Τι θα διδαχθούν τα παιδιά μετά από καιρό στα σχολεία; Ποιος γράφει την ιστορία και με τι ανταλλάγματα; Να ένα ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί όχι μόνο όσους ασχολούνται με τα συντελεσμένα, αλλά όλους τους ανθρώπους.
Είναι γνωστή η απόφανση (ρήση) του Μαρξ πώς την ιστορία τη γράφουν οι νικητές, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια. Είναι γνωστό επίσης ότι η ντόπια δεξιά, η οποία νίκησε (στρατιωτικοπολιτικά) στον εμφύλιο, έφερνε πάντα πάνω της το στίγμα του δουλοπρεπούς εκτελεστή των καλύτερων παλικαριών μας. Σε βαθμό που διάφοροι επίγονοί της να αναρωτηθούν «πώς γίνεται οι ηττημένοι να γράψουν την ιστορία»; Αναφέρονταν στους εγγράμματους Εαμοελασίτες και ΔΣΕδες που έπαιρναν με την πένα αλλά όχι το όπλο τους την εκδίκησή τους, γράφοντας την ιστορία για δεύτερη φορά. Μία με τη ζωή τους και την άλλη με το μολύβι τους. Ποιος γράφει λοιπόν την ιστορία;
Κυκλοφορούν σήμερα εκατοντάδες βιβλία, βιωματικού περιεχομένου, θεωρητικής και πολιτικής ματιάς, για τη μεγάλη δεκαετία (1940-1950) που σφράγισε τη νεότερη ιστορία, πυρπόλησε καρδιές και αποτελεί πηγή έμπνευσης και δύναμης.
Οι τσεκουροφόροι θεματοφύλακες της δεξιάς ποτέ δεν ενέπνευσαν σε μαζική κλίμακα ακόμα και τους αλητοφρενείς ιστορικούς της δουλοφροσύνης. Αν εξαιρέσει κανείς μερικά, μετρημένα στα δάχτυλα, ιστορικά απόβλητα με νοσηρή φαντασία, οι ιστορικοί στη χώρα μας ήταν πάντα «εξ αριστερών». Δεν συνέβη το ίδιο στην Ευρώπη, όπου ο φωσφορίζων ευρωκομμουνισμός και οι νάνοι του ρεφορμισμού άνοιξαν διάπλατα πόρτες και παράθυρα στο δεξιό άνεμο. Την επίσημη λοιπόν ιστορία την γράφουν τα υπουργεία, η εκκλησία και οι κρατικοί οργανισμοί, δηλαδή, τα ιστορικά λυκόρνια. Τώρα θα μου πεις, ιστορία που γράφεται με ΦΕΚ (φύλλα εφημερίδας της κυβέρνησης) και όχι με τις χαραγματιές των όπλων είναι δούλα των ισχυρών. Όπως αυτά που μάθαιναν οι μαθητές της Ισπανίας για τον εμφύλιο, όταν επικράτησε ο Φράνκο.
Η επίσημη ιστορία που γράφεται από κρατικοδίαιτους ιστορικούς είναι γεμάτη με τερατώδη ψέματα και αποκρουστικές αναλήθειες. Είναι ιδεαλιστική και μεταφυσική. Δηλαδή, αναφέρεται σε ξεκάρφωτα γεγονότα, εστιάζει στον ψυχισμό (ηρωισμό) των ανθρώπων, δεν μπορεί να συνδέσει το αίτιο με το αποτέλεσμα. Τελευταία καταφεύγει στα βιώματα γιατί δεν μπορεί να γενικεύσει. Θέτει τα κοινωνικά σύνορα ψευδώς και αυθαίρετα. Αντίθετα η ιστορία των αριστερών επιστημόνων και πολύ περισσότερο αυτή των ιστορικών υλιστών πάει ανάποδα. Επιμένει ότι τα υλικά πράγματα γεννούν τις ιδέες. Φωτίζει την ταξική πάλη ως κινητήρια δύναμη και μέσα σε αυτήν τοποθετεί τις μεγάλες προσωπικότητες. Σε κάθε γεγονός προσπαθεί να βρει την αιτία του (αιτιοκρατία). Κάθε πράγμα το τοποθετεί στο ιστορικό του πλαίσιο (ιστορικότητα) και δεν το πετάει σαν βάρκα στο έρημο πέλαγος. Πάει από το ειδικό στο γενικό (επαγωγή) και ανάποδα (παραγωγή). Χρησιμοποιεί τα επιτεύγματα όλων των επιστημών στο διάβα της και δεν αφήνει τίποτα κοινωνικό να πάει χαμένο.
Με αυτή την έννοια, οι ιστορικοί της αριστεράς φωτίζουν τα πράγματα σε ένα ιδιότυπο αληθινό κρυφό σχολειό, όπου οι αναγνώστες τους είναι αυτοί που βρίσκονται στον κοινωνικό παρανομαστή, είναι με τους εργάτες και τους φτωχούς, είναι περίεργοι, είναι θαμώνες των βιβλιοπωλείων και «ψαχτήρια» στο διαδίκτυο.
Η επίσημη ιστορία αφορά τη φανερή πλευρά του φεγγαριού και η ανεπίσημη την κρυμμένη. Η κρατική ιστορία διδάσκεται στα σχολεία, η δεύτερη σε όλες τις γωνιές του ταξικού κινήματος. Γιατί αν υπάρχει τέτοιο, δηλαδή ταξικό κίνημα, θα γεννάει ερωτήματα, θα εμπνέει και θα παράγει αγωνιστές. Αυτούς που θα κουβαλούν στους ώμους τους την αλήθεια και το ματοβαμμένο σακάκι του παππού τους. Αυτούς που δεν θα τους κυνηγούν οι Ερινύες της συνείδησης, γιατί και αυτές θα διαβάζουν… ιστορία.
Και τότε θα λέμε τον λύκο-λύκο και τον άνθρωπο-άνθρωπο. Και κανένας βασιλιάς. Κανένας προδότης και εχθρός του λαού δεν θα βρίσκει φωτοστέφανο να βάλει. Ωραία λοιπόν! Ας γράψουν όσες ψεύτικες και ρυπαρές ιστορικές σελίδες τα εξαπτέρυγα του αστικού συστήματος. Και ας εργαστούμε όλοι εμείς για να δυναμώσουμε το ταξικό αριστερό κίνημα ώστε να αναζητήσει μολύβι, ναι «μολύβι» και χαρτί για να γράψει τα συντελεσθέντα και τα μελλούμενα.
Ας κρατήσει η δεξιά την ιστορία στα μέτρα του γούστου της και ας αφήσουμε τη δική μας ιστορία, δηλαδή τον ιστορικό υλισμό, να αγκαλιάσει τα βουνά της πατρίδας μας, το Δουργούτι και την Καισαριανή, να βάλει μπροστά φιγούρες επαναστατικές και ανυπότακτες και να ξαναπεί:
Την ιστορία την γράφουν οι λαοί και την ξαναγράφουν τα παιδιά τους.
