Στέκει ακόμα εκεί, μνημείο χρόνων σκοτεινών. Σε μια εσχατιά του παρόντος, που η ιστορία εκείνα τα χρόνια την ήθελε κέντρο των εξελίξεων. Εξελίξεων και γεγονότων που έμελλε να χαράξουν βαθιά και ανεξίτηλα το μέλλον του λαού μας. Τόποι, χωριά και μάχες που συγκέντρωναν τα βλέμματα και την αγωνία της προοδευτικής ανθρωπότητας. Τόποι που πάλεψαν οι… «ήρωες του πιο δίκαιου ιδανικού». Τέτοιος τόπος ήταν ο Γράμμος και τα χωριά του. Η κυρίαρχη προπαγάνδα, με κάθε τρόπο θέλει να σβήσει τις μνήμες, να παραχαράξει και να διαστρεβλώσει, να βιάσει την ιστορική αλήθεια. Μεταξύ των πολλών που έπραξαν για αυτό οι νικητές του 1949, δηλαδή οι συνεργάτες Γερμανών, Άγγλων και Αμερικάνων και οι πολιτικοί τους απόγονοι, ήταν να γεμίσουν τον τόπο με προτομές… τους.
Μια τέτοια στέκει ακόμη στον αύλειο χώρο του σχολείου της Βούρμπιανης. Τιμά ένα θύμα του «κομμουνιστοσυμμοριτισμού», όπως χαρακτηριστικά επιγράφεται. Τον Χαράλαμπο Ρεμπέλη! Ο οποίος αναφέρεται ως «σφαγιασθείς» το 1947 στον Γράμμο. Είναι γνωστό ότι έτσι θέλουν να γράφουν την ιστορία οι πολιτικοί απόγονοι των χιτομάηδων και των ταγματασφαλιτών. Και να παρουσιάζουν εκείνους τους ήρωες ως στυγνούς δολοφόνους «διδασκάλων». Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε λεπτομέρειες για τη δράση και το τέλος του «διδασκάλου». Είναι βέβαιο όμως ότι στον Γράμμο το 1947 υπήρχε ένα βαθύ χαράκωμα που χώριζε δύο πλευρές. Ο «διδάσκαλος» για να ανέβει στον Γράμμο, δύο δρόμους είχε να βαδίσει. Ο ένας ήταν αυτός πλάι στους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, που κάτω από την ωμή επέμβαση και τη βία των Άγγλων και των συνεργατών τους, οδηγήθηκαν στις τάξεις του ΔΣΕ. Συνεχίζοντας τον επικό αγώνα του λαού μας για τα μεγάλα ιδανικά της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας, για να ξημερώσει ο νέος, ο δίκαιος κόσμος… Αυτός ο δρόμος φλέγονταν από τις ναπάλμ και τη βία των Αμερικάνων. Ο άλλος δρόμος ήταν αυτός που μαζί με τους συνεργάτες των Γερμανών και των Άγγλο-Αμερικάνων ήθελε να κρατήσει την Ελλάδα στο πηχτό σκοτάδι της εξάρτησης, της στυγνής εκμετάλλευσης, της μοναρχοφασιστικής καταπίεσης και της Μακρονήσου. Που οδηγούσε στη μάχη κάτω από τις επιταγές, τις φτερούγες και την προστασία των αγγλο-αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Τρίτος δρόμος για τον «διδάσκαλο» στον Γράμμο δεν υπήρχε…. Και είναι φανερό ποιον δρόμο βάδισε και ποιους τιμάει μια τέτοια προτομή.
«Μνημεία» τέτοια είναι διάσπαρτα σε όλη τη χώρα. Από την Πελοπόννησο μέχρι την Ήπειρο και τη Μακεδονία. Από αυτή την άποψη, η ύπαρξη μιας ακόμη τέτοιας προτομής δεν θα αποτελούσε αξιοσημείωτο γεγονός. Όμως αυτό που την καθιστά πολύ διαφορετική από τις άλλες είναι η υπογραφή του έργου… «ΔΑΠΑΝΑΙΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 1967». Η προτομή και η ιστορική τοποθέτηση για τους αδαείς, φαίνεται σαν έργο των δασκάλων και της ομοσπονδίας τους! Στην πραγματικότητα βέβαια είναι έργο της χούντας και της δοτής τότε ηγεσίας της ΔΟΕ.
Μνημείο-μαρτυρία διαχρονική, των έργων και των ημερών της «σωστής πλευράς της ιστορίας»… Εκκωφαντική υπενθύμιση για την ανάγκη και το χρέος των καιρών, να περιφρουρήσουμε τα σωματεία από τις κρατικές παρεμβάσεις και επιβουλές. Από κάθε προσπάθεια χειραγώγησης και ελέγχου.
Για μια ιστορική ομοσπονδία σαν τη ΔΟΕ, για την ομοσπονδία των πραγματικών δασκάλων, αποτελεί χρέος η αποκατάσταση της αλήθειας. Με όποιον τρόπο και αν επιλεγεί, η υπεράσπιση της αλήθειας αποτελεί… μέγιστο χρέος για τους δασκάλους.
Πετράκης Βασίλης
