Πάψε με ευχές να ελπίζεις
οι θεοί πως θα λυγίσουν
Αρχίσαμε και επισήμως την προεκλογική περίοδο. Για τις ευρωεκλογές. Για την ποιότητα της προεκλογικής αντιπαράθεσης μας πείθουν δυο γεγονότα. Πρώτο, η κυβερνητική παράταξη και ο ίδιος ο Μητσοτάκης επέλεξε να κηρύξει την έναρξή της, στο συνέδριο της «Και Α και ΟΥ και ΔΑΠ-ΝΔΦΚ». Κάλεσε τους τραμπουκοκέφαλους του Άδωνι να παλέψουν για να γεμίσει η άδεια κάλπη, με γαλάζιες ψήφους. Καλά θα πάει κι αυτό. Δεύτερο γεγονότο (που έλεγε και ο μπακαλόγατος-Χατζηχρήστος) τα τηλεοπτικά πάνελ των πετσωμένων καναλιών. Απόλυτο χάος στην αντιπαράθεση, φωνές και εκπρόσωποι που δεν σταματάνε να λένε το ποιηματάκι τους, ακόμα κι όταν μιλάει ο «αντίπαλος», χωρίς να καταλαβαίνεις τι λέει ο καθένας. Ακόμα καλύτερα θα πάει και αυτό.
Και ποιοι είναι οι «αντίπαλοι»;
Από τη μια, η κυβέρνηση της Δεξιάς που κατάντησε την Ελλάδα ένα ξέσκεπο παζάρι που πουλιούνται όλα, σε όποιον ορίζουν τα ξένα αφεντικά να αγοράσει σε εξευτελιστική τιμή. Τα σπίτια μας, οι συντάξεις μας, η περίθαλψή μας, η μόρφωση των παιδιών μας, τα δημόσια κτίρια που χτίστηκαν με τα δικά μας λεφτά, η δημόσια γη και η θάλασσα, όλα σε τιμή ευκαιρίας.
Η κυβέρνηση που «ξύνει τον πάτο του βαρελιού» για να δώσει ψίχουλα στο λαό. Ενός βαρελιού που γεμίζει και γεμίζει ξανά και ξανά, δεκαετίες τώρα, από την αιματηρή αφαίμαξη μέσα από ληστρικές φορολογίες του λαϊκού εισοδήματος. Ενός βαρελιού που η κυβέρνηση το αδειάζει με τη σέσουλα για να δώσει «αποζημιώσεις λόγω έκτακτων αναγκών» στους ολιγάρχες και να καμωθεί πως λυπάται γιατί τάχα στον πάτο έμειναν λίγα ψίχουλα. Τόσο πολύ λυπάται, που έτσι και διαμαρτυρηθούν οι παραλήπτες των ψίχουλων, τους στέλνει στα δικαστήρια ή τους πνίγει στα δακρυγόνα.
Η κυβέρνηση ενός βαρελιού που πάντα έχει λεφτά για πολεμικούς, άχρηστους εξοπλισμούς, για να βρεθούμε στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Στην πλευρά των πολέμων, στο αιματοκύλισμα των λαών, στα φασιστικά καθεστώτα. Αυτή λοιπόν είναι η μια πλευρά.
Από την άλλη, η Ανύπαρκτη αντιπολίτευση. Στόχος της, κατά δήλωσή της, ο ομοίως ανύπαρκτος πολιτικά, Μητσοτάκης. Προσωπικά. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχουν πολλαπλά δηλώσει πως αγωνίζονται για να πέσει ο Μητσοτάκης, προτείνοντας αντίστοιχο ηγέτη μιας τέτοιας …επιτυχίας τον Κασσελάκη ή τον Ανδρουλάκη αντίστοιχα. Όμως ο Μητσοτάκης, ούτε δημεγέρτης, ούτε λαοπλάνος ηγέτης είναι, ούτε ιδιαίτερα εύστροφος, παρ’ όλη την προσπάθεια που κάνουν τα επιτελεία του να τον φτιασιδώσουν. Είναι ο μπροστινός, η πρόσοψη, ενός απόλυτα διεφθαρμένου καθεστώτος, σίγουρα. Αλλά οποιοσδήποτε άλλος να ήταν στη θέση του, την ίδια δουλειά θα έκανε. Ακόμα και ο ανοϊκός Μπάιντεν. Βέβαια αυτόν τον έχει καπαρώσει ο μισός αμερικανικός λαός, που επιμένει παρ’ όλη τη γελοιοποίησή του, να τον προκρίνει για πλανητάρχη, ξανά. Ή αυτόν ή τον Τραμπ. Έρμε πλανήτη τι σου μέλλεται…
Γιατί τότε, τόση αγωνία για να βρεθεί ο «αντίπαλος» Μητσοτάκη; Οπαδική αντιπαράθεση, για να μην πάνε τα πράγματα πιο βαθιά. Για να μην αμφισβητηθεί η ξενοδουλεία, την οποία υπηρέτησαν ομού και αδιαιρέτως όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν μέχρι σήμερα. Που εφάρμοσαν τα μνημόνια και νομοθέτησαν με κείμενα κακομεταφρασμένα από την ξένη γλώσσα, φτωχοποιώντας το λαό. Την ίδια ξενοδουλεία που υπηρετεί και η κυβέρνηση της Δεξιάς. Και ο ίδιος ο Μητσοτάκης, που ωστόσο δεν καταγγέλλεται για αυτό, αλλά για τη διαφθορά και μόνο. Διαφθορά που ζει και βασιλεύει.
Είναι τόσο ίδιες οι πραγματικές θέσεις της «αντιπολίτευσης» και της κυβέρνησης, που οι βουλευτές του ενός κόμματος καλύπτονται να ψηφίζουν προτάσεις του παραδιπλανού κόμματος. Και κόμματα που εμφανίζονταν ορκισμένοι εχθροί του συγκεντρωτισμού και της κομματικής πειθαρχίας, να εφαρμόζουν πλέον ασύστολα την κομματική πειθαρχία. Και στο βάθος η κυβερνητική κουτάλα.
Θα ξιφουλκήσουν, θα πούνε ατάκες, θα θυμώσουν, θα καταγγείλουν, θα κουνήσουν το δάχτυλο και πάνω απ’ όλα θα καμωθούν τις αθώες περιστερές.
Τέσσερεις μήνες έχουμε μπροστά μας μέχρι τις ευρωεκλογές. Για να ξεχαστούν τα Τέμπη, η Πύλος, οι φωτιές, οι πλημμύρες, οι πόλεμοι. Θα ξεχαστούν;
Τάνια
