Πολλοί αγωνιστές αναρωτιούνται πώς έγινε και η γνωστή δεξιά -ανεξάρτητα ποιο προσωπείο φοράει- πήρε ένα τόσο μεγάλο ποσοστό σε αυτούς που τελικά ψήφισαν. Σύμφωνοι, οι αριθμοί δεν είναι όσο παρουσιάζουν οι παπαγάλοι της, αλλά ο Μητσοτάκης έχει λυμένα τα χέρια για να βγει στην αγοραία εμποροπανήγυρη. Ταυτόχρονα, φαντάσματα του παρελθόντος με περικεφαλαίες και άμφια πλασαρίστηκαν στη βουλή σαν πολιτικές ρεζέρβες. Είναι ο καιρός μουντός και η εποχή ανάδρομη και καχεκτική; Και πώς γίνεται ο φτωχός να ψηφίζει τους πλούσιους και ο μεροκαματιάρης αυτόν που του κλέβει το ψωμί από το τραπέζι, ο αγράμματος αυτόν που κλείνει τα σχολεία και άλλα πολλά παρόμοια; Γιατί στην Ευρώπη οι φασίστες και νεοφασίστες με σημαία το μεταναστευτικό και την οικονομική κρίση πήραν κεφάλι, οι εθνικιστές χτίζουν φράχτες, η οπισθοδρόμηση λυσσομανάει, ο μεσαίωνας κάθε είδους μοιάζει να περιγελά την επιστήμη, την αριστερά, την κουλτούρα και την πρόοδο ανεμίζοντας σκελετούς και κουρέλια;
Ψυχραιμία σύντροφοι, ψυχραιμία. Πρώτον γιατί τούτος ο χρόνος είναι ελάχιστος μπροστά στην απεραντοσύνη των σκοπών μας. Δεν είμαστε εξεγερμένοι μικροαστοί για να σηκωνόμαστε ως τον ουρανό και ύστερα κλαίγοντας να βυθιζόμαστε στα τάρταρα και δεύτερον γιατί οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν ταυτίστηκαν με τις πολιτικές. Εξηγούμαστε. Κάθε κοινωνική αντίθεση, πχ φτωχοί-πλούσιοι, εργατική-αστική τάξη, είναι πλήρης και αυθεντική. Ο εργάτης που παράγει υπεραξία, την οποία καρπώνεται ο καπιταλιστής, είναι ένα αντικειμενικό και πραγματικό μέγεθος. Υπάρχει ανεξάρτητα από τη συνειδητοποίησή του, γεννιέται, εργάζεται και πεθαίνει ως τέτοιος, άσχετα αν το καταλαβαίνει ή όχι. Άλλωστε το υπάρχον σύστημα φρόντισε με χίλιους παραμορφωτικούς καθρέφτες να τον κάνει να αισθάνεται «αλλιώς», δηλαδή να του παράσχει ψεύτικη και πλαστή συνείδηση. Όπως ο δούλος που ταυτιζόταν με το αφεντικό του, συνέπασχε μαζί του, έκλαιγε και γελούσε ανάλογα.
Ο νέος ή η νέα που αγοράζουν ρούχα ή βάφονται για να μοιάσουν στο είδωλό τους και να ταυτιστούν μαζί του έχουν ψευδή συνείδηση, που μάλλον απέχει από τα χαρακτηριστικά της τάξης τους. Αλλά οι κοινωνικές τάξεις και οι ομάδες υπάρχουν, δρουν, κινούνται, ασχέτως πώς αντιλαμβάνονται την κοινωνία τα μέλη τους. Ο βορειοϊταλός που μισεί τους ξένους εργάτες τόσο και περισσότερο από τη Μελόνι, ξυπνάει στις 6:00 το πρωί για να δουλέψει ως το μεσημέρι και «απολαύει» τις διακοπές δυο-τρεις εβδομάδες το χρόνο το πολύ. Ωστόσο μισεί τους αλλοδαπούς, ψηφίζει φασίστες και θεωρεί την αριστερά απομεινάρι του παρελθόντος. Όμως η ύπαρξή του -ως εργάτης- είναι αυθεντική και η αντίθεσή του με τον ιμπεριαλισμό/καπιταλισμό εξίσου.
Πάνω στις κοινωνικές αντιθέσεις χτίζονται οι πολιτικές. Δεξιά, αριστερά και οι μικρότερες ομαδοποιήσεις (κόμματα). Η πολιτική αντίθεση έχει συγχρονία (είναι επίκαιρη), τρέφεται από την ιδεολογία, διαθέτει ένα στοιχείο υποκειμενισμού, έχει θεληματισμό, απαντάει λιγότερο ή περισσότερο επιστημονικά στα σύγχρονα προβλήματα. Η πολιτική είναι σύγχρονο μέγεθος, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε. (Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν άλλοι όροι και πάντως όχι κόμματα όπως τα ξέρουμε). Οι πολιτικές αντιθέσεις εκφράζονται με την ύπαρξη κομμάτων και κινημάτων, μισοδηλώνουν την ύπαρξή τους με τις εκλογές, διεισδύουν στα σωματεία, διαμορφώνουν συνειδήσεις και αξίες ζωής, άλλοτε πλησιάζουν και άλλοτε απομακρύνονται από τη στέρεη αυθεντικότητα των κοινωνικών αντιθέσεων. Για να το πούμε διαφορετικά και πιο μαρξιστικά. Η εργατική τάξη είναι τάξη καθ’ εαυτήν (υπάρχει αντικειμενικά). Όταν αποκτήσει πλήρη πολιτική συνείδηση γίνεται τάξη για τον εαυτό της (δι’ εαυτήν). Δηλαδή αντιλαμβάνεται τον σκοπό, την ύπαρξή της και άρα τα καθήκοντά της. Η ύπαρξη του κομμουνιστικού-επαναστατικού κόμματος είναι το εργαλείο (το κεντριστήρι, όπως θα έλεγαν οι λογοτέχνες) για να ενωθεί, να υψώσει το μπόι της και να συγκρουστεί με τις αλυσίδες που τη δένουν. Σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή το μέρος γίνεται όλον, η λεπτομέρεια γίνεται πίνακας ολάκερος και η μεγάλη στιγμή φτάνει.
Η ύπαρξη του μαζικού, λαϊκού, κομμουνιστικού κόμματος -εκτός των άλλων- έρχεται να αποκαλύψει τις πραγματικές αντιθέσεις και να ενώσει το κοινωνικό με το πολιτικό. Να ξεσκεπάσει τον πραγματικό χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού και της εξάρτησης, να αποδεικνύει την εκμετάλλευση και να ενώνει τους εργαζόμενους και το λαό στα πραγματικά θεμέλια της ύπαρξής τους. Να σπάσει όλους τους παραμορφωτικούς καθρέφτες και τα μυωπικά γυαλιά των εργατών και του λαού και να δείξει τα πράγματα στις υλικές διαστάσεις τους. Τότε ακριβώς οι από κάτω θα αποκτήσουν σε όλο το εύρος την αυτοσυνείδησή τους.
