουν κάτω από το χαλί ή το χλευάζουν, σκάβουν το λάκο του λαού και της νεολαίας μας. Στη νέα φάση που ξανοίγεται με την αντικοινωνική επίθεση να μαίνεται σε όλα τα μέτωπα και τα δικαιώματα, ίδιο σφαχτήρι στο βωμό, τα καθήκοντα των κομμουνιστών πολλαπλασιάζονται. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Aμείλικτα και συναρπαστικά.
