“Εκπτώσεις από ΔΕΗ και άλλους παρόχους” είναι ο τίτλος άρθρου της Καθημερινής (Χ. Λιάγγου, 25/3) που ξεκινά χαρακτηριστικά με τη φράση: “Με ένα ντόμινο «αλληλεγγύης» επιχειρεί να αντικρούσει η αγορά ηλεκτρισμού το απειλητικό ντόμινο της κρίσης ρευστότητας που επανήλθε λόγω των περιοριστικών μέτρων για τον κορονοϊό”, για να πληροφορηθούμε ότι “ΔΕΗ και Εlpedison ανακοίνωσαν πρώτες μέτρα στήριξης και βελτίωσης εξυπηρέτησης πελατών, τα οποία πέραν της ευαισθησίας διαπνέονται και από λογική… ” για να “…βελτιώσουν την εισπραξιμότητα που είναι και το βασικό ζητούμενο στην παρούσα φάση για τους παρόχους ρεύματος και φυσικού αερίου”.
Ποια είναι τα “μέτρα στήριξης” των εταιρειών που αξίζουν το χαρακτηρισμό της “αλληλεγγύης” και της “ευαισθησίας”; Για ένα τρίμηνο δωρεάν πάγιο για όλους τους πελάτες χαμηλής τάσης, 8% έκπτωση στους “ευαίσθητους πελάτες”, 8% έκπτωση για νοικοκυριά και επιχειρήσεις χαμηλής τάσης με κατανάλωση πάνω από 2.000 κιλοβατώρες και 5 € έκπτωση στους πελάτες που πληρώνουν ηλεκτρονικά από τη ΔΕΗ, 5% έκπτωση για ένα μήνα σε όλους τους καταναλωτές από την Elpedison και αναμένεται να ακολουθήσουν και τα λοιπά κοράκια. Περάστε κόσμε!
Εμείς πάντως πίσω από τις προσφορές αυτές “διαβάζουμε” καταρχάς μια κούρσα αδυσώπητης “ευαισθησίας” και ευγενούς “αλληλεγγύης” ανάμεσα στις μεγάλες εταιρείες που λυμαίνονται το χώρο για τον έλεγχο της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας! Αλλά διαβάζουμε και το “επιμύθιο” που ακολουθεί: “το Δημόσιο αναλαμβάνει να στηρίξει τις εταιρείες παρόχους για να μπορέσουν να αντέξουν τα μέτρα στήριξης των πληττόμενων από την κρίση νοικοκυριών και επιχειρήσεων”, με το αστικό κράτος στο γνωστό του ρόλο του νεροκουβαλητή του μεγάλου κεφαλαίου. Σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι εύγλωττες και οι δηλώσεις του πολιτικού προσωπικού: “Από την πλευρά του το υπουργείο, σύμφωνα με σχετικές δηλώσεις του κ. Χατζηδάκη, βρίσκεται σε συζητήσεις με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων για τη δημιουργία ενός μηχανισμού εγγυοδοσίας των επιχειρήσεων προμήθειας ρεύματος, «έτσι ώστε να υπάρχει ένα “μαξιλάρι” ασφαλείας για τις εταιρείες και να μπορέσουν να αντέξουν τα μέτρα στήριξης των πληττόμενων από την κρίση νοικοκυριών και επιχειρήσεων» ”. Με δυο λόγια, εδώ παίζεται το γνωστό παιχνίδι της “φιλανθρωπίας”, τους όρους του οποίου το κάθε μέλος της “οικογένειας” της πλουτοκρατίας γνωρίζει καλά: Δίνεις ψίχουλα, εξασφαλίζεις (ακόμα και στις συνθήκες της μεγαλύτερης κρίσης, “υγειονομικής”, “πανανθρώπινης” κι όπως αλλιώς λέγεται σήμερα και θα λέγεται αύριο) τα υπερκέρδη σου!
Τα “μέτρα στήριξης” του “λαού που δοκιμάζεται”
Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκε η κυβέρνηση της ΝΔ και στα γενικότερα μέτρα που ανακοίνωσε, για τη “στήριξη” των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα (σε πρώτη φάση τουλάχιστον…). Για να προσπαθήσουμε, όμως, να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη. Για τους εργαζόμενους ανακοίνωσε το γνωστό επίδομα των 800 € που αφορά όσους απολύθηκαν αυτή την περίοδο, αυτούς που οι εταιρείες που εργάζονται ανέστειλαν τη λειτουργία τους λόγω της πανδημίας, όσους μετατράπηκαν οι συμβάσεις τους (π.χ. από 8ωρες σε 4ωρες), όσους δουλεύουν εκ περιτροπής για 15 μέρες με μισό μισθό (επίσημη και μαζική ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας), όσους μπήκαν σε ένα είδος διαθεσιμότητας (πάγωσε δηλαδή για ένα μήνα η απόλυσή τους).
Ας αφήσουμε στην άκρη τη μαύρη αδήλωτη εργασία, τους εργαζόμενους στον τουρισμό που παίρνουν μόνο 3 μήνες επίδομα ανεργίας και δε θεωρούνται ούτε εργαζόμενοι ούτε απολυμένοι, όσους έληξε και δεν ανανεώθηκε η σύμβασή τους αυτές τις μέρες (π.χ. υπάλληλοι αεροδρομίου κ.ά.), τις περιπτώσεις που εργοδότες ζητούν μερίδιο από τα 800 € του εργαζόμενου (!) και… (η λίστα είναι μακριά) και ας μιλήσουμε για τους εργαζόμενους που θα πάρουν αυτό το περιβόητο 800άρι. Έχουμε, λοιπόν, και λέμε: Βάζουμε στη μια μεριά της ζυγαριάς 800 €. Από την άλλη τι να βάλουμε; Την ανεργία; Το δώρο που θα δοθεί μαζί με το επίδομα αδείας; Το μισό μισθό στην καλύτερη περίπτωση; Το κύμα απολύσεων που θεωρείται βέβαιο ότι θα ξεσπάσει μόλις περάσει αυτός ο “μήνας χάριτος” (όσο χρειάζεται δηλαδή για να πάρουν οι επιχειρήσεις τα “πακέτα στήριξης”); Την ανασφάλεια των εργαζόμενων για το εργασιακό τους μέλλον, για τη γενίκευση της μαύρης, απόλυτα ελαστικής απασχόλησης, για τη νομιμοποίηση στην ουσία των μαζικών απολύσεων; Να βάλουμε τελικά την απόλυτη αγωνία του λαού για το τι του ξημερώνει;
Για τους εργοδότες, στην περίοδο της πανδημίας που πλήττει “τους πάντες”, που είναι “υπερταξική” και “πανανθρώπινη”, η ζυγαριά γέρνει μόνο από τη μια μεριά! Όλα τα “μέτρα στήριξης”, όλα τα “πακέτα”, όλη η φαιά ουσία του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης (και όχι μόνο…) έχει διατεθεί για να υπηρετήσει το ύψιστο ιδανικό: Τη διάσωσή τους!
