Μη σας τρομάζει η παγωνιά
λαλάτε τη, τη Λευτεριά
Χρόνοι πολλοί επέρασαν από εκείνο το Νοέμβρη του 1973. Χρόνοι καρπεροί και χρόνοι ακάρπιστοι. Πολυτεχνείο: Τόπος – Ιδέα. Οι άνθρωποι -πρωταγωνιστές- που ήταν μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο εκείνες τις μέρες, οι πολλοί, οι ανώνυμοι, κράτησαν την περηφάνια τους και τη φλογίτσα τους δίνοντάς την στα παιδιά τα δικά τους και των άλλων, των πολλών, για να γιορτάζουν με «σημαίες και ταμπούρλα», κάθε χρόνο -για 51 χρόνια- το «Έξω οι Αμερικάνοι». Κάρπισαν τους αγώνες -με νίκες- για το ψωμί, τη δουλειά, την παιδεία, τη δημοκρατία, την αξιοπρέπεια στη ζωή, την ειρήνη, την ελευθερία. Κάποιοι από αυτούς -αδυσώπητος ο χρόνος- πήραν τον αφεύγατο δρόμο προς την υλική ανυπαρξία, το επέκεινα. Τους μνημονεύουμε.
Κάποιοι, δραματικά λίγοι, ασεβείς, καθίσανε στο σβέρκο των αγώνων και «προκόψανε», με το αζημίωτο. Όμορφα και ταπεινά πήγαν με τους αφεντάδες. Άρχισαν να διαδίδουν τη θεωρία του λιγότερου κακού. Καραμανλής ή τανκς, δηλαδή καλύτερη δεξιά ή χουντική δεξιά. Παπανδρέου ή Δεξιά. Ευρωπαϊκή Ένωση ή χρεωκοπία. Σοσιαλισμός ή καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. «Σταλινισμός» ή δυτικότροπη «δημοκρατία». Παγκοσμιοποίηση ή απομονωτισμός. Ξύλινη γλώσσα ή νέες σύγχρονες θεωρίες. Αυτά και άλλα πολλά παρόμοια. Έτσι, με την αμέριστη υποστήριξη των αφεντάδων, θολώσαν τα μυαλά των ανθρώπων και θάμπωσαν τις Ιδέες. Και τότε έγινε αυτό που γίνεται πάντα όταν υποχωρείς, υποχωρείς, υποχωρείς. Το τέρας έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Πρόσωπο που φτιασιδωνόταν, χρόνια πολλά, με τη θεωρία του λιγότερου κακού.
Τα σύνορα επέστρεψαν πιο ισχυρά και οι Πατρίδες ανασύρθηκαν από το ντουλάπι που τις είχαν κλειδώσει, για λίγο, οι παγκοσμιοποιητές. Και όπως όριζε ο Βάρναλης την επιστροφή τους, στο «Λαό των Μουνούχων»: «Όλη η γης, τα κάστρα, τα παλάτια, οι θησαυροί και οι ερωμένες των αφεντάδων, ενωμένα κάμνανε την Πατρίδα. Όσο πιο ευτυχισμένοι οι αφεντάδες, τόσο πιο δυνατή η Πατρίδα». Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται -σε καμιά υπόγεια ταβέρνα του Παραδείσου, μεσ’ σε καπνούς και σε βρισιές- γιατί στον Παράδεισο, ξέρετε, επιτρέπονται οι βρισιές και οι καπνοί.
Στις Πατρίδες όλης της γης, μετά τόσα χρόνια και τόση θεωρία για το λιγότερο κακό, αντί να τους «νικάμε» προσπαθούν να μας στριμώξουν στη γωνία. Φτώχεια και μιζέρια, κοινωνική αδικία, πραιτωριανή καταστολή, πόλεμοι και κολασμένοι της μετανάστευσης, εγκλήματα πολέμου, σε βάρος των πολλών. Ανείπωτα κέρδη, αναλγησία και ολοκληρωτική αποσύνθεση για την κοινωνία των αφεντάδων. Ο πολύς Έλον Μάσκ του τουΐτερ, έχει προσωπική περιουσία 250 δισ. δολάρια. Η κακόφημη Μπλακ Ροκ, αμερικανική εταιρεία που βρίσκεται κάτω από όποια πέτρα κι αν σηκώσεις σε όλη τη γη, έχει περιουσία 11 τρισ. δολάρια. Οι κυβερνήτες των ΗΠΑ δηλώνουν πως ο αμερικάνικος λαός, όλος μαζί, έχει ΑΕΠ, δηλαδή περιουσία, 25 τρισ. Υποθέτουμε πως σε αυτή τη δηλωμένη περιουσία συμπεριλαμβάνονται και τα δισ. και τα τρισ. των υπερπλουσίων αμερικανών, σαν τον Μασκ και τη Μπλακ Ροκ. Τι μένει, τώρα, για τους υπόλοιπους εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες στις ΗΠΑ; Μα οι ερωμένες του Κλίντον και του Τραμπ.
Ζαλισμένοι οι άνθρωποι, αναγνωρίζοντας το πλέριο σάπισμα του καπιταλισμού, ψάχνουν καινούργιες ιδέες να στηριχθούν. Καινούργιες ιδέες; Σαν τις αερολογίες του Τραμπ προεκλογικά για την οικονομική ανακούφιση των πολιτών; Πριν προλάβει να στεγνώσει καν το μελάνι που έγραφε τις υποσχέσεις, ο Τραμπ δημιούργησε «υπουργείο Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας» και ανάγγειλε πως θα περικοπούν έως και 100.000 κυβερνητικές θέσεις. Ξέρουμε! Περικόπτουμε από την υγεία, την παιδεία κλπ.
Και να ήταν μόνο ο Τραμπ; Σε όλο τον κόσμο οι τραμπ πλασάρονται σαν το νέο. Παγωνιά παντού;
Και όμως. Σαν το αεράκι που ρυτιδιάζει την επιφάνεια της λίμνης, ξεσπούν απεργίες στις μεγαλύτερες πολυεθνικές, κινητοποιήσεις των αγροτών, το μεγάλο κίνημα της παγκόσμιας συμπαράστασης στην Παλαιστίνη. Όλα βασισμένα στην παμπάλαια και αιώνια νέα Ιδέα της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Της Ιδέας για τη Λευτεριά από τα δεσμά των αφεντάδων.
Λαλάτε τη, τη Λευτεριά!
51 Χρόνια μετά.
Τάνια
