Ένα από τα πολυπαιγμένα αφηγήματα της δεξιάς πολιτικής -όποιας κοπής- είναι αυτό της ασφάλειας των πολιτών. Άλλωστε η ασφάλεια ως αντικείμενο αποτέλεσε και αποτελεί πολιτικό όχημα της νεοφασιστικής και ακροδεξιάς επέλασης από την Ουάσιγκτον ως τη Βουδαπέστη.
Έτσι η ασφάλεια, απέναντι στη μικροπαραβατικότητα ως τις κλοπές και το οργανωμένο και μεγάλης έκτασης έγκλημα, παρουσιάζεται ως συνώνυμη της επέκτασης των δυνάμεων ασφαλείας. Περισσότεροι «χωροφύλακες» – περισσότερη ασφάλεια. Πρόκειται για ένα μύθευμα ολκής. Αν ήταν έτσι, τότε στις ΗΠΑ που είναι αστυνομοκρατούμενο κράτος θα είχαμε περισσότερη ασφάλεια. Αλλά εκεί το 2% του πληθυσμού είτε βρίσκεται στις φυλακές, είτε ασχολείται με αυτές, ενώ τα αυξανόμενα κρούσματα δολοφονιών μαθητών μέσα στα σχολεία τους απασχολούν το παγκόσμιο κοινό. Ακόμα περισσότερο. Μέρες που είναι, αναγκαστικά σκεφτόμαστε τη φασιστική χούντα όπου υπήρχε «ασφάλεια», μόνο που οι φυλακές, τα ξερονήσια ήταν γεμάτα και οι φωνές των βασανισμένων ακούγονταν στο Πανελλήνιο.
Από πού προκύπτει ότι η γενικευμένη έκταση της καταστολής και των κατασταλτικών μηχανισμών σημαίνουν την ασφάλεια των πολιτών αυτής της χώρας; Από πού προκύπτει ότι η κρατική βία σημαίνει σιγουριά για τους πολλούς; Είναι αλήθεια ότι τα κύματα της μετανάστευσης, τα γκέτο των αλλοδαπών, οι άθλιες συνθήκες εργασίας και κατοικίας, αλλά και η ραγδαία φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του λαού μας, αναπόφευκτα θα γεννούν αυτό που ονομάζεται παραβατικότητα. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης θα σπρώχνουν ατομικά και ομαδικά ανθρώπους ν’ απλώνουν το χέρι στο κεμέρι του γείτονα, στο πιάτο του διπλανού και στο πορτοφόλι του εξίσου φτωχού συνεπιβάτη τους. Γιατί τα «βόρεια προάστια» ταξιδεύουν με σωματοφύλακες και πάντως όχι με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Είναι εξίσου αλήθεια ότι τα ΜΜΕ εστιάζουν στο προκείμενο και το μικρό, στους γυρολόγους της Ομόνοιας, αλλά «ξεχνούν» το μεγάλο και οργανωμένο έγκλημα που ακούει στ’ όνομα μεγάλο κεφάλαιο, ξένο και ντόπιο. Γιατί μπορεί στον αέρα ν’ ακούγονται ονόματα σαν τη Novartis ή τη Siemens, σαν του Τσοχατζόπουλου ή του Παπαντωνίου, αλλά αυτά είναι λίγοι κόκκοι στην απεραντοσύνη της αμμουδιάς. Ο φωτισμός των παραπάνω δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι το υπάρχον σύστημα έχει στο DNA του την υφαρπαγή της δουλειάς των πολλών, που οι μαρξιστές λέμε υπεραξία. Σημαίνει αυτό, πως κάθε εργαζόμενος δεν πρέπει να ναι ασφαλής σ’ ό,τι αφορά την εργασία, τη διαμονή, τη μετακίνησή του; Ασφαλώς όχι.
Αλλά το «μεγάλο «κάδρο» γράφει σταθερή και μόνιμη δουλειά, σιγουριά για το μέλλον των παιδιών, προστασία του περιβάλλοντος, προστασία από τους σεισμούς, τις φωτιές και τις πλημμύρες και μύρια όσα συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε ασφάλεια. Ανεξάρτητα αν τα παραπάνω τα αλέθει ο φιλελευθερισμός μετατρέποντας το δικαίωμα σε δυνατότητα. Δηλαδή την κρατικοκοινωνική υποχρέωση σε ατομικό ρίσκο ή «γούστο». Ως εκ τούτου, έχουμε μία τεράστια αντίθεση, μία βαθειά διαφωνία και μία απροσμέτρητη καχυποψία όταν ακούμε «από τα πάνω» και «από δίπλα» πως χρειάζεται κάθε καλντερίμι και αστυφύλακα, κάθε τετράγωνο και περιπολικό.
Όσο και αν απεχθανόμαστε τη σέρτικη αυτοδικία του τύπου «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», δε θα καταφύγουμε στη σιδερένια αγκαλιά του αστικού συστήματος για να αισθανθούμε τη σιγουριά, τη ξεγνοιασιά και την κρατική θαλπωρή. Και επειδή μας αρέσουν οι μεγάλες εικόνες, οφείλουμε να θυμίσουμε σε όλους πως τα έθνη-κράτη που αναζήτησαν τη σιγουριά στην αγκαλιά των ιμπεριαλιστών, στις δαγκάνες του ΝΑΤΟ και στις ευρωτράπεζες, γρήγορα είδαν τα όνειρά τους να μετατρέπονται σε εφιάλτη. Και η σιγουριά σε σίγουρη Κόλαση
